Από το “Κάποιος σ’ αγαπάει, είμαι΄γω” μέχρι το “Κ@ργιόλ@ σε μισώ” πραγματικά έχουμε μείνει να αναρωτιόμαστε τι μεσολάβησε και ένας καλλιτέχνης έγινε εκτός από κακόγουστος, και τόσο μισογύνης.
Θα προσπαθήσουμε να συγκρατήσουμε όσο γίνεται τη δυσαρέσκεια και την ενόχλησή μας και να μην εκφραστούμε με εξίσου άσχημες λέξεις αν και ο καλλιτέχνης φαίνεται ότι μετά από αυτό που τραγούδησε είναι μάλλον συνηθισμένος σε τέτοιου είδους φρασεολογία. Να ήθελε να προκαλέσει με κάτι τέτοιο; Kαι αν ναι, να προκαλέσει τι ακριβώς; Την απογοήτευση;
Εμείς όμως ακόμη δε μπορούμε να το χωνέψουμε και μάλλον δε θα το κάνουμε και ποτέ, αφού αυτό που ακούσαμε δεν ήταν ένα απλά κακό τραγούδι ή ένα παραπάνω trash δημιούργημα, ήταν μια προσβολή προς τη γυναίκα, προς την τέχνη και προς όλους μας.
Γι αυτό το αποτέλεσμα, δεν ευθύνεται μόνο ο Χρήστος Δάντης. Ευθύνονται όλοι όσοι συνεργάστηκαν για την παραγωγή του από τον πρώτο έως και τον τελευταίο επειδή έγιναν συνεργοί σε ένα μισογυνικό παραλήρημα. Από την άλλη αναρωτιόμαστε και πώς νιώθει και η κοπέλα που πρωταγωνιστεί στο video clip.
Για ποιο λόγο ο κόσμος να πρέπει να ενθαρρύνει to να ακούγονται τραγούδια με επιθετική φρασεολογία; Εδώ θα θυμηθούμε δυστυχώς κι άλλους τραγουδιστές οι οποίοι κυκλοφόρησαν σουξέ με άκομψο στίχο όπως το Νίκο Οικονομόπουλο με το κομμάτι “Πουτ@ν@ στην ψυχή” και αναρωτιόμαστε γιατί και σε αυτή την περίπτωση κανείς δεν αντέδρασε.
Όχι ότι κομμάτια τα οποία έχουν ερμηνεύσει γυναίκες όπως το “Τι του βρήκες του μ@λάκ@;” της Σάσας Μπάστα ή το “Στην πυρά” της Άννας Βίσση όπου μιλάει για ‘τσούλες’ πάνε πίσω, οφείλουμε να το πούμε και αυτό. Δυστυχώς υπάρχουν αρκετά κρούσματα προσβλητικής στιχουργικής και για τα δυο φύλα, δεν θα τα αναφέρουμε όλα εδώ.
Τέλος, τι ακριβώς εξυπηρετεί ένα τέτοιο τραγούδι; Ποιον αγγίζουν αυτοί οι στίχοι; Γιατί πρέπει να υπάρχει αυτή η ρητορική μίσους απέναντι στη γυναίκα ή αντίστοιχα σε άλλες περιπτώσεις και στον άντρα (αν και μεταξύ μας, οι γυναίκες είναι συνήθως ο στόχος ασμάτων από κάθε είδους “ατιμασμένους” και απατημένους συντρόφους);
Γιατί να υπάρχει περίπτωση να το ακούσουν παιδιά, τα οποία θα το αναπαράγουν από αφέλεια όπως κάνουν με αντίστοιχα σουξέ εξαιρετικά κακής ποιότητας (να θυμίσουμε ότι το “Ξημερώματα” παίζεται σε όλα σχεδόν τα παιδικά πάρτυ) και γιατί να λάβουν τέτοια ερεθίσματα; Ένα μεγάλο κρίμα. Ένα τεράστιο γιατί. Και ένα γιγαντιαίο λυπάμαι.
