Ο αστυνόμος Willoughby πρέπει να κρατήσει ένα μυστικό από τους συναδέλφους του και την οικογένεια του. Η υγεία του είναι βεβαρημένη και η διαφθορά στο αστυνομικό τμήμα που διοικεί δεν μπορεί πιά να συγκαλύπτεται. Στις προσωπικές του αγωνίες έρχεται να προστεθεί και άλλη μία, ή για την ακρίβεια τρεις. Τρεις διαφημιστικές πινακίδες σε έναν ερειπωμένο δρόμο, σημείο όπου βιάστηκε και δολοφονήθηκε-αποτεφρώθηκε  η κόρη της Mildred, θα βαφτούν κόκκινες και με μαύρα γράμματα θα αποτυπωθεί η σκοτεινή αλήθεια που πλακώνει καθημερινά αυτή τη μητέρα: «Την βίασαν και δολοφονήθηκε», «Δεν έχετε συλλάβει ακόμα κανένα», «Για ποιο λόγο αστυνόμε Willoughby;».

Ο δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ Τεξανός Woody Harrelson δείχνει πολύ χαρούμενος. Λίγο αργότερα, όταν θα μάθαινε την αποδοχή της ταινίας στο Φεστιβάλ Βενετίας θα μου έλεγε: «περνάω τις καλύτερες ώρες της ζωής μου». Και αυτό ήταν μόνο η αρχή ενός θριάμβου γιατί «Οι τρείς πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι» δεν σταμάτησαν να κερδίζουν βραβεία σε όποιο φεστιβάλ και αν προβλήθηκαν. Μόνο το μήνα Σεπτέμβρη είχαν κερδίσει το βραβείο καλύτερου σεναρίου στη Βενετία, καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ του Τορόντο και το βραβείο κοινού στο Σαν Σεμπαστιάν. Πριν λίγες μέρες οι προσδοκίες γιγαντώθηκαν όταν η ταινία έφυγε με 4 Χρυσές Σφαίρες, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας παίζοντας πλέον ως μεγάλο φαβορί για τα Όσκαρ.

Οι τρείς πινακίδες άλλαξαν τελείως τη ζωή του ήρωα Willoughby. Υπήρξαν κυριολεκτικά στην ταινία για να του υπενθυμίζουν ότι ένα κορίτσι έχασε με βίαιο τρόπο άδικα τη ζωή της και τα εγκλήματα δεν πρέπει να μένουν ατιμώρητα. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι πινακίδες ίσως ο ίδιος δείλιαζε να γράψει τρεις επιστολές που κατάφεραν να αλλάξουν τη ζωή άλλων τριών εχθρικών –ή έστω ασύμβατων- μεταξύ τους ανθρώπων. Αυτές οι τρείς πινακίδες θα αλλάξουν και τη δική σας ζωή γιατί δεν υπάρχει θεατής που να βγαίνει από την ταινία και να παραμένει με τους ίδιους προβληματισμούς για το ποιος είναι και που πάει.

Φιλικός και άκρως ευγενικός, ο Woody Harrelson γελάει μέσα από τα δόντια του, σαν το παιδί που ξέρει πότε θα σκάσει η νερόμπομπα. Και κάπως έτσι έσκασαν οι πρώτες ερωτήσεις στη συζήτησή μας:

-Αν ήσασταν αστυνομικός σε μια ανάλογη υπόθεση με αυτή της ταινίας «Οι Τρεις Πινακίδες έξω από το Έμπινγκ στο Μιζούρι», πως θα αντιδρούσατε;

-Στην περίπτωση μας έχουμε έναν σερίφη και ένα έγκλημα που έχει ήδη πραγματοποιηθεί όμως ο ίδιος δεν ξέρει πως να το λύσει. Από τη δική του οπτική αυτός ο φόνος δεν μπορεί να εξιχνιαστεί. Δεν υπάρχουν στοιχεία που θα μπορέσουν να βοηθήσουν στην επίλυση του μυστηρίου του εγκλήματος. Θα αντιδρούσα πιστεύω όπως και εκείνος που συναισθάνεται τον πόνο της Mildred (που την υποδύεται η Frances McDorman) αλλά σίγουρα δεν θα ήμουν τόσο χαμηλών τόνων.

-Αν ήσασταν ο πατέρας της κοπέλας που δολοφονείται τόσο βίαια, θα αντιδρούσατε ανάλογα με τη μητέρα της; Θα φτάνατε στα άκρα ή θα αφήνατε τα πράγματα στην τύχη του νόμου;  

-Νομίζω θα έκανα αυτό που κάνει η ηρωίδα που ερμηνεύει η Francis McDorman. Μου αρέσει που έχει τα κότσια να φτάσει στα άκρα. Από τη μεριά της κάνει αυτό που θεωρεί σωστό. Από την πλευρά του ήρωα που υποδύομαι εγώ, οι ακραίες πράξεις της είναι αυτές που με ωθούν να μπω ξανά στο παιχνίδι και να ψάξω τη λύση.

-Ίσως είστε και ο μόνος χαρακτήρας που πραγματικά καταλαβαίνει τον πόνο της. Τη σέβεστε. Είναι αυτό ένα χαρακτηριστικό της δικής σας προσωπικότητας;

-Έχετε δίκιο ως προς το σεβασμό. Ο χαρακτήρας μου είναι συμπονετικός με τον δικό του τρόπο. Έτσι είμαι και εγώ, συμπονετικός αλλά με το δικό μου τρόπο.

-Έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο, ιδιαίτερα στην Αμερική, οι αστυνομικοί να μην είναι με το μέρος όσων αναζητούν δικαιοσύνη. Θα ήθελα το σχόλιο σας.

-Στην περίπτωση της ταινίας θα μπορούσε, ο κόσμος θα μπορούσε να την συμπονέσει αλλά εκείνη θέλει να πάρει το νόμο στα χέρια της με ένα αντισυμβατικό τρόπο και αυτό το στοιχείο είναι που την κάνει μοναδική. Είναι ένας συγκρουσιακός χαρακτήρας. Όσο για τα φαινόμενα βίας στην Αμερική, θα ήθελα να μην τα σχολιάσω γιατί δεν είμαι ειδικός στο θέμα.

-Ενώ το πένθος σκιάζει την ιστορία, η οποία όμως σε αρκετά σημεία είναι παράδοξα αισιόδοξη. Αυτό μου θυμίζει τους συνανθρώπους μας που δειλιάζουν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους και όταν φτάνει η ύστατη στιγμή το μετανιώνουν.

-Όταν μιλάς ανοιχτά για τα συναισθήματα σου, το ευάλωτο μέρος της ψυχής σου είναι εκτεθειμένο. Συνήθως μια ακραία κατάσταση, όπως ένας θάνατος, είναι αυτό που μας κινητοποιεί να εκθέσουμε τις πραγματικές μας σκέψεις. Ο χαρακτήρας της Frances McDorman είναι το ζωντανό παράδειγμα: μια πολύ δυνατή γυναίκα που ο πόνος του πένθους την οδήγησε να λέει μεγαλόστομα αυτά που πιστεύει. Με χιούμορ και απαισιοδοξία οι ήρωες μας δείχνουν ότι στην πραγματικότητα δεν είμαστε μόνο αυτό που φαίνεται. Όλοι μας είμαστε το αποτέλεσμα μιας σειράς από πολύπλοκες διαδικασίες. Ο τρόπος που παρουσιάζεται η ανθρώπινη πολυμορφία στο σενάριο είναι μοναδικός. Οι χαρακτήρες είναι άκρως ολοκληρωμένοι, δεν έχεις να αντιμετωπίσεις αρχέτυπα που κάνουν μόνο ένα πράγμα. Είναι πολύπλοκοι.

-Αν σας έδιναν το δικαίωμα να αναρτήσετε σε τρεις πινακίδες κάποιες σκέψεις σας χωρίς κανένα κόστος, που θα τις αναρτούσατε και τί θα γράφατε;

-(γέλια) Αυτό είναι μια δύσκολη ερώτηση. Μάλλον θα έγραφα να καταργηθεί το κογκρέσο, θα προέτρεπα προστατεύουμε τη μητέρα φύση και να ξεφορτωθούμε τον Ντόναλντ Τραμπ.

-Αν, υποθετικά, γίνονταν τώρα εκλογές, ο Τραμπ ή ο Λάρυ Φλιντ θα έχτιζαν μια κοινωνία με όρους Hunger Games;

-Ας αποφύγω αυτή την ερώτηση. Να πάμε στην επόμενη;

-Θα γίνει επόμενο Hunger Games όπως έχει ακουστεί;

-Δεν επιβεβαιώνω τίποτα.

 

-Υπάρχει κατά τη γνώμη σας λύση περιορισμού ή εξάλειψης των κυμάτων ρατσιστικών επιθέσεων που λαμβάνουν χώρα καθημερινά σε όλο τον κόσμο;

-Ο κινηματογράφος μπορεί να αφυπνίσει σίγουρα το κοινό γιατί καταφέρνει να δείχνει σφαιρικά κάποιες καταστάσεις που είναι δύσκολο να κατανοηθούν υπό άλλες συνθήκες. Το ότι υπάρχει τόσο έντονος ρατσισμός στον κόσμο είναι ένα θέμα που με απασχολεί καθημερινά. Νομίζω ότι υπάρχουν τα μέσα για να βελτιωθεί η κατάσταση και εύχομαι να πράγματα να οδεύουν προς καλυτέρευση.

-Ο ήρωας σας αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα υγείας και η αρρώστια του επιτρέπει να εκφράσει τα καταπιεσμένα συναισθήματα του τόσο ανοιχτά. Μελετήσατε άτομα με χρόνιες παθήσεις για να αντιληφθείτε αυτή τη μετάλλαξή του;

-Δεν χρειάστηκε  να κάνω έρευνα γιατί ο χαρακτήρας μου ήταν ολοκληρωμένη προσωπικότητα από το σενάριο. Μπορούσα πολύ εύκολα να καταλάβω την προσωπικότητα του. Πίστευα ότι επειδή το ανέλαβε ο Μάρτιν δεν υπήρχε περίπτωση να αποτύχει. Σε κέρδιζε η ιστορία του ήρωα, καταλαβαίνεις. Δεν έπεσα με τα μούτρα στην έρευνα. Ίσως λιγάκι να μελέτησα αλλά δεν το παράκανα.

 -Η γυναίκα σας στην ταινία αναφέρει ένα τσιτάτο που κανείς από τους ήρωες δεν ξέρει αν ανήκει στον Σαίξπηρ ή τον Όσκαρ Γουάιντ. Αν μπορούσατε να επιλέξετε μια προσωπικότητα που θα σας γράψει ένα τσιτάτο, ποια θα ήταν αυτή;

-Δεδομένου ότι στην ταινία το θέμα του θανάτου είναι το κεντρικό, θα ήθελα ο Βολτέρος να έγραφε κάτι για εμένα. Θα ήθελα να έγραφε «Βρες τα με το διάολο γιατί δεν υπάρχει χρόνος πια για να κάνουμε καινούριους εχθρούς». Θα ήταν πολύ ωραίο στην εξόδιο ακολουθία μου να ακουγόταν κάτι τέτοιο.

-Η κινηματογραφική σας καριέρα είναι σε σταθερά ανοδική πορεία. Υπάρχει κάτι δημιουργικό που σας έχει στερήσει;

-Αυτό που πραγματικά μου λείπει είναι να επιστρέψω στο θέατρο και μάλιστα με κωμωδία. Την τελευταία φορά που έπαιξα σε θεατρική παράσταση ήταν το 2004 ή 2005 (ήταν το 2005 στη Νύχτα της Ιγκουάνα στο Lyric Theatre στο Λονδίνο) αν δεν κάνω λάθος και δεν ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Θα ήθελα λοιπόν να εμφανιστεί μια καλή θεατρική πρόταση.

-Η αλήθεια είναι ότι στην τηλεόραση καθιερωθήκατε με την κωμική σειρά Cheers ενώ στον κινηματογράφο δεν σας προτείνουν συχνά κωμικούς ρόλους.

-Ισχύει. Προτιμώ τις κωμωδίες αλλά μου προσφέρουν συχνότερα δραματικούς ρόλους (στο θέατρο και τον κινηματογράφο). Συνηθίζω πάντως να βάζω μια κωμική πινελιά σε όλους τους ρόλους μου ακόμα και τους πιο δραματικούς. Οι δραματικοί ρόλοι που μου προσφέρουν πάντως σπάνια είναι αδιάφοροι και για αυτό στο τέλος τους επιλέγω. Τους βρίσκω πολύ καλούς και πιστεύω πως μου ταιριάζουν. Αν έπρεπε να επιλέξω πάντως, σίγουρα θα με κέρδιζε η κωμωδία.

-Στο θέατρο έχετε σκηνοθετήσει. Μήπως ήρθε η ώρα να σκηνοθετήσετε και μια κινηματογραφική κωμωδία;

-Έκανα κάτι παραπλήσιο. Προβλήθηκε το Γενάρη που μας πέρασε. Λέγεται Lost in London.

-Πως ήταν αυτή η εμπειρία;

-Πραγματικά υπέροχη, τελείως απολαυστική. Το δείξαμε σε 11 διαφορετικά σημεία και μας άρεσε η αντίδραση του κόσμου. Ήταν cool.

-Έχετε επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα;

-Ναι.

-Έχετε κάποιές αναμνήσεις από το ταξίδι σας;

-Είχα περάσει υπέροχα. Ήμουν περίπου 25 ετών. Πήγα στην Ίο και τη Σαντορίνη. Φυσικά και πέρασα και από την Αθήνα. Ήταν ένα ανεπανάληπτο ταξίδι. Η γυναίκα μου θέλει να έρθει στην Ελλάδα. Δεν τα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Θα την πάω σίγουρα κάποια στιγμή. Εσύ ποιο νησί θα μου σύστηνες;

-Σαντορίνη, Κεφαλλονιά γιατί έχω και καταγωγή από εκεί, ίσως την Πάτμο, το ιερό νησί.

-Έχουν ωραία θάλασσά;

-Ιδιαίτερα στην Πάτμο ναι, τα νερά είναι παγωμένα και αισθάνεσαι την απόλυτη μαγεία. Είναι απίστευτο.

-Οι άνθρωποι; Είστε ακόμα κεφάτοι; «Όπα»;

-Η χώρα είναι στο μέσο μιας μεγάλης κρίσης…

-Καταλαβαίνω. Σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες που μοιράστηκες μαζί μου

-Εγώ ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

-Η απόλαυση είναι δική μου.

Γεμάτη εκπλήξεις, βιτριολικό χιούμορ, σαρδόνια ειρωνεία, ανατροπές και πρωτοτυπία, με μελοδραματικές εκρήξεις που ισορροπούν άψογα το δράμα και την κωμωδία, η ταινία «Οι Τρείς Πινακίδες έξω από το Εμπινγκ στο Μιζούρι» σε βουτάει στα άβατα μιας δικαιολογημένα οργισμένης ψυχής, εκθέτοντας περισσότερο την αμηχανία όσων πρέπει να πάρουν θέση απέναντι σε ένα τόσο ακραίο ζήτημα που ζητά λύση και δικαίωση παρά τους θύτες ή τα θύματα (ζωντανούς και νεκρούς). Αν έπρεπε η κριτική μου να γραφτεί σε τρεις πινακίδες στην πρώτη θα ήταν με πελώρια γράμματα η λέξη «εξαιρετικό» και στις υπόλοιπες δύο θα έβαζα χιλιάδες θαυμαστικά. Με πλώρη στα Όσκαρ και πρύμνη στην ανθρώπινη ψυχή, το ταξίδι της ταινίας προς τα κλασσικά αριστουργήματα που θα σημαδέψουν για πάντα την 7η τέχνη, έχει ήδη αρχίσει. 

 

 

 

 

Advertisement - Continue Reading Below
Advertisement - Continue Reading Below