Αν ψάξεις στο google «κάτω από τους μαύρους κύκλους» τα πρώτα άρθρα που βγαίνουν στην αναζήτηση τα πρώτα αποτελέσματα μιλούν για το πώς να ξεφορτωθείς, να θεραπεύσεις, ή να καλύψεις αυτή τη μαβιά σκιά γύρω από τα μάτια σου. Τόσα κείμενα για το πώς να θα κρύψεις αυτό το μπλε μαύρο σημείο γύρω από τα μάτια, για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Αν είσαι παθούσα, σίγουρα θα έχεις ανακαλύψει πως ακόμα και αν έχεις κοιμηθεί ένα γεμάτο 8ωρο και στον οργανισμό σου δεν λείπει ούτε η βιταμίνη Κ αλλά ούτε και Β12. Αυτά τα μισοφέγγαρα που στέκονται κάτω από τα μάτια σου είναι κομμάτι αυτού του υπέροχου κόσμου που αποκαλούμε γονίδια. Αυτή είναι η δική μου περίπτωση Πάντα είχα μαύρους κύκλους και μαύρες σακούλες γύρω από τα μάτια μου, κληρονομιά από τον πατέρα μου. Ωστόσο επειδή τα γονίδια δεν ήταν καλό επιχείρημα για να το δικαιολογήσω στον εαυτό μου όταν ήμουν μικρή και να με αποδεχτώ.
Όταν ήμουν στο γυμνάσια, η μαμά μου με άφησε επιτέλους να βάλω λίγο μέικαπ στο πρόσωπο μου. Το πρώτο πράγμα που της ζήτησα είναι concealer. Σίγουρα, υπερβολικά glossy χείλη και πολύχρωμες σκιές θα ήταν σίγουρα μέσα στη μόδα, ειδικά εκείνη την εποχή, ωστόσο εγώ σκέφτηκα πως λίγο concealer θα αναβάθμιζε την όψη μου και ότι οι φίλοι μου πλέον θα με έβλεπαν με νέο μάτι. Νόμιζα πως αυτό ήταν μειονέκτημα στην εικόνα μου.
Το πρόσωπο μου δεν ήταν λείο, ήταν ένας ανακατεμένος καμβάς και ήθελα να πειραματιστώ με όλα όσα έβαζαν οι millenials εκείνη την περίοδο στο make up. Είχα έκζεμα στο πρόσωπο το οποίο έκανε τους μαύρους κύκλους μου να αλλάζουν χρώμα. Αν έκλαιγα το εκεί σημείο γίνονταν κατακόκκινο. Έτσι, με το coscealer που μου πήρε η μαμά μου με έκανε να πιστέψω ότι έκανα βήμα πιο κοντά στα beauty standarts που έβλεπα στην τηλεόραση και τα περιοδικά. Με το που μπήκα στο λύκειο, η ρουτίνα ομορφιάς μου μεγάλωσε. Δοκίμασα όλα τα concealer που υπήρχαν στην αγορά τόσο σε υγρή μορφή όσο σε στικ και πούδρα. Έβαζα λοιπόν τα προϊόντα και ένα κόκκινο κραγιόν. Όλα έμεναν καλά κρυμμένα, αλλά όταν κοιταζόμουν στον καθρέφτη εγώ κάτι έβλεπα.
Πανεπιστήμιο, πρώτο έτος και εγώ ακόμα να συνειδητοποιήσω το πόσο σημαντικός είναι ο παράγοντας γονίδιο. Χρειάστηκε να πάρω στα σοβαρά τον εαυτό μου, να τον προσέξω και να τον αποδεχθώ. Πήγαινα αργοπορημένη στα μαθήματα για να προλάβω να βάλω ενυδατική και αντηλιακό και να κάνω την όλη μακροσκελή ρουτίνα των κύκλων.
Αυτό ξεκίνησε να συμβαίνει όταν έπιασα τον εαυτό μου στις τουαλέτες του πανεπιστημίου να κοιτάζω τον εαυτό μου και ν αμην μισώ αυτό που βλέπω. Δεν ήθελα να γίνομαι χάλια επειδή δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την ρουτίνα coscealer. Όταν δοκίμασα την ελεύθερη πτήση χωρίς το προϊόν συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι που έλεγα «γεια» και κανείς δεν με κοιτούσε με φόβο και το καλύτερο, κανένας δεν με ρώτησε αν είμαι άρρωστη ή κουρασμένη.
Αφού λοιπόν το συνειδητοποίησα αργά και σταθερά ξεκίνησα να αφήνω ελεύθερους τους μαύρους κύκλους και να τους αγαπώ. Δεν το έβλεπα πια σαν μειονέκτημα αλλά σαν ένα ακόμα σημείο του προσώπου μου. Τους αποδεχόμουν με τον ίδιο τρόπο που δεχόμουν το σχήμα των χειλιών μου, ή τα ζυγωματικά μου και τα φρύδια μου. Τους αγνοούσα κάθε μέρα. Κατάλαβα πως δεν με μειώνει το γεγονός ότι το εκεί σημείο δεν είναι όσο λείο και φωτεινό θα έπρεπε και πλέον δεν αναλωνόμουν στο να προσπαθώ να τους κρύβω.
Οι κύκλοι μου κάνουν αισθητή την παρουσία τους με δύναμη και ένταση αλλά δεν είναι ένα πράγμα που με μειώνει και σίγουρα δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή. Σίγουρα, υπάρχουν μέρες που είναι χάλια, αλλά έχω αυτοέλεγχο και ξέρω πως θέλω να παρουσιάσω τον αυτό μου και αυτός τρόπος είναι σύμφωνος με τα δικά μου standards και όχι με κάποιου άλλου. Όταν νιώθω ότι θέλω να τους κολακεύσω και να τους περιποιηθώ απλά , χρησιμοποιώ μια απλή κρέμα ματιών και ένα πολύ ελαφρύ conscealer. Όπως είχα διαβάσει κάπου « Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια είναι σημάδι πως το πρόσωπό σου είναι γίηνο» Μια φράση που εύχομαι να είχε διαβάσει ο εαυτό μου στο γυμνάσιο και να είχε αγαπήσει αυτό που είναι μια ώρα αρχύτερα.
