Κάπου διάβασα μια παράφραση του στίχου του Ελύτη ο οποίος είχε γράψει «Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.» Kάποιος λοιπόν στα social media έγραψε: “Aν αποσυνθέσεις την Ελλάδα στο τέλος θα δεις να σου απομένουν ένας μάγειρας, ένας τραγουδιστής κι ένα μοντέλο. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις”. Αρκετά εύστοχο αν κανείς κοιτάξει τις ορδές των ατόμων που συρρέουν σε κάθε τέτοιου τύπου reality για να αποκτήσουν μια θέση στο Πάνθεον της κουζίνας, του πενταγράμμου και της πασαρέλας αντίστοιχα.
Στο δεύτερο επεισόδιο του GNTM το στοιχείο του reality άρχισε να βρυχάται. Οι κριτές -με εξαίρεση τον Άγγελο Μπράτη που έχει σταθερή στάση-έχουν κάπως αρχίσει να αγανακτούν με τις μάλλον πολλές και όχι και τόσο καλές υποψήφιες, τα κορίτσια με ατέλειες έχουν αρχίσει να πληθαίνουν, τα σχόλια έχουν γίνει λιγάκι πιο αιχμηρά και η πραγματικότητα έχει αρχίσει να δείχνει τα δόντια της. Σαφέστατα και τηρούνται ακόμη οι κανόνες που είχαν τεθεί εξ αρχής και οι κοπέλες με “πειραγμένη” εμφάνιση κόβονται από το διαγωνισμό αφού αυτό που ενοχλεί δεν είναι μόνο το ότι αποτελούν κακό πρότυπο για τις συνομήλικές τους και παράλληλα δεν είναι εύπλαστες και σαν φυσιογνωμίες αλλά αποπνέουν έναν υπερσεξουαλικό αέρα ο οποίος έρχεται σε ρήξη με την κλάση. Μεγάλη αλήθεια αυτή όσο κι αν πονάει.
Κάπου εδώ, σε όσους σπεύσουν να κατηγορήσουν το παιχνίδι για σκληρότητα και τους κριτές ότι προσβάλουν, να υπενθυμίσουμε ότι βλέπουμε reality. Κι αν δεν ήταν έτσι, δεν θα ήταν reality. Θα ήταν κάτι άλλο. Και επίσης να τονίσουμε ότι υπάρχουν τρόποι κάποιος ενήλικος εκεί έξω να προσπαθήσει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα με άλλο τρόπο, πιο ήσυχο, πιο ιδιωτικό, πιο δύσκολο ίσως, αλλά όταν επιλέγει να πάει σε ένα reality το οποίο προβάλλεται σε prime time ζώνη και σημειώνει τεράστια τηλεθέαση οφείλει να είναι προετοιμασμένος για τα πάντα. Επομένως, ότι συμβαίνει στα πλαίσια αυτού του προγράμματος είναι προβλεπόμενο, όποιος δε θέλει να το βιώσει δε δηλώνει συμμετοχή και όποιος δε θέλει να το βλέπει αλλάζει σταθμό, κλείνει την τηλεόραση και διαβάζει ας πούμε ποίηση.
Το μόνο διαφορετικό που είδαμε σε σχέση με τα κορίτσια που υμνούσαν τη διαφορετικότητα του πρώτου επεισοδίου, ήταν ο σύντροφος μιας υποψήφιας η οποία τελικά πέρασε στο Bootcamp, ο Βασίλης. Ένα αγόρι που συνόδευσε το κορίτσι του στο διαγωνισμό, πράγμα που οφείλω να πω ότι δεν σπανίζει. Όποια κοπέλα έχει βρεθεί σε casting έχει δει πολλούς “Βασίληδες” να περιμένουν με τις ώρες στα πεζούλια μέχρι να τελειώσει η διαδικασία και μπράβο τους. Κάπου εκεί ήταν που αναφώνησαν οι κυρίες της κριτικής επιτροπής “Μακάρι να είχαμε κι εμείς έναν Βασίλη να μας στηρίζει τότε” και δεν είχαν και πολύ άδικο. Όλες μας χρειαζόμαστε έναν “Βασίλη”. Και ναι, αυτός ο Βασίλης μπορεί να μην ήταν τέλειος, ούτε ο κάθε “Βασίλης” είναι τέλειος, αλλά τουλάχιστον αυτός ήταν εκεί.
Ο “Βασίλης” και να μην υπάρχει, θα πρέπει να τον εφεύρουμε, γιατί κάθε γυναίκα, όσο δυναμική, όσο όμορφη, όσο σίγουρη και όσο αποφασισμένη κι αν είναι, θα λάμπει ακόμη περισσότερο, αν έχει δίπλα της ένα “Βασίλη” που να την αγαπάει και να τη στηρίζει. Για όλους λοιπόν τους “Βασίληδες” εκεί έξω, να ξέρετε πως οι μεγάλοι πρωταγωνιστές αυτού του επεισοδίου ήσασταν εσείς. Και για όσους δεν έχετε γίνει ποτέ “Βασίληδες” κακώς. Είναι πολύ ωραίο πράγμα να στέκεσαι δίπλα στη γυναίκα που αγαπάς και αυτό φάνηκε και στη φωτογραφία που τράβηξε ο Σκουλός με τη μηχανή του. Ένα κλικ που αιχμαλώτισε την ωραιότερη πραγματικότητα που μπορεί να φανεί μέσα από ένα πρόγραμμα με την ίδια ακριβώς ονομασία, δεν ήταν η εμφάνιση δυο ωραίων νέων παιδιών: Ήταν η αγάπη στα μάτια τους.
