– Τι κάνεις εκεί, 3PO;
– Ρίχνω μια τελευταία ματιά στους φίλους μου.
Αυτός ο διάλογος από το τρέιλερ του «Skywalker, η Άνοδος», θα μπορούσε να είναι μία περίληψη για την ταινία, ένα μισοτελειωμένο χαϊκού προς τιμή της διαστημικής σάγκας που μεγάλωσε και μεγαλώνει γενιές ανθρώπων που ονειρεύονται μακρινούς γαλαξίες και μάχες ανάμεσα στο καλό και το κακό με φωτόσπαθα.
Γιατί να το δεις; Γιατί σου αρέσουν τα παραμύθια, γιατί σου αρέσει να κοιτάς τα αστέρια τις νύχτες και να φαντάζεσαι άλλους κόσμους με πλάσματα κάθε είδους που μιλούν την ίδια γλώσσα ή προσπαθούν να το κάνουν παρόλο που μιλούν πολλές διαφορετικές.
Γιατί σου αρέσουν τα ατρόμητα κορίτσια όπως η Ρέι (Ντέιζι Ρίντλεϊ) και οι γυναίκες που δεν παύουν να είναι πρωταγωνίστριες της ζωής μόνο και μόνο επειδή μεγάλωσαν, όπως η στρατηγός Λέια Οργκάνα (Κάρι Φίσερ, καμιά διαστημική πριγκίπισσα δεν θα σταθεί ποτέ στο ύψος σου).
Γιατί μερικοί ηθοποιοί μοιάζουν γενημμένοι για να παίζουν “κακούς” με καλοσιδερωμένη στολή που θυμίζει Ναζί, όπως ο φανταστικός Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ.
Γιατί παίζει ο Άνταμ Ντράιβερ (εντάξει, σε μερικές αρέσει), που δίνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία από όλο το καστ, ενδεχομένως μαζί με τον Τσουμπάκα. Ναι, το Γούκι.
Γιατί ο Τζον Ουίλιαμς γράφει (πάλι) εκπληκτική κινηματογραφική μουσική.
Γιατί προφανώς τα στρογγυλά ρομποτάκια ξέρουν να κερδίζουν το παιχνίδι.
Γιατί υπάρχουν δύο, τρεις σκηνές που θα κόψουν την ανάσα των πιο συναισθηματικών ανάμεσα στο κοινό.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για την ταινία αν δεν την έβλεπα με τα μάτια του 9χρονου εαυτού μου, αλλά με αυτά τη βλέπω ακόμα, κάτι που είναι από μόνο του ένα μικρό θαύμα.
Κι αν μια ταινία μπορεί να σου χαρίσει για λίγο αυτό το αθώο, ξεκούραστο βλέμμα, είναι σίγουρα μια ταινία που αξίζει να δεις.
