Eίναι πυγμαλίων ή βιαστής; Μερακλής ή psycho; Τέρας ψυχικής υγείας ή τέρας σκέτο; Ευυπόληπτος ή πάλι πέσαμε από τα σύννεφα; Στην πραγματικότητα, δεκαετίες τώρα βοούσαν και οι πέτρες της Σίλικον Βάλεϊ. Το ρεπορτάζ της Τζόντι Κάντορ και της Ρέητσελ Άμπραμς που δημοσιεύτηκε στους New York Times και το αναπαρήγαγαν όλα τα ΜΜΕ του κόσμου, ήρθε πολύ κατόπιν εορτής. Το τρικούβερτο γλέντι σε σουίτες ξενοδοχείων και σε γραφεία συσκέψεων, είχε εντωμεταξύ λάβει τέλος, ακολουθώντας την οικονομική και βιολογική κάμψη του εξήντα πέντε ετών δράστη. Αλληλούια!
- -Το εισιτήριο σας κύριε δεν ισχύει πια, αποβιβαστείτε παρακαλώ.
- -Θα σε δω στην κόλαση γλυκέ μου, θα πρέπει να είχαν σκεφτεί η Γκουίνεθ Πάλτροου, η Αντζελίνα Τζολί και οι δεκάδες γυναίκες που με επίσημες μαρτυρίες περιέγραψαν τα μαρτύριά τους από τις επιθέσεις και τους σεξουαλικούς εκβιασμούς του μεγαλοπαραγωγού Χάρβεϋ Γουάινστάιν, για μια θέση εργασίας, για έναν ρόλο, για ένα επίχρυσο αγαλματάκι που το λένε Όσκαρ και που αν το τρίψεις –ποιος ξέρει;- μπορεί κάποτε να γίνει τζίνι και να ελευθερώσει τη γλώσσα σου αν όχι την ψυχή σου.
- Τώρα που πέρασε πια η μπογιά του, όλοι χορεύουν πάνω στο ξεφούσκωτο σώμα του Γουάινστάιν, αν μπορούσε θα το έκανε κι ο ίδιος. Διότι σ’αυτού του τύπου τις μπίζνες δεν υπάρχει ούτε τσίπα ούτε τέλος, The End, Fin, Fine. Τουλάχιστον όχι όσο υπάρχουν άνθρωποι, (γυναίκες, μετά συγχωρήσεως) που το λέει η καρδούλα τους να μπουν σε ανταγωνιστικά επαγγέλματα, να δοκιμαστούν, και αν το φέρει ο Θεός ή ο διάβολος, να διαπρέψουν. Διάλεξε λοιπόν μικρή μου. Τι θέλεις; Να φτιάχνεις μια ζωή σάντουιτς με φυστικοβούτυρο και να καις τα χεριά σου στο μπάρμπεκιου του σαββατοκύριακου ή μήπως προτιμάς εισιτήριο πρώτης θέσης, ταχύτητες υπερηχητικές με όλα πληρωμένα και κάθισμα που με ένα τσακ να γίνεται κρεβάτι;
- Ακούγεται σαν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και πράγματι είναι. Γιατί ποια γυναίκα δεν σκέφτηκε προς στιγμήν να γρονθοκοπήσει τον βιαστή -εκβιαστή της και να φτιάξει με το τομάρι του ένα χαλάκι για μπροστά από το τζάκι; Η φαντασίωση αυτή, δυστυχώς τελειώνει σε δευτερόλεπτα ενώ η πραγματικότητα που ακολουθεί είναι δυσβάσταχτη και κρατάει αιώνες, όποια κι αν είναι αυτή. Είτε το πάρεις είτε το παρατήσεις, θα αισθάνεσαι δια βίου βρωμισμένη και ηττημένη. Και το χειρότερο; Ο βανδαλιστής σου θα είναι πάντα εκεί , θα χώνεται στο πλάνο, θα πλασάρεται στις υποκλίσεις, στον γύρο του θριάμβου, στην επίσημη φωτογράφιση με τα congratulations. Συγχαρητήρια, ηττηθήκατε κατά κράτος!
- Φυσικά δεν χρειάζονται τόσα έξοδα, τόσα γυρίσματα, τόσες κλακέτες, τόσα τράβελινγκ, γερανοί, φίλτρα, φώτα, φουστάνια, χτενίσματα, μπριγιάν και κόκκινο χαλί για να ηττηθεί μια γυναίκα και δια του σεξουαλικού εκβιασμού να αποκλειστεί από την εργασία, έστω κι αν συνεχίσει να εργάζεται. Η ίδια φάση μπορεί να γίνει κάλλιστα και μέσα στο πιο μίζερο γραφείο, χωρίς φρου φρου κι αρώματα, χωρίς ένα κάρο παρατρεχάμενους να παραφυλάνε έξω από την σουίτα «πότε θα αποσώσει με το μήτινγκ ο μεγάλος». Γιατί η ελληνική αγορά ήταν πάντα μικρό χωριό και τώρα με την κρίση παραμίκρυνε. Κι έτσι ο μεγάλος μπορεί κάλλιστα να είναι μικρός. Τι μικρός; Σπιθαμιαίος πες καλύτερα, κάτι σαν την σκνίπα που μόλις έλιωσα πάνω στην οθόνη μου ενώ με το άλλο χέρι συνέχιζα να πληκτρολογώ σα να χόρευα πάνω στα νεφρά του. «Τς τς τς. Ένσταση κύριε Πρόεδρε. Να λείπουν οι κακίες και η εκδικητικότητα, κυρίες μου.» Μην το παραξηλώσουμε και καταλήξουμε σε «κυνήγι μαγισσών» όπως σοφά μας προειδοποίησε με δηλωσή του επί του θέματος κι ο Γούντυ Άλεν, εμφορούμενος από, ποιος ξέρει τι δαίμονες και τι εφιάλτες κι ο ίδιος.
- Anyway, ο ελάχιστος που σας έλεγα και παραπάνω, ο «κοινός πέφτουλας, ο ανωφελής», αν τυχόν κι έχει το μαγαζί στα χέρια του και την πόρτα του γραφείου του κλειδωμένη (μ’ εσάς από μέσα), παύει αυτομάτως να είναι μικρός και γίνεται αυτομάτως μεγάλος. Τρισμέγιστος. Τιτανοτεράστιος. Σαν γκρο πλαν του Σέρτζιο Λεόνε. Σαν ένας δίκης οφθαλμός, ος τα πανθ’ ορά, που θα σε ξετρυπώσει όπου κι αν του κρυφτείς, ένα μάτι-οντότητα, που πουλιέται κι ως μπιχλιμπίδι για την βασκανία. Έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας, το γιάντες , το πασπαρτού που ανοίγει όλες τις πόρτες της εξουσίας η οποία δεν βολεύει καθόλου να είναι μόνον οικονομική. Όσο πνευματικότερη, τόσο πιο δυνατό το άλλοθι και τα σκυλιά δεμένα. Άλλο ας πούμε να διατηρείς θεατρική ή κινηματογραφική επιχείρηση, γκαλερί, εφημερίδες, περιοδικά, συμφωνική ορχήστρα, κορ ντε μπαλέ, Think tank, χορωδία και μαντολινάτα, κι άλλο μπουτίκ φρούτων και χασαποταβέρνα. Διότι η εξουσία και η ευτυχία κατ επέκτασιν, δεν βρίσκεται μόνον στα σκέτα λεφτά. Χρειάζεται και τη σως της για να δέσει το πράγμα.
- Κακά τα ψέματα και η σιωπή ακόμα πιο κακή. Ο αμερικανικός Τύπος μας αποκάλυψε κάτι που το ήξερε όλος ο κόσμος ενώ οι αμερικανίδες σταρ άνοιξαν το στόμα τους δεκαετίες μετά την σεξουαλική παρενόχληση κι αφού προηγουμένως βεβαιώθηκαν ότι το μαντρόσκυλο είναι όντως ξεδοντιασμένο. Τι μπορεί να σου κάνει ένα μαντρόσκυλο αν είσαι η Τζολί ή η Πάλτροου ή ακόμα η Τζαίην Φόντα; Εγώ λέω, πολλά. Αφού ακόμα κι αυτή η κατ’ επάγγελμα τσαμπουκαλού Μπιόρκ μάσησε τα λόγια της περιγράφοντας τον σεξουαλικό βανδαλιστή της στο περιοδικό Inrockuptible περίπου σαν σταυρόλεξο για αρχαρίους «Άνδρας, σκηνοθέτης που μαζί του έχω κάνει (τη μοναδική μου) ταινία», πώς να τολμήσουν οι άλλες γυναίκες, οι μη Γκουίνεθ, οι μη Αντζελίνες οι μη Μπιορκ να ονοματίσουν τον βασανιστή τους και να επωμιστούν το βάρος της απόδειξης χωρίς να περπατήσει πάνω τους ελέφαντας που θα τους λιώσει τα κόκαλα;
- Εντωμεταξύ out there γίνεται το σώσαι από κατάγματα. Γιατί από τότε που χύθηκαν στο διάβα μας τόνοι πολιτικής ορθότητας σκανδιναβικού και βορειοαμερικανικού τύπου, παραμορφώθηκαν τα δίκια των γυναικών, άρχισαν να μοιάζουν «της πλάκας», να σηκώνουν καζούρα κι αμφισβήτηση και δεν μπορείς πια να κάνεις βήμα χωρίς να την πατήσεις. «Ποινικοποιείτε το φλέρτ, την ερωτική διαθεσιμότητα, τις γκρίζες ζώνες στο σεξ, υστερίζεσθε μαντάμ» θα σου πουν, και θα’χουν δίκιο αυτοί που έχουν άδικο. Κι έτσι οι αποκαλύψεις των New York Times μολονότι έχουν τη δύναμη να λειτουργήσουν σαν ένα άλλου χαρακτήρα Watergate της τότε Washigton post, θα εκφυλιστούν κι αυτές με τον καιρό και θα καταντήσουν ένα ακόμη σκάνδαλο της βιομηχανίας του θεάματος, την ώρα που το μεγάλο δράμα παίζεται και θα συνεχίσει να παίζεται στην περιοχή του μικρομεσαίου και του αθέατου. Χωρίς σκηνικά και κοστούμια, χωρίς χρυσά αλλά με σκουριασμένα αγαλματάκια. Γιατί ο πεπαλαιωμένος θυμός είναι πολύ δυνατός. Υποσκάπτει τον άνθρωπο κι αν δεν βρει διέξοδο γυρίζει προς τα μέσα και τον κατατρώει. Γιαυτό και οι Γουάινστάιν του κόσμου ετούτου, μεγάλοι, μικροί και ζουμπάδες ακόμα , έχουν από οικονομία της φύσεως ή του πολιτισμού, δυο προφίλ. Πότε δόκτωρ Τζεκυλ και πότε μίστερ Χάυντ. Απ’ όποιο πλευρό και να πέσεις μικρέ, μεγάλε και μικρομέγαλε, ένα είναι σίγουρο. Όταν σηκωθείς θα είσαι φρεσκαδούρα. Οπότε κοιμήσου ήσυχος. Εκτός κι αν σε δείξουν οι μικρές Πάλτροου, οι μικρές Τζολί , οι μικρές Φόντα και οι μικρές Μπιορκ που λέγαμε παραπάνω.
