Έχω γεννηθεί πριν από τα περισσότερα κορίτσια που κάνω παρέα, αλλά δεν είχα γεννηθεί τον Μάιο του 1968. Νιώθω όμως σαν να μου συνέβη, σαν να τον έζησα κι εγώ στους δρόμους του Παρισιού, να διαδήλωσα αγκαζέ με τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και να μοίρασα επαναστατικά φυλλάδια με τον Ζαν-Πολ Σαρτρ. Ισως φταίει η μόδα.
Τα στρογγυλά γυαλιά ηλίου και η στενή μίνι φούστα φορεμένη με φαρδύ πουλόβερ και μπότες ως το γόνατο, καταχωρημένη στο μυαλό μου ως στολή αναρχίας. Ισως φταίει η μουσική που ακούω, η εμμονή με τα 60s, τους Beatles και τους Stones ακόμη και με τους Simon and Garfunkel, που μεσουρανούσαν στα τσαρτ με το «Mrs Robinson». Ισως πάλι φταίει το σινεμά: ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ και ο «Τρελός Πιερό» του (που φέτος δανείζει μια εικόνα του στην αφίσα του Φεστιβάλ των Καννών).
Η Αννα Καρίνα που συμπρωταγωνιστεί με τον Ζαν-Πολ Μπελμοντό-Πιερό και φτάνει μαζί του ως τη Μεσόγειο φιλοσοφώντας τα πάντα στη διαδρομή, ντυμένη με τα πιο ονειρεμένα καλοκαιρινά φορέματα. Ισως φταίει το ίδιο το Παρίσι που με στοιχειώνει μέσα από το «2 ή 3 πράγματα που ξέρω γι αυτήν» με τη Μαρίνα Βλαντί και την Ανί Ντιπρέ να πρωταγωνιστούν στην ιστορία της Ζιλιέτ, που εκπορνεύεται για να συμπληρώσει τις «ανάγκες» της. Ισως πάλι η ψευδαίσθησή μου ότι τον έζησα εκείνο τον Μάιο να βασίζεται στη λατρεία που έχω στο «Με κομμένη την ανάσα», μια ταινία του 1960, το ξέρω, που περιέχει όλους τους άγριους σπόρους μιας επανάστασης που έρχεται: ένας απατεώνας που ανάμεσα στη θλίψη και το τίποτα προτιμά το τίποτα.
Γιατί η θλίψη είναι συμβιβασμός κι εκείνος τα θέλει όλα ή τίποτα. Ακριβώς όπως και τα κορίτσια του Μάη του ’68 που έμειναν στην Ιστορία, αλώβητα και σέξι και στυλιστικά άψογα, σαν μια ανάμνηση που δεν είσαι σίγουρη ότι είναι δική σου.
