Η διαδρομή της Amber Valletta μοιάζει σχεδόν μυθιστορηματική. Ένα κορίτσι που μεγάλωσε σε μια φάρμα στην Τούλσα της Οκλαχόμα, μέσα στη φύση και στην αίσθηση της κοινότητας, βρέθηκε απότομα στην καρδιά των πιο φανταχτερών μητροπόλεων της μόδας. Κι όμως, όπως η ίδια παραδέχεται, η μετάβαση αυτή δεν την τρόμαξε. Καλεσμένη στο podcast του Business of Fashion, η Valletta ανακαλεί τη διαδρομή της, μοιράζεται τις αξίες της και τις στιγμές που την έχουν σημαδέψει σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση.
View this post on Instagram
Παρά την τεράστια απόσταση που χωρίζει ένα μεγάλωμα στην Οκλαχόμα με τον αστραφτερό κόσμο της μόδας στο Παρίσι και το Μιλάνο, η Amber Valletta θυμάται από μικρή να έχει μια έφεση και μια σχέση αγάπης με την κάμερα. Μια φυσικότητα στην έκφραση και την παρουσία, που έκανε τους γύρω της να λένε στη μητέρα της πως πρέπει να γίνει ηθοποιός ή μοντέλο. Έτσι, στα 15 της, γράφτηκε σε σχολή μοντέλων και σε χρόνο μηδέν άνοιξε η πόρτα προς έναν κόσμο που ούτε καν είχε προλάβει να φανταστεί εως τότε. Η συμβουλή της μητέρας της ήταν πάντα: «βγες έξω και χρησιμοποίησε τη φαντασία σου». Μια φράση που, όπως αποδείχθηκε, λειτούργησε σαν προφητεία για τη γυναίκα στην οποία θα εξελισσόταν.
«Όπου και να με φυτέψεις, θα ανθίσω», λέει χαρακτηριστικά και πράγματι, στα 15 της στο Μιλάνο και στα 17 της στο Παρίσι, δεν ένιωθε ξένη, παρότι βίωνε έναν τελείως νέο κόσμο. Ήταν όμως ακόμη παιδί. Η μόδα όπως παραδέχεται είναι ένας «ενήλικος» χώρος με απαιτήσεις, μοναξιά, απομόνωση, κι εκείνη προσπαθούσε να προσαρμοστεί, συχνά δουλεύοντας σιωπηλά, με μοναδικό στόχο να κερδίσει κάποια χρήματα και να συμμετέχει σε φωτογραφίες και δημιουργίες που την ενέπνεαν. Σύντομα, όμως, έγινε κάτι περισσότερο από συμμετέχουσα. Ήταν ένα από τα πιο εμβληματικά πρόσωπα των ’90s, μια από τις γυναίκες που όρισαν αισθητικά την εποχή του Tom Ford στη Gucci, μια εποχή που έφερε στη μόδα τη λάμψη, τη σεξουαλικότητα και τον μαγνητισμό που ακόμη και σήμερα θεωρούνται ορόσημο. Η Amber θυμάται έντονα το κύμα αδρεναλίνης που ένιωσε όταν άνοιξε το show του Ford, την ενέργεια που περνούσε ταυτοχρόνως ανάμεσα στο κοινό και στο μοντέλο. Εκείνη την εποχή επικρατούσε η αισθητική του minimal και του grunge με τον αισθησιασμό να παραβλέπεται. «Τίποτα τότε δεν έμοιαζε με αυτό» θυμάται για το show του Ford, σαν να ήξερε ότι επρόκειτο να αποτελέσει έμπνευση και σημείο αναφοράς για γενιές.
View this post on Instagram
Κι όμως, όσο η καριέρα της εκτοξευόταν, μέσα της άρχισε να ανοίγει μια αδιόρατη ρωγμή. Η απόσταση ανάμεσα στις αξίες με τις οποίες μεγάλωσε —τη φύση, την κοινότητα, την ανθρώπινη σύνδεση— και στον υπερβολικό, συχνά μοναχικό κόσμο της μόδας γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη. Την ίδια στιγμή, ο ξέφρενος ρυθμός της εποχής, τα συνεχόμενα πάρτι και η ανάγκη να αποφορτίζεται άρχισαν να καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χώρο στη ζωή της. Το αλκοόλ και τα ναρκωτικά λειτουργούσαν σαν εύκολος, σχεδόν αυτόματος μηχανισμός αντιμετώπισης. «Ήταν τα ’90s… περνούσα καλά», λέει, μέχρι που συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν απλώς διασκέδαση, αλλά μια επικίνδυνη πορεία προς τις κατάχρησεις. Στα 25 της ξυπνούσε με hangovers, έθετε σε κίνδυνο τη δουλειά της και ένιωθε όλο και πιο αποκομμένη από την οικογένεια και τους πραγματικούς της φίλους. Χτυπούσε πλέον ένα καμπανάκι που αδυνατούσε να αγνοήσει περαιτέρω.
View this post on Instagram
Η στιγμή της αλήθειας ήρθε όταν αποφάσισε μόνη της να μπει σε νοσοκομείο στη Νέα Υόρκη. Βγαίνοντας και περπατώντας προς το σπίτι της, με τον ήλιο να δύει και το χρυσό φως να λούζει την πόλη —ένα φως που η ίδια αποκαλεί «πνευματική πυξίδα» στη ζωή της— ένιωσε πως κάτι μέσα της μετατοπίστηκε. Βρέθηκε μπροστά σε ένα υπαρξιακό σταυροδρόμι: «Είπα στον εαυτό μου πως ή θα πεθάνω ή θα επιλέξω να ζήσω. Και δεν θέλω να πεθάνω». Εκεί, μέσα σε εκείνο το χρυσό φως, πήρε την απόφαση να ζήσει και να δουλέψει συνειδητά προς αυτή την κατεύθυνση. Από εκείνη την κομβική στιγμή δεν έχει ξαναγγίξει αλκοόλ ή ναρκωτικά. Τη θυμάται καθαρά και την περιγράφει ως μια πνευματική αφύπνιση. Με βαθιά πίστη στη δύναμη της κοινότητας, δηλώνει πως αποτελεί μέλος μιας ομάδας που εργάζεται συλλογικά για την αντιμετώπιση της ασθένειας του εθισμού.
Αργότερα έγινε μητέρα, ασχολήθηκε με την υποκριτική και αφιερώθηκε σε περιβαλλοντικά και βιώσιμα projects, ανοίγοντας νέους δημιουργικούς δρόμους και παίρνοντας συνειδητές αποστάσεις από τον κόσμο της μόδας. Όταν, κάποια χρόνια μετά επέστρεψε στη βιομηχανία, το τοπίο είχε πλέον αλλάξει ριζικά: fast fashion, τεράστιες παραγωγές, αμέτρητοι άνθρωποι, μια μόδα διογκωμένη και συχνά αποξενωτική. Η δική της στάση όμως ήταν πλέον ξεκάθαρη: «Πάντα ήθελα να κάνω καλό. Να χρησιμοποιήσω την πλατφόρμα μου για κάτι μεγαλύτερο από εμένα. Να ενδυναμώσω άλλους, να αλλάξω τη βιομηχανία προς το πιο βιώσιμο».
View this post on Instagram
Σήμερα, η Amber Valletta μιλά για την αυτοφροντίδα ως πράξη αγάπης — από τον διαλογισμό και την άσκηση μέχρι τη καθαρή, συνειδητή διατροφή. Πιστεύει πως όταν μεγαλώνεις και αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου, τότε μπορείς να προσφέρεις και σε άλλους και να μην καθοδηγείσαι από εγωιστικά κίνητρα. Είναι κάτι που έχει μάθει μέσα από την πορεία της και θέλει να το μοιράζεται: να κάνεις αυτό που αγαπάς, να υπηρετείς έναν μεγαλύτερο σκοπό και να απολαμβάνεις τη στιγμή, όπου κι αν βρίσκεσαι. Την εμπνέει η ομορφιά —και περισσότερο απ’ όλα η φύση— την οποία θέλει να «ρουφά» σε κάθε της μορφή, γιατί κάθε στιγμή είναι για εκείνη μια μικρή περιπέτεια. Δεν περιστρέφει τη ζωή της αποκλειστικά γύρω από τον εαυτό της, αλλά εστιάζει στους τους ανθρώπους γύρω της και τη σύνδεση μαζί τους. «Όταν δεν κάνεις τη ζωή μόνο για σένα», λέει, «όλα γίνονται πιο απολαυστικά».
Και ίσως αυτή είναι η πραγματική της κληρονομιά, πέρα από τα εμβληματικά εξώφυλλα και τις εντυπωσιακές πασαρέλες. Μια γυναίκα που κατάφερε να ανθίσει όπου κι αν τη «φύτεψαν», γυρνώντας πάντα πίσω στην την ανάγκη της για αλήθεια, παρουσία και νόημα.
