Ήταν πριν από περίπου δέκα χρόνια όταν η Άλκηστις Πουλοπούλου έκανε ένα ταξίδι αναψυχής μαζί με την αδερφή της στην Αργεντινή, μια χώρα που λάτρευε την κουλτούρα της. Τις ίδιες ημέρες έτυχε να ταξιδεύει στον ίδιο προορισμό και ένας καλός φίλος της, που τότε ήταν μάνατζερ του Rufus Wainwright. «Μου λέει, οργανώνω τη συναυλία του στο Teatro Colón, θέλεις να έρθεις; Του απαντάω ναι, εννοείται».
Κάπως έτσι στις μοναδικές εμπειρίες εκείνου το ταξιδιού («κάθε βράδυ συχνάζαμε σε διαφορετικές μιλόνγκες, σε κάτι καταπληκτικούς χώρους, με παλιούς πίνακες») προστέθηκε και η γνωριμία της με τον Καναδοαμερικανό τραγουδιστή, τραγουδοποιό και συνθέτη, όταν μετά τη συναυλία ο φίλος της την προσκάλεσε στα καμαρίνια. Εκεί, ο Wainwright της είπε πως ένιωσε ότι θα ήταν φίλοι για πάντα «και έτσι έγινε, δηλαδή από τότε έχουμε κρατήσει επαφή».
Πρόπερσι ήταν η πρώτη φορά που ο Wainwright την προσκάλεσε ως guest artist σε μια συναυλία του στη Φιλαρμονική του Παρισιού. Όταν επαναλήφθηκε η πρόσκλησή του, πέρυσι, η Άλκηστις δεν κατάφερε να ανταποκριθεί λόγω ασθενείας. Φέτος όμως, για τη νέα συναυλία του στη Νέα Υόρκη, η απάντηση ήταν, για δεύτερη φορά, θετική. Όταν μιλήσαμε μαζί δεν έβλεπε την ώρα να έρθει η Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου για να ανεβεί μαζί του στη σκηνή του Café Carlyle και να ερμηνεύσουν γιορτινά κομμάτια όπως το γαλλικό «La Complainte de la Butte», που ο Wainwright είχε τραγουδήσει το 2001 στην ταινία «Moulin Rouge!» του Baz Luhrmann.
Στο jazz club όπου «κάθε Τρίτη βράδυ ο Woody Allen έπαιζε σαξόφωνο», θα μοιραστεί μαζί του το ρεπερτόριο που θα βάλει τους θεατές στην ατμόσφαιρα της πιο λαμπερής εποχής του χρόνου. Τι σημαίνει για την Άλκηστη χριστουγεννιάτικο τραγούδι; «Winter Wonderland», απαντά. «Όλοι οι crooners. Bing Crosby, Dean Martin, Ella Fitzgerald». Ένας ακόμα λόγος όμως που ανυπομονεί για αυτό το ταξίδι είναι γιατί έχει πάει μόνο μία φορά στη ζωή της στην αμερικανική μητρόπολη – ως παιδί, με τους γονείς της. «Δεν θυμάμαι πολλά από τότε. Μόνο ότι είχαμε πάει στο θέατρο, και το Άγαλμα της Ελευθερίας. Τώρα είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη, δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω! Και το αστείο είναι ότι ο άντρας μου, με τον οποίο παντρεύτηκα πριν από έναν χρόνο, έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στη Νέα Υόρκη. Μάλλον τον περίμενα για να ξαναπάω. Μέχρι σήμερα έχω βιώσει την πόλη μέσα από τις ταινίες του Woody Allen, του Martin Scorsese, του Spike Lee. Τώρα θα δω πώς είναι στη δική μου πραγματικότητα και όχι μέσα από τον φακό ενός σκηνοθέτη».
«Μέχρι σήμερα έχω βιώσει τη Νέα Υόρκη μέσα από τις ταινίες του Woody Allen, του Martin Scorsese, του Spike Lee. Τώρα θα δω πώς είναι στη δική μου πραγματικότητα και όχι μέσα από τον φακό ενός σκηνοθέτη».
Στο μεταξύ παρακολουθεί την πορεία της νέας της ταινίας, «Θηλυκό» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μενελάου, που στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Αλέξανδρο. Μια δουλειά που περιγράφει ως «πειραματικό, fiction documentary με στοιχεία video art και queer στοιχεία», που προσεγγίζει την Αλίκη Βουγιουκλάκη μέσα από τις ερμηνείες τριών ηθοποιών (Άλκηστις Πουλοπούλου, Βίκυ Παπαδοπούλου, Τάνια Κέλλυ).
«Η ταινία είναι ένας ύμνος του σκηνοθέτη προς την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον ενδιαφέρει όμως και η σχέση της περσόνας της μεγάλης σταρ με την προσωπική ζωή της, να δείξει το χάσμα μεταξύ τους». Η Άλκηστη ερμηνεύει «την πιο προσωπική πλευρά της», σύμφωνα με περιγραφές της ταινίας, διευκρινίζει ωστόσο ότι «είναι μυθοπλασία. Ενσαρκώνω την ιστορία μιας γυναίκας που έχει πολλή μοναξιά, γιατί όταν δίνεις τόσο πολλά σε τόσο κόσμο υπάρχει ένα κενό που είναι πολύ δύσκολο να γεμίσει. Ταυτόχρονα όμως είναι μια γυναίκα απελευθερωμένη στην προσωπική της ζωή, που θέλει να ζήσει όσο περισσότερα μπορεί.
»Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν μια εξαιρετική ηθοποιός που είχε τελειώσει το Εθνικό και πειραματιζόταν πολύ στις πρόβες. Επειδή όμως είχε βρει έναν τρόπο να παίζει τον οποίο ήθελε το κοινό κι εκείνη είχε τόση ανάγκη από αυτή την επιβεβαίωση, δεν τόλμησε ποτέ να βγει από αυτά τα όρια του παιξίματος» πιστεύει η Άλκηστις και προσθέτει: «Αυτό το βρίσκω πολύ συγκινητικό για όλους τους ηθοποιούς, που χρειαζόμαστε την αναγνώριση και το “μπράβο”. Όταν πας να εκτεθείς, είναι πάντα ένα ρίσκο.
«Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν μια εξαιρετική ηθοποιός που είχε τελειώσει το Εθνικό και πειραματιζόταν πολύ στις πρόβες. Επειδή όμως είχε βρει έναν τρόπο να παίζει τον οποίο ήθελε το κοινό κι εκείνη είχε τόση ανάγκη από αυτή την επιβεβαίωση, δεν τόλμησε ποτέ να βγει από αυτά τα όρια του παιξίματος».
»Επίσης ήταν φεμινίστρια, δηλαδή πολύ μπροστά ως επιχειρηματίας. Εκείνη είχε καθοδηγήσει τη δημόσια εικόνα της, προωθούσε τον εαυτό της χωρίς να της επιβάλλουν πράγματα. Γι’ αυτό έγινε πολύ νωρίς και παραγωγός, δημιουργώντας τα δικά της πρότζεκτ, που είναι θαυμάσιο για εκείνη την εποχή».
Μια δυναμική γυναίκα υποδύεται η Άλκηστις αυτή την περίοδο και στη σειρά μυθοπλασίας του ΑΝΤ1 «Ο Δικαστής», βασισμένη στο βραβευμένο σίριαλ «Your Honor»: τη νεκρή σύζυγο του Δικαστή, που γνωρίζουμε μέσα από φλασμπάκ, σαν μια διακεκριμένη φωτογράφο που δείχνει να πλήρωσε πολύ ακριβά το πάθος της για τη φωτογραφία, πέφτοντας πέφτοντας νεκρή σε ένα κακόφημο σημείο της πόλης. Στο μεταξύ, ανήμερα των γενεθλίων της ξεκίνησε γυρίσματα για τη νέα ταινία της Μέμης Κούπα.
Σκόπιμα επιλέγεις, τελευταία, ρόλους δυναμικών γυναικών;
«Κάποια στιγμή, μέσα στον COVID, σκέφτηκα ότι υποδύομαι συνέχεια ενζενί και ευχήθηκα να αναλαμβάνω πιο δυναμικούς ρόλους – το είχα και ανάγκη, γιατί μεγαλώνω και θέλω να κάνω πιο συνειδητές επιλογές. Είναι κι αυτό ένα είδος χειραφέτησης, το να επιλέγουμε εμείς με ποιους και σε ποια συνθήκη θέλουμε να δουλεύουμε και ποια ιστορία θα αφηγηθούμε».
Δεν πιστεύει ότι οι άντρες κατακτούν ευκολότερα τη δυνατότητα της επιλογής, «γιατί πλέον βλέπω πολύ δυναμικές γυναίκες γύρω μου». Επιπλέον, το να επιλέξει κάποιος να γίνει καλλιτέχνης το θεωρεί, ανεξαρτήτως φύλου, «πράξη απελευθέρωσης».
Η ίδια τόλμησε αυτή την επανάσταση όταν αποφάσισε, μετά την ενηλικίωσή της, να σπουδάσει υποκριτική κρυφά από όλους. «Οι γονείς μου ήθελαν να πάω στο πανεπιστήμιο, όπως έκανα [σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Γλωσσολογία στη Σορβόνη], και μετά να δουλέψω και να βγάζω λεφτά».
Αλλά οι σπόροι είχαν φυτευτεί ήδη από τα δεκατρία χρόνια της, όταν «είχα πάει σε ένα εργαστήριο υποκριτικής, που ήταν συγκλονιστικό. Αλλά επειδή έκανα και πολλά άλλα πράγματα τότε, όπως μαθήματα πιάνου, οι γονείς μου είπαν, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. Μου έκοψαν εκείνο το εργαστήριο, κι αυτό εμένα με σκότωσε. Ποτέ όμως δεν ξεχνάς κάτι που αγαπάς και όταν μια φίλη μου πρότεινε να συμμετέχω στην παράσταση της, στην Ελλάδα, στο Θέατρο Αμόρε, το θέατρο επανήλθε στη ζωή μου». Τότε, συνειδητοποίησε ότι «δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο που θα ήθελα να κάνω».
«Κάποια στιγμή, μέσα στον COVID, σκέφτηκα ότι υποδύομαι συνέχεια ενζενί και ευχήθηκα να αναλαμβάνω πιο δυναμικούς ρόλους – το είχα και ανάγκη, γιατί μεγαλώνω και θέλω να κάνω πιο συνειδητές επιλογές. Είναι κι αυτό ένα είδος χειραφέτησης, το να επιλέγουμε εμείς με ποιους και σε ποια συνθήκη θέλουμε να δουλεύουμε και ποια ιστορία θα αφηγηθούμε».
Πιο σωστά: Οι σπόροι είχαν φυτευτεί ακόμα νωρίτερα. Τότε που ήταν παιδί και μεγάλωνε σε ένα σπίτι στη Νορμανδία, συντροφιά με ήρωες μυθιστορημάτων και φαντάσματα.
«Γεννήθηκα στην Ελλάδα και παρόλο που έφυγα αρκετά μικρή φαντάζομαι πως μέσα μου υπήρχε ο ήλιος της, γιατί δεν άντεχα τον τόσο σκοτεινό και χαμηλό ουρανό της Νορμανδίας και κατέληξα να διαβάζω πάρα πολλή λογοτεχνία. Κάπως κρύφτηκα μέσα στη λογοτεχνία και νομίζω ότι ανέκαθεν δημιουργούσα κόσμους».
Ήταν και το σπίτι τους, που ονομαζόταν Les Ombrages, Οι Σκιές, που τροφοδοτούσε τη φαντασία της. «Είχαμε ένα πολύ παλιό και πολύ μεγάλο σπίτι, με φαντάσματα. Δεν ξέρω πώς να το πω: Μικρή έβλεπα φαντάσματα μέσα στο σπίτι. Η αδερφή μου είναι πιο μικρή, δεν κάναμε συνέχεια παρέα, και ένιωθα πολύ μοναχικά. Έκανα παρέα με τον εαυτό μου και με τον σκύλο μου, που ήταν ο βασικός μου φίλος, ο άντρας μου, ο αδερφός μου, ο μπαμπάς μου, το μωρό μου! Βέβαια μετά, στην εφηβεία, απέκτησα φίλους».
«Είχαμε ένα πολύ παλιό και πολύ μεγάλο σπίτι, με φαντάσματα. Δεν ξέρω πώς να το πω: Μικρή έβλεπα φαντάσματα μέσα στο σπίτι. Η αδερφή μου είναι πιο μικρή, δεν κάναμε συνέχεια παρέα, και ένιωθα πολύ μοναχικά».
Δεν φοβόσουν τα φαντάσματα του σπιτιού;
«Τα φοβόμουν αλλά ήταν εκεί, άρα έπρεπε να ζήσω μαζί με τον φόβο».
Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με το θέατρο (από το «Ξύπνημα της άνοιξης» σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη το 2008 μέχρι, το 2022, την «Άλλη πλευρά της καταιγίδας» του Γιάννη Χουβαρδά, που υπήρξε επί μακρόν συνεργάτης και σύντροφός της). Τελευταία έχει αφοσιωθεί στον κινηματογράφο και την τηλεόραση («Milky Way» σε σκηνοθεσία Βασίλη Κεκάτου, «Maestro» σε σκηνοθεσία Χριστόφορου Παπακαλιάτη – Άκη Πολύζου, «17 Κλωστές» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια). Αλλά στη σχέση της με το θέατρο έχει βάλει απλώς μία άνω τελεία. «Πηγαίνω με πολλή όρεξη να δω τους φίλους μου στο θέατρο, κάνω και κάποιες συζητήσεις, αλλά περιμένω να έρθει η σωστή στιγμή, με το σωστό έργο. Ήθελα μια μικρή ανάσα, γιατί το θέατρο είναι πολύ σκληρό. Ήθελα να ταξιδέψω και να μη δουλεύω συνέχεια τα βράδια. Αλλά το αγαπώ πολύ, έχω αυτό το μικρόβιο μέσα μου».
«Πηγαίνω με πολλή όρεξη να δω τους φίλους μου στο θέατρο, κάνω και κάποιες συζητήσεις, αλλά περιμένω να έρθει η σωστή στιγμή, με το σωστό έργο. Ήθελα μια μικρή ανάσα, γιατί το θέατρο είναι πολύ σκληρό. Ήθελα να ταξιδέψω και να μη δουλεύω συνέχεια τα βράδια. Αλλά το αγαπώ πολύ, έχω αυτό το μικρόβιο μέσα μου».
Με αφορμή τα πρόσφατα γενέθλιά σου, πέρα από το να ερμηνεύεις ρόλους δυναμικών γυναικών ποια άλλα όνειρα έχεις για την καλλιτεχνική εξέλιξή σου;
«Να συνδημιουργώ με ανθρώπους που με εμπνέουν και με τους οποίους υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση. Να ταιριάζουμε καλλιτεχνικά και να λέμε ιστορίες που μας αφορούν βαθιά. Ταυτόχρονα, να περνάμε όμορφα μαζί. Η δημιουργία και το ανθρώπινο κομμάτι είναι αλληλένδετα, ειδικά σε ό,τι κάνουμε, και το πάντρεμά τους είναι πολύ σημαντικό για εμένα».
