Ο 38χρονος Frankie Acevedo, ο πατέρας ενός 5χρονου παιδιού, μοιράστηκε πρόσφατα σε ένα βίντεο στο TikTok για μια εμπειρία από την ανατροφή του με την οποία φαίνεται πως ταυτίστηκαν πολλοί γονείς. Η ανάρτησή του συγκέντρωσε χιλιάδες σχόλια συμπαράστασης. Επιπλέον ο τίτλος του, «Velcro kids» («παιδιά Velcro»), εισήγαγε έναν αδόκιμο μεν, ήδη viral δε όρο, που σύμφωνα με την ψυχοθεραπεύτρια Elizabeth Schane περιγράφει τα παιδιά που επιδιώκουν τη διαρκή επαφή με τους γονείς τους και βάζουν τα κλάματα μόλις απομακρύνονται από την αγκαλιά τους.
Μερικά από τα σχόλια που συνόδευσαν το βίντεο του Acevedo; «Τα παιδιά μου στέκονται έξω από την πόρτα του μπάνιου μου και μου κάνουν ερωτήσεις», «Η κόρη μου έρχεται στο δωμάτιό μου από το σαλόνι μόνο και μόνο για να καθίσει στο πάτωμα. Δεν μιλάει, απλά θέλει να είναι μαζί μου».
«Τα παιδιά μου στέκονται έξω από την πόρτα του μπάνιου μου και μου κάνουν ερωτήσεις», «Η κόρη μου έρχεται στο δωμάτιό μου από το σαλόνι μόνο και μόνο για να καθίσει στο πάτωμα. Δεν μιλάει, απλά θέλει να είναι μαζί μου».
Όπως όμως υποστηρίζει ο Acevedo, αυτή η ανάγκη προσκόλλησης αρχίζει από τους ίδιους τους γονείς, οι οποίοι ίσως προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από το τρόπο με το οποίο μεγάλωσαν: «Εγώ δεν είχα μεγαλώσει έτσι» λέει ο TikToker σε ένα νέο άρθρο στο USA Today. «Ως παιδιά εμείς περνούσαμε τον περισσότερο χρόνο μας έξω ή στα δωμάτιά μας, δεν τον μοιραζόμασταν ιδιαίτερα με τους γονείς μας. Ο καθένας έκανε, πάνω κάτω, τα δικά του».
Οι ειδικοί συμβουλεύουν, μεν, να αφιερώνουμε ποιοτικό χρόνο στα παιδιά μας, ώστε να χτίζουμε μαζί τους μια δυνατή και ουσιαστική σχέση, που τους δίνει αγάπη και ασφάλεια. Από την άλλη όμως τονίζουν τη σημασία του να θέτουμε όρια και να κρατάμε χρόνο και χώρο για τον εαυτό μας.
Όταν είμαστε 24/7 μαζί τους, καταλήγουμε να νιώθουμε εξαντλημένοι, μας υπενθυμίζει ο Acevedo. Χρειαζόμαστε μικρά έστω διαλείμματα από την ανατροφή τους.
Η Schane αναγνωρίζει πάντως τις προσπάθειες των millennials να μην κάνουν το λάθος να είναι απόντες από τη ζωή των παιδιών τους, όπως ήταν ίσως οι δικοί τους γονείς. «Βλέπω ότι σήμερα ο ρόλος του γονέα εστιάζει στην περιέργεια και στην προσπάθεια για κατανόηση της συμπεριφοράς του παιδιού ή των παιδιών» σχολιάζει η ειδικός. Μήπως όμως κάπου σε αυτή την προσπάθεια χάνεται το μέτρο;
Ναι, είναι σημαντικό να αισθάνεται ένα παιδί ότι έχει τον γονιό δίπλα του, ότι όποτε νιώθει φόβο ή πόνο θα έρθει η μαμά ή ο μπαμπάς του να το αγκαλιάσει και να το παρηγορήσει, όπως επιβεβαιώνει η Martha Edwards, διευθύντρια του Ackerman Institute’s Center for the Developing Child and Family.
Αλλά είναι επίσης σημαντικό να του επιτρέψουμε να καλλιεργήσει δεξιότητες σαν την υπομονή και τον σεβασμό στα όρια του άλλου – ζητώντας του, για παράδειγμα, να περιμένει για λίγα λεπτά να τελειώσουμε μια εργασία που έχουμε ξεκινήσει, προτού ανταποκριθούμε στην ανάγκη του. Με αυτό τον τρόπο, επίσης, σεβόμαστε τις δικές μας ανάγκες.
Είναι σημαντικό να επιτρέψουμε στο παιδί να καλλιεργήσει δεξιότητες σαν την υπομονή και τον σεβασμό στα όρια του άλλου – ζητώντας του, για παράδειγμα, να περιμένει για λίγα λεπτά να τελειώσουμε μια εργασία που έχουμε ξεκινήσει, προτού ανταποκριθούμε στην ανάγκη του.
Τι μπορούμε να κάνουμε αν, για παράδειγμα, το παιδί στέκεται έξω από την πόρτα της τουαλέτας μας, ζητώντας μας επίμονα να βγούμε για να το βοηθήσουμε σε κάτι; Μπορούμε να του εξηγήσουμε ήρεμα ότι θα είμαστε σε λίγα λεπτά μαζί του, αλλά πρώτα πρέπει να τελειώσουμε κάτι άλλο – είτε αυτό είναι ένα ντους είτε το μαγείρεμα ή οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα της στιγμής. Και να τηρήσουμε την υπόσχεσή μας.
Η Schane μας διαβεβαιώνει επίσης ότι μια φάση προσκόλλησης δεν είναι μόνιμη και μας υπενθυμίζει ότι αν νιώθουμε εξαντλημένοι από τον ρόλο μας, μπορούμε πάντα να αναζητήσουμε βοήθεια στο περιβάλλον μας. «Έχουμε ανάγκες κι εμείς, αξίζουμε και δικαιούμαστε υποστήριξη και βοήθεια». Ειδικά οι γυναίκες, που τείνουμε ακόμα να φορτωνόμαστε περισσότερα από όσα μας αναλογούν.
