Πόσοι από εμάς μεγαλώσαμε ακούγοντας τη φράση, όταν δεν τρώγαμε το φαγητό μας, «τα παιδάκια δεν έχουν να φάνε στην Αφρική». Πλέον μπορεί να θυμόμαστε την ατάκα σε κάποια χαλαρή συζήτηση με φίλους ή, αν εφαρμόζουμε τα ίδια μοτίβα συμπεριφοράς με τους γονείς μας στην ανατροφή των δικών μας παιδιών, να την επαναλαμβάνουμε χωρίς να την επεξεργαζόμαστε.
Στην πραγματικότητα όμως αυτή η φράση δεν είναι καθόλου αθώα, όπως εξηγεί η Ελίνα Μαυροπούλου, νηπιαγωγός και δημιουργός της διαδικτυακής πλατφόρμας Τhe Κids Society. Για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε το γιατί, προσπαθεί να μας βάλει στη θέση του παιδιού που την ακούει, μετατρέποντάς το σε αφηγητή:
«Ήταν μεσημέρι, είχες φτιάξει μπιφτέκια με πατάτες. Δεν ήθελα άλλο φαγητό, ήθελα μόνο να πάω να παίξω. Ούτε ήθελα να φάω ντομάτα. Γέλασα όταν έκανες το αεροπλανάκι και άνοιξα το στόμα και όταν έκανες την πάπια διαβάζοντας το βιβλίο. Μα δεν ήθελα άλλο. Θέλω παιχνίδι τώρα.
«Ήταν μεσημέρι, είχες φτιάξει μπιφτέκια με πατάτες. Δεν ήθελα άλλο φαγητό, ήθελα μόνο να πάω να παίξω. Ούτε ήθελα να φάω ντομάτα. Γέλασα όταν έκανες το αεροπλανάκι και άνοιξα το στόμα και όταν έκανες την πάπια διαβάζοντας το βιβλίο. Μα δεν ήθελα άλλο. Θέλω παιχνίδι τώρα».
»Αλλά δεν είχα αδειάσει το πιάτο. Και τότε μού λες: “Δεν αφήνουμε φαγητό, τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε και εσύ αφήνεις το φαγητό σου; Ντροπή”.
»Δεν τα ξέρω τα άλλα παιδάκια! Ούτε ξέρω πού είναι αυτή η Αφρική που λες.
»Και δεν ξέρω πώς θα χορτάσουν τα άλλα παιδάκια, αν φάω εγώ.
»Νιώθω ενοχές, αλλά ταυτόχρονα το στομάχι μου λέει, όχι άλλο. Σου κάνω το χατήρι και τρώω.
»Αλλά θα ήθελα να μου είχες πει: “Αν δεν πεινάς άλλο, εντάξει.”, “Το δοκιμάζεις κι αν δεν σου αρέσει, δεν πειράζει.”, “Ας ακούσουμε το σώμα σου μαζί.”
»Όταν με σέβεσαι στο τραπέζι, μεγαλώνω με σεβασμό στο φαγητό και το σώμα μου. Και δεν χρειάζεται να νιώσω ενοχές για να μάθω τι σημαίνει ευγνωμοσύνη».
Δείτε την ανάρτηση:
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
