Η πρώτη φορά που την είδα ήταν σε μια αγγελία, να κοιτάει έξω από το κλουβί αιχμαλωσίας της, με ένα μείγμα φόβου και απορίας να ζωγραφίζεται στο μοναδικό λειτουργικό ματάκι της. Σκεφτόμουν από καιρό να υιοθετήσω μια ακόμα αδέσποτη γάτα, αυτή τη φορά επιλέγοντας ένα ζώο που λόγω είτε προχωρημένης ηλικίας είτε κάποιας αναπηρίας ή δυσμορφίας θα δυσκολευόταν να βρει σπίτι. Οι υποψήφιοι ήταν πολλοί, αλλά η φωτογραφία αυτής της έφηβης μαυρούλας, με το ένα ματάκι θολό και τυφλό, αποτυπώθηκε από την πρώτη στιγμή στο μυαλό μου.
Μέχρι να το αποφασίσω, η μαυρούλα είχε επανατοποθετηθεί, αναγκαστικά, στην αποικία από την οποία είχε περισυλλεχθεί, στειρωθεί και τσιπαριστεί, αφού κανένας δεν είχε δείξει ενδιαφέρον για εκείνη. Επικοινώνησα με την Cat Rescue Athens, που είχε αναλάβει τη φροντίδα της αποικίας, και η φιλοζωική μού απάντησε ότι αν η μονόφθαλμη γατούλα εμφανιζόταν ξανά και οι εθελοντές της κατάφερναν να την πιάσουν, η υιοθεσία θα προχωρούσε, εφόσον βέβαια δεσμευόμουν ότι στο μεταξύ δεν θα άλλαζα γνώμη. Ξαφνικά ένιωσα απόλυτα υπεύθυνη για τη μικρή και έδωσα το λόγο μου, παρακαλώντας μέσα μου οι μέρες που είχαν μεσολαβήσει να μην είχαν σταθεί μοιραίες, καθώς η ζωή ενός αδέσποτου βρίσκεται σε κίνδυνο κάθε λεπτό που περνάει στο δρόμο.
Σκεφτόμουν από καιρό να υιοθετήσω μια ακόμα αδέσποτη γάτα, αυτή τη φορά επιλέγοντας ένα ζώο που λόγω είτε προχωρημένης ηλικίας είτε κάποιας αναπηρίας ή δυσμορφίας θα δυσκολευόταν να βρει σπίτι.
Όταν, μετά από πάνω από μία εβδομάδα, επικοινώνησε μαζί μου μια εθελόντρια να με ενημερώσει ότι είχαν βρει τη μαυρούλα, έβαλα το γιο μου στο αυτοκίνητο παρέα με ένα κλουβί μεταφοράς και σπεύσαμε στο Κτηνιατρικό Κέντρο Πειραιά, που είχε αναλάβει τις προληπτικές εξετάσεις και την προσωρινή φιλοξενία της. Η γατούλα δεν έβγαλε άχνα σε ολόκληρο το ταξίδι της επιστροφής, λες και το ένστικτό της τής έλεγε ότι ξεκινούσε για εκείνη μια καινούρια, πιο άνετη και ασφαλής ζωή. Ενώ οδηγούσα και ο γιος μου, στο πίσω κάθισμα, της έριχνε με αγωνία κλεφτές ματιές μέσα από το κλουβί, του ζήτησα να της δώσει ένα όνομα. Επέλεξε το «Αγάπη».
Από τον ενθουσιασμό της επικείμενης υιοθεσίας, είχα παραλείψει να ζητήσω τη σύμφωνη γνώμη του συζύγου και σύμβιού μου ο οποίος, αν και πιο τρελός, σχεδόν, cat person από εμένα, έγινε έξω φρενών όταν με είδε να εμφανίζομαι στο σπίτι με μια τέταρτη γάτα (είχαμε ήδη τρεις). Η ζωή της Αγάπης στην καινούρια της οικογένεια δεν ξεκίνησε λοιπόν με τον καλύτερο τρόπο, αλλά με έναν ομηρικό καβγά, οπότε με το που τόλμησε, τελικά, να βγει από το κλουβί μεταφοράς έτρεξε να κρυφτεί σε μια μισάνοιχτη ντουλάπα στο υπνοδωμάτιο, στην οποία έμελλε να περάσει τις επόμενες μέρες. Απέξω άφησα ένα μπολάκι με φαγητό, νερό και μια αμμοδόχο και, τις πρώτες μέρες μετά την υιοθεσία, κράτησα κλειστή την πόρτα της κρεβατοκάμαρας ώστε να δώσω στην Αγάπη χρόνο να προσαρμοστεί ομαλά στο νέο περιβάλλον – και στις άλλες γάτες του σπιτιού να αποδεχτούν τη καινούρια συγκάτοικό τους.
Είχα αποφασίσει, φυσικά, πάση θυσία να την κρατήσω, ακόμα και αν χρειαζόταν να πάρω διαζύγιο – αν και στην πραγματικότητα είχα ποντάρει όλες μου τις μάρκες στη φιλοζωική ευαισθησία του συντρόφου μου και ήξερα, κατά βάθος, ότι ήταν θέμα ωρών να μαλακώσει μέσα του και να την αποδεχτεί. Όπως κι έγινε: Λίγες μόλις μέρες αργότερα – και αφού είχα παρατηρήσει ότι, στο μεταξύ, η Αγάπη ξεμύτιζε και ικανοποιούσε όλες τις ζωτικές ανάγκες της ενώ κοιμόμασταν ή απουσιάζαμε από το δωμάτιο – επέστρεψα και τη βρήκα όχι απλά να έχει βγει από την κρυψώνα της αλλά να παίζει, δειλά, με τον άντρα και το γιο μου πάνω στο κρεβάτι. Νομίζω όμως ότι ακόμα και κάποιος που δεν έχει περάσει όλη του τη ζωή με γάτες αρκεί να έρθει σε επαφή με μια πρώην αδέσποτη και να έχει στοιχειώδη ενσυναίσθηση για να ενδώσει στην ευγνωμοσύνη, την τρυφερότητα, την εξυπνάδα, την αβίαστη χαρά που εκφράζει με το δικό της μοναδικό μεν, εύγλωττο δε τρόπο.
Ακόμα και κάποιος που δεν έχει περάσει όλη του τη ζωή με γάτες αρκεί να έρθει σε επαφή με μια πρώην αδέσποτη για να ενδώσει στην ευγνωμοσύνη, την τρυφερότητα, την εξυπνάδα, την αβίαστη χαρά που εκφράζει με το δικό της μοναδικό μεν, εύγλωττο δε τρόπο.
Κάπως έτσι η Αγάπη έγινε το έκτο μέλος της οικογένειάς μας – και τέταρτο τετράποδο. Έχουν περάσει σχεδόν έξι μήνες από την επεισοδιακή υιοθεσία της και σήμερα όχι απλώς έχει πάψει να είναι φοβισμένη αλλά κοιμάται παρέα με το γιο μου κάθε βράδυ. Έχει γεμίσει τη ζωή μας με άπειρες όμορφες στιγμές – το σημερινό πρωινό της Δευτέρας έγινε λιγότερο μελαγχολικό καθώς, ενώ ετοιμαζόμουν για τη δουλειά, έμεινα να τη χαζεύω να παίζει παθιασμένη με το κορδόνι της σίτας στο παράθυρο του μπάνιου.
Καθημερινά η Αγάπη μάς παρακινεί να γινόμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Μέσα από την κολλητή παρέα της με τον Χαδιάρη, τον αδέσποτο έφηβο γάτο που μας έφερε μια μέρα από την αυλή μέσα στο σπίτι, χωρίς να μας αφήσει άλλη επιλογή παρά να τον υιοθετήσουμε κι εκείνο, επιβεβαιώνει ότι άπαξ και γίνεις πραγματικός φίλος με κάποιον, θα μοιραστείς μαζί του, χωρίς εγωισμό και δεύτερες σκέψεις, τα προνόμια που έφερε σε εσένα η ζωή. Μέσα από το grooming που κάνει σε όλους μας στο σπίτι, δίποδους και τετράποδους, μάς αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει πιο απολαυστική περιποίηση και ανταπόδοση για όσους σε φροντίζουν από ένα τρυφερό πλύσιμο και μασάζ με τα πατουσάκια σου. Μέσα από την κουλ και ταυτόχρονα δυναμική στάση της απέναντι στον πρωτότοκο, αθεράπευτα ζηλιάρη γάτο μας, τον Αλεπούδη, μας υπενθυμίζει ότι ακόμα και αν είσαι μισή σε μέγεθος από τον αντίπαλό σου μπορείς να προσπαθήσεις να βάλεις τα όριά σου και να διεκδικήσεις ό,τι σου αξίζει. Και μέσα από την απόλυτη αδιαφορία της απέναντι στην αναπηρία της μάς εμψυχώνει απέναντι σε ό,τι μπορεί να κάνει τον καθένα μας, μικρότερο ή μεγαλύτερο, να αισθανθεί μειονεκτικά.
Μέσα από την κουλ και ταυτόχρονα δυναμική στάση της απέναντι στον πρωτότοκο, αθεράπευτα ζηλιάρη γάτο μας, τον Αλεπούδη, μας υπενθυμίζει ότι ακόμα και αν είσαι μισή σε μέγεθος από τον αντίπαλό σου μπορείς να προσπαθήσεις να βάλεις τα όριά σου και να διεκδικήσεις ό,τι σου αξίζει.
Όταν υιοθετήσαμε την Αγάπη, η πρώτη αντίδραση του γιου μου ήταν αυτή που έχουμε και πολλοί ενήλικες απέναντι σε ανθρώπους με οποιαδήποτε μορφή διαφορετικότητας: «Την καημένη!», αναφώνησε. «Δεν είναι καημένη αλλά τυχερή που βρήκε μια οικογένεια να τη φροντίζει» του απάντησα, προσθέτοντας: «Κι εμείς είμαστε ακόμα πιο τυχεροί, που την υιοθετήσαμε». Από τότε, κανένας δεν ασχολήθηκε ξανά με το θολό ματάκι της. Φυσικά, το πρώτο παράδειγμα μας το έδωσε εκείνη, που συμπεριφέρεται ακριβώς όπως κάθε υγιής, έξυπνη γατούλα.
Οφείλω να παραδεχτώ ότι τις πρώτες μέρες δυσκολευόμουν να την κοιτάξω κατάματα, το θέαμα μού φαινόταν δυσάρεστο. Πλέον όποτε συναντώ στο δρόμο οποιαδήποτε γάτα με θολό μάτι, μια τρυφερότητα φουντώνει μέσα μου. Φαντάζομαι κάπως έτσι είναι και η αγάπη: Ό,τι κάποιος άλλος αντιμετωπίζει σαν δυσμορφία, εσύ το θεωρείς όμορφο επειδή είναι κομμάτι του αγαπημένου σου.
Ένας λόγος που νιώθω τυχερή ως μέλος της ομάδας του Marie Claire είναι γιατί είμαστε πολλές οι cat και dog ladies. Αυτά είναι μερικά από τα πρώην αδεσποτάκια που έχουμε υιοθετήσει:
