Η αρχή έγινε από τον Γιάννη (φωνή, κιθάρα, πιάνο) και τον Μανώλη (τύμπανα) αρκετό καιρό πριν, όταν στο Λύκειο αποφάσισαν, χωρίς να το ξέρουν, ότι θα παίζουν μαζί μουσική, πιθανότατα για πάντα. Γύρω στο 2006, λοιπόν, ξεκίνησαν οι πρώτες απόπειρες για μπάντα, δισκογραφία και σύνθεση original υλικού. Μέσα από τις συναυλίες αλλά και τη γενικότερη κοινωνικοποίηση εντός της νέας σκηνής αγγλόφωνων μπαντών γνώρισαν τον Βασίλη (φωνή, μπάσο), ο οποίος μπήκε στη σύνθεση το 2010. Ο Αλέκος έγινε μέλος το 2015, όταν μετά την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους ήταν σε «αναζήτηση» νέου κιθαρίστα -σε εισαγωγικά γιατί στ’ αλήθεια δεν υπήρξε ποτέ άλλος υποψήφιος για τη θέση.
Το ροκ κουαρτέτο του Γιάννη,του Βασίλη, του Αλέκου και του Μανώλη ακούγεται λίγο παλιομοδίτικο. Οι ίδιοι δεν το αρνούνται ακριβώς. «Για να απαντήσουμε σε αυτό θα χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα το τελευταίο μας κλιπ για το κομμάτι «Evolution». Πρόκειται για ένα τραγούδι του οποίου η σύνθεση πραγματοποιήθηκε από τέσσερις ανθρώπους που βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο (μια πλήρως αναλογική διαδικασία δηλαδή), καταγράφηκε στα Electric Highway Studios σε ταινία (επίσης αναλογικά) και οπτικοποιήθηκε μέσω ενός ενορχηστρωμένου μονοπλάνου σε φιλμ (πιο αναλογικά δεν γίνεται). Ολα αυτά τα αναλογικά στοιχεία, λοιπόν, τα συγκεντρώσαμε και τα δημοσιεύσαμε σε 100% ψηφιακά Μέσα – με εξαίρεση την έκδοση του βινυλίου. Επομένως, νιώθουμε πως ο χαρακτηρισμός «αναλογικοί σε ψηφιακό κόσμο» είναι τελικά αρκετά ακριβής. Βασική μας επιδίωξη πίσω από τη δημιουργία της μπάντας ήταν να δημιουργήσουμε και να παίξουμε live μουσική όπως αυτή που μας αρέσει να ακούμε. Χωρίς φραγμούς, ανασφάλειες ή ματαιοδοξία και με κίνητρο την αγνή αγάπη για την τέχνη της μουσικής. Το όνομα Whereswilder προέρχεται από το παιχνίδι Where’s Waldo (ή Wally). Δεν υπάρχει κάποια υπαρξιακή σύνδεση μεταξύ του ονόματός μας και της μουσικής μας. Οταν το επιλέξαμε μας άρεσε πολύ το πώς φαίνεται γραμμένο, στην πορεία διαπιστώσαμε το πόσο δύσκολο μπορεί να γίνει όταν προσπαθείς να το προφέρεις».
Συνεχίζετε την πορεία σας εδώ και μία δεκαετία σχεδόν. Μεγαλώνετε με τον ίδιο τρόπο; Τι σας κρατά μαζί;
Τα χρόνια είναι ακόμη περισσότερα αν σκεφτεί κανείς ότι είμαστε κοντινοί φίλοι προτού ακόμη παίξουμε μουσική ως Whereswilder. Ισως τελικά αυτό να είναι και η κόλλα που μας κρατά ακόμη μαζί, το ότι δηλαδή η σχέση μας επεκτείνεται και πέρα από την ίδια την μπάντα. Έχουμε ζήσει ο ένας τον άλλον σε πολλά στάδια του ταξιδιού του και έχουμε μοιραστεί χαρές και λύπες, νίκες και ήττες, καλές και κακές στιγμές… Κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι εκείνο που συμβαίνει στα κεφάλια μας όταν κάποιος μετρήσει τέσσερα, ώστε να ξεκινήσουμε να παίζουμε μουσική. Είναι κάτι που δύσκολα μπορείς να το περιγράψεις, αλλά αν μια λέξη μπορεί να φτάσει κάπως κοντά, αυτή είναι η λέξη «πληρότητα».
Πώς νιώθετε όταν ακούτε ότι ο ήχος σας θυμίζει αυτόν μεγάλων, ιστορικών συγκροτημάτων ή ότι η φωνή του Γιάννη έχει κάτι από εκείνη του (συνονόματου) John Lennon;
Το έχουμε ακούσει και ως κομπλιμέντο, το έχουμε ακούσει και ως αρνητικό σχόλιο. Σε καμία από τις δύο εκδοχές δεν μας δημιουργείται κάποιο συναίσθημα, χαρά ή πικρία αντίστοιχα. Είναι τέτοιο το μέγεθος των καλλιτεχνών αυτών και τόσο μεγάλη η επιρροή τους σε όλη τη μουσική που τους ακολούθησε, που τελικά δεν μπορείς να αξιοποιήσεις αυτό το feedback για να καταλάβεις αν κάνεις κάτι λάθος ή κάτι σωστά. Στο τέλος, όλα έχουν να κάνουν με τα βιώματα και τις αναφορές του καθενός.
Ξεχώρισα το «Yearling» από το πρώτο άκουσμα και εξαιτίας της μεγάλης μου αγάπης στη δεκαετία του ’60. Εχετε κι εσείς, μικρά παιδιά, αγάπη σε εκείνη τη δεκαετία; Από πού πηγάζει;
Αυτή τη στιγμή, εννέα χρόνια μετά το «Yearling», μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως αυτό που ακούγεται στο άλμπουμ είναι μια ειλικρινής αποτύπωση όλων των δίσκων που λιώναμε εκείνη την περίοδο. Ναι, στην πλειονότητά τους ήταν από τη δεκαετία του ’60, πολλοί όμως ήταν σύγχρονοι και προέρχονταν από καλλιτέχνες που δρούσαν κι αυτοί επηρεασμένοι από τη μουσική του παρελθόντος. Ήταν το ξεκίνημα της neo-psychedelia και εμείς θέλαμε να είμαστε μέρος της.
Στο επόμενο άλμπουμ σας «Hotshot» μετακινηθήκατε μουσικά περισσότερο προς τα 70s; Τι βρήκατε σε αυτή τη δεκαετία που δεν είχαν τα 60s;
Στο «Hotshot» το ενδιαφέρον μας στράφηκε πιο πολύ στη μαγεία του format που πολλοί ονομάζουν «singer-songwriter». Στη θέση του πειραματισμού και της ωμής/αφιλτράριστης ενέργειας μπήκαν η προσοχή στη λεπτομέρεια και η εμβάθυνση στο κομμάτι της μελωδίας αλλά και των ενορχηστρώσεων. Η πρώτη εντύπωση μπορεί να αφήνει σε κάποιον κάτι από τη δεκαετία του ’70, στην πραγματικότητα όμως κάθε κομμάτι ξεχωριστά μπορεί να σε οδηγήσει σε όλες τις δεκαετίες και τις εκφάνσεις της ροκ μουσικής.
Φτάνουμε στο πιο πρόσφατο άλμπουμ σας «Movement In Place», που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2021, από την United we fly). Κίνηση στον τόπο. Τι συμβαίνει όταν σταματάμε το χρόνο, μουσικά, αλλά και στιχουργικά;
Το «Movement In Place» είναι η φράση που για εμάς περιγράφει εκείνες τις στιγμές που αντιλαμβανόμαστε ότι ο εαυτός μας εξελίχθηκε, είτε επειδή συνειδητοποίησε κάτι σχετικό με την ίδια του τη ζωή, είτε κάτι σχετικό με τις ζωές των γύρω του. Είναι η στιγμή εκείνη που ως άνθρωπος προχωράς ένα βήμα παραπέρα, χωρίς να έχεις κάνει την οποιαδήποτε σωματική κίνηση. Το ερέθισμα ώστε να συμβεί αυτό μπορεί να είναι το οτιδήποτε, από μια καθημερινή ιστορία ή μια συστάδα στίχων μέχρι μια πανδημία. Καθένα από τα 12 κομμάτια του άλμπουμ, λοιπόν, αναφέρεται σε μια τέτοια στιγμή και ένα τέτοιο ερέθισμα.
Τι κρύβουν οι ιστορίες των τραγουδιών σας; Προσωπικά βιώματα, αναγνώσεις, μνήμες, φανταστικούς ήρωες;
Πράγματα που έχουμε βιώσει πλάι σε άλλα που δεν έχουμε βιώσει οι ίδιοι, αλλά μπορεί να μας συνέβαιναν. Ιστορίες ανθρώπων υπαρκτών μαζί με άλλες φανταστικές. Δεν υπάρχει περιορισμός στις πηγές από τις οποίες τελικά αντλούμε έμπνευση.
Τι χαμός είναι αυτός που συμβαίνει στο βίντεο, ενώ εμείς λικνιζόμαστε στον υπνωτιστικό ρυθμό της μουσικής του «Evolution»;
Είμαστε πολύ χαρούμενοι για το βίντεο που δημιουργήσαμε μαζί με τον Έβαν Μαραγκουδάκη. Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε το τέλειο πάρτυ γενεθλίων και μέσα σε λιγότερο από δύο λεπτά να το χαλάσουμε με τρόπο που θα έμενε για πάντα χαραγμένο στο μυαλό των παρευρισκομένων. Μέσα σε αυτό το περιορισμένο χρονικό διάστημα των δύο λεπτών γνωρίζεις γύρω στους 20 χαρακτήρες ανθρώπων. Ο καθένας είναι εκεί κουβαλώντας τη δική του ιστορία και κοιτώντας λίγο πιο προσεκτικά ίσως να μάθεις περισσότερα για εκείνον ή και να σου θυμίσει κάποιον που γνωρίζεις. Αυτό που ενώνει όλους του χαρακτήρες είναι η περίσταση και αυτό που τους δίνει tempo είναι το τραγούδι. Κάπως έτσι περιγράφεται το ενορχηστρωμένο χάος που αναφέραμε πιο πριν.
Τα γενέθλια που παρακολουθούμε στο βίντεο είναι μιας 30χρονης γυναίκας. Αυτή είναι και η δική σας γενιά πάνω κάτω; Σημαίνει αυτό κάτι για τη μουσική που ακούτε και τον τρόπο που διασκεδάζετε; Τι καθορίζει τον τρόπο που διασκεδάζετε και τη μουσική που ακούτε;
Όντως η γενιά μας είναι αυτή, γι’ αυτό και μας φάνηκε ενδιαφέρουσα η ιδέα του να θέσουμε το setting του «Evolution» σε ένα πάρτυ 30ών γενεθλίων. Είναι μια σημαντική στιγμή για όλους, όπως και να το κάνουμε. Ακόμη κι αν την αγνοήσεις και προσπαθήσεις να πορευτείς ανεπηρέαστος από αυτή, ο περίγυρός σου θα κάνει τα πάντα προκειμένου να αναλογιστείς τι επιφυλάσει η νέα αυτή δεκαετία για σένα. Όλα όσα συμβαίνουν στο βίντεο, λίγο πολύ, τα έχουμε βιώσει σε πάρτυ (εντάξει, ίσως όχι τόσο τραβηγμένα σε κάποια σημεία), οπότε θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι μια αναπαράσταση και του τρόπου διασκέδασης στον οποίο έχουμε εκτεθεί ως γενιά. Μέρος των βιωμάτων αυτών είναι αναμφίβολα και η μουσική.
Έχετε παράδοση στα εξαιρετικά βίντεο -ας πούμε, αυτό για το «Hold Up» είναι ένας απρόσμενος ύμνος στην εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου. Τους δίνετε τέτοια προσοχή επειδή αναγνωρίζετε τη σημασία της εικόνας; Μήπως αναγνωρίζετε έμμεσα πόσο ιδανική είναι η μουσική σας και ως soundtrack, πόσο ταιριάζει σε νοσταλγικό road movie;
Σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Λαμπρίδη, το «Hold Up» παρουσιάζει όλα εκείνα τα απρόσμενα, όμορφα πράγματα που μπορείς να συναντήσεις σε μια -εκ πρώτης όψης- κοινή διαδρομή, όπως είναι για παράδειγμα το ταξίδι Αθήνα – Κόρινθος. Είναι κάτι που το βιώνουμε στα ταξίδια που κάνουμε για να παίξουμε μουσική και προσπαθήσαμε να το αποτυπώσουμε στο συγκεκριμένο βίντεο. Ήμασταν στον δρόμο για ένα φεστιβάλ και κάναμε στάσεις σε οτιδήποτε μας φαινόταν έστω και λίγο ενδιαφέρον, χωρίς να έχει προκαθοριστεί το οποιοδήποτε πλάνο. Τα δυο σου σχόλια σχετικά με τα βίντεο μας χαροποιούν ιδιαίτερα, γιατί πράγματι πολλές φορές φτιάχνουμε μουσική σκεπτόμενοι τι θα ταίριαζε σε ένα υποθετικό road trip. Ειδικότερα στην περίπτωση του «Movement In Place», υπάρχουν πολλά τραγούδια που στο μυαλό μας φαντάζουν κινηματογραφικά και τα σκεφτόμαστε να ντύνουν μια σκηνή σε κάποια ταινία/σειρά.
Σας αρέσει να ταξιδεύετε και να δίνετε συναυλίες;
Κάποιος θα έλεγε ότι είναι το μόνο πράγμα που θα θέλαμε να κάνουμε. Μοναδικός λόγος προσωρινής διακοπής σε αυτά τα ταξίδια θα ήταν το να μπούμε στο στούντιο για να ηχογραφήσουμε μουσική. Είναι και τα δύο μαγικά.
Μέρος της συνέντευξης δημοσιεύτηκε στο Marie Claire Φεβρουαρίου 2023, τ.403.
