Είναι μία από τις πιο αγαπημένες κωμωδίες του Μολιέρου και ένα από τα πιο αγαπημένα θεατρικά κείμενα παγκοσμίως. Ο Κατά φαντασίαν ασθενής του κορυφαίου Γάλλου δραματουργού παρουσιάζεται φέτος το καλοκαίρι σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα ξεκινώντας από το Κατράκειο θέατρο στη Νίκαια την Τετάρτη 3 Ιουλίου και συνεχίζοντας στην Αθήνα στο θέατρο Πέτρας (4/7), το Βεάκειο (5/7) και το Κηποθέατρο Παπάγου (6/7). Το θίασο που σκηνοθετεί ο Πέτρος Φιλιππίδης (Αργκάν) απαρτίζει πλειάδα φανταστικών ηθοποιών (Μυρτώ Αλικάκη (Μπελίν), Τάκης Παπαματθαίου (Μπεράλντ), Τάσος Γιαννόπουλος (κος Ντιαφουαρύς), Αντίνοος Αλμπάνης (Τομά Ντιαφουαρύς), Λαέρτης Μαλκότσης (Μπονφουά) κ.α. Στην παράσταση συμπρωταγωνιστεί η Νεφέλη Κουρή στο ρόλο της κόρης του Κατά φαντασίαν ασθενή, Ανζελίκ. Να τι δήλωσε η Νεφέλη στο Marie Claire Ιουνίου: “Πρώτη φορά παίζω Μολιέρο (κάνω την Ανζελίκ, κόρη του Ασθενή-Πέτρου Φιλιππίδη). Μου αρέσει πολύ το γεγονός ότι φοράμε κοστούμια εποχής. Ακόμη, θα κάνουμε μεγάλη περιοδεία, πράγμα που θα είναι τρομερή εμπειρία όχι μόνο επειδή φτάνεις σε μακρινές πόλεις, αλλά και σε μέρη που δεν βλέπουν συχνά θέατρο και το περιμένουν πώς και πώς. Και ο Πέτρος Φιλιππίδης είναι φανταστικός δάσκαλος, μας καθοδηγεί όλους πολύ σωστά. Εχω μαζί του μια μάλλον πατρική η σχέση – μου θυμίζει τον πατέρα μου γιατί έχουν και οι δύο πολύ χιούμορ”.
Τι άλλο μας είπε η Νεφέλη σε εκείνη τη συνέντευξη;
«Το μέτρο είναι ο καλύτερος ρυθμιστής της ζωής σου. Μέτρο στη δουλειά, μέτρο στο χρόνο που αφιερώνεις στο παιδί σου και σίγουρα μέτρο στο χρόνο που αφιερώνεις σε σένα – εννοώ ότι οφείλεις να βρεις χρόνο για τον εαυτό σου», μου λέει χαμογελώντας η Νεφέλη Κουρή, που αυτοχαρακτηρίζεται «κάπως παραδοσιακή, λίγο συντηρητική και παρ’ όλα αυτά ακατάστατη». Απόφοιτος του Ωδείου Αθηνών, μοιάζει περισσότερο με μαθήτρια που ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, παρά με μαμά, ωστόσο είναι η μαμά μιας χαριτωμένης μικρούλας. Την αιφνιδιάζω ζητώντας της να κατονομάσει τις αγαπημένες της μαμάδες στην τηλεόραση και το σανίδι.
«Η Κάρολαϊν από το “Μικρό σπίτι στο λιβάδι”. Ηταν πραγματικά υπέροχη μαμά, την έβλεπες κι ένιωθες ασφάλεια. Ετσι νιώθω κι εγώ με τη μητέρα μου, αυτό φαντάζομαι πως νιώθει και η 20 μηνών κόρη μου μόλις την παίρνω αγκαλιά όταν κλαίει και τη βάζω πάνω στο στήθος μου. Στο θέατρο οι μαμάδες είναι συνήθως κακές και το λέω αυτό ίσως επειδή η πρώτη που σκέφτηκα ήταν η μαμά της Λώρας στον “Γυάλινο κόσμο”».
Πώς ξεκίνησες να κάνεις αυτή τη δουλειά;
Βαριόμουν την καθημερινότητα και τη σαπίλα γύρω μου. Αναζητούσα μια ομορφιά. Ακόμη δεν μπορώ να σου πω ξεκάθαρα τι έψαχνα. Το ένστικτό μου με οδήγησε εδώ, παρόλο που σπούδασα στο πανεπιστήμιο Ψυχολογία, πήρα το πτυχίο μου, αγαπούσα το αντικείμενό μου. Ακόμα δοκιμάζω πράγματα, βρήκα και πολύ σκοτεινά πράγματα στην υποκριτική, πράγματα που μου προκαλούν το ενδιαφέρον. Δεν βαριέμαι, μαθαίνω συνέχεια. Ειδικά σε αυτή την παράσταση, μαθαίνω από όλο το θίασο. Τους θαυμάζω όλους πάρα πολύ, τη Μαρία Κεχαγιόγλου τον Νίκο Χατζόπουλο, τους βλέπω σαν δασκάλους.
Σε έναν χώρο που προτάσσει τα στερεότυπα, τα έχεις πάει πολύ καλά: ούτε σε ρόλους ωραίας έχεις εγκλωβιστεί, ούτε σου φόρεσε κανείς την ταμπέλα της τηλεοπτικής ηθοποιού.
Με χαρακτήρισαν τα πρώτα μου βήματα στο θέατρο με σκηνοθέτη τον Στάθη Λιβαθηνό, που είναι σπουδαίος δάσκαλος, ενώ στην τηλεόραση είχα την τύχη να δουλέψω με τον Θοδωρή Παπαδουλάκη («Η λέξη που δεν λες»), με τον οποίο θα ήθελα πολύ να ξανασυνεργαστώ. Δεν νομίζω ότι είμαι και τόσο ωραία, ειδικά τώρα και με τη μητρότητα δεν νιώθω καθόλου έτσι. Και ως ηθοποιός δεν έχω παίξει ποτέ την ωραία. Στο «Ταμάμ», ας πούμε, έκανα μια θεούσα, φορούσα κάτι τεράστια ματομπούκαλα, είχα κότσο. Μου άρεσε που το δοκίμασα αυτό, δεν μπορούσαμε να παίξουμε απ’ τα γέλια, θυμάμαι.
Ποιους ανθρώπους θαυμάζεις;
Τη γιαγιά μου που είναι 102 χρόνων και είμαστε πολύ δεμένες. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος αισιοδοξία και χιούμορ που με έμαθε να μην το βάζω κάτω ποτέ, να κοιτάζω πάντα μπροστά. Και πιο πολύ απ’ όλους τη μητέρα μου. Γιατί έκανε τέσσερα παιδιά και τα μεγάλωσε υπέροχα με απίστευτη γενναιοδωρία ψυχής. Θα ήθελα να γίνω σαν τη μητέρα μου γιατί έδωσε τη ζωή της για τα παιδιά της χωρίς ποτέ να πάψει να εξελίσσεται στην επιστήμη και στη δουλειά της.
