Την ηθοποιό Χριστίνα Μαξούρη την ξεχωρίζεις σε κάθε παράσταση που την βλέπεις, είτε σε μικρότερους ρόλους όπως στην “Γκόλφω” του Νίκου Καραθάνου, είτε σε πρωγωνιστικούς όπως στις «Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες»του Γιάννη Καλαβριανού, για την οποία ήταν και υποψήφια για το θεατρικό βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» (2011-2012). Αριστούχος απόφοιτος της ανώτερης σχολής δραματικής τέχνης «Νέο Ελληνικό Θέατρο» του Γιώργου Αρμένη, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής με την Ariane Mnouchkine στο Teatre du Soleil (2008) και με τον Anatoli Vassiliev στο Κέντρο Αρχαίου Δράματος ‘Δεσμοί’ (2009) και συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους Έλληνες σκηνοθέτες.
Τον Ιούνιο του 2017 παρουσίασε έναν κύκλο συναυλιών με τίτλο “20+1 Λαϊκά Μεταπολεμικά Τραγούδια με Μπαρόκ Σύνολο” στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγ. Παύλου, σε σύλληψη, επιλογή υλικού και ερμηνεία της ίδιας, με τρομερή επιτυχία (sold out ολες τις ημέρες), με αποτέλεσμα η παράσταση να επαναληφθεί στο Φεστιβάλ το καλοκαίρι του 2018.
Τη Δευτέρα 22 Οκτωβρίου η Χριστίνα Μαξούρη ανεβαίνει στη σκηνή στο Σταυρό του Νότου για να παρουσιάσει το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ,
Το άσπρο μαμά νοσταλγώ, σε στίχους Ελένης Φωτάκη και μουσική Άγγελου Τριανταφύλλου.
3 Δευτέρες που δεν πρέπει να χάσετε στο Σταυρό του Νότου Club. Το Marie Claire μίλησε μαζί της και θα είναι εκεί! Διαβάστε τι μας είπε για τις συναυλίες της.
Μαμά, νοσταλγία, λευκό. Όλες οι λέξεις στον τίτλο του πρώτου προσωπικού άλμπουμ σας παραπέμπουν στην παιδική ηλικία, στην αθωότητα –ή έτσι τις διαβάζω εγώ. Εσείς τι λέτε;
Ναι, οι λέξεις αυτές χωριστά, παραπέμπουν στην παιδική ηλικία με ένα πρώτο άκουσμα, όμως η φράση ‘Το άσπρο μαμά νοσταλγώ’ που αποτελεί και τον τίτλο του δίσκου, αφορά μια ενήλικη κατάσταση, όπου η αθωότητα έχει παρέλθει, γι’ αυτό και αναζητείται. Είναι μια έκκληση ενός καθαρού τόπου για τη σκέψη, το συναίσθημα και την ψυχή.
Ο Άγγελος Τριανταφύλλου εξερευνά μέσα από τις θεατρικές του δουλειές πολλά μουσικά είδη. Για σας, τι είδους μουσική έγραψε;
Ο Άγγελος έχει το χάρισμα να φτιάχνει πανέμορφους κόσμους, πρωτότυπους, σύνθετους, βαθείς και παράξενα γνώριμους και δεν βρίσκει κανείς εύκολα παρόμοιο τρόπο γραφής, ούτε εύστοχα λόγια να τον περιγράψει. Εμπνέεται σχεδόν πάντα από το λόγο, στην προκειμένη περίπτωση από το στίχο και τον υπηρετεί με πίστη και σεβασμό, εξυψώνοντάς τον. Το ίδιο συνέβη κι εδώ. Βούτηξε ολοκληρωτικά στους στίχους της Ελένης Φωτάκη και έπλασε κόσμους τραχείς και συναισθηματικούς, που δεν φοβούνται την καθαρότητα της έκφρασης και την παραδοχή της αδυναμίας.
Είχατε πει με αφορμή την παράστασή σας «20+1 μεταπολεμικά λαϊκά τραγούδια με μπαρόκ ορχήστρα» ότι τα μεταπολεμικά τραγούδια αποτελούν για εσάς έναν τόπο που πηγαίνετε ξανά και ξανά και είναι σαν να σας ορίζουν από την αρχή. Πώς ξεκινά αυτή η σχέση σας με τραγούδια τόσο παλιά;
Είναι μια σχέση που ενώ ξεκίνησε σε ενήλικη περίοδο, μοιάζει σαν να υπήρχε από πάντα, χωρίς αισθητό χρόνο προορισμού. Απλώς συμβαίνει. Σαν να με τραβούν με δύναμη κοντά τους. Με έλκει η απλότητά τους, ο καθαρός ήχος τους, τα ευθεία λόγια τους, το αρχοντικό τραγούδισμα τους.
Τι δάνεια πήρατε από το θέατρο για τις μουσικές σας παραστάσεις;
Την ανάγκη για τη διακριτή «αφήγηση» μιας ιστορίας, συναισθηματικά περισσότερο, παρά νοηματικά. Την ακρίβεια κινήσεων, την προσεγμένη όψη σε σχέση με τον σκηνικό χώρο και την ενδυματολογία, το σχεδιασμό των φωτισμών που ακολουθούν τη λογική μιας θεατρικής παράστασης και όχι μιας συναυλίας.
Όλες οι φορές που σας έχω ακούσει να τραγουδάτε a capella ήταν συγκλονιστικές. Τι συναισθήματα σας γεννά η γυμνή φωνή, η φωνή που χρειάζεται να αντικαταστήσει τα μουσικά όργανα;
Γεννά την αίσθηση της απόλυτης έκθεσης και ελευθερίας. Και το αίσθημα ευθύνης που έχεις να μεταφέρεις τα τραγούδια στην απλούστερη εκδοχή που θα μπορούσαν να υπάρξουν, όσο πιο τίμια και γενναιόδωρα γίνεται. Με ένα μέσο –τη φωνή- που δεν αντικαθιστά, αλλά αποδεσμεύεται για λίγο από τα μουσικά όργανα, γυμνό και μόνο. Προετοιμασμένο να βουτήξει άφοβα στα πιο μύχια κομμάτια της ψυχής.
Σας έχω δει να παίζετε μπαγλαμαδάκι, μεταλλόφωνο… Ποιο είναι το αγαπημένο σας μουσικό όργανο;
Στην πραγματικότητα δεν ξέρω να παίζω καλά κανένα μουσικό όργανο. Όσες φορές το έχω κάνει ήταν για της ανάγκες κάποιας παράστασης και είχε το ρόλο λιτής συνοδείας ή δημιουργίας ατμόσφαιρας. Αγαπημένος ήχος είναι αυτός του τσέλου, αλλά θα ήθελα να μπορώ να παίζω πιάνο.
Στις εμφανίσεις σας στο Σταυρό του Νότου μας υπόσχεστε «τραγούδια του πόθου και του έρωτα». Τι θα ακούσουμε;
Θα ακούσετε σχεδόν όλα τα τραγούδια από τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο σε μουσική Άγγελου Τριανταφύλλου και στίχους Ελένης Φωτάκη που κυκλοφορεί τέλη Οκτώβρη από τη Μικρή Άρκτο, μαζί με τραγούδια που μιλούν για την αναζήτηση της αγάπης και την απώλειά της, για πάθη από τον έρωτα και ζάλη από πόθο. Πολυτραγουδισμένες μελωδίες των Χατζιδάκι, Τσιτσάνη, Πλέσσα, Μούτση, Σαββόπουλου, Καραϊνδρου, Κραουνάκη, Δεληβοριά, Bregovic, Μαραβέγια και πολλών άλλων, ενορχηστρωμένες εκ νέου από τον χαρισματικό Σταύρο Ρουμελιώτη και τοποθετημένες στη σκηνή, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Καλαβριανού.
