Η Lou is είναι μια τραγουδοποιός που μεταμορφώνεται με κάθε νέα δουλειά της. Στο τρίτο άλμπουμ της, σαν πεταλούδα που βγήκε απ’ το κουκούλι, βουτάει στα χρώματα, στα λουλούδια, και δοκιμάζεται στους ελληνικούς στίχους, που έγραψε μαζί με τον σημαντικό συνεργάτη της, παραγωγό και ενορχηστρωτή Κύριο Κ., κατά κόσμον Θοδωρή Κοντάκο. Πετάει από την ποπ στη ροκ και από τη ροκ στην έντεχνη μουσική, παίρνοντας στοιχεία από κάθε είδος και μετουσιώνοντάς τα σε μια μουσική ιστορία απώλειας, ελπίδας και αναγέννησης.
Αν τα «Χρώματα» του νέου άλμπουμ της, όπως ονομάζεται, ήταν παλέτα, σίγουρα θα περιείχε «πολύ μπλε, καθώς το αγαπώ πολύ και εκφράζει τόσα πράγματα σε μία αλλά και στις διαφορετικές αποχρώσεις του. Μέσα στις διαβαθμίσεις του, από το βαθύ μπλε της νύχτας μέχρι το γαλάζιο του καθαρού ουρανού, αρχίζουν να ξεχύνονται κόκκινο, ροζ, μωβ, κίτρινο, όσο η ηρωίδα αλαφραίνει την καρδιά της και βρίσκει όρεξη και ενέργεια για νέες περιπέτειες» μας λέει η Lou is ή Λουίζα Σοφιανοπούλου.
Ανέκαθεν ήθελε να γράψει και να τραγουδήσει ελληνόφωνα τραγούδια, αλλά πήρε την απόφαση μαζί με τον Κύριο Κ.. «Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για εμένα, πρώτον γιατί λατρεύω τη δημιουργική συνεργασία και δεύτερον γιατί δυσκολευόμουν πολύ να γράψω ελληνικό στίχο». Μήπως το γεγονός ότι και άλλοι καλλιτέχνες που ξεκίνησαν αγγλόφωνα παρουσιάζουν τώρα δουλειές στα ελληνικά δεν είναι συγκυριακό αλλά δείχνει μια μεγαλύτερη τάση; «Ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους αλλά σίγουρα με το ελληνικό κοινό συνδέεσαι καλύτερα στη μητρική του γλώσσα» πιστεύει. «Ένας άλλος λόγος είναι πως όσο και να ονειρεύεται κάποιος διεθνή καριέρα, είναι στην πραγματικότητα πολύ δύσκολο και ελάχιστοι καταφέρνουν να περάσουν τα σύνορα με επιτυχία αν δεν έχουν ήδη αναπτύξει μεγάλο κοινό στη χώρα μας».
Στη διάρκεια της καλλιτεχνικής διαδρομής της έχει καταφέρει να διαφυλάξει τον ρομαντισμό της, «συνεχίζω να κάνω πράγματα που με συγκινούν, που έρχονται από μέσα μου ως ανάγκη και έμπνευση. Όταν δεν νιώθω να με εκφράζει κάτι πιστεύω ότι είμαι ανίκανη να ακολουθήσω τους κανόνες του μάρκετινγκ που ίσως έφερναν μεγαλύτερες επιτυχίες». Η πραγματικότητα δεν την έχει χωρίσει από τη «ρομαντική και αθώα αντίληψη», όπως λέει, ότι ο κόσμος ακούει τραγούδια και αγαπάει εκείνα που μιλούν στην καρδιά του. Φυσικά, περνάει και δύσκολες στιγμές απογοήτευσης και κυνισμού, «αλλά γυρίζω πίσω στον νεαρό, ρομαντικό εαυτό μου, κρατώντας τη γνώση που έχω αποκομίσει μεγαλώνοντας».
Η Lou Is θεωρεί την τέχνη τη «μοναδική ελπίδα που έχει ένας ρομαντικός άνθρωπος να επιβιώσει σε αυτόν τον κόσμο. Είναι πλέον τόσο βάρβαρη η καθημερινότητα, τόσο απελπιστικά μαύρη αυτή τη στιγμή, που δεν αντέχεις αν δεν στρέφεσαι στην τέχνη – η οποία είναι ένας τρόπος να διαχειριστείς το συναίσθημά σου, διέξοδος, έμπνευση για να αλλάξεις ό,τι μπορείς, μια πόρτα για ένα άλλο δωμάτιο του κόσμου σου».
Η Lou Is θεωρεί την τέχνη τη «μοναδική ελπίδα που έχει ένας ρομαντικός άνθρωπος να επιβιώσει σε αυτόν τον κόσμο. Είναι πλέον τόσο βάρβαρη η καθημερινότητα, τόσο απελπιστικά μαύρη αυτή τη στιγμή, που δεν αντέχεις αν δεν στρέφεσαι στην τέχνη».
Το τραγούδι συγκεκριμένα, όπως έχει πει στο παρελθόν, αποτελεί έναν άλλο τρόπο να καταλάβεις τον εαυτό σου. «Το πιο σύνηθες είναι όταν τραγουδάω κάτι να μου έρχονται δάκρυα, ένας ξαφνικός λυγμός χωρίς προειδοποίηση. Τότε καταλαβαίνω πως εννοώ αυτό που μόλις είπα, πως για μένα έχει αληθινή σημασία, ενώ προηγουμένως δεν το θεωρούσα απαραίτητα κάτι σημαντικό ή έστω δεν το είχα σκεφτεί πολύ».
Θυμάται ένα τραγούδι χωρισμού που είχε γράψει πολύ πριν από τον χωρισμό, και μάλιστα με λόγια που προφήτευαν «την εξέλιξη αυτής της σχέσης σε μια καινούρια συνθήκη. Μου φαίνεται συγκλονιστικό το ότι, πάνω στον δημιουργικό πυρετό, ο νους δραπετεύει από το τώρα, διεισδύει σε βαθύτερες σκέψεις και αισθήματα που κουβαλάς υποσυνείδητα και τους δίνει μια ποιητική διάσταση, πριν αρχίσεις εσύ να προσπαθείς να ερμηνεύσεις με τη λογική αυτό που σκέφτηκες. Μετά το τραγουδάς, βάζεις τα κλάματα και καταλαβαίνεις πως εδώ υπάρχει αλήθεια».
Θυμάται ένα τραγούδι χωρισμού που είχε γράψει πολύ πριν από τον χωρισμό, και μάλιστα με λόγια που προφήτευαν «την εξέλιξη αυτής της σχέσης σε μια καινούρια συνθήκη. Μου φαίνεται συγκλονιστικό το ότι, πάνω στον δημιουργικό πυρετό, ο νους δραπετεύει από το τώρα, διεισδύει σε βαθύτερες σκέψεις και αισθήματα».
Είχε την τύχη να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον γεμάτο με μουσική και τέχνη, που όχι μόνο δεν αποθάρρυνε αλλά ευνόησε την καλλιέργεια αυτών των κλίσεων στη μικρή Lou Is. «Έτρεχα σε όλα τα θεατρικά δρώμενα του σχολείου, τραγουδούσα συνέχεια, έκανα χορό και δεν έχανα ευκαιρία να κάνω παράσταση όπου και όπως να είναι».
Οι γονείς της «πήγαν εμένα και την αδερφή μου στο ωδείο γιατί ήξεραν πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η μουσική στην ανάπτυξη των παιδιών, αλλά και γενικά στη ζωή του ανθρώπου». Δεν ξαφνιάστηκαν λοιπόν και σχεδόν δεν αντέδρασαν όταν η ίδια αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική. «Με τον πατέρα μου, που παράτησε τη δουλειά του για τη σκηνοθεσία, και τη θεία μου, Μελίνα Τανάγρη, απο κοντά, ήξερα πως ο καλλιτεχνικός δρόμος ήταν αποδεκτός στην οικογένειά μου».
Κάποιες προκλήσεις αντιμετώπισε, ωστόσο, στη διαδρομή λόγω του φύλου και, στο ξεκίνημά της, της ηλικίας της, όταν «ήμουν κάπως αφελής και αθώα στη σκέψη. Δυστυχώς οι γυναίκες αντιμετωπίζονται πρώτα ως εικόνα και ύστερα ως οντότητα. Η ομορφιά είναι δύναμη και πρόβλημα ταυτόχρονα, καθώς πολύ εύκολα βρίσκεσαι σε ευάλωτη θέση ή ακόμα και σε κίνδυνο. Χωρίς να μου συμβεί κάτι πολύ κακό, είχα κάποιες εμπειρίες που με τρόμαξαν. Κλείστηκα στον εαυτό μου κι έγινα πιο αυστηρή και σοβαρή με όλα, οπότε κάπως με κράτησα πίσω. Όταν αποφάσισα να φτιάξω τα δικά μου project και το πρώτο μου άλμπουμ, είδα πως ως γυναίκα και τραγουδίστρια θα έπρεπε να κάνω διπλάσια προσπάθεια για να με πάρουν στα σοβαρά, ακόμα και άνθρωποι που υποτίθεται με εκτιμούσαν. Δυστυχώς είναι τόσο βαθιά ριζωμένες κάποιες αντιλήψεις, που πολλοί δεν το καταλαβαίνουν όταν φέρονται υποτιμητικά στις γυναίκες, γι’ αυτό είναι σημαντικό να μιλάμε και να επισημαίνουμε ακόμα και μικρά πράγματα ώστε να προχωρήσουμε μπροστά ως κοινωνία».
«Η ομορφιά είναι δύναμη και πρόβλημα ταυτόχρονα, καθώς πολύ εύκολα βρίσκεσαι σε ευάλωτη θέση ή ακόμα και σε κίνδυνο. Χωρίς να μου συμβεί κάτι πολύ κακό, είχα κάποιες εμπειρίες που με τρόμαξαν. Κλείστηκα στον εαυτό μου κι έγινα πιο αυστηρή και σοβαρή με όλα, οπότε κάπως με κράτησα πίσω».
Ιδιαίτεροι σταθμοί στη διαδρομή της ήταν οι ηχογραφήσεις των παραμυθιών «Ο Αγησίλαγος» και η «Θυμωμένη Μπετονιέρα» του Δημήτρη Μπασλάμ και όλες οι σχετικές παραστάσεις και συναυλίες, που έγιναν από το 2012 έως το 2018: μια εμπειρία «πάρα πολύ ωραία, διασκεδαστική και απελευθερωτική. Τα παιδιά είναι υπέροχο κοινό και πολύ αυστηρό ταυτόχρονα, με την έννοια του ότι πρέπει να τα κερδίσεις: αν βαριούνται ή δεν σε καταλαβαίνουν, σ’ το δείχνουν. Γελάνε, τραγουδούν, σε κοιτάζουν με την καρδιά και τα μάτια ορθάνοιχτα κι αυτό είναι μεγάλο δώρο για κάθε καλλιτέχνη πάνω στη σκηνή».
Πιο γνωστή είναι η συμμετοχή της στην ομάδα Heroes – A tribute to David Bowie, καθώς και στο A tribute to Leonard Cohen. Αν είχε μια χρονομηχανή και μπορούσε να ταξιδέψει πίσω σε μια συγκεκριμένη μουσική εποχή και τόπο, θα δυσκολευόταν να διαλέξει. Όμως, «σίγουρα τα 70s είναι μια εποχή με απίστευτο πλούτο στη διεθνή αλλά και εγχώρια σκηνή σε όλα τα μουσικά είδη. Τότε μεσουρανούσαν καλλιτέχνες που λατρέψαμε και μέχρι σήμερα μελετάμε και ακούμε σταθερά. Stevie Wonder, Barbra Streisand, Fleetwood Mac, Bob Dylan, Joan Baez, Carole King, Billy Joel, Led Zeppelin, Simon & Garfunkel, David Bowie, Leonard Cohen, αλλά και οι δικοί μας Γιάννης Σπανός, Διονύσης Σαββόπουλος, Μάνος Λοΐζος, Χάρις Αλεξίου, Κώστας Τουρνάς, Vangelis, Socrates Drank the Conium είναι λίγα από τα ονόματα της εποχής. Η δημιουργικότητα ήταν στο ζενίθ και η λαχτάρα του κόσμου για μουσική, απέραντη!».
Πρόσφατα μοιράστηκε με Topetmou.gr μια άλλη πλευρά του εαυτού της, της αγάπης και της συνύπαρξής της με τις γάτες. Αυτή τη στιγμή, μου λέει, συνεχίζει να είναι γατομαμά: «Έχω τέσσερις γάτες, δύο αγόρια και δύο κορίτσια, που είναι οι δικά μου επισήμως υιοθετημένες. Αν υπάρχει κάποιο γατί σε ανάγκη το φιλοξενώ μέχρι να βρει το παντοτινό του σπίτι αλλά δεν έχω σκοπό να αυξήσω τον αριθμό των μόνιμων συγκατοίκων μου. Είναι πολύ καλά και τρυφερά πλάσματα με ιδιαίτερα κοινωνικό χαρακτήρα. Έρχονται οι μαθητές μου και τους υποδέχονται στην πόρτα, αράζουν στο γατόδεντρο, απολαμβάνουν τα μαθήματα και ενίοτε πλησιάζουν στα πόδια τους και διεκδικούν χάδια. Τις έχω πάντα κοντά μου, καθώς δεν με αφήνουν στιγμή. Κάθομαι στο πιάνο και η Σελίν μου, που τη μεγάλωσα με μπιμπερό, έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου, ενώ ο Λίο, το πρώτο μου γατοπαίδι, γυρνάει ανάσκελα στον καναπέ και γουργουρίζει. Όταν πάω στον υπολογιστή έρχονται γύρω γύρω ενώ ενίοτε πατάνε και κουμπιά!».
«Κάθομαι στο πιάνο και η Σελίν μου, που τη μεγάλωσα με μπιμπερό, έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου, ενώ ο Λίο, το πρώτο μου γατοπαίδι, γυρνάει ανάσκελα στον καναπέ και γουργουρίζει. Όταν πάω στον υπολογιστή έρχονται γύρω γύρω ενώ ενίοτε πατάνε και κουμπιά!».
Έχει πολλές, φοβερές ιστορίες με γάτες να μοιραστεί, «αλλά η πιο πρόσφατη και πολύ συγκινητική είναι αυτή του Τασούλη. Πέρυσι το Πάσχα ήμουν στο εξοχικό μου στο Πήλιο με φίλους. Γυρνώντας από μια εκδρομή με το αυτοκίνητο βρεθήκαμε μπροστά σε ένα γατί να κάθεται στη μέση του δρόμου. Όταν σταματήσαμε για να τον μετακινήσω και να καταλάβω σε ποια κατάσταση ήταν, ο γατούλης με άφησε να τον σηκώσω. Μόλις τον ακούμπησα κάτω, κόλλησε στο πόδι μου, νιαούρισε πονεμένα και μετά επέστρεψε στη μέση του δρόμου. Ήταν σε τραγική κατάσταση, χωρίς τρίχωμα, σκελετωμένος και γεμάτος ψύλλους. Κοίταξα τον φίλο μου, τον Γιώργο, με θλίψη και συμφωνήσαμε να τον πάρουμε από εκεί γιατί θα πέθαινε. Ο Τασούλης, που βρέθηκε τη μέρα της Ανάστασης, ήρθε μαζί μας στην Αθήνα, νοσηλεύτηκε, και σήμερα ζει με έναν φίλο και τα δύο του σκυλάκια σαν βασιλιάς! Όποτε πάω να τον επισκεφτώ κατεβαίνει από τον καναπέ και έρχεται για χάδια νιαουρίζοντας λίγο σαν τον Κακοφωνίξ αφού είναι κουφός.
»Όσο κι αν ξεβολεύτηκα, δεν θα μπορούσα να είμαι ήσυχη αν είχα αφήσει αυτό το πλάσμα να περιμένει τον θάνατό του στον δρόμο. Η αγάπη κάνει θαύματα και τα δώρα τα γευόμαστε κι εμείς μαζί με τα ζωάκια που σώζουμε».
Info
Ακούστε ολόκληρο το album στο YouTube εδώ και στο Spotify εδώ. Φέτος το καλοκαίρι η Lou Is θα έχει ζωντανές εμφανίσεις στο Costa Navarino ενώ περιμένει, το φθινόπωρο, τη ζωντανή παρουσίαση του νέου άλμπουμ της.
