Χαζεύω τους περαστικούς, κυρίως τις περαστικές για να είμαι ειλικρινής, οι γυναίκες έχουν πάντα περισσότερο ενδιαφέρον, το πώς ντύνονται, πώς περπατούν, τι κρατούν στα χέρια, τι ύφος έχουν. Χαζεύω και προσπαθώ να βγάλω γενικά συμπεράσματα, ενώ στην πραγματικότητα θέλω να κρατήσω μερικές εικόνες ανθρώπων και να τις αφήσω στη μοναδικότητα τους. Ίσως είναι επαγγελματική διαστροφή τα συμπεράσματα, τόσα χρόνια που γράφω χρονογραφήματα σκέπτομαι κόντρα στην ίδια μου τη διάθεση που είναι να μη σκέφτομαι τίποτε απολύτως. Αλλά δεν γίνεται.
Περνάει ας πούμε αυτό το κορίτσι σε ένα πεζοδρόμιο σχεδόν άδειο, κι έτσι μου δίνει το χρόνο να το παρατηρήσω ενώ φυσικά κάνω την αδιάφορη. Έχει κάτι απροσδιόριστο που τραβά το βλέμμα μου, και δεν ξέρω τι είναι. Στην αρχή νομίζω πως είναι το ελεύθερο στήθος, δεν φορά σουτιέν και μέσα από τη μπλούζα το στήθος της έχει το δικό του ρυθμό, που μπορεί ένας άντρας να μπορούσε να το περιγράψει καλύτερα. Μπορεί και όχι.
Εμένα απλώς με εντυπωσιάζει, όχι επειδή δεν υπάρχουν πολλά κορίτσια που κυκλοφορούν χωρίς σουτιέν, ίσα ίσα. Στήθη και γλουτοί στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον, γυναικείες καμπύλες γενικά, είναι σφιγμένα σε ελαστάν και περήφανα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, ακόμα κι όταν απουσιάζουν, όπως ας πούμε εδώ στο βόρειο Λονδίνο, γεμάτο μουσουλμάνες με ποδήρη χιτζάμπ που τονίζουν ότι αυτό που θέλουν να κρύψουν είναι οι καμπύλες. Κολάν που συνδυάζονται με μπλούζες κοντές, ενίοτε με αθλητικά σουτιέν, συχνά προβάλουν πλουσιότατους γλουτούς και εύσαρκους μηρούς με επιθετική αυτοπεποίθηση είναι η αντίθετη εκδοχή. Καμπύλες κρυμμένες δηλαδή, versus καμπυλών τονισμένων, εναλλαγή συμπεριφορών των γυναικών απέναντι στο σώμα τους, αυτό είναι το πρώτο γενικό συμπέρασμα από μια βόλτα στις γειτονιές αυτές.
Το στυλ αυτό έχει χαθεί σχεδόν τελείως από τους δρόμους. Πόσα χρόνια έχω να δω γυναίκα χωρίς μακιγιάζ; Ή μήπως βλέπω αλλά δεν τις προσέχω, διότι πράγματι οι μακιγιαρισμένες τραβούν την προσοχή όπως ακριβώς επιδιώκουν;
Γι’ αυτό με εντυπωσιάζει αυτό το κορίτσι. Δεν κρύβει, αλλά ούτε και τονίζει. Το στήθος της πάλλεται ελεύθερα μέσα από μια άνετη μπλούζα, κι άλλο τόσο ελεύθερα πάλλονται και οι μπούκλες της και παρατηρώ καθώς με προσπερνά ότι το πρόσωπο της είναι εντελώς άβαφο, έχει μόνο τα χρώματα που δίνει η φύση στα νιάτα. Να κάτι απολύτως πρωτότυπο όχι μόνο για το Λονδίνο αλλά και και για κάθε πόλη ή χωριό που έχω πάει τα τελευταία δέκα χρόνια και βάλε.
Συνειδητοποιώ ότι το στυλ αυτό έχει χαθεί σχεδόν τελείως από τους δρόμους. Πόσα χρόνια έχω να δω γυναίκα χωρίς μακιγιάζ; Ή μήπως βλέπω αλλά δεν τις προσέχω, διότι πράγματι οι μακιγιαρισμένες τραβούν την προσοχή όπως ακριβώς επιδιώκουν; Νομίζω ότι η συνήθεια του μακιγιάζ έχει κατακτήσει έδαφος τις τελευταίες δεκαετίες, και μάλιστα το βαρύ μακιγιάζ, με πελώριες ψεύτικες βλεφαρίδες, με φρύδια βγαλμένα και ζωγραφισμένα, με μέικ απ που δημιουργεί στιλπνότατες επιφάνειες, με έντονα κραγιόν σε χείλη όλο και συχνότερα φουσκωμένα από σιλικόνη ή κάτι παρεμφερές. Ακόμα και οι μουσουλμάνες με το χιτζάμπ, ήγουν το μακρύ σκούρο και συχνά κατάμαυρο ρούχο, και μαντίλα, ακόμα κι αυτές τις βλέπεις συχνά με βλεφαρίδα κάγκελο και όλα τα συναφή, ίσως να θεωρείται κι αυτό κάλυψη προσώπου.
Η κάλυψη συμβαίνει με όλες, τα τονισμένα χαρακτηριστικά δημιουργούν κάτι σαν ταπετσαρία με ομοιόμορφα μοτίβα που είναι τα ίδια τα πρόσωπα των γυναικών. Φρύδια, μάτια, βλεφαρίδες, χείλη μάγουλα, όλα ωραία και μεγάλα καμωμένα. Όλα ωραία και μεγάλα τονισμένα. Και να ξαφνικά αυτό το πρόσωπο με αληθινά φρύδια, αληθινές βλεφαρίδες και ατημέλητα χείλη, μάτια, μάγουλα. Για δες τι αναλογίες μπορεί να βάλει η φύση, ή τελοσπάντων η εξέλιξη των ανθρώπων, από μόνη της! Εντυπωσιακό.
Η γυναίκα έχει μόλις μεγαλώσει, σε κάνει να σκεφτείς, ή μάλλον να αισθανθείς, γιατί δεν προλαβαίνει να σχηματιστεί η σκέψη, και δεν έχει μάθει ακόμα όλα αυτά τα πράγματα, επιπλέον δεν ξέρει να μπαίνει στα ρούχα της με την άποψη που έχουν στη γενιά της, τα φοράει σαν κάτι ξένο, λίγο πιο φαρδιά τόπους- τόπους, ή λίγο πιο στενά σε άλλους τόπους.
Τη συμπάθησα αυθόρμητα διότι βεβαίως κάτι μου θυμίζει, τον εαυτό μου ή τη γενιά μου απλώς, τη δική μου ή της γενιάς μου, αν όχι ολόκληρης σίγουρα μεγάλου μέρους της, αμηχανία. Καθώς μας απαγορευόταν η πρόσβαση σε είδη μακιγιάζ επισήμως, κι έπρεπε να τα μεταχειριζόμαστε μόνο σε εξαιρετικές περιστάσεις, μείναμε εν πολλοίς κάπως αγράμματες στο θέμα, πολλές από μας. Αν και ξεκοκάλιζα στην εφηβεία μου τα γυναικεία περιοδικά με τις συμβουλές για το πώς να βάφεσαι και να ντύνεσαι, ακόμα και τώρα μπορεί κάποιος επαγγελματίας μακιγιέρ να με εκπλήξει με αυτό που θα φτιάξει στο πρόσωπο μου, που όσο και να θέλω δεν μπορώ να το αντιγράψω. Φυσικά είναι και ταλέντο, πολλά κορίτσια το έμαθαν καλά, βρήκαν το σωστό σημείο, πέτυχαν μια στιγμή αρμονίας με πρόσωπα, μαλλιά, χρώματα και το κράτησαν, ενώ εγώ ακόμα πειραματίζομαι και προσπαθώ.
Πώς να μην το αγαπήσω αυθόρμητα αυτό το περαστικό κορίτσι; Το φαντάζομαι στην εφηβεία του σαν εμένα, αμήχανο μπροστά στις καμπύλες που εμφανίζονται ξαφνικά, απαίδευτο στη χρήση τους, πώς να τις βάλει στα παντελόνια, τις μπλούζες, τα φορέματα, πώς να τις στήσει πάνω στα παπούτσια.
Η θηλυκότητα είναι σκληρή κατάσταση, το μεταπτυχιακό και το ντοκτορά έχει την αυστηρότερη επιτροπή.
Τα σημερινά κοριτσάκια, λένε, εκπαιδεύονται από μικρά στα ντυσίματα, τις πόζες και τα βαψίματα, οι γονείς τα αφήνουν πλέον. Καλά κάνουν, είναι κι αυτό μια παιδεία που χρειάζεται, αν και ποτέ δεν τη μαθαίνεις πλήρως. Η θηλυκότητα είναι σκληρή κατάσταση, το μεταπτυχιακό και το ντοκτορά έχει την αυστηρότερη επιτροπή. Είναι τόσο σύνθετο το αντικείμενο, το σώμα μας, το πρόσωπο, η εικόνα του, η χρήση και η εντύπωση που προκαλεί, σύνθετο και περίπλοκο, και διαρκώς οδηγεί σε νέες ανακαλύψεις. Καλό δρόμο, εύχομαι στην ωραία άγνωστη (μα είναι ωραία; Ναι, είναι) κι εγώ συνεχίζω τον δικό μου.
