Ένα ακόμα άλμπουμ χωρισμού προστίθεται στην ιστορία της μουσικής: Η Lily Allen έγραψε και ηχογράφησε το «West End Girl» μέσα σε δέκα μόλις μέρες, διοχετεύοντας όλα τα συναισθήματα από τον 4χρονο γάμο και τον χωρισμό από τον ηθοποιό David Harbour («Stranger Things»).
Παρόλο που η ποπ σταρ σπεύδει να διευκρινίσει ότι στους στίχους των τραγουδιών μπλέκονται τα προσωπικά της βιώματα με τη μυθοπλασία, οι κριτικοί αποκαλούν την πρώτη δουλειά που κυκλοφορεί μετά από επτά χρόνια (είχε προηγηθεί το «No Shame» το 2018) ως «σοκαριστική» και «σκληρή» πράξη «προσωπικού εξορκισμού».
Σε κάθε περίπτωση ο χαρακτήρας της γυναίκας που πλάθει για λογαριασμό των νέων τραγουδιών της ακολουθεί όλη τη διαδικασία μιας σχέσης – με κάποιες δυσάρεστες ανατροπές. Το άλμπουμ είναι μια αφήγηση που αρχίζει με την τραγουδίστρια να ερωτεύεται και να μετακομίζει στη Νέα Υόρκη μαζί με τις δυο κόρες της.
Σταδιακά όμως αρχίζουν τα προβλήματα, με τον σύζυγό να εξαφανίζεται για εβδομάδες και εκείνη να αποδέχεται, απρόθυμα, τους όρους ενός ανοιχτού γάμου. «Είχε μια συμφωνία, να είναι διακριτικός και όχι προκλητικός /Να είναι επί πληρωμή, με αγνώστους».
Σε μια από τις πιο σκληρές σκηνές του άλμπουμ, ο χαρακτήρας της Allen επισκέπτεται ένα διαμέρισμα όπου νομίζει ότι ο σύζυγός της κάνει εξάσκηση στο καράτε, για να ανακαλύψει ένα δωμάτιο με διάσπαρτα sex toys και «ένα κουτί παπουτσιών γεμάτο με επιστολές από πληγωμένες γυναίκες».
Σε μια από τις πιο σκληρές σκηνές του άλμπουμ, ο χαρακτήρας της Allen επισκέπτεται ένα διαμέρισμα όπου νομίζει ότι ο σύζυγός της κάνει εξάσκηση στο καράτε, για να ανακαλύψει ένα δωμάτιο με διάσπαρτα sex toys και «ένα κουτί παπουτσιών γεμάτο με επιστολές από πληγωμένες γυναίκες».
Όταν τελικά αποφασίσει να τελειώσει τη σχέση τους, σοκάρεται από την αδιαφορία του και αναρωτιέται ξανά και ξανά, «δεν θα με παρακαλέσεις να μείνω;». Μέχρι που αποφασίζει να συνεχίσει τη ζωή της συνειδητοποιημένη ή, όπως λέει σε έναν στίχο: «Δεν θα γεμίσω εγώ με τη δική σου ντροπή, εσύ με έβαλες να το περάσω αυτό».
«Υπάρχει πολλή θλίψη και δυστυχία αλλά η Allen είχε πάντα τον τρόπο να κάνει την απελπισία να ακούγεται συναρπαστική» σύμφωνα με μια κριτική ενώ μια άλλη έγραψε πως «όλοι όσοι έχουν νιώσει προδομένοι θα αγκαλιάσουν τη γενναιότητα της ειλικρίνειάς της».
«Την τελευταία φορά που είχα νιώσει έτσι, είχα βρει διέξοδο στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, αλλά ήταν ανυπόφορο να ζω με αυτά τα συναισθήματα και να μην τα χρησιμοποιώ κάπου» είπε σε συνέντευξή της η ίδια. Φαίνεται λοιπόν πως αυτή τη φορά διέξοδός της έγινε η τέχνη.
