Ο Δημήτρης Πολίτης γεννήθηκε στην Αθήνα το Μάρτιο του 1960. Σπούδασε κλασικές επιστήμες και ιταλική φιλολογία στο University College του Δουβλίνου κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Επιστήμη των Πληροφοριών και τις ευρωπαϊκές Δημόσιες Σχέσεις στο Trinity College του Δουβλίνου.  Στην ίδια πόλη εργάστηκε ως υπεύθυνος πληροφόρησης του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για τη Βελτίωση των Συνθηκών Διαβιώσεως και Εργασίας . Αυτή την εποχή ζει στις Βρυξέλλες όπου εργάζεται στην Γενική Διεύθυνση Επικοινωνίας και Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως αρχισυντάκτης του δικτυακού τόπου “EUROPA” της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αφορμή για τη συνομιλία μας στάθηκε το καινούργιο του μυθιστόρημα,  Η Επόμενη Στάση (εκδ. Ίαμβος).

Ασχοληθήκατε με κλασικές σπουδές, αλλά αναρωτιέμαι αν σας άφησαν κάποιο “κουσούρι” οι σπουδές σας στα οικονομικά.
Οπωσδήποτε! Μου έμαθαν να είμαι φοβερά οργανωμένος στη ζωή μου, να μην είμαι σπάταλος και να σκέφτομαι για τα μακρο-οικονομικά του αύριο… αλλά βρίσκω πολλές φορές την οικονομική θεωρία πολύ απόλυτη, πολύ άκαμπτη. Βασισμένη στην απόλυτη λογική, κάτι που μπορεί να ακούγεται σωστό αλλά είναι συχνά ακατόρθωτο, και πολλές φορές δε νομίζω ότι συμβαδίζει με την πραγματικότητα της ζωής και το νόημά της. Επίσης παρ’ όλο που είχα δηλώσει οικονομικές σχολές σαν πρώτες επιλογές για την πανεπιστημιακή μου μόρφωση, κατάλαβα μετά από κάποια στιγμή ότι παραήμουν «ρομαντικός» για οικονομικά… Γι’ αυτό και στο τέλος με κέρδισαν οι κλασικές σπουδές!

Σε τι βαθμό σας καθορίζουν ως γραφιά ο τόπος καταγωγής και ο τόπος που ζείτε;
Παρόλο που τα τελευταία τριάντα χρόνια περίπου ζω εκτός Ελλάδας και συναλλάσσομαι καθημερινά στα αγγλικά, ο τόπος που μεγάλωσα, το που έζησα τα παιδικά μου χρόνια κι η γλώσσα μου παίζουν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που ζω και σκέφτομαι και συνεπώς και στην συμπεριφορά μου σαν γραφιάς. Άσχετα με το που εξελίσσεται η πλοκή του μυθιστορήματος θα προσπαθήσω πάντα να βάλω λίγη Ελλάδα, λίγη Αθήνα, λίγη Τήνο. Δεν θα μπορούσα να το φανταστώ αλλιώς.

Η βία, ο πόνος, η ματαίωση, ο θάνατος, στέλνουν τους ανθρώπους στην απελπισία. Τι τους φέρνει κοντά στη σωτηρία, στο θεό, στη λύτρωση;
Τα ακριβώς αντίθετα. Η αγάπη, η προσπάθεια, η ανοχή κι η ανεκτικότητα για τους άλλους γύρω μας, οι μικρές χαρές της ζωής. Κι όταν λέω ζωή αναφέρομαι στις προσωπικές μας επιλογές, στις συνήθειές μας, στο τι έμφαση/προτεραιότητα δίνουμε στο κάθε τι στη ζωή μας. Καμιά φορά λόγω των συνθηκών, δυστυχώς δεν υπάρχει χώρος για δεύτερες επιλογές. Τις συνήθειές μας όμως και τις προτεραιότητές μας μπορούμε να τις ελέγξουμε, να προσπαθήσουμε να τις τιθασεύσουμε ανά πάσα στιγμή. Και με λίγη καλή προσπάθεια να τις αλλάξουμε. Σημασία δεν έχει να περιμένουμε αυτόματα θαύματα από τη ζωή μας. Σημασία έχει να προσπαθούμε να εκτιμάμε και ν’ απολαμβάνουμε τις μικρές ομορφιές που μπορεί να μας χαρίσει κάθε στιγμή, η κάθε μέρα, π.χ. ένα εγκάρδιο τσιμπούσι με φίλους, μια καλή ταινία η μια ενδιαφέρουσα θεατρική παράσταση, μια ευγενική χειρονομία από έναν άγνωστο στο δρόμο, τα χρώματα μιας φθινοπωρινής μέρας, ο φλοίσβος της θάλασσας, ένα ηλιοβασίλεμα. Αυτό είναι πραγματική λύτρωση για μένα.

Το σκηνικό όπου διαδραματίζεται μεγάλο μέρος της Επόμενης στάσης, οι Βρυξέλλες, τι θέση έχουν στο προσωπικό σας σύμπαν;
Στις Βρυξέλλες αναγκάστηκα να μετακομίσω για επαγγελματικούς λόγους τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι εύκολη πόλη. Θέλει προσπάθεια. Δεν έχει π.χ. την ομορφιά και την κομψότητα ενός Παρισιού ή την παράδοση και την μεγαλοπρέπεια ενός Λονδίνου, τη ζωηρότητα ή τον παλμό της Νέας Υόρκης. Πρέπει να ξύσει κανείς καλά την επιφάνεια, να ψάξει για να βρει το άλλο, το πολύ πιο ενδιαφέρον πρόσωπο των Βρυξελλών. Κι όταν το κάνει αυτό, ανακαλύπτει πολύ όμορφα πράγματα. Αφιέρωσα στο τοπίο των Βρυξελλών το δεύτερό μου μυθιστόρημα για ιδιαίτερους λόγους. Ίσως επειδή δίχως να το καταλάβω, αυτή η πόλη παρ’ όλα τα τρωτά της κατόρθωσε και κατέκτησε σημαντική θέση στο προσωπικό μου σύμπαν. Πάντως, μιλώντας για πόλεις γενικά, ο μεγάλος μου έρωτας ήταν και παραμένει πάντα το Δουβλίνο όπου σκοπεύω να επιστρέψω με την πρώτη ευκαιρία!

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν συγγραφέα όταν ετοιμάζει ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα;
Να προσπαθήσει να κρατήσει την ισορροπία μεταξύ των διαφόρων χαρακτήρων, να τους κάνει όλους εξ’ ίσου «οικείους»κι ενδιαφέροντες για τον αναγνώστη. Και φυσικά ο τρόπος που θα τους συνδέσει με την ιστορία και την πλοκή, με το μήνυμα/τα μηνύματα του μυθιστορήματός του. Είναι ένα στοίχημα το οποίο είναι πολλές φορές δύσκολο να κερδηθεί. Αλλά στο τέλος είναι θέμα προσωπικής επιλογής και γούστου του κάθε αναγνώστη, καθώς και κοινωνικοπολιτικών συνθηκών και συγκυριών της κάθε εποχής, που επηρεάζουν αναμφίβολα τις εκάστοτε τάσεις της λογοτεχνίας αλλά και το αναγνωστικό κοινό.

Ποια πιστεύετε ότι μπορεί να είναι τα αντίδοτα στο ρατσισμό, τις προκαταλήψεις και το μίσος; Με την Επόμενη Στάση θέλετε να στείλετε ένα μήνυμα ελπίδας και συμφιλίωσης;
Ακριβώς. Όσο για τα αντίδοτα: η μόρφωση, η καταπολέμηση της άγνοιας, οτιδήποτε ανοίγει τους διανοητικούς μας ορίζοντες : η εξοικείωση με οτιδήποτε «διαφορετικό»,η επίγνωση του ότι δεν είμαστε όλοι κι όλες ίδιοι, και συνεπαγόμενη ανεκτικότητα για τους άλλους και για το γεγονός ότι δεν είναι ίδιοι/ες με μας. Ο κόσμος μας ίσως να μη είναι τόσο όμορφος και τόσο αγγελικά πλασμένος, αλλά τουλάχιστον είναι εξαιρετικά ποικίλος και πολύμορφος.  Αυτό είναι κάτι το  μοναδικό για μένα. Φανταστείτε να ζούσαμε σε ένα κόσμο όπου θα είμασταν όλοι ίδιοι. Που όλοι σκεφτόμαστε τα ίδια, που όλου θα συμφωνούσαμε στα ίδια. Πόσο καταστροφικό, πόσο αφόρητα βαρετό, ανιαρό κι ανούσιο θα ήταν αυτό; Η απόλυτη καταστροφή για την ανθρώπινη δημιουργικότητα, την καινοτομία, την εξέλιξη στον τρόπο της σκέψης.

Τι μαθαίνει κανείς για την Ελλάδα ζώντας στο εξωτερικό;
Εδώ μάλλον θα επιστρέψω την προηγούμενή μου απάντηση… Εμένα προσωπικά μου έμαθε να είμαι πιο ανοιχτόμυαλος, πιο ανεκτικός, λίγο πιο οργανωτικός, πιο υπομονετικός ίσως. Επίσης αυτό που έμαθα τόσα χρόνια ζώντας στο εξωτερικό είναι το γεγονός ότι υπάρχουν φοβεροί φιλέλληνες και φοβεροί ανθέλληνες συνάμα! Αυτό το δεύτερο μου πήρε κάμποσο να το δεχτώ, να το καταλάβω και να το καταπιώ. Έχει σχεδόν πάντα να κάνει με λανθασμένες εντυπώσεις, με θυμό, άγνοια και προσκόλληση σε στερεότυπα. Που είναι όλα τους ολέθρια, για οποιαδήποτε χώρα και οποιοδήποτε λαό χρησιμοποιούνται.

H ενασχόλησή σας με τα ευρωπαϊκά θέματα ως αρχισυντάκτης στο europa.eu, σας κάνει αισιόδοξο για το μέλλον της Ευρώπης; Πως βλέπετε να διαμορφώνεται τα επόμενα χρόνια ο χάρτης της Ένωσης;
Είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς το τι ακριβώς θα γίνει αύριο, ζούμε σε πολύ ρευστούς κι απρόβλεπτους καιρούς. Πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο, σε κάποιες αλλαγές. Κι όπως όλοι ξέρουμε, κάθε αρχή και δύσκολη. Προσπαθώ παρά ταύτα να είμαι αισιόδοξος. Κι η αισιοδοξία μου αυτή στηρίζεται στις επόμενες γενιές, στους νέους. Η σοφή αρχή «η ισχύς εν της ενώσει» πάνω στην οποία βασίζεται η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον αδίστακτο κι απόλυτα παγκοσμιοποιημένο κόσμο του σήμερα είναι πιο επίκαιρη παρά ποτέ. Αυτό που με στενοχωρεί αφάνταστα είναι η παραπληροφόρηση, οι αλλοιώσεις και οι παρεξηγήσεις που έχουν φέρει σε όλη την υδρόγειο η ανεξέλεγκτη νέα τεχνολογία, η  παγκοσμιοποίηση κι η άκρατη δίψα για το κέρδος. Αυτό που πολλοί δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν είναι ότι η «Ευρώπη» τελικά αποφασίζει και κάνει αυτά που θέλει η εκάστοτε πλειοψηφία των κυβερνήσεων στα κράτη μέλη της, κι όχι οι «απρόσωποι ευρωκράτες» των Βρυξελλών, οι οποίοι είναι απλά εκτελεστικά όργανα.

Τι βλέπετε στον ουρανό των Βρυξελλών λίγο πριν νυχτώσει;
Τι όμορφη ερώτηση! .. Και θα μου επιτρέψετε να την χαρακτηρίσω τηλεπαθητική! (γέλιο)… Κι αυτό γιατί έχω μια φοβερή αδυναμία στους ουρανούς της γης εκείνη ακριβώς τη στιγμή! Τη στιγμή λίγο πριν νυχτώσει! Έχω καταναλώσει άπειρο χρόνο και φωτογραφικά φιλμ στον να φωτογραφίζω ουρανούς εκείνα ακριβώς τα λεπτά!.. Επί του παρόντος  κάνω κατάχρηση του γεγονότος ότι το διαμέρισμα που κατοικώ στα προάστεια των Βρυξελλών μου προσφέρει ανεμπόδιστη θέα στον ουρανό και τη δύση.  Κι αυτό που βλέπω συνήθως είναι το πόσο όμορφος μπορεί να είναι ο κόσμος μας χρωματισμένος από τα ηλιοβασιλέματα. Το πόσο όμορφη μπορεί να είναι η ζωή παρ’όλες τις αντιξοότητες, το ότι η φύση μας ανταμείβει καθημερινά με ομορφιά, την οποία συχνά αγνοούμε. Το ότι κι αν εκείνη τη στιγμή σκοτεινιάζει, η σκοτεινιά θα κρατήσει μόνο για μερικές ώρες, μέχρι να ξαναγεμίσει με φως η ζωή μας. Το φως μιας καινούργιας μέρας.

 

Advertisement - Continue Reading Below
Advertisement - Continue Reading Below