Έτυχε τις προάλλες να κάθομαι στο μπαρ κεντρικού καφέ όταν ένα βουητό διέκοψε την πρώτη δροσιστική γουλιά από το ανδροπρεπές μαλτ ουίσκι μου: καμιά τριανταριά γυναίκες είχαν μαζευτεί στα διπλανά τραπέζια να γιορτάσουν κάποια γενέθλια/συνεύρευση ακριβώς δίπλα μας.
Η θέα και μόνο από το ατελείωτο γυναικομάνι που χαριεντιζόταν χωρίς την παρουσία ενός, έστω, αρσενικού ανάμεσα τους μου προκάλεσε αν όχι τρόμο, τουλάχιστον θλίψη. “Φοβάμαι”, είπα στη φίλη και δεν αναφερόμουν σε κάποιον άνδρα που με έχει συνεπάρει αλλά στη θέα της γυναικοθύελλας που κάλυπτε το μισό, σχεδόν, κατάστημα. “Και εγώ” μου απάντησε με τη γνωστή δωρική της αντίδραση αντιλαμβανόμενη που αναφερόμουν. “Δώσε μου υπόσχεση ότι δεν θα το κάνουμε ποτέ αυτό, όσο δυστυχισμένες και αν είμαστε” της είπα και προσπάθησα να σκεφτώ τι είναι αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο: η θέα των γυναικών που βγαίνουν μόνες τους ή το ενδεχόμενο του να βρισκόμουν εγώ ανάμεσα τους. Προσπάθησα να φανταστώ τι ακριβώς μπορεί να λένε: μαλλιά, νύχια και αγαπημένη στάση στο σεξ εξαντλείται στο μισάωρο, παιδιά και ιδανική ανατροφή στα 25 λεπτά, φροντιστήρια παιδιών στα 10, νέα μέθοδος αποτρίχωσης στα 5, πρώην γκόμενος στα 40 και νυν στη 1 ώρα.
Την υπόλοιπη ώρα; Οι ατέρμονες αναλύσεις για το τι έφταιξε στη σχέση που απέτυχε-πόσο απεχθής λέξη η σχέση!-οι οποίες ως γνωστόν καταλήγουν στο συμπέρασμα για τη βαθιά ανεπάρκεια και ανωριμότητα των ανδρών αδυνατούν να εξαγαγάγουν το ένα και απλό συμπέρασμα-όπως έλεγε και η ανάλογη ταινία- “ότι απλώς δεν σε γουστάρει”. Οι άνδρες που απομακρύνονται από δίπλα μας ούτε φοβούνται, ούτε πάσχουν από σύνδρομα αλλά μάλλον δεν μας γουστάρουν. Και αν γουστάρουν κάνουν προφανώς τα πάντα. Όσο λοιπόν γοητευτικές και αν φαντάζουν τέτοιες απόπειρες ανάλυσης της ανδρικής συμπεριφοράς, παύουν να είναι όταν ο αριθμός των γυναικών υπερβαίνει τις 4 γυναίκες. Κάτι ήξερε το σοφό Sex and the City που δεν τόλμησε να βάλει άλλο θηλυκό σε αυτό το σχήμα γνωρίζοντας πως οι ιδανικές συνωμοσίες-ώστε να λειτουργούν και τα αστεία-πετυχαίνουν, όταν γίνονται ανά δυάδες.
Σκεφτόμουν, άλλωστε, ότι πολύ πιο θελκτικές μου φαντάζουν οι σκηνές από τους ‘Δαιμονισμένους’ του Ντοστογιέφσκι με τους συνωμότες-τρομοκράτες οι οποίοι σχεδιάζουν σε ένα κρυφό υπόγειο την επόμενη επανάσταση παρά αυτές από την Περηφάνια και Προκατάληψη με τις απελπισμένες ανύπαντρες που περιμένουν τον ιδανικό γαμπρό πίνοντας τσάι. Γι αυτό και προτιμάω μάλλον τους άνδρες φίλους από τις φίλες: ακόμα και αν δεν ενδιαφέρονται ερωτικά, έχουν μια καλή συμβουλή να σου δώσουν για το θέμα του χειρισμού των σχέσεων, ξέρουν από πολιτική, διαβάζουν εφημερίδες-και θα σου πουν ένα βρώμικο πνευματώδες ανέκδοτο που δεν θα τολμούσε ποτέ να κάνει καμία φίλη (παραπέμπω στο σχετικό κείμενο του Χίτσενς για τη σχέση των γυναικών με το χιούμορ). Άσε που με έναν άνδρα θα φας βρόμικο στις 4 το πρωί στη Μαβίλη ενώ μια γυναίκα που κάνει πάντα δίαιτα θα σε αναγκάσει να επιστρέψεις νωρίς σπίτι για να το ρίξεις στο μπρόκολο. Όπως και να έχει με μια φίλη μπορείς να περάσεις υπέροχα, με πάνω από 4 ο παράδεισος απλώς μετατρέπεται σε κόλαση. Και χωρίς καν να έχει προηγηθεί αμαρτία.
