Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος, που καταχειροκροτήθηκε τους δύο τελευταίους χειμώνες στη σκηνή του θεάτρου Αθηνών στο Φάρο του Κόνορ Μακ Φέρσον, σπούδασε στη Δραματική Σχολή Κάρολος Κουν από όπου αποφοίτησε το 2005. Ξεχώρισε στο σινεμά (Το Γάλα, 2011), αλλά και σε πολλές θεατρικές και τηλεοπτικές παραγωγές.
Με ξάφνιασε η παρουσία σου στην καρέκλα του σκηνοθέτη μιας οπερέτας.
Ήταν και για μένα έκπληξη. Το έργο το ανέθεσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Εναλλακτικής Σκηνής της Λυρικής Αλέξανδρος Ευκλείδης στην ομάδα Ραφή και εκείνοι το ανέθεσαν σε μένα. Σίγουρα μου φάνηκε πρόκληση, αναρωτήθηκα αν μπορώ να το κάνω, αλλά ξέρεις, το θέατρο είναι ένα. Το έργο έχει πολλή πρόζα, οπότε εκεί μπαίνω εγώ.
Ποια ήταν μέχρι σήμερα η σχέση σου με τον κόσμο της Λυρικής;
Καμία σχέση δεν είχα, δεν είχα δει καμία παράσταση, δεν είχα καν επισκεφτεί το κτίριο. Αυτή ήταν και η πρώτη μου αναστολή. Αλλά έχω σπουδάσει θεατρολογία, διάβασα πολύ για την οπερέτα. Σχεδόν δεν γράφονται πια οπερέτες σήμερα, οι άνθρωποι κυρίως αναβιώνουν τις παλιές. Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι και καλό όλο αυτό: Δεν θα έχω καθόλου επιρροές, δεν θα νιώθω καθόλου την ανάγκη να ακολουθώ κάποιους κανόνες φτιαγμένους για το μουσικό θέατρο.
Έχεις πει με αφορμή την παράσταση ότι «παρουσιάζεται μια ευκαιρία να δούμε αυτές τις ηθικές αξίες που θεωρούμε ξεπερασμένες με μια κριτική ματιά, να τις σχολιάσουμε, να γελάσουμε στα μούτρα τους» Ποιες είναι αυτές οι αξίες στην Πρώτη Αγάπη;
Διαβάζοντας την Πρώτη Αγάπη το πρώτο θέμα που χτυπάει αμέσως είναι η σχέση ανάμεσα στα δύο φύλλα. Τα δικαιώματα και οι ευκαιρίες που είχαν τότε άνδρες και γυναίκες είναι πολύ διαφορετικά από σήμερα. Το έργο διαδραματίζεται στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Χτυπάει πολύ έντονα το γεγονός ότι οι ηθικοί κανόνες είναι πολύ πιο ελαστικοί για έναν άνδρα από ότι για μια γυναίκα . Το έργο παρουσιάζει μία ηθική την οποία δεν συμμερίζομαι. Αλλά αξίζει να ψάξεις και να δεις που υπάρχει κοινός τόπος με το σήμερα. Εκεί που υπάρχει κοινός τόπος στο έργο με το σήμερα, είτε είναι για καλό, είτε για κακό, εκείνα τα σημεία θέλω να φωτίσω και να τονίσω μέσα στο έργο. Ασχολούμαι περισσότερο με τους ανθρώπους και τις σχέσεις παρά με τις καθαρά κοινωνικές συμπεριφορές της εποχής. Πράγματα που νομίζουμε ότι τα έχουμε ξεπεράσει ενώ προφανώς και δεν το έχουμε κάνει. Υπάρχουν απλές κοινωνικές συμπεριφορές στο έργο που δεν έχουν να κάνουν με τη σχέση ανάμεσα στα δύο φύλλα. Όταν βρισκόμαστε με έναν άνθρωπο θέλουμε να μιλήσουμε και να ακούσουμε πραγματικά ή να προβάλλουμε ένα πολύ όμορφο προσωπείο που έχουμε διαλέξει οπότε δεν είναι κάτι που μου φάνηκε ξένο σε σχέση με το σήμερα.
Τι κερδίζει κανείς παρατηρώντας το παρελθόν;
Αποκτά κριτική ματιά. Και δεν εννοώ ότι καταδικάζει το παρελθόν, ίσα-ίσα ότι μαθαίνει κανείς από αυτό. Όταν βρίσκουμε αυτόν τον κοινό τόπο που σου έλεγα πριν, παρόμοιες λογικές, παρόμοιες αποστάσεις από τα αληθινά μας συναισθήματα, παρόμοιους συμβιβασμούς, τότε οφείλουμε να προβληματιζόμαστε για το τώρα και να βρίσκουμε τρόπους να το αλλάξουμε.
Το έργο υπογράφει ένας τραγουδιστής, συνθέτης και αρχιμουσικός, ο Νίκος Χατζηαποστόλου(1884-1941), που πρωτοεμφανίστηκε ως κανταδόρος στις γειτονιές της Αθήνας. Υπάρχει ρομαντισμός στην πόλη σήμερα;
Υπάρχει και τον βλέπεις σε κάποια φρεσκοερωτευμένα ζευγάρια ή κάποια ζευγάρια που διατηρούν τον έρωτά τους πολύ φρέσκο, τον βλέπεις σε συνθήματα στον τοίχο, σε βλέμματα… Πάντα θα υπάρχει ρομαντισμός αφού υπάρχουν νέοι άνθρωποι, ακατέργαστοι, ανεπηρέαστοι από την κοινωνική νόρμα. Πάντα στην εφηβεία, στο ξύπνημα της άνοιξης, όσο και να χαθούν οι νέοοι μέσα την τεχνολογία, η φύση πάντα θα φωνάζει μέσα τους.
Πως συνεργάστηκες με την Ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή, θέλησες να τους βοηθήσεις να υπογραμμίσουν το κείμενο του Χατζηαποστόλου;
Ένιωσα την ανάγκη να το διασκευάσω και να το εξυγχρονίσω, να ανανεώσω το χιούμορ του, φυσικά ήταν σημαντικός ο λόγος για μένα. Αλλά ένιωσα τρυφερότητα απέναντι στους λυρικούς τραγουδιστές που ενώ πρώτο μέλημά τους είναι το πως θα τραγουδήσουν, επιδίωξαν να ασχοληθούν και με την υποκριτική, να παίξουν. Θέλησα να το φωτίσω αυτό και να δώσω πνοή σε αυτή τους τη διάθεση να γίνει ένα με το λόγο.
- *Η Ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή ιδρύθηκε το 2010 από τις λυρικές τραγουδίστριες Αναστασία Κότσαλη και Λητώ Μεσσήνη. Έχουν παρουσιάσει πολλά έργα σε διάφορα θέατρα και στο Φεστιβάλ Αθηνών, ενώ στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ έχουν παρουσιάσει το μιούζικαλ Ο μικάδος σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση (πρώτη πανελλήνια παρουσίαση) και τη λυρική performance Ζουρ Φιξ σε δική τους σκηνοθεσία.
