Γράφει η Γιώτα Κοτσέτα
Ας ξεκινήσω από το αυτονόητο. Αυτό που συμβαίνει με τον Λεξ, το cross-over δηλαδή που καταφέρνει σε μια τόσο μεγάλη ηλικιακή βεντάλια, είναι σπάνιο. Δε μιλάμε για τον Νταλάρα και την Αλεξίου που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν γενιές και γενιές. Μιλάμε για ελληνικό χιπ χοπ. Η γενιά που θα περίμενε κανείς να τον ακολουθεί θα ήταν αυτή των 30άρηδων και κάτι. Αλλά εδώ μόνο ο παππούς δεν φλεξάρει Λεξ στην οικογένεια. Τι πραγματικά συμβαίνει;
Η πρώτη φορά που άκουσα το όνομά του ήταν τον Ιούλιο του ’22, όταν συνέρρεαν τα πλήθη στο γήπεδο του Πανιώνιου και γινόταν το αδιαχώρητο δυο βήματα απ’ το σπίτι μου. «Μην έχουν οι Πάνθηρες μάζωξη;», αναρωτήθηκα. «Ο Λεξ είναι ρε μάνα…» ήρθε πληρωμένη η απάντηση από το άλλο δωμάτιο, «μάζεψε 20 χιλιάδες κόσμο στον Πανιώνιο, έκανε χαμούλη, παίζει να είναι και η μεγαλύτερη εγχώρια χιπ χοπ συναυλία». Και ήταν.
Μέχρι να φτάσουμε στο 2022 ο Λεξ έχει διανύσει ήδη 13 χρόνια στη δισκογραφία. Ξεκίνησε το 1999 ως μέλος του γκρουπ Βόρεια Αστέρια, που κυκλοφόρησαν 4 άλμπουμ, ενώ μαζί με ένα άλλο μέλος των Βόρειων Αστεριών, τον Μικρό Κλέφτη, έφτιαξε το σχήμα Ανάποδα Καπέλα και 2 ακόμη άλμπουμ. Το 2010 ξεκινάει τη δική του σόλο πορεία. Στον πλανήτη του Λεξ χαρτογραφείται η Σαλούγκα, δηλαδή η Θεσσαλονίκη. Γέννημα θρέμμα. Τσιμισκή, Βασιλίσσης Ολγας, Βαρδάρης, Σταυρούπολη, Λαδάδικα, Πανόραμα.
Οι στίχοι του μυρίζουν μούχλα απ’ τα υπόγεια, είναι όλα εδώ: οι γειτονιές, οι συμπλοκές, η κρίση και τα μνημόνια, η ανασφάλεια και η φτώχεια, «τα Ξιάμα που φτύνουν μουσικές για τσόγλανους», οι μικροαστοί που φωνάζουν ότι ο κόσμος τους ανήκει, στα βροχερά πεζοδρόμια περισσεύει η γλίτσα, οι ρουφιάνοι μιλάνε και μια ελάχιστη ελπίδα φωτός σκάει απ’ το πουθενά.
Η γενιά που θα περίμενε κανείς να τον ακολουθεί θα ήταν αυτή των 30άρηδων και κάτι. Αλλά εδώ μόνο ο παππούς δεν φλεξάρει Λεξ στην οικογένεια. Τι πραγματικά συμβαίνει;
Το 2021 κυκλοφορεί το βιβλίο «Λεξ: Ενα Αστέρι από Τσιμέντο» (εκδ. Κυψέλη). Δύο χρόνια μετά βρισκόταν ήδη στην 6η (!) έκδοσή του. Ακούγοντας ξανά και ξανά τα άλμπουμ του σκέφτομαι ότι με έναν διαφορετικό τρόπο έχω εκπαιδευτεί στις εικόνες του. Μιλάει για τα αστικά λεωφορεία και ανατρέχω στους Στέρεο Νόβα – Νέα Ζωή 705, για τα αλάνια της πόλης και τις ληστείες και αμέσως θυμάμαι το «Αντε και καλή τύχη μάγκες» του Παύλου Σιδηρόπουλου και οι αστρικές του βόλτες μού φέρνουν στο μυαλό τη Λένα Πλάτωνος.
«…Εκεί που όλοι πίστεψαν πως έφτασε το τέλος μας, μια τύχη πονηρή όλο γυρνάει με το μέρος μας» (Αΐντα Τζόνυ – Ταπεινοί και Πεινασμένοι 2014)
Στίχος πολιτικός, χωρίς πρόταση. Ειλικρινής και απολύτως ευθεία κοινωνική καταγραφή μιας γενιάς που μπορεί να μη μεγάλωσε στα υπόγεια, αλλά δεν έχει να ονειρευτεί και πολλά γι’ αυτό που έρχεται.
Στους στίχους του καταγράφονται οι σκοτεινές γωνίες του σύγχρονου κόσμου: κορίτσια που φοβούνται να είναι όμορφα. Κι άλλα κορίτσια, αυτά του OnlyFans. Αποθηκάριοι που προσπαθούν να μη γίνουν ρουφιάνοι. Ξεχασμένοι χουντικοί στα μπαρμπέρικα. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που ζουν στην Ελλάδα του ’23 και που θα έχουν πάντα τις «Ευτυχισμένες Μέρες» να τους ενώνουν.
Οι στίχοι του μυρίζουν μούχλα απ’ τα υπόγεια, είναι όλα εδώ: οι γειτονιές, οι συμπλοκές, η κρίση και τα μνημόνια, η ανασφάλεια και η φτώχεια, «τα Ξιάμα που φτύνουν μουσικές για τσόγλανους», οι μικροαστοί που φωνάζουν ότι ο κόσμος τους ανήκει, στα βροχερά πεζοδρόμια περισσεύει η γλίτσα, οι ρουφιάνοι μιλάνε και μια ελάχιστη ελπίδα φωτός σκάει απ’ το πουθενά.
Αυτά μας συνδέουν με τον Λεξ, που σπάνια δίνει συνεντεύξεις, που δεν επαίρεται ότι κάνει ποίηση (αντι-ποίηση χαρακτηρίζει το flow του σε ένα ξεχασμένο βιντεάκι στο YouTube), που από εκείνο το καλοκαίρι του ’22 και μετά γεμίζει στάδια χωρίς promotion στις ελάχιστες συναυλίες του. Χωρίς ρετρο-σάμπλς, χωρίς πανάκριβα μπιτ διάσημων παραγωγών. Όπως γράφει ο ίδιος στο τραγούδι «Φ.K.A.», «Το να μιλάς δεν είναι ντροπή / Μονάχα το να είσαι ρουφιάνος. Κι όταν τα λέμε όλοι μαζί / Καμιά φορά οι φωταγωγοί μυρίζουνε γιασεμί».
Ένα απόγευμα Παρασκευής του Μαΐου 2025 ο 20χρονος γιος μου μπαίνει στην ηλεκτρονική ουρά για ένα εισιτήριο. Βρίσκεται στο νούμερο 51.729. Λίγες ώρες πριν ο Λεξ με ένα στόρι ανακοινώνει τη μία και μοναδική του συναυλία στο πάρκινγκ του ΟΑΚΑ. Την επομένη το πρωί μιλάμε στις ομαδικές και αναρωτιόμαστε αν θα βγάλουμε εισιτήρια κι εμείς. «Ε, δεν πρέπει να το ζήσουμε αυτό τώρα που συμβαίνει; Να πάμε!», λέει ο κολλητός μου και με ψήνει. Και ύστερα αναρωτιόμαστε ποιος άλλος καλλιτέχνης καταφέρνει να πουλήσει τόοοοσες χιλιάδες εισιτήρια μέσα σε λίγες ώρες στις μέρες μας. Πέφτει βαθιά σιωπή και μόνο η Απόλυτη, η Άννα Βίσση ξεπροβάλλει από το παραβάν της επιτυχίας.
Εν τω μεταξύ, γράφονται άρθρα επί άρθρων για το φαινόμενο. Και αρχίζει η γκρίνια. Γιατί πήγε στο Action 24 να σχολιάσει τον τελικό του Copa del Rey; Γιατί συνεργάστηκε με τον τράπερ Light στο «Capo dei Capi» που οι στίχοι του ξερνάνε σεξισμό και μισαναπηρισμό; O φοιτητής της διπλανής μου πόρτας έχει τη δική του εξήγηση. «Μεγάλωσε, έκανε επιτυχία, οι αιχμές του στρογγυλεύουν, δεν μπορεί να γράφει για το περιθώριο πια. Τουλάχιστον όχι με την ειλικρίνεια και την ευθύτητα που το έκανε πριν». Αυτό συμβαίνει και θα συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους. Θα μεγαλώνουν, θα μεγαλώνουν και οι ρότες τους θα λειαίνουν τις γωνίες τους και άλλα τέτοια αυτονόητα. Αλλά τα τραγούδια και η τέχνη του θα κυκλοφορούν στην πόλη ανενόχλητα.
