To μοναδικό ύφος του εμβληματικού σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ με χρώμα, συναίσθημα και εντυπωσιακές οπτικές αφηγήσεις που έχουν επαναπροσδιορίσει την κινηματογραφική του παρουσία μεταφέρεται τώρα και στον κόσμο του design με τη συλλογή Cromatica για τον γαλλικό οίκο Roche Bobois.
Μαζί με τη μούσα του, Ρόσι ντε Πάλμα, παρουσιάζουν μία σειρά από έπιπλα περιορισμένης έκδοσης, χαλιά και αξεσουάρ που αντανακλά τη μοναδική οπτική αφήγηση του σκηνοθέτη, συνδυάζοντας τη γλώσσα του κινηματογράφου με τις υφές και τις φόρμες του design. Μέσω της Cromatica, η Roche Bobois και ο Πέδρο Αλμοδόβαρ δημιούργησαν έναν έντονο διάλογο μεταξύ κινηματογράφου και εσωτερικής διακόσμησης, ένα μανιφέστο τόσο της τέχνης όσο και του design, σε μια συλλογή όπου τα έπιπλα γίνονται αφήγηση και το χρώμα ο βασικός πρωταγωνιστής.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο εμβληματικός σκηνοθέτης αποκαλύπτει τις άγνωστες πτυχές της έμπνευσης γι’ αυτή τη συνεργασία.
Το χρώμα είναι ένα κοινό θέμα μεταξύ της Roche Bobois και του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Γιατί σας γοητεύουν τόσο τα χρώματα;
Ως παιδί, με γοήτευαν οι ταινίες από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, την εποχή του Technicolor. Κατά κάποιον τρόπο, από την αρχή της καριέρας μου ως σκηνοθέτης, αρχικά ασυνείδητα και αργότερα συνειδητά, προσπαθούσα πάντα να μιμηθώ τα ζωντανά, υψηλής αντίθεσης, εκρηκτικά χρώματα του Technicolor. Αυτές οι αποχρώσεις ήταν συνδεδεμένες με τις χημικές διαδικασίες που χρησιμοποιούνταν για την εμφάνιση των αρνητικών των ταινιών, καθιστώντας τις ξεχωριστές και μη ρεαλιστικές. Σήμερα όμως η τάση κλίνει προς την πιο ρεαλιστική φωτογραφία.
Επηρεάζουν τα χρώματα τους χαρακτήρες στις ταινίες σας;
Απολύτως. Στόχος μου είναι να αναδημιουργήσω την εκρηκτική ζωντάνια του Technicolor, η οποία αντικατοπτρίζει τα χρώματα της παιδικής μου ηλικίας, τη δική μου ψυχική κατάσταση και την προσωπικότητα των χαρακτήρων που δημιουργώ. Οι χαρακτήρες μου συχνά βρίσκονται σε ακραίες, μπαρόκ και φανταχτερές περιστάσεις, και αυτός ο τύπος χρωματισμού τούς ταιριάζει απόλυτα. Με τον καιρό, τόλμησα να πειραματιστώ με διαφορετικά χρώματα ανάλογα με την εποχή στην οποία διαδραματίζεται η ταινία.
Όταν αποφασίζω για μια εικόνα που περιλαμβάνει τον τοίχο, το πάτωμα, τα έπιπλα και τον ηθοποιό, δουλεύω σαν ζωγράφος, αλλά με αντικείμενα αντί για απλά χρώματα
Έχετε ένα αγαπημένο χρώμα;
Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι το κόκκινο ήταν πάντα παρόν στις ταινίες μου. Αλλά θυμάμαι επίσης έντονα το πράσινο, το οποίο χρησιμοποιώ πολύ τον τελευταίο καιρό. Ανατρέχω στην πρώτη φορά που το χρησιμοποίησα, στο «Δέσε με!». Υπήρχε ένας πράσινος καναπές στον οποίο εμφανίστηκε η Βικτόρια Αμπρίλ. Αυτή ήταν η πρώτη φορά. Το πράσινο είναι ένα σύνθετο χρώμα λόγω των διαβαθμίσεών του. Πρέπει πραγματικά να βρεις τη σωστή απόχρωση. Και αν προσέξετε, πολύ λίγες γυναίκες φορούν πράσινο – οι κοκκινομάλλες, για παράδειγμα, χρειάζονται ένα πολύ συγκεκριμένο σκηνικό για να λειτουργήσει. Ένα άλλο χρώμα που έχω χρησιμοποιήσει εκτενώς από την αρχή, ειδικά για τοίχους, είναι το μουσταρδί ή albero. Χρησιμοποίησα αυτό το χρώμα στην ταινία «Ο Νόμος του Πόθου», όταν έβαψα τους τοίχους με αυτή την απόχρωση για πρώτη φορά. Συνέχισα να το χρησιμοποιώ στις «Γυναίκες Στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης». Αυτό το χρώμα συνδυάζεται όμορφα με όλους τους τύπους επίπλων και λειτουργεί καλά με τα πρόσωπα των ηθοποιών.
Πώς προσεγγίζετε τον σχεδιασμό σκηνικών;
Όταν αποφασίζω για μια εικόνα που περιλαμβάνει τον τοίχο, το πάτωμα, τα έπιπλα και τον ηθοποιό, δουλεύω σαν ζωγράφος. Για παράδειγμα, ποτέ δεν ζητάω απλώς έναν καναπέ. Ζητάω πάντα δύο ή τρεις για να έχω επιλογές. Η πρώτη απόφαση που παίρνω είναι το χρώμα του τοίχου και του πατώματος, καθώς είναι δύο επιφάνειες που ξεχωρίζουν περισσότερο ή είναι οι πιο εμφανείς στη συνολική σύνθεση, είναι οι μεγαλύτερες επιφάνειες. Μόλις πάρω αυτή την απόφαση, κάνω πολλές δοκιμές στους τοίχους. Στη συνέχεια, βάζω και τα έπιπλα με διαφορετικά υφάσματα για να δω ποιο χρώμα μου αρέσει. Μετά από αυτό, τοποθετώ τον ηθοποιό ή την ηθοποιό στον καναπέ, δοκιμάζοντας παράλληλα διάφορες επιλογές κοστουμιών ή φορεμάτων. Γίνεται μια τρισδιάστατη διαδικασία. Δουλεύω σαν ζωγράφος, αλλά με αντικείμενα αντί για απλά χρώματα.
Είναι τέλειο όταν η μεταμόρφωση λειτουργεί και ανακαλύπτεις ένα είδωλο. Υπονοεί κάτι για την ταινία που πρόκειται να παρακολουθήσεις χωρίς να αφηγείται την ιστορία.
Υπάρχει ομοιότητα μεταξύ της διακόσμησης ενός χώρου διαβίωσης και του σχεδιασμού ενός κινηματογραφικού σκηνικού;
Για παράδειγμα, στο «Πόνος και Δόξα», στο σπίτι όπου ζει ο χαρακτήρας του Αντόνιο (Μπαντέρας) είναι το σπίτι μου. Συχνά συμβαίνει να αγοράζω ένα έπιπλο, μια απλίκα, ένα αντικείμενο που δεν χρειάζομαι εκείνη τη στιγμή, αλλά μου αρέσει και ξέρω ότι θα εμφανιστεί σε μία από τις ταινίες μου. Στην πραγματικότητα, αποθηκεύω μικροαντικείμενα που αργότερα θα γίνουν λεπτομέρειες στις ταινίες μου.
Τι κάνει μια κινηματογραφική αφίσα τέλεια;
Αφιερώνω πολύ χρόνο στην αφίσα, κυρίως επειδή είναι τέχνη, είναι γραφιστική, και δεν μπορεί να είναι κάτι που αφήνεται στην τύχη. Η αφίσα είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί γιατί πρέπει να μεταφέρει μια έννοια, ένα ξεκάθαρο μήνυμα, όχι κάτι μπερδεμένο. Το τέλειο παράδειγμα είναι η αφίσα της ταινίας «Ψηλά Τακούνια». Στην αφίσα υπάρχει μία γόβα που γίνεται όπλο. Αυτό παραπέμπει σε γυναίκες και πιθανότατα υποδηλώνει ότι έχει γίνει ένας φόνος. Είναι τέλειο όταν η μεταμόρφωση λειτουργεί και ανακαλύπτεις ένα είδωλο. Υπονοεί κάτι για την ταινία που πρόκειται να παρακολουθήσεις χωρίς να αφηγείται την ιστορία, κάτι που είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει σε ένα κομμάτι χαρτί. Ωστόσο, σε βυθίζει στην ατμόσφαιρα της ταινίας.
Προτιμάτε συγκεκριμένα στυλ επίπλων;
Eίμαι αρκετά εκλεκτικός. Απολαμβάνω πολύ διαφορετικά στυλ, ανεξάρτητα από την εποχή στην οποία διαδραματίζεται η ταινία. Για παράδειγμα, η δεκαετία του 1950 ήταν απίστευτα πλούσια στον σχεδιασμό επίπλων. Ακόμη και σήμερα, μπορείς να βρεις καρέκλες και πολυθρόνες που θυμίζουν τη δεκαετία του 1950 σε καταστήματα με αντίκες. Με ελκύει οτιδήποτε συμβάλλει σε ένα ποπ σύμπαν. Στη συνέχεια, φυσικά, πρέπει να αναμείξεις όλα αυτά, και ανάλογα με το πώς το κάνεις, το αποτέλεσμα μπορεί να ποικίλλει πολύ.
Στο «Πόνος και Δόξα» χρησιμοποιήσατε έπιπλα από την Roche Bobois, έτσι δεν είναι;
Ναι, φυσικά, και στην τελευταία ταινία επίσης, «Το Διπλανό Δωμάτιο».
Τι πιστεύετε γι’ αυτή τη συνεργασία;
Πιστεύω ότι είναι έπιπλα και αντικείμενα με τα οποία μπορείς να ζήσεις πραγματικά, ενώ μεταδίδουν ένα πολύ θετικό συναίσθημα, την ίδια τη χαρά της ζωής μέσα από τα χρώματα και τα μοτίβα που χρησιμοποιήσαμε. Είναι αντικείμενα που δίνουν μία αίσθηση αισιοδοξίας. Τουλάχιστον, έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ.
