Το 1980 το πιο πιθανό ήταν ότι ανάμεσα σε δυο συζύγους, εκείνος με την ανώτερη μόρφωση θα ήταν ο άνδρας. Τα στοιχεία που υπάρχουν από την Ευρώπη δείχνουν όμως ότι πλέον οι γυναίκες μορφώνονται περισσότερο από τους άνδρες και στις ΗΠΑ, πλέον τα πτυχία του σπιτιού γράφουν πιο συχνά το όνομα της γυναίκας. Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, θα έλεγε κανείς ότι το εισόδημα του άνδρα θα έπαιζε μικρότερο ρόλο ανάμεσα σε ένα ζευγάρι από ο, τι στο παρελθόν. Αλλά θα έκανε λάθος.
Πρόσφατη έρευνα, δείχνει ότι η οικονομική επιφάνεια ενός άνδρα είναι ρυθμιστικός παράγοντας προκειμένου όχι μόνο να παντρευτεί, αλλά και να παραμείνει παντρεμένος. Δημοσιεύτηκε στο Journal of Marriage and Family (περιοδική έκδοση περί γάμου – όχι με νυφικά και ιδέες για στολισμό ροτόντας) και ούτε λίγο ούτε πολύ, καταλήγει στο εύρημα ότι οι γυναίκες εξακολουθούν να θέλουν να παντρευτούν κάποιον με μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια από εκείνες.
Για την ακρίβεια, ψάχνουν για συζύγους με 58% μεγαλύτερο εισόδημα από αυτό που οι διαθέσιμοι, σύμφωνα με τα στοιχεία πάντα, άνδρες έχουν, ήτοι υπάρχει σοβαρή έλλειψη ιδανικών γαμπρών και ταυτόχρονα πάρα πολλοί εκπρόσωποι της τάξης των “οικονομικά απωθητικών”, όπως αναφέρονται στον Τύπο, εργένηδων. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα έψαχναν μόνο για αγάπη, αλλά όπως αναφέρει ο καθηγητής του Cornell, Daniel Lichter, ο γάμος είναι και οικονομική συναλλαγή, και “σήμερα πολλοί νέοι άνδρες έχουν λίγα να προσφέρουν στο γαμήλιο παζάρι, ειδικά τώρα που το μορφωτικό επίπεδο των γυναικών ξεπερνά αυτό των υποψήφιων μνηστήρων”.
Όσοι βλέπουν τις φεμινίστριες με μισό μάτι, είχαν κάτι να πουν για το υποκριτικό του ζητήματος. Δυστυχώς όχι τελείως άδικα. Είναι δυσάρεστα εντυπωσιακό πως παρά την πρόοδο από τη νοοτροπία του 50 περί γάμου και τους αγώνες για ίσες απολαβές, η πλειοψηφία των γυναικών έχει ακόμα παλιομοδίτικες προσδοκίες και ονειρεύεται διαμαντένια δαχτυλίδια και πλούσιους γαμπρούς ενώ ταυτόχρονα δηλώνει φανατικά υπέρ της ισότητας. Το αν είναι το όνειρο ενός πλούσιου συζύγου ρεαλιστικό ή δίκαιο σήμερα προφανώς σηκώνει μεγάλη συζήτηση, όμως το φαινόμενο των “οικονομικά απωθητικών” ανδρών είναι σίγουρα, όπως γράφτηκε και στον Guardian, κάτι που δεν κολακεύει κανέναν μας.
