Έχετε ακούσει/διαβάσει/αντιληφθεί ότι υπάρχει ποτέ η έκφραση “boy boss”; Ούτε κι εμείς, επειδή, σε αντίθεση με το girlboss (που είναι η δυναμική γυναίκα επαγγελματίας που έχει τον έλεγχο της ζωής της) και το boss baby (που είναι μια ταινία κινουμένων σχεδίων για έναν Ντόναλντ Τραμπ βρέφος), το boy boss είναι απλά αυτό που όλοι καταλαβαίνουμε ως “αφεντικό” σκέτο.
Τουλάχιστον δημόσια, είναι μάλλον καιρός να σταματήσουμε να αποκαλούμε τα ενήλικα θηλυκά ¨κορίτσια” δεδομένου ότι σύμφωνα με τη λογική, το λεξικό και την επιθυμία για ισότητα, είναι απλώς λάθος. Το να επιμένουμε να αυτοχαρακτηριζόμαστε ως νεαρές κοπέλες όταν δεν είμαστε, διαιωνίζει το πρότυπο της ευαίσθητης, ξένοιαστης, άβγαλτης ύπαρξης που θέλει την ενηλικίωση να είναι κάτι σαν βουβωνική πανώλη για την ύπαρξη μας γυναίκας. Περίπου σαν να δεχόμαστε πρακτικά ότι δεν υπάρχει καθόλου απόσταση μεταξύ εφηβείας και νεκροταφείου ελεφάντων και μετά να αναρωτιόμαστε από πού στο καλό έρχεται το ageism.
Οι λέξεις όμως έχουν σημασία. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με την έννοια της γλωσσικής σχετικότητας περί γλώσσας και σκέψης, η γλώσσα επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που σκεφτόμαστε και το να λέμε τις γυναίκες μεταξύ 5 και 55 ετών κορίτσια, ιδιαίτερα δημοσίως, δεν μας κάνει μεγάλη χάρη. Το να περιγράφουμε ενήλικες με λέξεις που συνήθως χρησιμοποιούμε για παιδιά, διαμορφώνει τον τρόπο που βλέπουμε τις γυναίκες, έστω και υποσυνείδητα – και καταλήγουμε να μην τις τοποθετούμε στην ίδια κατηγορία με τους ενήλικους άνδρες. Όπως αναφέρει η ηθοποιός Mayim Bialik σε video της, “ίσως αν αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε γλώσσα που ανεβάζει τις γυναίκες και δεν τις εξισώνει με γλυκά, μικρά, τρυφερά πράγματα, θα αρχίζουμε να τους συμπεριφερόμαστε και ως κάτι παραπάνω από αυτό”.
Δεν έχει να κάνει με πολιτική ορθότητα, ούτε πρόκειται για άλλον έναν κανόνα που έρχεται για να κάνει τη ζωή μας ακόμα πιο άχαρη. Είναι απλώς ένα μικρό βήμα προς τον ιδανικό κόσμο, όπου το να μεγαλώνει μια γυναίκα, τουλάχιστον να ενηλικιώνεται δηλαδή, δεν είναι κακό.
