Μία Ελληνίδα που ζει εδώ και πολλά χρόνια στο εξωτερικό, πρώτα στην Αγγλία και πλέον στη Γαλλία, έφτιαξε ένα ακροφωνικό αλφάβητο με γράμματα-επιστολές στην ήπειρο που την εμπνέει, τη γεμίζει χαρά και την απογοητεύει καθημερινά. «Αγαπημένη μου Ευρώπη,», έτσι ακριβώς, με κόμμα, είναι γραμμένη η αφιέρωση στο «Αλφαβητάρι Εντόμων» της Δήμητρας Κολλιάκου (εκδ. Πατάκη). Μια αφιέρωση που μοιάζει με την αρχή μιας επιστολής, ενός γράμματος, που η συγγραφέας απευθύνει στην Ευρώπη.
Με σπουδές Κλασικής Φιλολογίας και Θεωρητικής Γλωσσολογίας στις βαλίτσες της και αφού δίδαξε Γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο του Νιούκαστλ, ακολούθησε τον σύζυγό της στη Γαλλία. «Σκέφτηκα να δώσω εξετάσεις και να εργαστώ ως καθηγήτρια στο Λύκειο στο Παρίσι. Εργάζομαι μερικές ώρες την εβδομάδα διδάσκοντας αγγλικά σε διάφορες συνοικίες του Παρισιού και έχω έρθει σε επαφή με παιδιά που έχουν ζήσει πολύ διαφορετικές ζωές από μένα. Ήταν ένας τρόπος να ενταχθώ καλύτερα στη γαλλική κοινωνία», μου λέει σε ένα σύντομο πέρασμά της από την Αθήνα μερικούς μήνες πριν».
Το «Αλφαβητάρι Εντόμων» είναι ένα λογοτεχνικό βιβλίο που δεν μπορείς να κατατάξεις εύκολα σε υποκατηγορία – και αυτή είναι μονάχα μία από τις αρετές του.
«Γράφω για όσα με απασχολούν, κυρίως όμως για την απώλεια – όχι μόνο με την έννοια του θανάτου. Την απώλεια που σχετίζεται με το τέλος μιας σχέσης ή αυτή που βιώνεις σε μια σχέση που δεν είναι πια αυτό που ήταν, κάτι που βίωσες αλλά τελείωσε. Αυτό δεν είναι η ζωή; Μικρές απώλειες που συγκεντρώνεις μεγαλώνοντας; Αυτό φέρνει η ηλικία: συνειδητοποιείς ότι έχεις χάσει ένα σωρό πράγματα και καλείσαι να το διαχειριστείς και να δεις πόσο αυτό σε έχει κουράσει, αν σε έχει αδειάσει ή αν μπορείς ακόμη να δεις τα πράγματα όπως τα βλέπει ένα παιδί».
Η ίδια δεν είναι σίγουρη για το πώς προέκυψε βιβλίο.
«Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Είχα τελειώσει “Το ήμισυ του παντός” που ήταν ένα βαρύ βιβλίο. Δεν σου κρύβω ότι στη διαδικασία δημιουργίας του βιβλίου είχα στο μυαλό μου κι όλους τους φίλους μου που διαβάζουν μεν πολύ, αλλά έχουν τόσα πράγματα να κάνουν και δεν προλαβαίνουν. Κάπως έτσι προέκυψε η σπονδυλωτή μορφή. Ένα βιβλίο με λήμματα είναι κάτι που μπορείς να το πιάσεις, να διαβάσεις ένα γράμμα και μετά άλλα δύο αργότερα, να δεις αν σου αρέσει, να δώσεις μία ευκαιρία. Πέρασαν από το μυαλό μου τα έντομα, αλλά έπρεπε να περιορίσω κάπως τις επιλογές μου, και έτσι έφτασα στο αλφαβητάρι. Αμέσως είδα ότι σε κάποια γράμματα είχα τρύπες. Και έτσι προέκυψε ένα παιχνίδι: πώς θα βάλω έντομα που θα αρχίζουν από το ίδιο γράμμα; Ξεκινούσα με αγωνία να βρω το έντομο για το κάθε γράμμα. Διάβασα πολύ πριν διαλέξω τους πρωταγωνιστές μου, συγκέντρωσα πληροφορίες, επιστημονικές και άλλες. Η σειρά που έχουν τα γράμματα είναι η σειρά συγγραφής. Η ψείρα ανοίγει το βιβλίο γιατί στη Γαλλία στα σχολεία είναι μεγάλη μάστιγα. Οι βιτρίνες των φαρμακείων το φθινόπωρο στο Παρίσι γεμίζουν με αφίσες με τεράστιες ψείρες… Καθώς έγραφα το “Αλφαβητάρι Εντόμων” σκεφτόμουν και το οπτικό στοιχείο, το γράμμα που θα υπάρχει πριν από κάθε κεφάλαιο. Το ελληνικό αλφάβητο είναι τόσο όμορφο! Για τους Ευρωπαίους είναι δύσκολο, δεν είναι συνηθισμένοι σε ένα δεύτερο αλφάβητο, κάτι που για εμάς είναι σχεδόν αυτονόητο».
