Συναντιόμαστε σε μια στιγμή της ζωής της που δεν μοιάζει με απολογισμό, αλλά με ανασύνταξη. Η Έλλη Στάη δεν βρίσκεται πια στη μόνιμη εγρήγορση ενός καθημερινού δελτίου, όμως παραμένει απολύτως παρούσα: παρατηρεί, σκέφτεται, παρεμβαίνει – όταν έχει λόγο να το κάνει. Μιλά χωρίς βιασύνη για τους αγώνες μεγάλων αποστάσεων στους ανδροκρατούμενους χώρους, τη μητρότητα ως ισορροπία του τρόμου, τη σεξουαλική παρενόχληση προτού γίνει δημόσια συζήτηση και την ανάγκη για ασφάλεια και χάδι που δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Αν κάτι διαπερνά αυτή τη συζήτηση από την αρχή ως το τέλος, είναι η αντοχή – όχι ως ηρωισμός, αλλά ως στάση ζωής.
Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη στο βίντεο
Διαβάστε τη συνέντευξη
Πώς πέρασες στη φωτογράφηση για το τεύχος που προηγήθηκε; Την απόλαυσες;
Πέρασα μια χαρά. Είχα πολλά χρόνια να το κάνω. Κάποτε ήταν μες στην καθημερινότητά μου.
Όσοι μεσουρανούσατε στην ενημέρωση των 90s-00s είχατε γίνει και celebrities χάρη στα πολύ υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Πώς το διαχειρίστηκες αυτό;
Δεν θα πω ότι ήταν κάτι δυσάρεστο. Κανείς δεν δυσαρεστείται με το να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, να έχει έναν ειλικρινή ή μη ειλικρινή θαυμασμό. Αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο να το διαχειριστείς για την προσωπική σου ζωή, γιατί δεν μπορείς, π.χ., να πας στο περίπτερο όπως σηκώνεσαι το πρωί, μουρτζούφλης. Αυτό είναι δυσάρεστο.
Συνέβαινε αυτό λίγο παραπάνω στην περίπτωσή σου επειδή είσαι μια ωραία γυναίκα;
Τα 90s-00s ήταν μια εποχή μεγάλης γκλαμουριάς. Ήταν η εποχή προ κρίσης, η λεγόμενη «εποχή της αστακομακαρονάδας και του Χρηματιστηρίου». Τότε ήταν όλα αυτά στο έπακρο. Δεν αφορούσε μόνο εμάς και τη δουλειά μας, ήταν γενικό, κάπως σαν κανονικότητα της εποχής. Και τώρα ασχολούνται περισσότερο με τις γυναίκες. Εντάξει, ας μην το πάρουμε για κακό αυτό. Ας το πάρουμε για καλό.
Ας μην το πάρουμε για κακό. Άλλωστε όσες φορές έχεις τοποθετηθεί σε έμφυλα ζητήματα δεν το έχεις κάνει ποτέ από θέση θύματος.
Αλίμονό μας αν βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του θύματος, καήκαμε! Οσες δυσκολίες και να έχουμε βρει μπροστά μας βάσει του φύλου, αν αισθανθείς ότι είσαι θύμα, κάηκες! Το ανάποδο, πρέπει να αισθανθείς ότι είσαι επιτιθέμενος από τη στιγμή που δεν σε αφήνουν να προχωρήσεις με τον τρόπο που θέλεις. Αυτό εγώ το είχα από χαρακτήρα, από μικρό παιδί ήμουν ένα είδος τσαούσας, που με βοήθησε να ξεπεράσω καταστάσεις δύσκολες πάνω σε αυτά τα θέματα.
Είσαι από τις ελάχιστες που έχουν μιλήσει ανοιχτά για δύσκολες καταστάσεις, όπως η σεξουαλική παρενόχληση από μεγαλοπαράγοντα των media αλλά και από επιφανή πολιτικό.
Ναι, τα έχουμε υποστεί αυτά. Δεν είμαι η μόνη άλλωστε. Και μεταξύ μας, είμαστε μικρή χώρα, γνωριζόμαστε κιόλας. Απλά κάποια στιγμή ήρθε το timing όπου αυτά άρχισαν να συζητιούνται πιο ανοιχτά και τουλάχιστον να μένει κάτι, ότι οι επόμενες γενιές δεν θα έχουν αυτό το ταμπού. Ηταν θέμα ντροπής να πει κάποιος ότι συμβαίνει. Νομίζω ότι τώρα έχει αρχίσει να γίνεται κατανοητό – χωρίς να είμαι οπαδός και της άλλης άκρης. Μην πάμε στην αποστείρωση, γιατί, όπως έχουμε υποστεί τη βιαιότητα μιας παρενόχλησης, έχουμε περάσει και όμορφα με τα ωραία πράγματα της ζωής, όπως είναι το φλερτ, το ενδιαφέρον που θα δείξει ένας άνδρας σε μια γυναίκα ή μια γυναίκα σε έναν άνδρα. Αυτά δεν πρέπει να τα δαιμονοποιήσουμε και νομίζω ότι εμείς είμαστε ένας λαός που δεν θα το κάνουμε.
Kάποια στιγμή ήρθε το timing όπου αυτά άρχισαν να συζητιούνται πιο ανοιχτά και τουλάχιστον να μένει κάτι, ότι οι επόμενες γενιές δεν θα έχουν αυτό το ταμπού. Ηταν θέμα ντροπής να πει κάποιος ότι συμβαίνει.
Μπορεί μια γυναίκα δημοσιογράφος να είναι πολύ θηλυκή και να χαίρει εκτίμησης;
Εννοείται. Νομίζω ότι και εμένα δεν μου έλειπε η θηλυκότητα, αλλά το πώς εκφράζεται η θηλυκότητα είναι κάθε φορά διαφορετικό.
Σύμφωνα με το Reuters Institute, παρότι οι γυναίκες εκπροσωπούν το 40% των δημοσιογράφων παγκοσμίως, μόλις το 1/4 αναλαμβάνει διευθυντικές θέσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Ξεκινάμε από το ότι δεν τις εμπιστεύονται. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στις τωρινές γενιές οι γυναίκες έχουν δώσει μεγαλύτερη βάση στη μητρότητα. Εγώ ήμουν σε μια γενιά που ακόμα πάλευε να κατακτήσει κάποιους χώρους, οπότε ήταν δύσκολο να συνυπάρξουν οι ρόλοι, γι’ αυτό και εμείς δεν κάναμε πολλά παιδιά. Οι πιο πολλές από εμάς έχουμε ένα παιδί και δυσκολευόμασταν πάρα πολύ στο να ασχοληθούμε με τα παιδιά μας με τον τρόπο που έπρεπε. Τώρα οι γυναίκες έχουν διαφορετική σχέση με το θέμα «παιδιά». Προσπάθησα να μη μείνει πίσω η μητρότητα, αλλά ήταν μια ισορροπία του τρόμου. Πότε δηλαδή είχες περισσότερη ενασχόληση με τη δουλειά, πότε περισσότερη ενασχόληση με το παιδί. Εν πάση περιπτώσει, όλα γίνονται και, απ’ ό,τι είδα, βγήκε και επιτυχώς. Εμένα ο γιος μου πήγε μια χαρά στη ζωή του, μου λέει ότι είμαι καλή μαμά και τώρα μου λέει ότι είμαι και καλή γιαγιά. Αυτό πού το πας; Πολύ σπουδαίο!
Προσπάθησα να μη μείνει πίσω η μητρότητα, αλλά ήταν μια ισορροπία του τρόμου.
Έχεις τρία εγγόνια. Τι σου διδάσκουν αυτά τα τρία αγοράκια;
Καταρχάς, είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό. Ό,τι και να έχεις, κάτι που μπορεί να σε απασχολεί, να έχει ένταση ή να είναι δυσάρεστο, όλα φεύγουν ξαφνικά. Τα βλέπεις όλα μέσα από την οπτική ενός παιδιού, η οποία είναι καθαρή, αθώα και χαρούμενη. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό.
Τα τρία μου εγγόνια είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό.
Τι άλλο απολαμβάνεις εκτός από το να περνάς χρόνο με τα εγγόνια σου;
Ελεύθερο χρόνο. Αυτό το «κάθε μέρα, ίδια ώρα», επί δεκαετίες, και να είσαι και άψογος – άψογος στην εμφάνιση, άψογος στο πώς δουλεύει το μυαλό σου, άψογος στο πώς έχεις ενημερωθεί. Είναι τρομακτική δέσμευση. Τώρα ομολογώ ότι δεν θέλω τέτοιου τύπου δεσμεύσεις. Αν μου πεις «κάντο» έστω και για έξι μήνες, θα σου πω όχι.
Παρ’ όλα αυτά μιλάμε για 40 και πλέον χρόνια δημοσιογραφικής πορείας. Πέρασες απ’ όλα τα κανάλια. Εσένα που σου αρέσει και το τρέξιμο, πώς το αισθάνθηκες; Σαν μαραθώνιο ή σαν πολλά μικρά σπριντ;
Μαραθώνιος ήταν από τη φύση του και τη διάρκειά του, και ήθελε βασικά το χαρακτηριστικό της αντοχής. Και εγώ το έχω αυτό το χαρακτηριστικό. Αντέχω. Οχι, δεν ήταν σπριντ και δεν είμαι σπρίντερ εγώ, είμαι της μεγαλύτερης απόστασης. Μ’ αρέσει η απόσταση όπου ξεκινάς το τρέξιμο με σκέψη, με ρυθμό και ανεβάζεις και κατεβάζεις ανάλογα με τις δυνάμεις σου.
Ποιες στιγμές ξεχωρίζεις σε αυτή την τεράστια πορεία;
Ήταν κάποιες περίοδοι επαγγελματικές που ήταν πολύ καλές, όπως η περίοδος της εκπομπής «Με τα μάτια της Ελλης» και οι Ειδήσεις στον ΑΝΤ1. Είχαν μεγάλη διάρκεια και μεγάλη επιτυχία. Αλλά νομίζω ότι σε όλες τις δουλειές που έκανα είχα κομμάτια τα οποία αγάπησα και κομμάτια τα οποία με στενοχώρησαν. Ας πούμε, ένα στενόχωρο κομμάτι ήταν η τελευταία περίοδος της ΕΡΤ, που έπεσα πάνω στο «μαύρο». Με στενοχώρησε πάρα πολύ αυτό το cut, ήταν ένα κόψιμο βίαιο, αλλά ήταν και η αφετηρία για να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό. Μπήκα στο Ιντερνετ, έκανα το The Toc και νομίζω ότι πήγαμε και εκεί καλά γιατί βάλαμε μια ωραία σφραγίδα. Εγώ δεν μέτρησα ποτέ απόλυτα την επιτυχία με την τηλεθέαση. Είχα μεγάλες τηλεθεάσεις – όχι πάντα, αλλά είχα. Πίστευα όμως ότι αν δεν βάλεις σφραγίδα, δηλαδή να δώσεις ένα προϊόν το οποίο θα αρχίσει να συζητιέται γιατί κάτι λέει στον κόσμο, τύφλα να έχει η τηλεθέαση.
Όχι μόνο έβαλες σφραγίδα, αλλά δεν βλέπω και κανέναν να μπορεί να γεμίσει τα παπούτσια σου.
Αυτό το βλέπεις εσύ, εγώ βλέπω νέους ανθρώπους με δυνατότητες. Είναι αλλιώτικα τα πράγματα. Δεν είναι η ίδια τηλεόραση. Καταρχάς, λόγω των νέων media και των social media η περίφημη πίτα του κοινού που βλέπει τηλεόραση, ακούει ραδιόφωνο και διαβάζει εφημερίδες έχει μικρύνει πάρα, πάρα πολύ. Δες, ας πούμε, τις ειδήσεις. Το πρώτο κανάλι κάνει μάξιμουμ 15%. Τότε στις ειδήσεις ήταν υπερδιπλάσιες οι τηλεθεάσεις. Εχουν αλλάξει πολλά πράγματα.
Φταίει λίγο και η κυβερνητική μονοκρατορία στην οποία ζούμε τα τελευταία χρόνια; Από σένα δανείστηκα τον όρο.
Η πολιτική μονοκρατορία αντανακλάται και στα μέσα ενημέρωσης με πολλούς τρόπους. Υπάρχει ένα είδος κυβερνητισμού το οποίο είναι σχεδόν αδιέξοδο. Από τη μια γιατί είναι μια κυβέρνηση που θέλει να επιβάλει το δικό της πλαίσιο, όπως όλες οι κυβερνήσεις, και από την άλλη μια αντιπολίτευση η οποία δεν πείθει, προφανώς, όσο πρέπει τα μέσα ενημέρωσης να έχουν διαφορετική στάση στα πράγματα. Ετσι, βλέπεις μια ομοιομορφία που εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. Βλέπω ειδήσεις εδώ και εκεί και βλέπω περίπου τα ίδια πράγματα.
Σε κάτι πιο προσωπικό, έχεις πει πως δεν έκανες ποτέ ψυχανάλυση και εντέλει αυτοψυχαναλύθηκες. Δεν βρήκες χημεία με έναν ψυχαναλυτή;
Δεν βρήκα χημεία; Είχα μια αλαζονεία ότι μπορώ να κουμαντάρω τις καταστάσεις μόνη μου; Κάποιες μπόρεσα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Τα δύο αυτά μαζί με οδήγησαν να μην το έχω κάνει και θα ήθελα πάρα πολύ να το κάνω, ακόμα και τώρα. Είμαι ανοιχτή άμα βρω τη χημεία.
Από πού θα ξεκινούσες;
Τώρα που μιλάμε, θα ξεκινούσα από τη διαχείριση του χρόνου που περνάει, γιατί έρχεσαι αντιμέτωπος με πιο βαθιά πράγματα στη ζωή και με το αναπόδραστο της θνητότητας.
Σε απασχολεί η θνητότητα περισσότερο ή η φθορά;
Η φθορά προηγείται της θνητότητας. Φιλαράκια είναι. Η φθορά σού χτυπάει τα καμπανάκια ότι η θνητότητα εδώ ήταν από τη μέρα που γεννηθήκαμε.
Σε άλλους φόβους, η ανάγκη για ασφάλεια; Σε αυτήν έχεις αναφερθεί πολλές φορές.
Μ’ αυτήν γεννήθηκα, μ’ αυτήν θα πεθάνω.
Το έχεις αποδώσει στο ότι είχες την απώλεια του πατέρα σου σε πολύ μικρή ηλικία.
Είπα να το αποδώσω κάπου. (γέλια)
Ε ναι, αν δεν τα κουβεντιάζεις με κάποιον ειδικό…
Φαντάζομαι ότι θα ήταν το κεντρικό θέμα πάντως. Το πιστεύω αυτό, γιατί τον έψαξα κιόλας τον πατέρα μου μετά στην προσωπική μου ζωή, πολλές φορές.
Κάθε φορά που μιλάς για τους τέσσερις γάμους σου νιώθω ότι αυτοσαρκάζεσαι. Σαν να έχεις επίγνωση ότι κοινωνικά δεν είναι ακόμη αποδεκτό το να αποτυγχάνει κανείς και να ξαναδοκιμάζει. Θα έπρεπε να μιλάμε ακόμα για τον «πετυχημένο γάμο» με όρους διάρκειας αντί με όρους ποιότητας;
Όχι, χωρίς να σημαίνει ότι και η διάρκεια δεν έχει τη σημασία της, φτάνει η διάρκεια να έχει και την ουσία της. Εγώ θαυμάζω τη διάρκεια των γάμων που έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα – είναι λίγοι, δεν είναι πολλοί, αλλά υπάρχουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν κανόνες στις ανθρώπινες σχέσεις. Το μόνο που υπάρχει είναι το πώς ένα ζευγάρι που κάνει παιδιά διαχειρίζεται τη σχέση του. Αυτό μπορεί να γίνει πετυχημένα ή αποτυχημένα εντός και εκτός γάμου. Πρέπει κανείς να ξέρει με πολύ μεγάλη σοβαρότητα όταν θα κάνει παιδιά με ποιον τα κάνει. Εγώ είχα τη μεγάλη τύχη ο πατέρας του παιδιού μου να είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος και είχα μια εξαιρετική σχέση όσο ήμουν μαζί του και μία ακόμα καλύτερη σχέση όσο δεν ήμασταν πια μαζί. Σ’ το λέω μετά λόγου γνώσεως ότι αυτό είναι το παν. Αυτή είναι η ιστορία. Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν περισσότερες ζωές από μία.
Σε μια ψυχαγωγική εκπομπή μεταξύ αστείου και σοβαρού είπες ότι εσένα όλοι σε έχουν για σιδηρά κυρία και δεν σε χαϊδεύει κανείς.
Ήταν αλήθεια. Ξεκίνησε από τη μαμά μου, η οποία μου είχε εμφυσήσει ότι «είσαι δυνατή, πρέπει να κάνεις τα πάντα μόνη σου» και συνεχίστηκε μετά. Όταν κάποιος θέλει να έχει το κοντρόλ στα πράγματα, τον βλέπουν ως υπερδυνατό, οπότε δεν του λένε: «Ελα στην αγκαλιά μου να μου πεις τον πόνο σου, το πρόβλημά σου», γιατί υποτίθεται ότι εσύ δεν πρέπει να έχεις. Εσύ πρέπει να είσαι ντούρα.
Στις προσωπικές σχέσεις, όμως, μάλλον ισχύει το αντίθετο;
Όλοι κάπου ψάχνουμε να ακουμπήσουμε, ανθρώπινο είναι. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Εγώ το έψαχνα πάρα πολύ, είναι η αλήθεια. Ήθελα περισσότερη τρυφερότητα, περισσότερο νοιάξιμο.
Ασφάλεια ή έρωτα, τι από τα δύο κυνηγούσες;
Τα ήθελα στη ζωή μου και τα δύο, γι’ αυτό επεδίωξα και τα δύο. Και ερωτεύτηκα, και ήθελα να είμαι ασφαλής – πότε πετύχαινα και τα δύο, πότε πετύχαινα μόνο το ένα. (γέλια)
Όταν παρέλθει ο έρωτας, ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση για τη σχέση;
Αρχίζει να υπάρχει ένα κενό, αλλά μπορείς να δουλέψεις αυτά τα στοιχεία και να τα επιμηκύνεις. Ποτέ δεν μπορεί να είναι όπως στην αρχή, αλλά δεν μιλάμε μόνο για την έξαψη του έρωτα. Μιλάμε για τα στοιχεία που σε κάνουν να ερωτεύεσαι ξανά τον άλλον. Πρέπει να τον θαυμάζεις, να τον υπολογίζεις, να σου δημιουργεί και στην πορεία κάτι που να είναι ερωτεύσιμο.
Σήμερα που μιλάμε, τι σε ενθουσιάζει;
Το να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Μια ζωή το έκανα, αλλά επαγγελματικά, ενώ τώρα έχω τη δυνατότητα να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους. Δεν έχω μείνει σε αυτό που λένε «οι φιλίες μου είναι παλιές». Δοκιμάζονται στον χρόνο οι φιλίες -και έχω τέτοιες φιλίες-, αλλά κάνω και καινούριους φίλους. Γνωρίζω ανθρώπους και ενθουσιάζομαι γιατί θεωρώ ότι κάνουν κάτι σημαντικό και έχω κάτι να πω μαζί τους. Το κάνω συνέχεια και νομίζω ότι με κρατάει νέα και ζωντανή. Σήμερα, δηλαδή, μπορεί να φύγουμε από δω και να σου πω «τώρα θέλω να είμαστε φίλες».
Δέχομαι! Πες μου για το θέατρο, συμμετείχες φέτος στην παράσταση «Απόρρητο» της Ταμίλα Κουλίεβα όπου υποδύθηκες το νευρωνικό δίκτυο AI-1. Πώς προέκυψε αυτό;
Προέκυψε από αυτό που είπαμε, ότι είμαι ανοιχτή πια στους ανθρώπους. Με πήρε μια μέρα τηλέφωνο η Ταμίλα Κουλίεβα, με την οποία δεν γνωριζόμασταν, και μου είπε «θέλω να σας κάνω μια πρόταση, να σας στείλω κάτι κείμενα». Μου τα έστειλε, λοιπόν, τα διάβασα, ήταν και εξαιρετικά τα κείμενα του Ιβάν Βιριπάγεφ, και από εκεί ξεκίνησαν καταρχάς μια καινούρια φιλία και αυτό που κάναμε. Η Ταμίλα θα κάνει κι άλλο ένα του ίδιου συγγραφέα τον επόμενο χρόνο. Αλλά αυτά θα τα πούμε του χρόνου.
Πρόσφατα αφηγήθηκες σε audiobook τη βιογραφία της Ανγκελα Μέρκελ, «Ελευθερία». Βρήκες κοινά χαρακτηριστικά;
Είχε μεγάλο ενδιαφέρον γιατί κατάλαβα τη Μέρκελ. Εντυπωσιάστηκα από τον στρατιωτικό χαρακτήρα της, ο οποίος είχε κάτι ψήγματα ευαισθησίας που σε ξαφνιάζουν. Είναι απίστευτη η οργανωτικότητά της. Κοινά χαρακτηριστικά δεν βρήκα. Είναι πολύ πιο στυφή απ’ ό,τι θα ήμουν εγώ, υπερπολλαπλάσια οργανωτική και βγάζει στο βιβλίο πολύ λιγότερο συναίσθημα. Αισθάνθηκα ότι δεν ήθελε να ανοίξει καθόλου τον εαυτό της.
Εσύ θα έγραφες μια αυτοβιογραφία;
Τρία χρόνια τώρα ασχολούμαστε εγώ και τρεις καλοί μου συνεργάτες. Πρέπει να σου πω ότι με πιέζουν πάρα πολύ, γιατί έχω μεγάλο δισταγμό… Αν περιγράψω πράγματα από τον εαυτό μου και την επαγγελματική μου ζωή, θα πρέπει να περιγράψω και για πολλούς άλλους οι οποίοι είναι όλοι εν ζωή βεβαίως. Και σκέφτομαι μήπως το fiction-άρω κάπως, το κάνουμε ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη μη πραγματικότητα. Δεν έχουμε καταλήξει ακόμα. Δεν ξέρω αν θα με πείσουν αυτοί ή θα τους πείσω εγώ. Θα δούμε.
Αν περιγράψω πράγματα από τον εαυτό μου και την επαγγελματική μου ζωή, θα πρέπει να περιγράψω και για πολλούς άλλους οι οποίοι είναι όλοι εν ζωή βεβαίως.
Η πολιτική; Σου έχει γίνει πρόταση στο παρελθόν και έχεις αρνηθεί γιατί έχεις πει ότι ένας δημοσιογράφος πρέπει να έχει καθαρίσει με τη δημοσιογραφία για να ασχοληθεί με την πολιτική. Τώρα θα το έκανες;
Την ώρα που μου έγιναν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις ήμουν σε μια πορεία η οποία είχε ακόμη ανοδικό δρόμο και δεν ήθελα να τη διακόψω. Ηξερα ότι όταν θα φύγω από τη δημοσιογραφία για να μπω στην πολιτική δεν θα επιστρέψω. Δεν μπορώ να αντιπαρατεθώ με συγκεκριμένες απόψεις και μετά να βγω στον ρόλο του αντικειμενικού. Τώρα δεν θα έλεγα ότι δεν θα το έκανα, θα έλεγα όμως ότι δεν θα το επεδίωκα.
Την πληρότητα την παίρνεις και πάλι από τις ανθρώπινες σχέσεις;
Ναι, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αυτή τη στιγμή ό,τι με ενδιαφέρει περισσότερο. Και τα ταξίδια, όπου και αυτά έχουν μέσα τη γνωριμία του καινούριου και των άλλων ανθρώπων. Τώρα έχω και τη δυνατότητα να ταξιδέψω χωρίς να σκέφτομαι ότι πρέπει να γυρίσω.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΡΑΣΑΓΑΚΗ
ΒΙΝΤΕΟ: PENGUIN PRODUCTIONS / XENIA TSILOCHRISTOU
