Μια εποχή ολοκληρώθηκε χθες στην παριζιάνικη πασαρέλα του οίκου Balenciaga. Ο Demna, μετά από δέκα χρόνια στο τιμόνι της καλλιτεχνικής διεύθυνσης, παρουσίασε την τελευταία του couture συλλογή μια προσωπική ωδή σε όλα όσα δημιούργησε και σε όσους στάθηκαν στο πλευρό του.
Η επίδειξη ξεκίνησε με μια ηχητική εγκατάσταση όπου φίλοι και συνεργάτες του Demna διάβαζαν τα ονόματά τους – ένα συγκινητικό ηχητικό μωσαϊκό που απέτιε φόρο τιμής στη δημιουργική κοινότητα που τον περιέβαλε. Ανάμεσα στα γνωστά πρόσωπα που περπάτησαν στην πασαρέλα ήταν η Kim Kardashian και η Isabelle Huppert, όμως την πιο ουσιαστική συναισθηματική αξία είχαν οι Eliza Douglas και Minttu Vesala — μοντέλα που με την ιδιαίτερη παρουσία τους συνέβαλαν στο να μεταμορφώσει ο Demna τον οίκο από κλασική γαλλική couture αναφορά σε κάτι τολμηρό, απροσδόκητο, και συχνά εξωπραγματικό.
Παρότι επρόκειτο για τον αποχαιρετισμό του, η συλλογή δεν ήταν ανακύκλωση παλιών τεχνικών ή ένας απλός φόρος τιμής στο παρελθόν. Ήταν μια ωδή στην καινοτομία, ένα ακόμα βήμα στην αναζήτηση νέων τρόπων δημιουργίας μέσα από την παράδοση. Χωρίς κορσέδες και μπόνε, τα φορέματα απέκτησαν δομή μέσα από πολλαπλά στρώματα υφάσματος που εφαρμόστηκαν στο χέρι πάνω σε ελαστική βάση, δημιουργώντας όγκο και αρχιτεκτονία που «αιωρούνταν» γύρω από το σώμα.
Ο Demna προκάλεσε τα ατελιέ του να ράψουν ένα κοστούμι πάνω σε bodybuilder και στη συνέχεια να το προσαρμόσουν σε διάφορους σωματότυπους. Κάποια σακάκια εμφανίστηκαν χωρίς φόδρες ή βάτες — “λιωμένα”, όπως ο ίδιος τα χαρακτήρισε — ενώ μια ρόμπα από λευκά φτερά κυλούσε σαν νερό πάνω στο σώμα. Υφάσματα όπως οργάντζα, καμπαρντίνες και φτερά θύμιζαν τη χρυσή εποχή του παλιού Hollywood, μια αναφορά στη γοητεία που, κατά τον Demna, λείπει σήμερα από τον κόσμο.
Ο ίδιος δήλωσε πως η συλλογή ήταν «πειραματική» και πως «δεν είναι το ρούχο που καθορίζει το σώμα, αλλά το σώμα που καθορίζει το ρούχο». Μια δήλωση που συμπυκνώνει την φιλοσοφία του Demna όλα αυτά τα χρόνια στον Balenciaga μια υπεράσπιση της ατομικότητας, της αυθεντικής έκφρασης και της ανθρώπινης ευαισθησίας.
Ακόμα και τα λογότυπα στις τσάντες αντικαταστάθηκαν από τα ονόματα των ατόμων που τις κρατούσαν, μια συγκινητική αναγνώριση των ανθρώπων πίσω από το έργο. Και όταν τα τελευταία ονόματα ακούστηκαν στα ηχεία, ακολούθησε το “No Ordinary Love” της Sade, ένα τραγούδι που, όπως αποκάλυψε, τον συνοδεύει από την παιδική του ηλικία.
Για πρώτη φορά, ο Demna αποφάσισε να υποκλιθεί στο τέλος της επίδειξης. «Το χρωστούσα στον εαυτό μου, στον οίκο και σε όλα όσα δημιουργήσαμε μαζί την τελευταία δεκαετία», δήλωσε συγκινημένος.
