Μπορεί μια γυναίκα να μεγαλώνει τέσσερα παιδιά σε προσχολική και βρεφική ηλικία, να στέκεται δίπλα σε έναν σύζυγο-πρωταθλητή, να ζει κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας σε κάθε της βήμα ανάμεσα σε δύο ηπείρους, να προσφέρει το χρόνο της για να βοηθήσει οικογένειες σε ανάγκη και ταυτόχρονα να φωτογραφίζεται για το εξώφυλλο ενός περιοδικού; Η Μαράια Αντετοκούνμπο τα καταφέρνει όλα αυτά με αυθεντικότητα και ζεστασιά, αλλά δεν θέλει ούτε για μια στιγμή να πιστέψετε ότι είναι άτρωτη. Λίγες ώρες πριν φθάσει στο ραντεβού μας για τη φωτογράφηση του τεύχους Νοεμβρίου, έχει ήδη τοποθετηθεί δημόσια για τις ρωγμές στην εικόνα της τελειότητας, με μια γενναία εξομολόγηση στο Instagram για την πρόσφατη επιλόχειο κατάθλιψη που βίωσε μετά τη γέννηση της κόρης της Άρια. Στόχος της, να συμπαρασταθεί σε άλλες μητέρες, πάσχουσες από αυτή την ύπουλη ορμονική διαταραχή που η κοινωνία δεν αναγνωρίζει όσο θα έπρεπε.
Καλιφορνέζα μεξικανικής και αφροαμερικανικής καταγωγής, η Μαράια Ρίντλσπρίγκερ-Αντετοκούνμπο ανατράφηκε μέσα σε μια τεράστια οικογένεια γεμάτη αγάπη και σπούδασε Διοίκηση Αθλητισμού και Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Rice, στο Χιούστον του Τέξας, με πλήρη υποτροφία. Επαιζε βόλεϊ ως εξωτερική επιθετική στην ομάδα του κολεγίου, αλλά αυτό που ονειρευόταν ήταν μια διαφορετική ενασχόληση με τον αθλητισμό: να προσφέρει, μέσω αυτού, στο κοινωνικό σύνολο. Το 2014, ενώ κάνει πρακτική στο NBA Summer League, μια διοργάνωση προετοιμασίας των ομάδων στην οποία συμμετέχουν και οι rookies εκτός από τους σταρ-παίκτες, γνωρίζει τον 20χρονο Γιάννη Αντετοκούνμπο, το νέο υποσχόμενο ταλέντο των Milwaukee Bucks.
Το 2014, ενώ κάνει πρακτική στο NBA Summer League, μια διοργάνωση προετοιμασίας των ομάδων στην οποία συμμετέχουν και οι rookies εκτός από τους σταρ-παίκτες, γνωρίζει τον 20χρονο Γιάννη Αντετοκούνμπο, το νέο υποσχόμενο ταλέντο των Milwaukee Bucks.
Στα χρόνια που ακολουθούν οι δυο τους ωριμάζουν μαζί, σε κάθε στάδιο μιας συναρπαστικής και γεμάτης προκλήσεις διαδρομής. Δημιουργούν την οικογένειά τους, ενώ ο Γιάννης μεταμορφώνεται σταδιακά σε ηγέτη, MVP, πρωταθλητή και παγκόσμιο σύμβολο εργατικότητας, σεμνότητας και ήθους. Η Μαράια γίνεται το σταθερό σημείο αναφοράς στη ζωή του – ένα αδαμάντινο πλαίσιο γείωσης και στήριξης. Μια ήρεμη δύναμη, με δική της φωνή και στόχους, διαχειρίζεται με προσοχή ακόμη και την αφόρητη μερικές φορές πίεση της δημοσιότητας που μετατρέπει κάθε έξοδό τους στην Αθήνα σε μια μικρή περιπέτεια, αν όχι και σε παραβίαση της ιδιωτικότητας. «Αγαπώ την Ελλάδα», λέει ωστόσο. «Είναι πραγματικά το δεύτερο σπίτι μου. Οι άνθρωποι είναι υπέροχοι, ο καιρός όμορφος και ο ρυθμός της ζωής πολύ γαλήνιος. Και τα παιδιά μου τη λατρεύουν – χαίρονται κάθε στιγμή, ειδικά τα καλοκαίρια».
Σήμερα είχα την τύχη να περάσω μερικές ιδιωτικές ώρες μαζί τους, αυτή τη φορά όμως με τη Μαράια να είναι η σταρ της ημέρας και τον Γιάννη backstage σε ρόλο θαυμαστή. Δεν μπορείς να αγνοήσεις τη χημεία ανάμεσά τους, τη σπάνια ποιότητα μιας σχέσης που αποδείχθηκε ανθεκτική στα τραντάγματα των «πέτρινων χρόνων» της ανατροφής όχι ενός, ούτε δύο, αλλά τεσσάρων παιδιών, που συνήθως δυναμιτίζουν τους γάμους – όλα τα ζευγάρια με παιδιά το ξέρουν αυτό. «Προσπαθούμε πάντα να δίνουμε προτεραιότητα ο ένας στον άλλον. Αυτό μας επιτρέπει να εξελισσόμαστε ως άνθρωποι και ως οικογένεια», μου λέει εκείνη όταν μιλάμε ξανά μερικές μέρες αργότερα και μπαίνουμε σε πιο βαθιά νερά.
Πρόσφατα μίλησες ανοιχτά για την επιλόχειο κατάθλιψη και το άγχος που βίωσες μετά τη γέννηση του τέταρτου μωρού σου. Πότε κατάλαβες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά;
Είχα παρόμοια συμπτώματα και μετά τη γέννηση του πρώτου μας παιδιού, Λίαμ. Γεννήθηκε λίγο πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας και όταν «έκλεισε» ο κόσμος, ένιωσα πλήρως απομονωμένη. Ήταν δύσκολο. Με το τέταρτο μωρό, την Άρια, ήρθε πιο έντονα. Η ζωή μας άλλαξε απότομα -πολλές μεγάλες μεταβάσεις ταυτόχρονα- και αυτό τα ενίσχυσε όλα. Το άγχος ξεκίνησε πριν ακόμη γεννήσω. Έσβηνα τα social ή σταματούσα να παρακολουθώ ειδήσεις γιατί όλα με ανησυχούσαν σε ακραίο βαθμό· είχα πειστεί ότι είχα σοβαρό πρόβλημα υγείας, λες και είχα διαγνώσει μόνη μου μια θανατηφόρα ασθένεια. Η γιατρός μου με βοήθησε κάνοντας εξετάσεις για να με καθησυχάσει ότι είμαι υγιής. Αλλά μετά τη γέννα, με όλες τις αλλαγές και τις ορμόνες, έπεσα. Εστίασα στο να φροντίζω τα τρία μεγαλύτερα και το μωρό, και σταμάτησα να φροντίζω εμένα. Δεν γυμναζόμουν, δεν έτρωγα σωστά, κάτι που επηρέασε πολύ τη διάθεσή μου και την ενέργειά μου. Δεν κοιμόμουν -όχι λόγω του μωρού, που κοιμόταν μια χαρά-, αλλά γιατί το μυαλό μου δεν «έσβηνε».
«Το άγχος ξεκίνησε πριν ακόμη γεννήσω. Έσβηνα τα social ή σταματούσα να παρακολουθώ ειδήσεις γιατί όλα με ανησυχούσαν σε ακραίο βαθμό· είχα πειστεί ότι είχα σοβαρό πρόβλημα υγείας, λες και είχα διαγνώσει μόνη μου μια θανατηφόρα ασθένεια.»
Πώς διαχειρίστηκες αυτήν τη δύσκολη περίοδο; Ζήτησες επαγγελματική βοήθεια;
Με τον Λίαμ έκανα ψυχοθεραπεία. Με την Άρια ήταν πιο περίπλοκο γιατί βρισκόμασταν στην Ελλάδα και δεν ήξερα πώς να κινηθώ για θεραπεία, οπότε χρησιμοποίησα τεχνικές που είχα μάθει: κυρίως θετικό self-talk και επιβεβαιώσεις. Εστίασα σε τρεις υπενθυμίσεις: Είμαι υγιής, είμαι ευλογημένη, είμαι αγαπημένη. Το να τα επαναλαμβάνω με βοήθησε πολύ στις πιο δύσκολες στιγμές. Δεν ήθελα να επιβαρύνω κανέναν -ούτε την οικογένεια ούτε τους φίλους- γιατί ξέρω ότι όλοι έχουν τα δικά τους. Έλεγα στον εαυτό μου: «Εχω μια ευλογημένη ζωή, δεν πρέπει να παραπονιέμαι». Εμαθα όμως ότι το να είσαι ευγνώμων δεν σε κάνει άτρωτη. Παραμένεις άνθρωπος. Χρειάζεσαι στήριξη κάποιες φορές. Ξεκίνησα επίσης να βλέπω έναν ομοιοπαθητικό/ολιστικό γιατρό εδώ. Κάναμε εξετάσεις, εντοπίσαμε ελλείψεις και άρχισα συμπληρώματα. Η διαφορά ήταν η μέρα με τη νύχτα – στη διάθεση, στην ενέργεια, στα πάντα.
Πιστεύεις πως η επιλόχειος κατάθλιψη υποτιμάται από την κοινωνία και δεν αντιμετωπίζεται επαρκώς, ιατρικά;
Απολύτως. Σε πολλές κοινότητες, ειδικά στην αφροαμερικανική στις ΗΠΑ, υπάρχει ακόμη στίγμα γύρω από τη θεραπεία. Για τις νέες μητέρες ισχύει κάτι παρόμοιο: ότι «πρέπει» να είσαι δυνατή και ευλογημένη, κι αυτό αρκεί. Όμως το σώμα, το μυαλό και ολόκληρος ο κόσμος σου αλλάζουν. Είναι εντάξει να ζητάς βοήθεια. Στις ΗΠΑ, δυστυχώς, η αμειβόμενη άδεια μητρότητας είναι περίπου τρεις μήνες και το μοναδικό υποχρεωτικό ραντεβού μετά τον τοκετό είναι στις έξι εβδομάδες. Οι πόροι είναι λίγοι, εκτός αν μπορείς να πληρώσεις. Σίγουρα υπάρχει πρόοδος χάρη στο Ίντερνετ και τις πιο ανοιχτές συζητήσεις, αλλά έχουμε δρόμο μπροστά μας. Οι γυναίκες αξίζουν ουσιαστική στήριξη μετά τον τοκετό: σωματική, ψυχική και πρακτική.
«Σε πολλές κοινότητες, ειδικά στην αφροαμερικανική στις ΗΠΑ, υπάρχει ακόμη στίγμα γύρω από τη θεραπεία. Για τις νέες μητέρες ισχύει κάτι παρόμοιο: ότι «πρέπει» να είσαι δυνατή και ευλογημένη, κι αυτό αρκεί.»
Τι θα έλεγες σε μητέρες σε όλο τον κόσμο που βιώνουν παρόμοια συναισθήματα;
Δεν είστε βάρος. Είναι εντάξει να χρειάζεσαι και να ζητάς βοήθεια. Δεν υπάρχει ντροπή σε αυτό. Βρες τι λειτουργεί για σένα, θεραπεία, ολιστική φροντίδα, άσκηση, λίγη ώρα γαλήνης την ημέρα. Ό,τι σε βοηθά να ξαναβρείς τον εαυτό σου. Γιατί αν δεν είσαι εσύ καλά, τίποτε άλλο στη ζωή σου δεν θα είναι πραγματικά καλά. Το να είσαι «εγωίστρια» με αυτή την έννοια δεν είναι κακό. Σημαίνει να φροντίζεις τον εαυτό σου για να μπορείς να φροντίσεις τους άλλους. Ακόμη και μία ώρα τη μέρα -μία προπόνηση, ένας περίπατος, ένα ντους μόνη- έχει σημασία.
Και τι γίνεται όταν δεν έχεις φύλαξη για το μωρό;
Ακούω συχνά μαμάδες να λένε «θα ήθελα να γυμνάζομαι, αλλά δεν έχω ποιος να κρατήσει το παιδί». Η συμβουλή μου είναι απλή: ρώτα. Μίλησε στο γυμναστήριο και πες «έχω ένα μωρό, μπορώ να το φέρω μαζί μου για λίγη ώρα όσο γυμνάζομαι;». Θα εκπλαγείς πόσοι χώροι είναι ανοιχτοί σε αυτό ή θα έπρεπε να είναι. Και ως κοινωνία πρέπει να είμαστε πιο δεκτικοί με τις μητέρες. Τα μωρά κλαίνε – είναι φυσιολογικό. Τα παιδιά έχουν θέση στον δημόσιο χώρο.
Παράλληλα με το να είσαι μητέρα τεσσάρων μικρών παιδιών, πώς διαχειρίζεσαι τις συνέπειες της δημοσιότητας ως σύζυγος ενός σταρ-αθλητή;
Είναι συνεχής προσπάθεια. Ο γάμος μας είναι κάτι που καλλιεργούμε διαρκώς. Εχουμε και οι δύο απαιτητικές ζωές, και μάθαμε να δίνουμε προτεραιότητα ο ένας στον άλλον. Ο Γιάννης έχει πολύ φορτωμένο πρόγραμμα – όχι μόνο με το μπάσκετ, αλλά και με όσα κάνει εκτός παρκέ. Προσπαθώ στο σπίτι να του κάνω τα πράγματα όσο πιο εύκολα γίνεται, ώστε να χαλαρώνει πραγματικά και να περνά ποιοτικό χρόνο μαζί μας. Κάθε σχέση είναι διαφορετική. Αυτό που λειτουργεί για εμάς μπορεί να μη λειτουργεί για άλλους. Εγώ εστιάζω στο να δημιουργώ ηρεμία και ισορροπία για την οικογένεια. Αν δεν προλαβαίνει να κάνει κάτι -να αλλάξει το μωρό για παράδειγμα- δεν πειράζει. Αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Εκεί είναι η ισορροπία μας.
«Κάθε σχέση είναι διαφορετική. Αυτό που λειτουργεί για εμάς μπορεί να μη λειτουργεί για άλλους. Εγώ εστιάζω στο να δημιουργώ ηρεμία και ισορροπία για την οικογένεια.»
Τι πιστεύεις ότι εκτιμά περισσότερο σε σένα και τι εκτιμάς εσύ περισσότερο σε εκείνον;
Εκτιμά ότι τον αφήνω να είναι ο εαυτός του. Κατανοώ τη ρουτίνα και την ανάγκη του για συγκέντρωση και πειθαρχία. Δεν τον πιέζω για όσα δεν μπορεί να παρευρεθεί ή να κάνει. Ξέρω τι χρειάζεται για να πετύχει, και όταν πετυχαίνει εκείνος, κερδίζουμε όλοι. Ο Γιάννης είναι ένας από τους πιο αυθεντικούς, δοτικούς ανθρώπους που γνωρίζω. Ο κόσμος βλέπει τον αθλητή και τη δημόσια φιγούρα, αλλά πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει μια τεράστια καρδιά. Αυτός είναι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα.
Εχεις επισκεφθεί τη γειτονιά όπου μεγάλωσε ο Γιάννης;
Ναι, πολλές φορές. Πηγαίνουμε και τα παιδιά μας, παρότι είναι ακόμη μικρά για να καταλάβουν. Τους δείχνουμε πού έμενε ο μπαμπάς τους, πού περπατούσαν οι παππούδες – είναι σημαντικό να κρατάμε ζωντανή αυτή τη σύνδεση.
Τα παιδικά σου χρόνια στην Καλιφόρνια ήταν πολύ διαφορετικά. Πώς σε διαμόρφωσαν;
Μεγάλωσα σε μια μεγάλη, δεμένη μεξικανοαμερικανική οικογένεια. Η μαμά μου είναι μεξικανικής καταγωγής, ο μπαμπάς μου Αφροαμερικανός, και η γιαγιά μου λευκή. Είχα γύρω μου ένα τεράστιο «χωριό» ανθρώπων: ξαδέρφια, θείες, θείους, παππούδες. Αυτό το αίσθημα οικογένειας με καθόρισε.
Σου λείπουν;
Φυσικά. Ακόμη και όταν ζούσαμε στο Μιλγουόκι, ήμασταν μακριά από τους γονείς και τις αδερφές μου στην Καλιφόρνια. Στην ελληνική κουλτούρα οι οικογένειες είναι πολύ δεμένες – και το καταλαβαίνω, γιατί κι εγώ μεγάλωσα πολύ κοντά με τους παππούδες μου και την ευρύτερη οικογένειά μου. Το να είμαι μακριά τους είναι δύσκολο, αλλά είμαι ευγνώμων που είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζομαι. Οι αδερφές μου θα μπουν στο αεροπλάνο αν τους το ζητήσω. Και όταν τελικά βρισκόμαστε, εκτιμούμε τον χρόνο μας ακόμη περισσότερο.
«Στην ελληνική κουλτούρα οι οικογένειες είναι πολύ δεμένες – και το καταλαβαίνω, γιατί κι εγώ μεγάλωσα πολύ κοντά με τους παππούδες μου και την ευρύτερη οικογένειά μου.»
Ποια αξία κρατάς από την ανατροφή σου;
Πιστεύω βαθιά στον σεβασμό προς όλους, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι ή τι κάνουν. «Να φέρεσαι στον θυρωρό όπως και στον CEO», αυτό είναι αρχή ζωής για μένα και θέλω να το μεταδώσω στα παιδιά μου.
Ποιος είναι ο ρόλος σου στο Charles Antetokounmpo Family Foundation και σε ποιο κομμάτι των φιλανθρωπικών έργων συμμετέχεις;
Ως Director of Strategic Initiatives βοηθώ στη δομή των δράσεων· αποφασίζουμε ποιες πρωτοβουλίες θα υλοποιήσουμε και πώς, στις τρεις χώρες όπου δραστηριοποιούμαστε: Ελλάδα, ΗΠΑ και Νιγηρία. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, συνεργαστήκαμε με τον ΔΕΣΜΟ για μια «Family Day». Καλέσαμε οικογένειες από την κοινότητα, τους προσφέραμε βασικά αγαθά, και δώσαμε στα παιδιά την ευκαιρία να είναι απλώς… παιδιά – με παιχνίδια, φουσκωτά και ζεστό φαγητό. Κάναμε κάτι παρόμοιο και στο Μιλγουόκι, με έμφαση σε βρεφικά είδη για οικογένειες που τα χρειάζονταν. Η στήριξη δεν περιορίζεται σε μια ομάδα ή εθνότητα. Βοηθάμε όποιον έχει ανάγκη: μετανάστες, Έλληνες πολίτες, μονογονεϊκές οικογένειες, οικογένειες που δυσκολεύονται να καλύψουν βασικές ανάγκες. Ολοι αξίζουν αξιοπρέπεια και στήριξη.
«Η στήριξη δεν περιορίζεται σε μια ομάδα ή εθνότητα. Βοηθάμε όποιον έχει ανάγκη: μετανάστες, Έλληνες πολίτες, μονογονεϊκές οικογένειες, οικογένειες που δυσκολεύονται να καλύψουν βασικές ανάγκες. Όλοι αξίζουν αξιοπρέπεια και στήριξη.»
Ενα από τα μότο του Ιδρύματος είναι ότι ο αθλητισμός μπορεί να αλλάξει ζωές και κοινότητες. Πώς γίνεται πράξη;
Λειτουργούμε ακαδημίες μπάσκετ στην Αθήνα και στο Μιλγουόκι. Στην Αθήνα το πρόγραμμα είναι ετήσιο, ενώ στις ΗΠΑ γίνεται καλοκαίρι. Πέρα από την προπόνηση, στηρίζουμε τις οικογένειες μέσω των ακαδημιών, με γεύματα, «κουτιά» φρέσκων τροφίμων και άλλα βασικά. Στην Αθήνα υπάρχει κι ένα κομμάτι επαγγελματικής ένταξης για τους γονείς. Στόχος μας είναι να στηρίζουμε ολόκληρη την οικογένεια, όχι μόνο τον/την αθλητή/αθλήτρια.
Εχεις δει καταστάσεις που σε λύπησαν – ειδικά όταν αφορούν παιδιά σε ανάγκη;
Περισσότερο νιώθω κίνητρο παρά λύπη. Δεν μπορείς να βοηθήσεις τους πάντες, αλλά μπορείς να αλλάξεις τη ζωή κάποιων. Αυτό με ωθεί να συνεχίσω. Αντί να μένω στο «τι δεν πάει καλά», προσπαθώ να δρω. Εκεί βρίσκω τη δύναμη.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΛΑΝΙΔΗΣ (This Is Not Another Agency*), Fashion Director: ΕΛΙΝΑ ΣΥΓΓΑΡΕΩΣ
ΜΑΚΙΓΙΑΖ: ΜΑΡΙΤΑ ΠΟΛΙΤΟΥ (BEEHIVE ARTISTS) ΧΤΕΝΙΣΜΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΡΑΝΤΟΥ BEEHIVΕ (ARTISTS)
ΒΟΗΘΟΣ ΣΤΥΛΙΣΤΑ: JAY ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ
Λεζάντα κεντρικής φωτογραφίας: Oversized πουκάμισο, Phoebe Philo, luisaworld.com. Κολάν biker, Intimissimi. Σκουλαρίκια κρίκοι Baguette Angles από λευκό χρυσό 18Κ με διαμάντια, κολιέ Diamond Blossom από λευκό χρυσό 18Κ με διαμάντια, κολιέ Gleaming Connection από χρυσό 18Κ με διαμάντια και κολιέ Infinite Trace από λευκό χρυσό 18Κ με διαμάντια, όλα Kessaris
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο Marie Claire Νοεμβρίου που κυκλοφορεί στα περίπτερα.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας της στο 7ο Marie Claire Power Trip:
