Από τη Μία Κόλλια
Ο Γιώργος Περρής κατάφερε να γίνει αυτός που είναι χάρη στο πείσμα του και την ευεργετική παρουσία της μουσικής στη ζωή του. Τα δέκα τελευταία χρόνια ταξιδεύει στον κόσμο δίνοντας συναυλίες και προσπαθώντας με κάθε τρόπο να τον κάνει καλύτερο.
Ο Γιώργος Περρής, τον οποίο ανακάλυψε ο Μίμης Πλέσσας, ξεκίνησε την καριέρα του πολύ νωρίς, από τα 18 κιόλας. Μικρός ακόμη συνεργάστηκε με ονόματα όπως ο Γιάννης Σπανός, η Ελένη Βιτάλη, η Ελένη Δήμου, ο Στέφανος Κορκολής ενώ σύντομα θα ανοίξει τα φτερά του για σημαντικές και σπουδαίες συνεργασίες με το εξωτερικό. Στην Ελλάδα έχει συνεργαστεί με τον Μάριο Φραγκούλη, την ‘Αλκηστι Πρωτοψάλτη, την Ευανθία Ρεμπούτσικα, τη Λίνα Νικολακοπούλου και πολλούς άλλους. Στο εξωτερικό συναντήθηκε με μεγάλη επιτυχία με τον Μισέλ Λεγκράν, τη ΛΆρα Φαμπιάν, την Αριάνα Γκράντε ενώ έχει εμφανιστεί σε μερικές από τις πιο σημαντικές σκηνές του κόσμου. Η μουσική και το τραγούδι απάλυναν την ψυχή του και σίγουρα καταφέρνουν να συγκινούν όσους τον ακούν εδώ και πολλά χρόνια. Ισως τελικά να είναι ακριβώς αυτό το μυστικό για να αγγίζεις τον κόσμο, η ξεκάθαρη και απόλυτη αλήθεια πίσω από οτιδήποτε κάνεις. Γιατί ο Γιώργος, αυτός ο μαγευτικός άνθρωπος, μαχητής και μελωδικός τραγουδιστής, τα έκανε όλα, όπως εξομολογείται, για καθαρά προσωπικούς λόγους, βαθιά συναισθηματικούς και λυτρωτικούς. Μπορεί ακόμη η ευαίσθητη πλευρά του να μην μπορεί να πει ένα ηχηρό «μπράβο» στον ίδιο -ίσως και να μην το πει ποτέ- όμως ο χρόνος και η αγάπη των άλλων και η συμφιλίωση με τον εαυτό του τού επιτρέπουν να δίνει απλόχερα όλο και περισσότερα χαμόγελα σε μεγάλους και κυρίως σε παιδιά, με πολλούς τρόπους. Κι αυτό για εκείνον είναι το ζητούμενο της ζωής, για να ζήσουμε -ποιος ξέρει- σε έναν πιο ειρηνικό και γαλήνιο κόσμο μια μέρα.
Αποφασίσατε από πολύ μικρός να ασχοληθείτε με το τραγούδι. Τι ήταν αυτό που σας έσπρωχνε προς αυτή την κατεύθυνση;
Είχα τεράστια ανάγκη να τραγουδήσω. Το τραγούδι μάλιστα ήταν η μόνη μου διέξοδος σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου, που οφειλόταν στο πολύ σκληρό διαζύγιο των γονιών μου – ήταν πολύ κακοποιητικό ψυχολογικά για μένα και τον αδελφό μου. Μόνο με το τραγούδι ένιωθα ότι απλωνόταν μια κουρτίνα που με προστάτευε από τον πόλεμο που γινόταν στο σπίτι μου. Αργότερα, επειδή ήμουν ένα αρκετά απομονωμένο παιδί, που αρκετές φορές δεχόταν bullying στο σχολείο, συνειδητοποίησα ότι το τραγούδι ήταν το μέσον μου για να αγαπηθώ – τραβούσα την προσοχή τραγουδώντας και έβγαινα από το περιθώριο.
Γιατί σας έκαναν bullying;
Ημουν ένα πολύ διαφορετικό παιδί από τα υπόλοιπα. Οταν ένα παιδί στα οκτώ και στα δέκα του έχει ως πρότυπο τη Νάνα Μούσχουρη και τη Μαρία Κάλλας, ενώ τα υπόλοιπα ακούν, ας πούμε, Metallica, δημιουργείται η εντύπωση ότι ίσως κάτι δεν πάει καλά. Μεγαλώνοντας βέβαια και μετά από ψυχανάλυση, καταλαβαίνω ότι και εγώ ο ίδιος έβαζα τον εαυτό μου σε ένα περιθώριο, γιατί μάλλον δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με αυτά τα παιδιά. Μέσα από το τραγούδι εξέφραζα την ανάγκη να αγαπηθώ και μετά να αγαπήσω – αυτό δεν έφυγε ποτέ. Όσο, όμως, περνάνε τα χρόνια τόσο πιο σαφές γίνεται.
Είναι πολύ συγκινητικό αυτό που λέτε και δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να περνούν κάποια παιδιά που δεν έχουν ένα χάρισμα-διέξοδο, αν και θα το χρειάζονταν.
Πιστεύω ότι δεν υπάρχει παιδί που δεν έχει κάποιο χάρισμα. Επίσης νομίζω ότι αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, θα τα καταφέρεις. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι έχω σπουδαία φωνή, αλλά δούλεψα σκληρά για να τα καταφέρω, δεν έβλεπα μπροστά μου τίποτε άλλο. Ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής από την εφηβεία και μέχρι σήμερα, που είμαι 38 ετών, τρεις φορές την εβδομάδα θα κάνω τα μαθήματά μου – είναι νόμος. Επειδή μάλιστα μέσα στα χρόνια δεν μου χαρίστηκε τίποτα, έχει ριζωθεί στο υποσυνείδητό μου η σκέψη ότι πρέπει να προσπαθώ διαρκώς. Δεν έρχεται κάτι έτσι απλά, σαν δώρο από τον Θεό. Ευτυχώς, βλέπω κι άλλα νέα παιδιά γύρω μου που προσπαθούν πολύ και δουλεύουν σκληρά, όπως η νεαρή ερμηνεύτρια Μυρτώ Βασιλείου, που αυτή την περίοδο κάνουμε μαζί με τον Μάριο Φραγκούλη την παραγωγή του δίσκου της. Αυτά τα παιδιά τα εκτιμώ πολύ.
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με θέματα που αφορούν τα παιδιά και δη με την αναδοχή;
Μπορώ να πω ότι λόγω του διαζυγίου των γονιών μου, αισθάνθηκα πως γενικά πρέπει να κάνω κάτι για τα παιδιά. Οταν μου ζητούσαν να τραγουδήσω για έναν φιλανθρωπικό σκοπό που αφορούσε παιδιά, δεχόμουν πάντα. Υπάρχει ένας φιλανθρωπικός οργανισμός στην Αμερική που δίνει υποτροφίες σε παιδιά που περνούν πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Ημουν πρέσβης αυτού του οργανισμού και ακούγοντας τις φοβερές ιστορίες τους, μου γεννήθηκε η επιθυμία να ασχοληθώ περισσότερο. Κάποια στιγμή με κάλεσε η υφυπουργός Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου και με μεγάλη χαρά ανέλαβα τον ρόλο του πρεσβευτή για το νέο Σύστημα Υιοθεσιών και Αναδοχών. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που άκουγα έναν άνθρωπο της γενιάς μου, με όραμα, με επιμονή και με πλάνο, γι’ αυτό δέχτηκα με ακόμα μεγαλύτερη προθυμία. Σε αυτό παίρνει μέρος και η Unicef κι έτσι ξεκίνησα μια συνεργασία και με αυτή την οργάνωση, όπου ως πρέσβης επέλεξα να ειδικευτώ ενάντια στην κακοποίηση των παιδιών.
Πρακτικά τι σημαίνει όλο αυτό;
Κατ’ αρχάς συμμετέχεις σε σεμινάρια για να ενημερωθείς για την κατάσταση των παιδιών που βρίσκονται στο σύστημα υιοθεσιών και αναδοχής στην Ελλάδα σήμερα, τι συμβαίνει σε άλλες χώρες και τι θέλουμε να συμβαίνει ιδανικά. Κατόπιν, ως δημόσιο πρόσωπο, αναλαμβάνεις να μιλάς για αυτά τα θέματα, σε συνεντεύξεις, για παράδειγμα. Υπάρχουν πολλές άλλες δράσεις, όπως επισκέψεις σε καταυλισμούς με προσφυγόπουλα ή σε διαμερίσματα όπου ζουν παιδιά από ιδρύματα. Οσον αφορά την αναδοχή, δυστυχώς υπάρχει η νοοτροπία «γιατί να γίνω ανάδοχος γονέας, όταν μετά από τρεις μήνες θα μου πάρουν το παιδί;». Αυτό όμως δεν είναι σίγουρο, οι στατιστικές δείχνουν ότι συχνά η αναδοχή μετατρέπεται σε υιοθεσία. Το πιο σημαντικό είναι να αλλάξουμε νοοτροπία, γιατί το να μένει ένα παιδί σε ένα σπίτι έστω και για μικρό χρονικό διάστημα μπορεί να σώσει την ψυχή του. Το ίδρυμα είναι ένας ψυχρός χώρος, η αγκαλιά που θα βρει το παιδί σε ένα σπίτι δεν συγκρίνεται με τίποτα.
Στην Ελλάδα έχουμε αυτή τη στιγμή γύρω στα 1.800 παιδιά σε δομές και αυτή η καταμέτρηση έγινε αρκετά πρόσφατα – πριν από αυτό δεν υπήρχαν ακριβή στοιχεία. Ο στόχος είναι μέσα στην επόμενη πενταετία να μην υπάρχει κανένα παιδί σε ίδρυμα – να είναι όλα προστατευμένα σε σπίτια. Με την αλλαγή στη νομοθεσία, πλέον κάθε ενήλικος μπορεί να γίνει ανάδοχος γονέας, ανεξάρτητα από τον θρησκευτικό ή σεξουαλικό προσανατολισμό του. Αυτό σημαίνει ότι τα ομόφυλα ζευγάρια και οι μονογονεϊκές οικογένειες μπορούν επίσης να γίνουν ανάδοχοι και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες είναι νομοθετικά σε πάρα πολύ καλό επίπεδο – η πρακτική εφαρμογή των νόμων πάσχει κάποιες φορές.
Είστε ένας άνθρωπος που μέσα από τη δουλειά του δίνει χαρά σε έναν κόσμο αρκετά σκοτεινό πια.
Αυτό που θέλω πάντα είναι να μεταδίδω συγκίνηση. Η χαρά είναι δύσκολη στις μέρες μας, με όλα αυτά που γίνονται γύρω μας. Δεν τα χωράει ο νους μου όσα συμβαίνουν τώρα στην Ουκρανία. Δυστυχώς όμως μάλλον δεν θα σταματήσει ποτέ να γίνεται πόλεμος σε κάποιο μέρος της Γης – είναι στη φύση του ανθρώπου. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθώ να φέρνω την ειρήνη στην καθημερινότητά μου και να προσφέρω γύρω μου ομορφιά, όσο κλισέ και αν ακούγεται. Σε αυτή τη βίαιη εποχή που ζούμε, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο επαναστατικό από το να ψάχνεις το όμορφο. Πιστεύω ολόψυχα ότι με μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο μπορεί να σώσεις τη ζωή ενός ανθρώπου. Ως καλλιτέχνης, προσπαθώ να κάνω το ίδιο μέσα από το τραγούδι μου.
Λόγω της δουλειάς, ταξιδεύετε πολύ. Υπάρχουν κάποιες χώρες πιο αγαπημένες; Κάποιες που τις νιώθετε περισσότερο ή λιγότερο ελεύθερες;
Εμαθα να προσαρμόζομαι ακόμη και σε χώρες που αρχικά μπορεί να μην ήθελα να πάω. Ας πούμε την πρώτη φορά που πήγα στη Ρωσία, με τρόμαξε. Εβλεπα παντού σκυθρωπά πρόσωπα. Στα επόμενα ταξίδια μου εκεί, όμως, διαπίστωσα ότι ο κόσμος ερχόταν στις συναυλίες μου και άκουγε με τέτοια αγάπη και ανοιχτή καρδιά, που κατάλαβα ότι ήταν λάθος η πρώτη μου εντύπωση. Η αδυναμία μου είναι η Νέα Υόρκη. Πηγαίνω εκεί εδώ και 15 χρόνια και πλέον βλέπω ότι έχει αλλάξει. Οι Νεοϋορκέζοι έχουν φύγει από την πόλη και έχουν πάει στα περίχωρα. Ολα αυτά κύκλους κάνουν και κάποια στιγμή ελπίζω να επιστρέψουμε στην πρότερη κατάσταση.
Αλλη μια αδυναμία μου είναι το Μόντρεαλ, γιατί εκφράζει αυτό που είμαι – μισός Γάλλος από τη μεριά της μητέρας μου και μισός Ελληνας από τη μεριά του πατέρα μου. Στο Μόντρεαλ οι μισοί είναι γαλλόφωνοι και οι μισοί αγγλόφωνοι. Μπορείς να ξεκινήσεις μια πρόταση στα γαλλικά, να περάσεις στα αγγλικά, να πετάξεις και μια λέξη στα ελληνικά και να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα. Είναι η χρυσή τομή ανάμεσα στην ανοιχτοσύνη της Αμερικής και στο βάθος της Ευρώπης. Ηταν επίσης το πρώτο μέρος που ένιωσα να πατάω γερά στα πόδια μου ως καλλιτέχνης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάτι συγκλονιστικό που μου φώναξε κάποιος σε μία συναυλία μου εκεί: «Είσαι και δικός μας πια, μην το ξεχνάς!». Εχω ζήσει αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, αλλά αυτό που παρατηρώ όσο περνάει ο καιρός είναι ότι η ανάγκη μου να είμαι στην Ελλάδα γίνεται όλο και μεγαλύτερη.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Οταν έφυγα στο εξωτερικό, ήμουν θυμωμένος με την Ελλάδα. Εδώ δεν υπήρχε ένα σύστημα που να μπορεί να σε καθοδηγήσει για να κάνεις αυτό που θέλεις. Ενιωθα εγκλωβισμένος. Στο εξωτερικό υπάρχει ο μάνατζερ που θα σε βοηθήσει στα πρώτα σου βήματα, θα δημιουργήσει μια δομή με πειθαρχία για να δουλέψεις. Αργότερα ο θυμός μού πέρασε. Η ταυτότητά μου είναι ελληνική και λατρεύω την Ελλάδα. Το μπλε του Αιγαίου δεν υπάρχει πουθενά. Οταν πήγα για πρώτη φορά στη Σαντορίνη, ήταν σαν τραντάχτηκε μέσα μου όλη μου η ύπαρξη.
Γνωρίσατε την επιτυχία πολύ νέος. Πώς τη διαχειρίστηκατε;
Να σας πω ένα μυστικό; Μέσα μου αισθάνομαι αποτυχημένος. Βεβαίως, κοιτώντας πίσω, βλέπω πολλές στιγμές για τις οποίες είμαι περήφανος, αλλά μέσα μου δεν είμαι ικανοποιημένος. Ισως είναι θέμα χαρακτήρα. Ενας άλλος λόγος είναι ότι η καριέρα μου δεν ήταν αποτέλεσμα μιας μεγάλης επιτυχίας που μετά τη διατήρησα ή όχι. Από τα 17 μου που ξεκίνησα, αισθάνομαι ότι είμαι μπροστά σε μια μεγάλη σκάλα. Ανεβαίνω ένα σκαλί κάθε φορά. Είμαι πάρα πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου. Ισως είναι και για καλό. Οπως μου είπε η Νάνα Μούσχουρη μια φορά στη γιορτή μου, «Γιωργάκη μου, σου εύχομαι να έχεις σύνορο το φεγγάρι για να μη σταματήσεις ποτέ να ονειρεύεσαι, αλλά και τον ήλιο για να βλέπεις πάντα την αλήθεια». Μια πολύ σπουδαία φράση, που την κρατάω σαν φυλαχτό.
Είστε πολύ κοντά με τον Μάριο Φραγκούλη. Πείτε μας κάτι που τον χαρακτηρίζει.
Κατ’ αρχάς ο Μάριος μου έχει δώσει την πιο σοφή συμβουλή. Ημουν 23 ετών, κάπως μπερδεμένος και μου είπε, «δεν θα ακούσεις κανέναν, ούτε τον μάνατζέρ σου, την εταιρεία σου, τη μάνα σου, εμένα. Θα κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και θα αποφασίσεις τι είναι καλό για σένα». Τότε ίσως να το έκανα ενστικτωδώς, τώρα όμως μπορώ και ακολουθώ αυτή τη συμβουλή συνειδητά. Επίσης, ο Μάριος μου έχει δώσει σαν σκυτάλη την ανιδιοτελή αγάπη που έχει για τους νέους τραγουδιστές. Στηρίζει πολύ τα νέα παιδιά και το έχει μεταδώσει και σε μένα.
Η συναυλία στον Ναό της Αφαίας το καλοκαίρι που πέρασε πρέπει να ήταν μία από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής σας;
Πράγματι! Κατά τη διάρκεια του τηλεοπτικού αυτού αφιερώματος που κάναμε στον αρχαίο Ναό της Αφαίας στην Αίγινα ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που έχω κλάψει επί σκηνής. Αυτή η ομορφιά δεν αντέχεται, ήταν σαν να έψαχνα τη θέση μου στον κόσμο και τη βρήκα εκεί – αναρωτιόμουν συνεχώς πώς έτυχε σε μένα αυτό το πράγμα! Είναι η πρώτη φορά που δόθηκε η άδεια να μαγνητοσκοπήσει τραγουδιστής συναυλία σε αρχαίο ναό στην Ελλάδα. Δεν έχω ξεπεράσει ακόμα το δέος που ένιωσα! Επίσης είμαι πολύ ευγνώμων σε όλους τους ανθρώπους που έστησαν την υπερπαραγωγή – και να τονίσω ότι η ελληνική ομάδα που την ανέλαβε, δεν υστερούσε στο παραμικρό από την αντίστοιχη αμερικανική. Εχει ξεκινήσει ήδη από τον Δεκέμβριο να προβάλλεται στην Αμερική, στο PBS και μέσα σε ένα μήνα άγγιξε τα 100 εκατομμύρια τηλεθέαση. Θα προβληθεί σε 20 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Τι άλλο είναι στα σκαριά για το άμεσο μέλλον;
Επιστρέφω για συναυλίες στο Παλλάς και στο Ράδιο Σίτυ μετά από δύο χρόνια, με τους αγαπημένους μου μουσικούς. Βγάζω τον καινούριο μου διεθνή δίσκο, με τίτλο «No Armor» – στις 30 Μαρτίου στην Αμερική και την 1η Απριλίου στην Ευρώπη. Είναι το πρώτο άλμπουμ μου με διασκευές πολύ γνωστών τραγουδιών από όλο τον κόσμο, που όμως έχουν ενορχηστρωθεί με απόλυτα ελληνικό τρόπο – είναι η δική μου ταυτότητα. Και να μην παραλείψω κάτι που περιμένω πώς και πώς και είναι η καλοκαιρινή περιοδεία με την Ελευθερία Αρβανιτάκη σε όλη την Ελλάδα.
Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Λειβαδίτη.
Grooming: κρυστελένα ποντικου (beehive artists).
Bοηθός στυλιστα: Jay Κωνσταντινίδου.
Η φωτογράφιση έγινε στο κατάστημα Μπαούλα Νικολάου (Παλλάδος 21, Αθήνα) του οποίου τη διεύθυνση ευχαριστούμε θερμά.
