Από τη Μάρα Θεοδωροπούλου
Η ταινία «Jay Kelly» μοιάζει μια ταιριαστή, σχεδόν αναπόφευκτη, επιλογή για τον Τζορτζ Κλούνι σε αυτή τη φάση της ζωής και της καριέρας του. Εχοντας κατακτήσει κάθε καλλιτεχνική και εμπορική κορυφή στο Χόλιγουντ, ο 64χρονος σταρ (με όλη τη σημασία της λέξης) γνωρίζει καλά πώς είναι να ζεις με μια δημόσια εικόνα που δεν σβήνει ποτέ.
Στο «Jay Kelly», που προβάλλεται στο Netflix μετά την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Βενετίας, ο Κλούνι υποδύεται τον κοσμαγάπητο, αλλά κουρασμένο Χολιγουντιανό βετεράνο του τίτλου που προσπαθεί να ισορροπήσει τη λαμπερή περσόνα του με επαγγελματικές ανησυχίες (η καριέρα του χρειάζεται επαναφορά) και προσωπικές αποτυχίες (η επανασύνδεση με την ενήλικη κόρη του δεν πηγαίνει τέλεια). Ολα αυτά με φόντο μια ταραχώδη περίοδο γυρισμάτων, μια μεγαλοπρεπή βραδιά-φόρο τιμής στο έργο του στην Τοσκάνη και τις προσπάθειες του στενού φίλου και μάνατζέρ του (Ανταμ Σάντλερ) να τα συντονίσει όλα ώστε να μη φαίνεται καμία ρωγμή.
Παρότι πρόκειται για μυθοπλασία, οι παραλληλισμοί είναι σαφείς: ο Κλούνι, ένας από τους τελευταίους «παραδοσιακούς» αστέρες της μεγάλης οθόνης, γνωρίζει καλά το παράξενο οικοσύστημα της διασημότητας. Μπορεί η προσωπική του ζωή να απέχει πολύ από εκείνη του Τζέι (ο ίδιος έχει αποτραβηχτεί στη λίμνη Κόμο όπου ζει με τη σύζυγό του Αμάλ και τα δίδυμα παιδιά τους), αλλά βλέποντάς τον σε ένα ρόλο που πλησιάζει τόσο τη δική του μυθολογία νιώθει κανείς πως δεν πρόκειται για μια έξυπνη, ώριμη επιλογή. Το ελληνικό Marie Claire τον συνάντησε μέσω Ζoom και εκείνος απάντησε με κέφι και ειλικρίνεια για τα πάντα, από τη σχέση του με τη φήμη μέχρι την οικογενειακή του ζωή.
Πόσο σημαντική είναι η προσωπική ζωή και πώς παραμένετε προσγειωμένος ως άνθρωπος και ως ηθοποιός;
Δεν με απασχολεί τόσο το να είμαι προσγειωμένος ως ηθοποιός, είναι πιο σημαντικό να είσαι προσγειωμένος ως άνθρωπος. Μέρος αυτού που κάνουμε παραμένει δουλειά, είναι κομμάτι μιας βιομηχανίας. Έχω δύο 9χρονα παιδιά. Αν κάτι σε κρατάει προσγειωμένο, είναι δύο παιδιά που κάνουν εμετό πάνω σου την ίδια στιγμή. Και επειδή μεγάλωσα σε μια καπνοφυτεία στο Κεντάκι και έγινα γνωστός αργότερα στη ζωή μου, νομίζω ότι έχω μια καλύτερη κατανόηση της βιομηχανίας. Ειλικρινά, είναι λίγο πιο εύκολο να μη διεκδικείς τα εύσημα όταν όλα πάνε καλά και να μη φορτώνεσαι όλη την ευθύνη όταν πάνε άσχημα, οπότε μάλλον η ηλικία μου με βοήθησε να μείνω προσγειωμένος ως άνθρωπος.
Ως ηθοποιός, νομίζω ότι το διασκεδαστικό κομμάτι είναι να μην είσαι προσγειωμένος, να μη σε κρατάει τίποτα πίσω και να προσπαθείς να ανακαλύψεις πράγματα. Ο ρόλος του Τζέι Κέλι ήταν διασκεδαστικός επειδή υπήρχαν πολλά πράγματα με τα οποία μπορούσα να ταυτιστώ, αλλά υπήρχαν και πολλά που δεν καταλάβαινα, οπότε ήταν ωραίο να προσπαθήσω να βρω τον καλύτερο τρόπο να τα παίξω. Το να μην είσαι προσγειωμένος ως ηθοποιός μοιάζει να είναι το καλύτερο σενάριο για μένα.
Αν κάτι σε κρατάει προσγειωμένο, είναι δύο παιδιά που κάνουν εμετό πάνω σου την ίδια στιγμή. Και επειδή μεγάλωσα σε μια καπνοφυτεία στο Κεντάκι και έγινα γνωστός αργότερα στη ζωή μου, νομίζω ότι έχω μια καλύτερη κατανόηση της βιομηχανίας.
Συχνά σας περιγράφουν ως έναν από τους τελευταίους σταρ του σινεμά. Πιστεύετε ότι το κοινό τούς έχει ακόμη ανάγκη σήμερα ή το μυστήριο και η γοητεία τους έχουν αντικατασταθεί από πράγματα όπως η εύκολη ταύτιση και η αυθεντικότητα;
Καλή ερώτηση. Νομίζω ότι αυτό που έκανε τους ανθρώπους κινηματογραφικούς σταρ ήταν ότι κατάφερναν να είναι κάπως απόμακροι, αλλά ταυτόχρονα αυθεντικοί. Πάντα υπήρχε αυτή η ποιότητα, π.χ. όταν έβλεπες τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Πιστεύω, μάλιστα, ότι οι τελευταίοι πραγματικοί σταρ του κινηματογράφου ήταν εκείνη η γενιά: ο Πολ Νιούμαν, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, πιο πριν ο Γκρέγκορι Πεκ. Τότε ένας ηθοποιός μπορούσε να κουβαλήσει μόνος του μια ταινία απλώς με το όνομά του πάνω από τον τίτλο. Τέλος εποχής. Αυτό δεν συμβαίνει πια, εδώ και πολύ καιρό. Όμως, ο κόσμος ερωτεύεται ανθρώπους, νομίζω. Βλέπεις νέους ηθοποιούς όπως η Ζεντάγια και ο Τιμοτέ Σαλαμέ και λες «α, κάνουν πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα!». Μου αρέσει αυτό. Ο Γκλεν Πάουελ, επίσης, τα πάει πολύ καλά τώρα. Επίσης, να πούμε ότι τώρα πια παρακολουθούμε ο ένας τον άλλον σε μικρές οθόνες. Τότε οι κινηματογραφικοί σταρ είχαν ύψος 18 μέτρα! Είναι πολύ διαφορετικός ο κόσμος πια. Τους βλέπεις στο σπίτι σου και μπορείς να τους κάνεις να μιλούν ή να μη μιλούν. Οπως είπε και η Νόρμα Ντέσμοντ στη «Λεωφόρο της Δύσης», οι ταινίες έγιναν μικρές.
Στην ταινία ο Τζέι Κέλι συναντά παλιούς φίλους του που ζηλεύουν την επιτυχία του. Σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο; Επίσης, ζηλεύετε ποτέ τις ζωές κανονικών ανθρώπων, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας;
Οι φυσιολογικές ζωές είναι πιο εύκολες, σωστά; Είναι πιο εύκολο να κάνεις απλά πράγματα, να πηγαίνεις σε έναν αγώνα, να κάνεις όλα αυτά τα μικρά της καθημερινότητας. Ναι, μερικές φορές ζηλεύω λίγο, αλλά, ξέρετε, είναι μια ανταλλαγή. Εγώ έχω μια αρκετά ξεχωριστή ζωή. Κι έτσι δεν κάθομαι να γκρινιάζω επειδή υπάρχουν μερικές δυσκολίες. Έκανα μαθήματα υποκριτικής για 8-9 χρόνια σε μια πολύ καλή σχολή. Δεν μπορούσα να την πληρώσω και δούλευα εκεί. Ετσι είδα πολλούς υπέροχους ηθοποιούς. Πού και πού τους συναντώ: κάποιοι εξακολουθούν να δουλεύουν, άλλοι όχι. Και μετά από 43 χρόνια στη δουλειά υπάρχει μια συντροφικότητα με αυτούς τους ανθρώπους επειδή μοιραστήκαμε όλα αυτά τότε, όταν όλοι είχαμε ελπίδες και όνειρα.
Τότε ένας ηθοποιός μπορούσε να κουβαλήσει μόνος του μια ταινία απλώς με το όνομά του πάνω από τον τίτλο. Τέλος εποχής. Αυτό δεν συμβαίνει πια, εδώ και πολύ καιρό.
Κοιμόμουν στην ντουλάπα του διαμερίσματος ενός φίλου μου και πήγαινα με ποδήλατο στις ίδιες οντισιόν με εκείνους τους φοιτητές και τους έβλεπα να παίρνουν τους ρόλους. Έτσι γίνεται με τις καριέρες. Δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσεις γιατί κάποιος τελικά τα καταφέρνει… Δεν είχα ασφάλιση για επτά χρόνια. Και πηγαίναμε για ποτό μετά και κάποιος είχε πάρει τη δουλειά και μια επιταγή 1.200 δολαρίων και μας κέρναγε. Πρόσφατα συνάντησα έναν τύπο και μιλούσαμε για εκείνη την εποχή στη δραματική. Ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Θυμήθηκα πόσο συναρπαστικό ήταν να σε καλούν για ένα guest σε μια σειρά. Είναι ωραίο να συναντιέσαι έτσι. [Το Χόλιγουντ] είναι μικρή πόλη.
Η διασημότητα είναι ωραία, αλλά σου κλέβει κάτι. Ο πατέρας και η θεία σας ήταν διάσημοι. Θέλατε τη φήμη ή τη φοβόσασταν;
Η θεία μου (σ.σ.: η τραγουδίστρια και ηθοποιός Ρόζμαρι Κλούνι) ήταν διάσημη, αλλά την είχα συναντήσει το πολύ τρεις ή τέσσερις φορές προτού μετακομίσω στο Λος Αντζελες, οπότε δεν την ήξερα πραγματικά. Ο πατέρας μου ήταν απλώς παρουσιαστής ειδήσεων. Μέχρι να πάω στο Λύκειο η θεία μου είχε πια σταματήσει να είναι διάσημη. Ηταν ποπ τραγουδίστρια στις αρχές του ’50 και μετά ήρθε το rock & roll και οι ποπ τραγουδίστριες εξαφανίστηκαν. Εν μέρει έφταιγε: έμπλεξε με κακές συνήθειες, το ποτό, το έγραψε και η ίδια, και κατέστρεψε την καριέρα της. Έγώ είχα το πλεονέκτημα να καταλαβαίνω πόσο εύκολα μπορείς να τα τινάξεις όλα στον αέρα ή θεωρείς τα πράγματα δεδομένα. Όταν κυνηγάς τη δουλειά, γιατί πραγματικά θέλεις να δουλέψεις, έρχεται και η φήμη. Στην αρχή, όταν την αποκτάς, είσαι έντομο δίπλα σε μια λάμπα, γιατί φτάνεις εκεί και σε ηλεκτρίζει. Παρ’ όλα αυτά, δεν θα με ακούσετε ποτέ να παραπονιέμαι, γιατί δούλευα σε καπνοφυτεία για 3 δολάρια την ώρα και θύμωνα όταν έβλεπα διάσημους να λένε πόσο δύσκολη είναι η ζωή τους. Έγινα διάσημος αργότερα στη ζωή μου, οπότε καταλαβαίνω ποια είναι η δουλειά και με ενδιαφέρει πραγματικά. Πιστεύω επίσης ότι, αφού βρίσκεσαι σε αυτό το χώρο, είναι καλό να είσαι ενεργός. Είναι ωραίο να βλέπουμε ο ένας τον άλλον, να μιλάμε, να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον. Το θεωρώ φυσικό κομμάτι της ζωής.
Έτσι γίνεται με τις καριέρες. Δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσεις γιατί κάποιος τελικά τα καταφέρνει…
Συνεχίζετε να δουλεύετε ασταμάτητα, σκηνοθετείτε, είστε παραγωγός. Τι κρατάει ζωντανή την αγάπη σας για το σινεμά;
Μου αρέσει πολύ να λέω ιστορίες. Μόλις έκανα ένα θεατρικό στο Μπρόντγουεϊ (σ.σ.: το «Καληνύχτα και καλή τύχη»), που έγραψα ο ίδιος και είχα όλες τις ατάκες. Κοιτάξτε, όταν είσαι 64 ετών, είναι δύσκολο να θυμάσαι τα πάντα. Ήμουν συνέχεια πανικοβλημένος μην κάνω λάθος. Σπάγαμε ρεκόρ στα ταμεία κι εγώ ήμουν τρομοκρατημένος μήπως απογοητεύσω το κοινό. Το διασκεδαστικό κομμάτι ήταν η πρόκληση. Στα 60 σου είναι ωραίο να λες: «Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω αυτό». Αυτή η αβεβαιότητα είναι συναρπαστική. Είναι η πρώτη φορά εδώ και καιρό που επιστρέφω σε κάτι πραγματικά απαιτητικό ως ηθοποιός, με εξαίρεση μια ταινία με την Τζούλια (Ρόμπερτς) και μια με τον Μπραντ (Πιτ). Είχα επικεντρωθεί περισσότερο στη σκηνοθεσία γιατί απολάμβανα να μαθαίνω την τέχνη της αφήγησης. Και ακόμα την αγαπώ πολύ.
