Σπούδασε θέατρο στην Aμερική, στο HB Studio και στο Πανεπιστήμιο της Nέας Yόρκης (NYU) και κινηματογράφο στη Κινηματογραφική σχολή της Ε. Χατζίκου και είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών. Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο και με τα ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, Πάτρας και Καλαμάτας. Έχει λάβει μέρος σε πολλές και επιτυχημένες τηλεοπτικές παραγωγές και έχει συμμετάσχει σε μερικές από τις πιο γνωστές θεατρικές παραστάσεις ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτις. Έχει γυρίσει δύο ντοκιμαντέρ στο Αφγανιστάν και είναι πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικού Ντοκιμαντέρ και έχει διδάξει θέατρο στο Πανεπιστήμιο της Καμπού. Φέτος, σκηνοθετεί την παράσταση «Τα 39 Σκαλοπάτια», πρωταγωνιστεί στο θεατρικό έργο «Αθώος ή ένοχος» και προετοιμάζεται για την παρουσίαση του νέου της ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Αυτή είναι η Αννέτα Παπαθανασίου, που θα μπορούσε κανείς να πει πως έχει καταφέρει σε μια ζωή όσα άλλοι θα χρειάζονταν δύο για να επιτύχουν. Μια πολυτάλαντη καλλιτέχνις που έχει ξεχωρίσει και έχει αφήσει έντονο το αποτύπωμα της στον καλλιτεχνικό χώρο. Ένα πρόσωπο φωτεινό που δύσκολα ξεχνάς και μια χαρακτηριστική φωνή που μένει χαραγμένη στο μυαλό σου.
Τι έχει να πει η ίδια για τη ζωή και την πορεία της ως τώρα; Τις εξελίξεις γύρω από το #metoo και τον χαμό της αγαπημένης της φίλης, Χρύσας Σπηλιώτη στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, το καλοκαίρι του 2018;
Το όνειρο που έγινε επάγγελμα
Είμαι ηθοποιός και είναι μια επιλογή που έκανα ήδη από το δημοτικό. Έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός από πολύ μικρή και έπαιζα στο δωμάτιό μου ρόλους από όλα τα βιβλία που διάβαζα. Σε όλη μου τη ζωή αυτό ήθελα να γίνω και για αυτό είμαι ευτυχισμένη και τυχερή που κάνω το επάγγελμα που μου αρέσει. Όμως τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα και τη χαρά της σκηνοθεσίας. Με ενδιαφέρει πολύ και εξερευνώ τις δυνατότητές μου, είτε σε διάφορα ήδη στο θέατρο είτε και στις ταινίες ντοκιμαντέρ που επίσης σκηνοθετώ. Τώρα πια στην ερώτηση «επάγγελμα» λέω «ηθοποιός – σκηνοθέτις».
Κάθε φορά σκέφτομαι, «α… τα κατάφερα ακόμα να παίζω στο θέατρο μέχρι σήμερα». Ο φόβος μου ήταν μήπως και συμβεί κάτι και δεν θα μπορώ να παίζω. Χαίρομαι την κάθε στιγμή που είμαι υγιής και έχω δουλειά στο θέατρο. Και όταν υπάρχει η ωραία ατμόσφαιρα (όπως τώρα) και στα δύο έργα που συμμετέχω είναι ότι καλύτερο μπορώ να ζητήσω. Γελάμε πολύ και περνάμε καλά στο καμαρίνι και αυτό νομίζω ότι περνάει στους θεατές. Είμαστε τυχεροί εμείς που έχουμε κάνει επάγγελμα το όνειρό μας.
Για την παράσταση «Αθώος ή ένοχος»
Στο έργο «Αθώος ή ένοχος» αντιπροσωπεύω μια μάρτυρα που είναι απόλυτα πεπεισμένη ότι ο κατηγορούμενος είναι ένοχος. Όμως δεν είναι τίποτα σίγουρο και αυτό είναι το ενδιαφέρον ότι τελικά με τον τρόπο που θα μιλήσουν οι μάρτυρες και με τον τρόπο που αντιδρά ο κατηγορούμενος το αποτέλεσμα παίζει και επαφίεται στο κοινό να αποφασίσει αν είναι ένοχος ή όχι . Ανάλογο θα είναι και το τέλος του έργου. Μαθαίνουμε λοιπόν πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα από τον τρόπο που γίνεται η κατάθεση και τον τρόπο που παίζουν οι ηθοποιοί. Δηλαδή, εξαρτάται πολύ από την υποκριτική των ηθοποιών, γιατί επηρεάζουν το κοινό και διαφοροποιείται έτσι το αποτέλεσμα.
Για τη σκηνοθεσία στα «39 Σκαλοπάτια»
Το έργο «Τα 39 Σκαλοπάτια» το ήξερα από παλαιότερα το είχα δει με Εγγλέζους ηθοποιούς και με είχε εντυπωσιάσει για την ευκαιρία που δίνει στους ηθοποιούς να δείξουν τις υποκριτικές τους ικανότητες. Οι ήρωες εναλλάσσονται με ταχύτητα κάνοντας πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες αλλά και δημιουργώντας διαφορετικά τοπία και σκηνικούς χώρους. Επίσης είχα την τύχη να παίξω σε αυτό το έργο με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας και να το αγαπήσω. Είναι ένα έργο που το ήξερα καλά, με ενέπνευσε και μου άφησε περιθώριο για πολλές σκηνοθετικές ιδέες. Εχει στοιχεία κλόουν και παντομίμας, δράσης και σασπένς, στοιχεία με τα οποία έχω ασχοληθεί πολύ και έχω εμπειρία.
Είχα κάνει σεμινάρια κλόουν και παντομίμας στο Παρίσι επίσης με την Χρύσα Σπηλιώτη την φίλη μου και συνεργάτιδά μου γράψαμε το πρώτο μας σήριαλ για παιδιά που λεγόταν «Φώτα Παρακαλώ» και ερμηνεύσαμε με τον τρόπο μας τους κλόουν όλων των εποχών, μια που αναπτύσσαμε στη σειρά την ιστορία των κλόουν. Ετσι στην όλη μου πορεία αυτό το στοιχείο του κλόουν όπως και το στοιχείο της γρήγορης μεταμόρφωσης και δράσης του ηθοποιού με εμπνέει και διεγείρει την φαντασία μου και μου αρέσει να εντυπωσιάζεται ο θεατής όχι μόνο με εξωτερικά στοιχεία αλλά και από την ίδια την σωματική δράση του ηθοποιού.
Στα 39 Σκαλοπάτια και οι 4 ηθοποιοί που παίζουν (100 ρόλους) είναι εξαιρετικοί και αξίζει να τους αναφέρω γιατί αυτό που κάνουν όπως το γράφει και ο συγγραφέας είναι υποκριτική ολυμπιακών προδιαγραφών: Σαράντος Γεωγλερής, Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης, Στυλιανή Κλείδωνα, Στάθης Λαγκάδας.
Για τους ρόλους και τα έργα που προτιμά
Εκείνο που με ενδιαφέρει κυρίως είναι να είναι ένα καλό έργο, είτε δράμα, είτε αστυνομικό, είτε κωμωδία, είτε σύγχρονο, είτε κλασσικό. Το δικό μου κριτήριο είναι, πρώτον να μην βαριέμαι (σαν θεατής εννοώ) και δεύτερον στις δραματικές στιγμές να ανατριχιάζω, ενώ στην κωμωδία θέλω να γελάω δυνατά χωρίς να το σκέφτομαι. Ως ηθοποιός με ενδιαφέρουν τα πάντα. Θέλω ο ρόλος να έχει υπόσταση και ενδιαφέρον ώστε να μπορείς να τον αναπτύξεις. Στο δραματικό ρόλο όταν αισθάνεσαι ότι ο θεατής σε παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα καταλαβαίνεις ότι έχεις πετύχει να μεταφέρεις την συγκίνηση. Είναι μία επιβεβαίωση. Η κωμωδία θεωρώ ότι είναι πιο δύσκολη υποκριτικά. Θέλει μέτρο και timing. Λατρεύω την κωμωδία και χαίρομαι που σε αυτό έργο «Αθώος ή Ενοχος» ο ρόλος μου είναι κωμικός.
Το είδος τηλεοπτικής σειράς που θα ήθελε να συμμετάσχει
Θα μου άρεσε πολύ να συμμετάσχω σε μια σειρά εποχής. Παρακολουθώ τέτοιες παραγωγές και πραγματικά θα με ενδιέφερε να έχω πρόταση για μια καλή σειρά εποχής. Με προκαλεί το ότι θα ζήσω για λίγο σε μια άλλη εποχή. Θα είναι μια ωραία φυγή.
Οι σπουδές στη Νομική και η επιρροή τους στην καριέρα της
Στην Νομική ήμουν στο Οικονομικό τμήμα. Και μπορώ να πω ότι είμαι ικανοποιημένη που αποφάσισα να τελειώσω το πανεπιστήμιο παρ’ ότι ήξερα ότι δεν θα εργαζόμουν σε αυτό τον τομέα. Με βοήθησε στην οργάνωση της σκέψης μου στην οικονομική διευθέτηση της ζωής μου και το πτυχίο βοήθησε να μπορέσω να διδάξω θέατρο (και όχι οικονομικά!) σε ξένο πανεπιστήμιο (στο Αμερικανικό Κολλέγιο Deree και στο Πανεπιστήμιο στην Καμπούλ). Τότε που τέλειωσα εγώ δεν υπήρχε η Θεατρολογία. Τώρα πάντως καλώς γίνεται ο αγώνας για την πιστοποίηση των πτυχίων των δραματικών σχολών.
Η επίσκεψη στο Αφγανιστάν, τα ντοκιμαντέρ και η θέση της γυναίκας στη χώρα των Ταλιμπάν
Έχω γυρίσει δύο ντοκιμαντέρ στο Αφγανιστάν: «Qadir, ένας Αφγανός Οδυσσέας» και «Παίζοντας με την Φωτιά». Ξεκίνησα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για έναν Αφγανό πρόσφυγα που επέστρεφε μετά από χρόνια στην πατρίδα του για να βρει την οικογένειά του. Πήγα πρώτη φορά το 2007 είδα ένα πανέμορφο, αλλά κατεστραμμένο τόπο.
Γνώρισα ανθρώπους καλοσυνάτους, έτοιμους να με φιλοξενήσουν. Φτωχούς και ταλαιπωρημένους από τους χρόνιους πολέμους που είχαν στην πατρίδα τους. Γνώρισα μητέρες που ήταν σαν τις δικές μας μητέρες, που λάτρευαν τα παιδιά τους και έκαναν τα πάντα για αυτά. Έγινα φίλη με πολλούς ανθρώπους και επικοινωνούσα συχνά, έτσι κάποια στιγμή έμαθα για το θέατρο, ότι υπήρχε θέατρο στο Αφγανιστάν και μάλιστα θεατρικό τμήμα στο πανεπιστήμιο στην Καμπούλ.
Με εντυπωσίασε αυτό και όταν έμαθα ότι μία γυναίκα πήρε το πρώτο βραβείο σε φεστιβάλ θεάτρου στην Καμπούλ, θέλησα να μάθω περισσότερα για τις γυναίκες ηθοποιούς στο Αφγανιστάν. Ετσι έκανα την δεύτερη ταινία το 2012 για τις γυναίκες που κυριολεκτικά έπαιζαν με τη φωτιά όταν θαρραλέα αποφάσιζαν να ασχοληθούν δημόσια με την υποκριτική. Αυτό που θυμάμαι είναι το θάρρος αυτών των γυναικών και η πίστη τους στην τέχνη και στο θέατρο. Με πείσμα, με αυταπάρνηση και με κίνδυνο της ζωής τους συνέχιζαν να παίζουν στο θέατρο ή στην τηλεόραση.
Ναι, τότε ήταν πιο ελεύθερα. Ήταν φυσικά πολύ δύσκολο για μια γυναίκα να δουλεύει ή να σπουδάζει και ακόμα πιο δύσκολο να ασχολείται με την τέχνη και κυρίως με το θέατρο και τον χορό. Οι γυναίκες αυτές κινδύνευαν από τους συγγενείς τους ή τους γείτονες ή από φονταμενταλιστές που ήταν εναντίον αυτών των ελευθεριών. Κινδύνευαν να τις κλείσουν μέσα ή ακόμα και να τις σκοτώσουν, αλλά δεν απαγορευόταν από την κυβέρνηση η εκπαίδευση ή η ενασχόληση με την τέχνη.
Τώρα όλα έχουν αλλάξει και δεν μιλάμε πια καθόλου για τέχνη στην χώρα των Ταλιμπάν. Τώρα φυσικά ούτε σπουδές ούτε ακόμα και βόλτα σε πάρκο δεν επιτρέπεται στις γυναίκες.
Θα ήθελα πολύ να πάω πάλι, αν φυσικά υπήρχε ένας τρόπος να βοηθήσω τις γυναίκες, αλλά και τους καλλιτέχνες που ζουν μέσα στον απόλυτο φόβο και ανέχεια. Με τρομάζει όλη αυτή η αλλαγή προς τον απόλυτο συντηρητισμό.
Η σωτήρια παρέμβαση και η διάσωση της οικογένειας του Αφγανού ηθοποιού
Καταφέραμε με την βοήθεια του ΥΠΕΞ να σώσουμε έναν νεαρό Αφγανό κωμικό ηθοποιό με την γυναίκα του και την 9 μηνών κόρη του. Ήταν αφάνταστα δύσκολη αυτή η επιχείρηση. Θυμόσαστε τι γινόταν τότε με το αεροδρόμιο και τον άπειρο κόσμο που ήθελε να φύγει. Έκανε συνολικά πέντε απόπειρες να φύγει από το Αφγανιστάν, και μάλιστα σε κάποια στιγμή τον έπιασαν οι Ταλιμπάν. Ηταν δραματικές οι στιγμές εκείνες, αλλά τα καταφέραμε. Ο ηθοποιός αυτός ήταν φοιτητής μου όταν δίδασκα στο πανεπιστήμιο της Καμπούλ και θα ήταν ο πρωταγωνιστής στην καινούρια ταινία που ετοίμαζα «Γελώντας στο Αφγανιστάν». Ευτυχώς σώθηκε, έμεινε στο σπίτι μου και κάναμε την ταινία. Τώρα πια ζει στην Γερμανία.
Για τη θέση της γυναίκας και τις δικές της τραυματικές εμπειρίες
Πιστεύω ότι το #metoo ότι είναι ότι πιο θετικό έχει συμβεί το 2021. Γινόντουσαν και πριν κακοποιητικές συμπεριφορές, αλλά για κάποιο λόγο τότε δεν τα συζητάγαμε και η κάθε μια το πέρναγε και το πολέμαγε μόνη της. Ναι, είχα κι εγώ εμπειρίες άσχημες και θυμάμαι να αντιδρώ βίαια ή να φεύγω τρομαγμένη και να ντρέπομαι να το πω σαν να είχα κάνει εγώ κάτι κακό. Είναι πολύ σημαντικό ότι τώρα πια μιλάνε οι γυναίκες και τις ακούνε!
Πιστεύω ότι θα βελτιωθούν οι συνθήκες στο μέλλον. Θα σκεφτεί κάποιος δυο φορές πριν επιχειρήσει να πιέσει μια γυναίκα να κάνει κάτι με τη βία ενώ εκείνη δεν θέλει. Τώρα που βλέπει την έντονη αντίδραση των γυναικών που φωνάζουν και φθάνουν μέχρι τα δικαστήρια, ελπίζω ότι θα δειλιάσει και δεν θα τολμήσει. Τουλάχιστον αυτό ελπίζω. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να μην έχω κάποια αισιοδοξία για το μέλλον.
Για τη φίλη της, Χρύσα Σπηλιώτη
Για την Χρύσα δεν μπορώ να μιλάω. Μου λείπει και την σκέφτομαι συνέχεια. Ειδικά τώρα που γίνεται η δίκη για το Μάτι. Η Χρύσα έλεγε πάντα ότι θα φύγει από τη ζωή σχετικά νωρίς και μετά από ένα μεγάλο ατύχημα. Της το είχε πει μια τσιγγάνα. Την κορόιδευα και τώρα σκεφτόμουνα ότι το είχε σχεδόν προβλέψει. Στο σπίτι μου έχω μια μεγάλη φωτογραφία που είμαστε οι δυο μας από το έργο «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική» και δίπλα ένα ταμπλό με τις κριτικές. «Ποιος ανακάλυψε τα… ταλέντα», έλεγε μια κριτική. Τοτε ήμασταν συγκάτοικοι και το έργο το ήξερα φράση- φράση. Απειρες ήταν οι συζητήσεις μας. Ναι, αυτό μου λείπει, οι πολύωρες κουβέντες μας.
Για τις συνεργασίες που ξεχωρίζει ως τώρα στην καριέρα της
Εκτός από την Χρύσα που συνεργαστήκαμε για πολλά χρόνια, ξεχωρίζω την συνεργασία με τον Γιάννη Κακλέα και την Ομάδα Θέαμα, τα χρόνια που ήμουν στο Εθνικό Θέατρο και τώρα τα τελευταία 10 χρόνια που συνεργάζομαι με τον Γιώργο Φρατζεσκάκη που σκηνοθετεί το έργο «Αθώος ή Ενοχος» και που μαζί ιδρύσαμε το θέατρο Eliart. Μια φιλία που κρατάει από την δραματική σχολή.
Τα επαγγελματικά της σχέδια και μια ευχή για το 2023
Τα δύο έργα που συμμετέχω ελπίζω να συνεχιστούν μέχρι το Πάσχα και να κάνουμε και κάποιες παραστάσεις το καλοκαίρι. Τώρα ετοιμάζομαι για την παρουσίαση της καινούριας μου ταινίας ντοκιμαντέρ «Γελώντας στο Αφγανιστάν» που θα κάνει πρεμιέρα στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο και μετά θα παιχτεί στους κινηματογράφους. Περιγράφει τη ζωή του Αφγανού κωμικού ηθοποιού που θέλει να αλλάξει τον κόσμο με την παντομίμα και το χιούμορ, όμως όλα αλλάζουν όταν οι Ταλιμπάν μπαίνουν στην Καμπούλ. Το νέο έτος ελπίζω να έχει λιγότερη βία γύρω μας και να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με γέλιο και αισιοδοξία.
