Σε μια εποχή που τα θέματα της βίας και της λεγόμενης παραβατικότητας των ανηλίκων απασχολούν σχεδόν καθημερινά την ειδησεογραφία, οι πλέον διακεκριμένοι επαγγελματίες του χώρου συγκεντρώνονται σε ένα συνέδριο στην Αθήνα στην προσπάθεια να κατανοήσουν τα αίτια και να διερευνήσουν τις πλέον αποτελεσματικές λύσεις – πάντα με τα παιδιά στο επίκεντρο: Το 4ο Ετήσιο Συνέδριο της Defence for Children International Greece (DCI Greece) και του Child Friendly Justice European Network (CFJ-EN) έρχεται, με την υποστήριξη του Υπουργείου Δικαιοσύνης, με τίτλο «Γεφυρώνοντας τα συστήματα παιδικής προστασίας και παιδικής δικαιοσύνης – Προς μια παιδοκεντρική προσέγγιση», στις 22-24 Οκτωβρίου στο Intercontinental. Φέτος εστιάζει στην ανάγκη κατανόησης των αναγκών των παιδιών που μεταπηδούν από το σύστημα παιδικής προστασίας σε εκείνο της δικαιοσύνης. Φιλοδοξεί να αναδείξει την ανάγκη ουσιαστικής συνεργασίας ανάμεσα στους δύο πυλώνες και να ανοίξει έναν καίριο διάλογο μέσω τις ανταλλαγής εμπειριών και επιτυχημένων πρακτικών.
Παράλληλα, στο Θέατρο Μπέλλος θα πραγματοποιηθεί μια πολιτιστική δράση στο πλαίσιο του καινοτόμου προγράμματος «Justice Starts with Us – Justice Transformers» (DCI Greece, CFJ-EN). Νέοι που έχουν έρθει σε επαφή με το σύστημα δικαιοσύνης ως ανήλικοι, με την καλλιτεχνική καθοδήγηση της σκηνοθέτριας Αικατερίνης Παπαγεωργίου, παρουσιάζουν μια πρωτότυπη θεατρική παρέμβαση με τη δική τους εμπειρία και φωνή. Το κείμενο διαμορφώνει και επιμελείται ο Χρήστος Τσούκαλης.
Λίγο πριν από την έναρξη των εργασιών μιλήσαμε με τη Ναντίνα Τσέκερη. Το βιογραφικό της είναι ενδεικτικό μιας ζωής αφιερωμένης στην προστασία των παιδικών δικαιωμάτων: δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικός στα δικαιώματα των παιδιών, ιδρύτρια και διευθύνουσα σύμβουλος του οργανισμού Defence for Children International (DCI) στην Ελλάδα, αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικτύου για τη Φιλική Προς το Παιδί Δικαιοσύνη με έδρα στις Βρυξέλλες και ανάμεσα στους δέκα νικητές παγκοσμίως (2020) του βραβείου Child10 της Σουηδίας για τη διακεκριμένη δουλειά της με παιδιά επιζώντες από την εμπορία ανθρώπων.
Αρχικά τι σας ώθησε ως νομικό να ειδικευτείτε στον τομέα των παιδικών δικαιωμάτων;
«Για εμένα δεν υπήρξε ποτέ άλλο μονοπάτι πέρα από αυτό των δικαιωμάτων του παιδιού. Από τα πρώτα μου χρόνια στη Νομική Σχολή ένιωθα πως ο νόμος έχει νόημα μόνο όταν γίνεται ανθρώπινος. Όταν υπερασπίζεται εκείνους που δεν ακούγονται. Ήρθα τότε σε επαφή με τη Διεθνή Αμνηστία και μου δόθηκε η ευκαιρία να αναβιώσω την ομάδα για τα δικαιώματα του παιδιού – να οργανώσουμε δράσεις, να φέρουμε ξανά στο προσκήνιο τη φωνή των νέων. Εκεί γεννήθηκε η δέσμευση.
»Από τότε η πορεία μου κύλησε φυσικά – πέρασα από διεθνείς οργανισμούς και πεδία δράσης σε Ελλάδα και εξωτερικό. Εμπλούτισα τη νομική μου γνώση σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, αναζητώντας τη σύνδεση με κάτι πιο οικουμενικό και ανθρώπινο πίσω από το νόμο: Πώς το δίκαιο, δηλαδή, μπορεί να γίνει πραγματικό εργαλείο προστασίας και αλλαγής. Σήμερα ταξιδεύω συχνά ανά τον κόσμο με σκοπό να μεταφέρω τη φωνή αυτών των παιδιών, να την ενισχύσω, να “τεντώσω” -όπως λέω συχνά- τα μηνύματά τους ώστε να φτάσουν εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις.
»Σε ένα από αυτά ταξίδια, στη Γενεύη, συνάντησα την Defence for Children International ή, ίσως καλύτερα, εκείνη βρέθηκε στον δρόμο μου. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι υπάρχει ένα κίνημα παγκόσμιο, με ενιαία καρδιά, που βλέπει τα παιδιά όχι ως “θύματα” αλλά ως φορείς δικαιωμάτων με φωνή, αξιοπρέπεια και δικαίωμα να είναι απλώς παιδιά. Αυτή η ματιά, τολμηρή και ριζοσπαστική, με καθόρισε».
«Για εμένα δεν υπήρξε ποτέ άλλο μονοπάτι πέρα από αυτό των δικαιωμάτων του παιδιού. Από τα πρώτα μου χρόνια στη Νομική Σχολή ένιωθα πως ο νόμος έχει νόημα μόνο όταν γίνεται ανθρώπινος. Όταν υπερασπίζεται εκείνους που δεν ακούγονται.»
Γιατί αποφασίσατε το 2016 να ιδρύσετε το ελληνικό παράρτημα της Defence for Children International (DCI);
«Το 2016 η Ελλάδα βρισκόταν στο επίκεντρο πολλών κρίσεων: προσφυγικής, κοινωνικής, οικονομικής. Είδα από κοντά παιδιά και οικογένειες να παλεύουν να επιβιώσουν μέσα σε ένα σύστημα που δεν ήταν έτοιμο να τα προστατεύσει κι εκεί κατάλαβα ότι χρειαζόταν κάτι νέο, ένας φορέας που θα έβλεπε τα παιδιά όχι σαν αριθμούς ή αλλά ως ανθρώπους με δικαιώματα και φωνή, ενώ παράλληλα θα καθοδηγούσε τους αρμόδιους φορείς στην εφαρμογή βέλτιστων πρακτικών, χρόνια δοκιμασμένων στο εξωτερικό.
»Έτσι αποφάσισα να ιδρύσω την DCI GREECE (Defence for Children In Greece) μαζί με μια υπέροχη ομάδα ανθρώπων που πίστεψαν στο όραμα αυτό κι έχουν δώσει τον καλύτερο τους εαυτό – εμπνευσμένη από το διεθνές δίκτυο, αλλά με ρίζες βαθιά στην ελληνική πραγματικότητα. H DCI-Greece λειτουργεί οικονομικά αυτόνομα αλλά μοιράζεται τις αρχές και τις θεματικές προτεραιότητες του παγκόσμιου κινήματος. Στα κέντρα του οργανισμού μας προσφέρουμε ψυχοκοινωνική και νομική στήριξη σε παιδιά που έχουν βιώσει βία, εκμετάλλευση, προσφυγιά, φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό. Παράλληλα, στηρίζουμε τις οικογένειές τους -κυρίως μητέρες επιζήσασες σεξουαλικής εκμετάλλευσης και έμφυλης βίας που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους -μέσα από το πρόγραμμα “Stepping Stone”, προσφέροντας στήριξη για να ξαναχτίσουν τη ζωή τους με σταθερότητα, αυτονομία και αξιοπρέπεια.
«Το 2016 η Ελλάδα βρισκόταν στο επίκεντρο πολλών κρίσεων: προσφυγικής, κοινωνικής, οικονομικής. Είδα από κοντά παιδιά και οικογένειες να παλεύουν να επιβιώσουν μέσα σε ένα σύστημα που δεν ήταν έτοιμο να τα προστατεύσει κι εκεί κατάλαβα ότι χρειαζόταν κάτι νέο, ένας φορέας που θα έβλεπε τα παιδιά όχι σαν αριθμούς ή αλλά ως ανθρώπους με δικαιώματα και φωνή.»
»Αλλά η δουλειά μας δεν σταματά εκεί. Παρεμβαίνουμε σε θεσμικό επίπεδο -μέσα από επιμορφώσεις, προτάσεις πολιτικής και συνεργασίες με δημόσιους φορείς- ώστε να αλλάξει σταδιακά η ίδια η κουλτούρα της παιδικής προστασίας στη χώρα μας. Προσφέρουμε καθοδήγηση κι εκπαίδευση στην πλαισίωση των φορέων -δημοσίων και μη- στην ανάπτυξη και εφαρμογή πλαισίου που διασφαλίζει την προστασία των παιδιών (child safeguarding). Αν μπορούσα να συνοψίσω τη αποστολή μας θα έλεγα ότι DCI-Greece ιδρύθηκε με όραμα να αποτελέσει έναν ασφαλή τόπο, ένα καταφύγιο για τα παιδιά και τις οικογένειες που χρειάζονται να πιαστούν από κάπου, ένα φως στα πιο σιωπηλά σημεία της ζωής, που να τους υπενθυμίζει ότι δεν είναι αόρατοι ανάμεσά μας. Θέλουμε να είμαστε εκεί όταν όλα τα άλλα λείπουν -και θα συνεχίσουμε να είμαστε, όσο οι συνθήκες το επιτρέπουν -να ακούμε, να καθοδηγούμε, να υπενθυμίζουμε ότι η προστασία των παιδιών είναι υπόθεση όλων μας και χρειάζεται κρατική μέριμνα».
Ποιοι παράγοντες καθιστούν τα παιδιά πιο ευάλωτα στη βία και την παραβατικότητα, από οποιαδήποτε θέση κι αν τις βιώνουν, είτε του θύματος είτε του θύτη είτε ακόμα και του μάρτυρα;
«Τα παιδιά γίνονται πιο ευάλωτα στη βία και την παραβατικότητα όταν γύρω τους λείπει το σταθερό, προστατευτικό περιβάλλον, που πρέπει πρωτίστως να εξασφαλίζεται θεσμικά. Η φτώχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η ενδοοικογενειακή βία, η σχολική αποτυχία, η έλλειψη άμεσης κι αποτελεσματικής πρόσβασης σε δομές ψυχικής υγείας και κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά κυρίως η μη στήριξη της οικογένειας και η υποστελέχωση των φορέων παιδικής προστασίας και κοινωνικής πρόνοιας, αφήνουν τα παιδιά χωρίς στήριγμα. Πολύ συχνά παιδιά που υπήρξαν θύματα βίας αργότερα -επειδή δεν έλαβαν τη φροντίδα, την αποκατάσταση και την κατανόηση που χρειάζονταν-παίρνουν τον ρόλο του παιδιού με παραβατική συμπεριφορά.
»Δεν έχουμε μάθει να ακούμε τα παιδιά. Και όταν λέμε να “ακούγεται” το παιδί, εννοούμε να υπάρχουν όλες οι δικλείδες ασφαλείας ότι μπορεί να μοιραστεί άφοβα αυτό που του συμβαίνει. Αν δεν το ακούσει ο ένας υπεύθυνος -ο γονιός, ο δάσκαλος, ο κοινωνικός λειτουργός- σίγουρα να το ακούσει ο επόμενος και να κάνει κάτι για αυτό. Γιατί η ευθύνη είναι συλλογική, και πρωτίστως κρατική».
«Δεν έχουμε μάθει να ακούμε τα παιδιά. Και όταν λέμε να “ακούγεται” το παιδί, εννοούμε να υπάρχουν όλες οι δικλείδες ασφαλείας ότι μπορεί να μοιραστεί άφοβα αυτό που του συμβαίνει. Αν δεν το ακούσει ο ένας υπεύθυνος -ο γονιός, ο δάσκαλος, ο κοινωνικός λειτουργός- σίγουρα να το ακούσει ο επόμενος και να κάνει κάτι για αυτό.»
Συμφωνείτε ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει έξαρση της βίας στα παιδιά και τους εφήβους και, αν ναι, πού την αποδίδετε;
«Ναι, τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια αύξηση περιστατικών βίας μεταξύ παιδιών και εφήβων – όχι απαραίτητα σε αριθμό, αλλά κυρίως στη σοβαρότητα και την ένταση των πράξεων. Δεν μιλάμε μόνο για “περισσότερη” βία, αλλά και για πιο ακραίες μορφές της σε αντίθεση με το παρελθόν.
»Οι αιτίες είναι πολυεπίπεδες. Ζούμε μια βαθιά αξιακή κρίση: λείπουν πρότυπα που εμπνέουν, σχέσεις εμπιστοσύνης και αίσθημα συλλογικότητας. Πολλά παιδιά μεγαλώνουν μέσα από το διαδίκτυο, σε έναν χώρο όπου η τοξικότητα, η βία του λόγου και η σύγκριση κυριαρχούν, συχνά χωρίς φίλτρα ή καθοδήγηση. Παράλληλα, σε ένα θεσμικό επίπεδο, η υποστελέχωση των υπηρεσιών παιδικής προστασίας, η έλλειψη πρόληψης και συντονισμού μεταξύ των αρμόδιων φορέων και η απουσία συστηματικής στήριξης των οικογενειών αφήνουν τα παιδιά εκτεθειμένα.
»Η βία των νέων είναι καθρέφτης της κοινωνίας μας. Αν θέλουμε να τη μειώσουμε, πρέπει να επενδύσουμε στη φροντίδα, στην παιδεία, στην ψυχική υγεία και στην επανεκπαίδευση των ενηλίκων γύρω τους. Η καταστολή και η αυστηροποίηση των ποινών επιστημονικώς αποδεδειγμένα δεν λύνουν το πρόβλημα, απλώς το μεταθέτουν».
Σε ποια θέματα θα εστιάσετε με τη συμμετοχή σας στο φετινό Συνέδριο «Γεφυρώνοντας τα συστήματα παιδικής προστασίας και παιδικής δικαιοσύνης»;
«Το συνέδριο αυτό αναδεικνύει το κρίσιμο σημείο όπου η παιδική προστασία συναντά τη δικαιοσύνη. Εκεί, διασταυρώνονται οι ζωές παιδιών που έχουν βιώσει κακοποίηση ή κοινωνικό αποκλεισμό και παιδιών που έχουν βρεθεί σε σύγκρουση με τον νόμο. Είναι μια πρόσκληση να τα δούμε ξανά, όχι μέσα από τον φακό της τιμωρίας αλλά μέσα από το δικαίωμά τους στη φροντίδα και στη δεύτερη ευκαιρία.
»Η δικαιοσύνη, όταν λειτουργεί μέσα από αναμορφωτικές πρακτικές, μπορεί να γίνει εμπειρία μάθησης και ενδυνάμωσης. Όμως εξίσου σημαντική είναι η έγκαιρη στήριξη, πριν καν φτάσουμε στη δικαιοσύνη. Χρειάζονται συντονισμός, συνεργασία και επαρκείς πόροι, ώστε κανένα παιδί να μην πέφτει στο κενό. Γιατί η δικαιοσύνη δεν εξαντλείται στα δικαστήρια. Αρχίζει πολύ νωρίτερα: εκεί όπου ένα παιδί νιώθει ότι το βλέπουμε, το ακούμε και το προστατεύουμε».
«Η βία των νέων είναι καθρέφτης της κοινωνίας μας. Αν θέλουμε να τη μειώσουμε, πρέπει να επενδύσουμε στη φροντίδα, στην παιδεία, στην ψυχική υγεία και στην επανεκπαίδευση των ενηλίκων γύρω τους. Η καταστολή και η αυστηροποίηση των ποινών επιστημονικώς αποδεδειγμένα δεν λύνουν το πρόβλημα, απλώς το μεταθέτουν.»
Με αφορμή την πολιτιστική δράση του Θέατρου Μπέλλος στο συνέδριο, ποιον ρόλο μπορεί να παίξει η τέχνη στην πιο ουσιαστική επικοινωνία, ενδεχομένως και στην επούλωση των ψυχικών τραυμάτων, σε παιδιά που έχουν εκτεθεί στη βία και την παραβατικότητα;
«Η τέχνη μπορεί να γίνει γέφυρα επικοινωνίας και επούλωσης για παιδιά που έχουν βιώσει βία ή αποκλεισμό. Εκεί όπου οι λέξεις δεν φτάνουν, η δημιουργία προσφέρει χώρο ασφάλειας, αυτοέκφρασης και φωνής. Μέσα από τη θεατρική πράξη, τη μουσική και τη συλλογική εμπειρία, τα παιδιά μπορούν να μετατρέψουν το τραύμα σε δύναμη και τη σιωπή σε λόγο.
»Το πρόγραμμα ”Justice Starts with Us – Justice Transformers”, που υλοποιεί εδώ και χρόνια στην Ελλάδα η Defence for Children International Greece (DCI Greece) με τη στήριξη του Child-Friendly Justice European Network (CFJ-EN), δίνει σε νέους που έχουν έρθει σε επαφή με τη δικαιοσύνη τη δυνατότητα να μιλήσουν, να ακουστούν και να συνδιαμορφώσουν τις λύσεις του αύριο μέσα από την τέχνη. Τα παιδιά και οι νέοι αποκτούν βήμα μέσα από συμμετοχικές δράσεις, κύκλους ενδυνάμωσης, εκπαίδευση στα δικαιώματά τους και διαγενεακούς διαλόγους.
»Νιώθουμε μεγάλη τιμή που αυτή τη φορά συνεργαζόμαστε με τη σκηνοθέτιδα Αικατερίνη Παπαγεωργίου και που τα παιδιά μας θα παρέμβουν θεατρικά -θα ακουστεί η φωνή τους- στο Θέατρο Μπέλλος την Πέμπτη 23 Οκτωβρίου. Σας προσκαλούμε εκεί».
«Στα camps, πριν από τρία χρόνια, έχτισαν γύρω τεράστια τείχη. Όχι απλώς λοιπόν δεν σε βλέπουν, αλλά σε κάνουν αόρατο για την κοινωνία. Έτσι, αναπτύσσεις άμυνες. Ο φόβος ενός παιδιού μπορεί να γίνει επιθετικότητα» μου είπε σε πρόσφατη συνέντευξη εκπρόσωπος ΜΚΟ που διεξάγει δράσεις και σε ελληνικούς καταυλισμούς. Τα εκτοπισμένα παιδιά, ειδικά όσα παραμένουν σε camps, ποιες ιδιαίτερες συνθήκες τα καθιστούν πιο ευάλωτα στη βία και την παραβατικότητα;
«Ιδιαίτερα τα παιδιά που ζουν στα προσφυγικά camps -μαζί με τις μητέρες τους κατά κύριο λόγο-, τα λεγόμενα συνοδευόμενα παιδιά, είναι ίσως τα πιο ξεχασμένα. Αποτελούν περίπου το 80% του παγκόσμιου προφίλ του παιδιού πρόσφυγα, κι όμως σπάνια τα βλέπουμε ή τα ακούμε ως αυτόνομα υποκείμενα δικαιωμάτων. Συνήθως αντιμετωπίζονται απλώς σαν “προεκτάσεις” των ενηλίκων που τα συνοδεύουν, και οι ανάγκες τους μένουν στο σκοτάδι: αόρατα παιδιά, που στερούνται όλων όσα επιτρέπουν σε ένα παιδί να είναι παιδί.
»Στα περισσότερα camps η πραγματικότητα είναι πολύ κατώτερη ακόμα κι από το αφήγημα του “καλύτερου δυνατού, δεδομένων των συνθηκών”. Αυτοί οι χώροι φυλακίζουν την παιδικότητα, επανατραυματίζουν και εκθέτουν τα παιδιά σε συνθήκες επισφάλειας, ενώ συχνά στρώνουν τον δρόμο για τη μελλοντική τους σύγκρουση με τον νόμο.
»Έχοντας περάσει χρόνια στο πεδίο, σε δομές και camps στην Ελλάδα και διεθνώς, έχω δει να επαναλαμβάνεται αυτό το μοτίβο. Και οι πολιτικές που έρχονται σήμερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο και αφορούν τα παιδιά σε μετακίνηση δεν αφήνουν καθόλου αισιόδοξες ενδείξεις. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα αρμόδιοι φορείς και άνθρωποι μέσα στους θεσμούς πρόθυμοι να φέρουν την αλλαγή – σε συνεργασία με την κοινωνία των πολιτών. Είναι σε αυτές τις συμμαχίες που πρέπει να επενδύσουμε, αν θέλουμε πραγματικά να πούμε ότι κανένα παιδί δεν μένει πίσω».
«Ιδιαίτερα τα παιδιά που ζουν στα προσφυγικά camps -μαζί με τις μητέρες τους κατά κύριο λόγο-, τα λεγόμενα συνοδευόμενα παιδιά, είναι ίσως τα πιο ξεχασμένα. Αποτελούν περίπου το 80% του παγκόσμιου προφίλ του παιδιού πρόσφυγα, κι όμως σπάνια τα βλέπουμε ή τα ακούμε ως αυτόνομα υποκείμενα δικαιωμάτων.»
Ως δικηγόρος ανθρωπίνων και ειδικά παιδικών δικαιωμάτων, ποιες παραβιάσεις παρατηρείτε, κυρίως, στο Διεθνές Δίκαιο στον πόλεμο Ισραήλ-Παλαιστίνης και ιδιαίτερα σε βάρος των παιδιών;
«Σε πολλά ζητήματα υπάρχουν γκρίζες ζώνες. Λίγες φορές όμως η πραγματικότητα είναι τόσο ξεκάθαρη.
»Στην Παλαιστίνη συντελείται μια γενοκτονία. Τελεία.
»Είναι ένας πόλεμος κατά των παιδιών, σε ζωντανή μετάδοση. Γιατί έτσι λειτουργεί κάθε πρακτική εθνοκάθαρσης: στοχεύει στο μέλλον, και το μέλλον είναι τα παιδιά.
»Στο παρελθόν έχω βρεθεί στην Παλαιστίνη ως ερευνήτρια και ειδικός στα δικαιώματα του παιδιού και γνωρίζω ότι η έναρξη αυτού του πολέμου δεν είναι το σημείο μηδέν. Τα παιδιά εκεί ζουν μέσα στη βία εδώ και δεκαετίες. Βία φυσική, ψυχολογική, θεσμική. Έχουν στερηθεί την παιδικότητά τους, την εκπαίδευσή τους, την ασφάλεια, ακόμη και την ελπίδα ότι θα μεγαλώσουν. Η διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν ήξερε. Το διαδίκτυο έχει γίνει καθρέφτης της συλλογικής μας συνείδησης. Οι εικόνες των παιδιών που σκοτώνονται δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας. Όσοι στηρίζουν, άμεσα ή έμμεσα, αυτόν τον πόλεμο αλλά και όσοι σιωπούν μπροστά του φέρουν ευθύνη. Γιατί η σιωπή, όταν αφορά τα παιδιά, δεν είναι ουδετερότητα – είναι συνενοχή».
Πρόσφατα μοιραστήκατε στα social media τη φράση ενός ανήλικου κοριτσιού, «κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν οι άλλοι βλέπουν ότι συνεχίζω να τρέχω, ακόμα και αν στέκομαι ακίνητη». Μπορείτε να ξεχωρίσετε κάποιο γεγονός από ολόκληρη τη διαδρομή σας στην παιδική προστασία που σας έχει αποτυπωθεί πιο έντονα στη μνήμη;
«Ναι, στην επαγγελματική μου πορεία έχω συναντήσει πολλά παιδιά που είχαν ανάγκη να ακουμπήσουν κάπου το βίωμά τους και να φροντιστούν. Παιδιά που κουβαλούν ιστορίες απώλειας, φόβου και βίας και που το μόνο που ζητούν είναι να τα πιστέψουμε και να σταθούμε δίπλα τους. Πολλά από αυτά ήταν παιδιά εκτοπισμένα, που αναγκάστηκαν να διαφύγουν για να σωθούν και έφτασαν μέχρι εμάς αναζητώντας ασφάλεια και ελπίδα.
«Σε πολλά ζητήματα υπάρχουν γκρίζες ζώνες. Λίγες φορές όμως η πραγματικότητα είναι τόσο ξεκάθαρη. Στην Παλαιστίνη συντελείται μια γενοκτονία. Τελεία. Είναι ένας πόλεμος κατά των παιδιών, σε ζωντανή μετάδοση.»
»Μία συνάντηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν με ένα 15χρονο κορίτσι, θύμα εμπορίας ανθρώπων. Είχε περάσει από πολλά χέρια, από τη χώρα καταγωγής της έως την Ελλάδα, εγκλωβισμένη σε έναν κύκλο εκμετάλλευσης και σιωπής. Όταν την εντοπίσαμε και αρχίσαμε να τη στηρίζουμε δυσκολευόταν να καταλάβει ότι δεν έφταιγε εκείνη, ότι είχε δικαίωμα στην προστασία, στη φροντίδα και στη δικαιοσύνη. Κάποια στιγμή μού είπε αυτή τη φράση, που μοιράστηκα στα κοινωνικά δίκτυα, και πρόσθεσε πως δεν θυμάται ποτέ τον εαυτό της ως παιδί που να μην κακοποιείται. Εκείνη η στιγμή -όταν συνειδητοποίησε ότι η βία που υπέστη δεν ήταν δικό της λάθος- ήταν το πρώτο βήμα για να ξαναπιάσει το νήμα της ζωής της. Και είναι μία μόνο από τις πολλές ιστορίες που μας θυμίζουν ότι η δικαιοσύνη ξεκινά από τη φροντίδα, τη συνέπεια και την ανθρώπινη παρουσία. Είναι αυτό που ονομάζουμε Αποκαταστατική Δικαιοσύνη: αποκατάσταση του τραύματος, της πίστης στον εαυτό τους αλλά και στον κόσμο γύρω τους».
Περισσότερα για τη Ναντίνα Τσέκερη
Η Ναντίνα Τσεκέρη είναι δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ειδικός στα δικαιώματα παιδιών. Ειδικεύεται στο Διεθνές Δίκαιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ειδικότερα στην παιδική προστασία παιδιών εκτοπισμένα από τις χώρες καταγωγής τους. Έχει ηγηθεί διαφόρων έργων και έχει διεξάγει ανθρωπιστικές αποστολές ως ανεξάρτητη ειδικός ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι η ιδρύτρια και διευθύνουσα σύμβουλος του οργανισμού Defence for Children International (DCI) στην Ελλάδα. Επίσης, είναι αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικτύου για τη Φιλική Προς το Παιδί Δικαιοσύνη που εδρεύει στις Βρυξέλλες. Είναι προσκεκλημένη εμπειρογνώμονας στην Ομάδα Διαβούλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Παιδιά της Ουκρανίας και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη της Βίας κατά των Παιδιών μέσω της Σεξουαλικής Εκπαίδευσης.
Στο παρελθόν, έχει εργαστεί ως υποδεδειγμένη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στις Επιτροπές Λήψης Αποφάσεων επί αιτημάτων προσφυγικής προστασίας καθώς και ως Συντονίστρια των Δικαιωμάτων του Παιδιού στη Διεθνή Αμνηστία. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου (LLM) στο Διεθνές Δίκαιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από το Πανεπιστήμιο του Ουτρέχτης και έχει ολοκληρώσει τρία χρόνια ακαδημαϊκής έρευνας στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης στον τομέα του Διεθνούς Δικαίου Δικαιωμάτων των Παιδιών, συμμετέχοντας σε διάφορα ερευνητικά προγράμματα. Το 2020, ήταν ένα από τα δέκα άτομα παγκοσμίως που έλαβαν το βραβείο Child10 της Σουηδίας για τη διακεκριμένη δουλειά της με τα παιδιά επιζώντες από την εμπορία ανθρώπων και σε κίνδυνο εκμετάλλευσης.
Info
Περισσότερες λεπτομέρειες για τη δομή του συνεδρίου και τους ομιλητές εδώ. Το συνέδριο θα διεξαχθεί στα αγγλικά. Για την πολιτιστική δράση στο Θέατρο Μπέλλος μπορείτε να κάνετε προκράτηση εδώ.
