Από την Μάρα Θεοδωροπούλου
Μπορεί φέτος στις Κάννες να φιλοξενήθηκαν σούπερ σταρ όπως ο Τομ Κρουζ, ο Bono, o Ρόμπερτ Ντε Νίρο και η Νικόλ Κίντμαν, όμως μόνο για έναν σχεδόν ποδοπατήθηκαν επαγγελματίες, θαυμαστές και απλοί περαστικοί. Κάθε αναφορά του ονόματος του Πέδρο Πασκάλ συνοδευόταν από συγκρατημένη υστερία, με αποκορύφωμα την εμφάνισή του στο κόκκινο χαλί στην πρεμιέρα της ταινίας «Eddington», που κατάφερε να γίνει viral χάρη στη μέλισσα που επιτέθηκε στη συμπρωταγωνίστριά του, Εμα Στόουν, την ώρα που πόζαραν μαζί στους φακούς των φωτογράφων.
Στο σημερινό χολιγουντιανό τοπίο, όπου η έννοια του stardom έχει θολώσει και μεταλλαχθεί μπροστά σε οθόνες που δεν είναι αποκλειστικά μεγάλες, ο Πασκάλ αποτελεί μια σπάνια περίπτωση του Internet boyfriend που εξαργυρώνει τη διαδικτυακή του απήχηση και στην αληθινή ζωή. Εξίσου άνετος τόσο στην τηλεόραση («Game of Thrones», «The Last of Us») όσο και στο σινεμά («Μονομάχος II»), ο Χιλιανός ηθοποιός ετοιμάζεται για μια εντυπωσιακή εναλλαγή ρόλων αυτό το καλοκαίρι: εκτός από το «Eddington», στο οποίο υποδύεται ένα δήμαρχο που κοντράρει τον Χοακίν Φίνιξ σε μια ανατριχιαστικά οικεία εκδοχή της σύγχρονης Αμερικής, ο Πασκάλ είναι επίσης κομμάτι ενός μοντέρνου ερωτικού τριγώνου στη ρομαντική κομεντί «Ταιριάζουμε;» με την Ντακότα Τζόνσον και τον Κρις Εβανς, αλλά και μέλος των νέων «Fantastic Four» στη νέα εκδοχή της υπερηρωικής ομάδας. Ολα αυτά μόνο στους επόμενους δύο μήνες.
Ωστόσο, το «Eddington» ήταν η αφορμή για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε και την ερώτηση που βρισκόταν στα χείλη όλων όταν το ελληνικό Marie Claire επέστρεψε από το Φεστιβάλ Καννών: «Γνώρισες τον Πέδρο Πασκάλ;». Αυτή η δημοφιλία είναι καλός οιωνός για το «Eddington», μια σκοτεινή σάτιρα για την ανεξέλεγκτη πορεία της Αμερικής προς την κοινωνικοπολιτική διάλυση, όπου ο ηθοποιός καλείται να κινηθεί σε ηθικά γκρίζες ζώνες σε μια περίοδο που ακόμα συνιστά ανοιχτή πληγή για πολλούς ανθρώπους στον πλανήτη: τα μέσα του 2020, όταν η πανδημία του COVID-19 άρχιζε να δείχνει τα δόντια της. Ο Πασκάλ παίζει τον εν ενεργεία δήμαρχο μιας φανταστικής κομητείας στο Νέο Μεξικό κατά τους πρώτους ταραχώδεις μήνες της πανδημίας, και συγκεκριμένα τον Μάιο του 2020. Αν και δεν είναι ο ίδιος σερίφης, ο ρόλος του εμπλέκεται άμεσα και καθοριστικά με τον τοπικό σερίφη (που υποδύεται ο Χοακίν Φίνιξ), καθώς οι δυο τους συγκρούονται επανειλημμένα τόσο σε πολιτικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
«Δεν νιώθουμε έτοιμοι. Είναι ακόμα τόσο νωπό, αλλά ίσως γι’ αυτό η ταινία έχει τόσο θάρρος», λέει ο Πασκάλ σε σχέση με τη σύνδεση του «Eddington» με ένα τόσο κοντινό και φρέσκο γεγονός όπως η πανδημία και τα lockdown. «Δεν νομίζω ότι ο Αρι (σ.σ.: Αστερ, σκηνοθέτης/σεναριογράφος) είχε σκοπό να κάνει μια ταινία “για το τώρα”, αλλά περισσότερο για το πώς αισθάνεται ο ίδιος. Και αυτό που αισθάνεται, για να είμαστε ειλικρινείς, είναι αυτό ακριβώς που αισθανόμαστε κι εμείς, απλώς δεν θέλουμε να το κοιτάξουμε πραγματικά. Και ίσως αυτός είναι ο λόγος». Παρά το βάρος της πρόσφατης πραγματικότητας, ο Πασκάλ απόλαυσε τα γυρίσματα δημιουργώντας εύκολα φιλίες με τους συμπρωταγωνιστές του, ειδικά με τον Φίνιξ και τη Στόουν, η οποία παίζει τη γυναίκα του σερίφη.
«Είναι τόσο εύκολο να μιλάμε μόνο για τα μεγάλα θέματα και τις πολιτικές συγκυρίες σε σχέση με αυτή την ταινία, αλλά αυτό που πραγματικά με προσγείωσε στην εμπειρία ήταν ότι είχαμε ένα σκηνοθέτη και ένα σύνολο σκηνών με έντονη δραματουργική προσέγγιση», δηλώνει με εμφανή τη χαρά στο πρόσωπό του. «Ήταν σαν να ετοιμάζαμε θεατρικό έργο. Κάναμε πρόβες, προσεγγίζαμε τις σκηνές με τρόπο που με έδεσε τελείως με το υλικό, ήταν σαν να ήμουν πάλι στη δραματική σχολή. Δεν λέγαμε: “Ασχολούμαστε με καυτά κοινωνικά θέματα”, αλλά “ποιοι είναι αυτοί οι χαρακτήρες; Τι τους κινητοποιεί; Ποιο είναι το τόξο της σκηνής; Πού ξεκινά και πού τελειώνει;”. Αυτό με ενθουσίασε. Ήταν η πιο διασκεδαστική εμπειρία που είχα σε γύρισμα εδώ και πολύ καιρό».
Ο δήμαρχος του Πασκάλ είναι ένας ρεαλιστής πολιτικός με κύρια προτεραιότητα να προωθήσει την κατασκευή ενός τεράστιου κέντρου δεδομένων Τεχνητής Νοημοσύνης στην περιοχή. Υπόσχεται ότι το έργο αυτό θα φέρει οικονομική ανάπτυξη και θέσεις εργασίας σε μια πόλη που μαραζώνει λόγω παρατεταμένης ξηρασίας και οικονομικής παρακμής. Ταυτόχρονα, υποστηρίζει πλήρως τα μέτρα δημόσιας υγείας για τον COVID-19. Αντίπαλός του, τόσο ιδεολογικά όσο και ως προς την τοπική εξουσία, είναι ο σερίφης του Φίνιξ, ένας συντηρητικός αστυνομικός που απορρίπτει τα μέτρα προστασίας επικαλούμενος ιατρικές εξαιρέσεις για να μη φορά μάσκα. Η αντιπαλότητα των δύο ανδρών αντικατοπτρίζει τον ευρύτερο διχασμό της αμερικανικής κοινωνίας. Η ιστορία παίρνει ανεξέλεγκτη τροπή που δεν θα αποκαλύψουμε, όμως για τον Πασκάλ η συσχέτιση του οικουμενικού με το προσωπικό έκανε όλη τη διαφορά στην προσέγγισή της. «Ηταν ενδιαφέρον να έχουμε όλες αυτές τις ατομικές εμπειρίες σε κάτι τόσο συλλογικό – γιατί ήμασταν όλοι κάτω από την ίδια παγκόσμια εμπειρία όσον αφορά την πανδημία», λέει.
Είναι τόσο εύκολο να μιλάμε μόνο για τα μεγάλα θέματα και τις πολιτικές συγκυρίες σε σχέση με αυτή την ταινία, αλλά αυτό που πραγματικά με προσγείωσε στην εμπειρία ήταν ότι είχαμε ένα σκηνοθέτη και ένα σύνολο σκηνών με έντονη δραματουργική προσέγγιση.
«Διαφορετικές περιοχές είχαν διαφορετικούς κανόνες, αλλά βρεθήκαμε κάπως όλοι μαζί σε αυτή την εμπειρία. Και όλως περιέργως, όπως λέγεται τόσο όμορφα στην ταινία του Αρι, αυτό μας χώρισε με πολλούς τρόπους. Υπήρχαν αμέτρητες ιστορίες… στην πραγματικότητα απίστευτες μικρές “παρηγοριές” που βίωσα λόγω αυτής της κρίσης, και σχέσεις που δημιουργήθηκαν, κοινότητες που χτίστηκαν μέσα σε μικρές “φούσκες”. Αλλά η πληροφορία που μας δινόταν ήταν πάντα τρομακτική. Και υπήρξε ένα είδος ηθικού τραύματος από την έλλειψη ηγεσίας παντού, με λίγες εξαιρέσεις εμπνευσμένων ηγετών».
Τελικά, παραδέχεται ότι η πανδημία τον άλλαξε. «Αλλαξε κάτι στην οπτική μου που δεν πίστευα ότι θα συμβεί στην ώριμη ηλικία των 40 και κάτι», συνεχίζει. «Νόμιζα ότι η οπτική μου είχε παγώσει, αλλά ξεπάγωσε και έχει μείνει έτσι από τότε. Ετσι μόνο μπορώ να το περιγράψω».
