Το ετήσιο συνέδριο του Marie Claire για την ενδυνάμωση των γυναικών επέστρεψε στο Cape Sounio την Τρίτη 14 Οκτωβρίου. Ο τίτλος του 7oυ Marie Claire Power Trip ήταν Women Taking Action. Η συγγραφέας Αμάντα Μιχαλοπούλου μίλησε στην Ελιάνα Χρυσικοπούλου, δημοσιογράφο στο Marie Claire, με θέμα «Ξαναγράφοντας για τη γυναικεία εμπειρία».
Με αφορμή το νέο της μυθιστόρημα «Το μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη» (εκδ. Πατάκη), για τη μητρότητα και τη θυγατρικότητα, μίλησε για τις διάφορες φάσεις της ζωής μιας γυναίκας, εστιάζοντας ιδιαίτερα στην εμμηνόπαυση, για την οποία σχολίασε πως «ένιωθα ότι δεν έχει περιγραφτεί αρκετά, στην περιπλοκότητά της». Ενώ συζητάμε για τη μετάβαση της εφηβείας, σε μια γυναίκα, τότε γιατί όχι και εκείνη της εμμηνόπαυσης; «Η εμμηνόπαυση με ενδιέφερε ως αφήγηση. Τι σημαίνει παύω και ξαναρχίζω. Ακόμα και μορφολογικά, αυτό το βιβλίο έχει πολλά σταματήματα και ξεκινήματα. Πώς μπορούμε να δούμε κάτι αλλιώς, ακόμα και μορφολογικά;». Αναφερόμενη σε σχετική φράση της Valeria Golino, η οποία είχε μιλήσει νωρίτερα στο 7o Marie Claire Power Trip, συμφώνησε πως και για την ίδια «αυτή η ηλικία ήταν μια τρομερή απελευθέρωση – η στιγμή που παύεις να ενδιαφέρεσαι για να αρέσεις σε όλους. Μεγάλωσα σε μια γενιά όπου μας ενδιέφερε πάρα πολύ η αντρική ματιά στη γυναικεία ύπαρξη. Ως ένα κορίτσι που έπρεπε να είναι ευγενικό, χαμογελαστό, να αρέσει σε όλους. Έπρεπε να διανύσω μια πολύ μεγάλη περίοδο, όχι μόνο της γενιάς μας αλλά και κοινωνικοπολιτικής αλλαγής. Η 23χρονη σήμερα κόρη μου με δίδαξε πράγματα που δεν με δίδαξε η μητέρα μου, πώς μπορεί να κινείται και να ανθίζει μια γυναίκα ανεξαρτήτως ηλικίας. Μια τεράστια επανάσταση ήταν για μένα η εμμηνόπαυση.
«Η ηλικία της εμμηνόπαυσης ήταν μια τρομερή απελευθέρωση – η στιγμή που παύεις να ενδιαφέρεσαι για να αρέσεις σε όλους. Μεγάλωσα σε μια γενιά όπου μας ενδιέφερε πάρα πολύ η αντρική ματιά στη γυναικεία ύπαρξη. Ως ένα κορίτσι που έπρεπε να είναι ευγενικό, χαμογελαστό, να αρέσει σε όλους».
»Θυμάμαι τη Valeria Golino, πολύ νέα, είχα μια αφίσα στο δωμάτιό της, ήταν ένα πρότυπο για μένα. Αυτή την αίσθηση της ανακούφισης, μιας βαθιάς υπαρξιακής ανακούφισης, και επαγγελματικά ακόμα, στον τομέα της καθεμίας, είναι τρομερά ωφέλιμη. Το ότι δεν χρειάζεται να αρέσεις σε όλους σημαίνει ότι μπορώ να γράψω πια ένα βιβλίο διαφορετικό, που μπορεί να μην αρέσει στους άντρες».
«Χρειάστηκε τόλμη και το αντίθετο της ντροπής» τόνισε. «Οι γυναίκες ντρεπόμαστε να μιλήσουμε με χιούμορ ή για “αηδιαστικά πράγματα”. Πρέπει όλο αυτό να είναι καλλωπισμένο ενώ από μέσα υπάρχει το χάος. Η ντροπή είναι ένα βαθιά γυναικείο συναίσθημα. Ακούω γυναίκες της ηλικίας μου να μιλούν με κοριτσίστικη φωνή: δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να μεγαλώσει και να γίνουν γυναίκες, φέρουν μέσα τους το πληγωμένο κορίτσι, με τις ενοχές, που ντρέπεται».
Σε μια παλαιότερη συνέντευξη που είχε πάρει η ίδια νεότερη, ως δημοσιογράφος, με τη Λιλή Ζωγράφου, «με κοριτσίστικη φωνή», εκείνη της είχε πει: «Κορίτσι μου, πώς φαίνεται ότι δεν έχεις κάνει αρκετό έρωτα στη ζωή σου. Τότε η φωνή μου άλλαξε – μου επέτρεπε να μεγαλώσω».
«Η ντροπή είναι ένα βαθιά γυναικείο συναίσθημα. Ακούω γυναίκες της ηλικίας μου να μιλούν με κοριτσίστικη φωνή: δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να μεγαλώσει και να γίνουν γυναίκες, φέρουν μέσα τους το πληγωμένο κορίτσι, με τις ενοχές, που ντρέπεται».
Για τη μητρότητα η Αμάντα Μιχαλοπούλου είπε: «Ας πάρουμε τη μητρότητα της Βίβλου, τις πρωταρχικές αφηγήσεις, εκεί η Παναγία εμφανίζεται όταν γεννάει, στον γάμο της Κανά -όπου της λέει ο γιος της, εσύ, γυναίκα, μη μιλάς- και στον Σταυρό. Τέσσερις άντρες, οι ευαγγελιστές, διαμορφώνουν το πώς υπάρχει μια γυναίκα στον κόσμο που μάς ακολουθεί ακόμα.
»Οι κλασικοί αιώνες της αφήγησης είναι γεμάτα έργα αντρών που περιγράφουν πώς φέρονται οι γυναίκες στα παιδιά τους. Στον εικοστό αιώνα δεν ξέρω αν αλλάζει πάρα πολύ αυτό. Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς αντιμετωπίζουν οι άντρες συγγραφείς τις μητέρες και τις κόρες τους. Πώς θα έγραφε την ιστορία η ίδια η Μποβαρί; Με αυτό τον τρόπο; Όχι. Αλλά η Μποβαρί δεν είχε φωνή τότε. Αντίθετα, τα τελευταία χρόνια έχουμε μια πιο πολιτική λογοτεχνία, που παίρνει το οικείο περιβάλλον του σπιτιού και το κάνει πολιτική.
»Έλεγε πριν η Béart [επίσης ομιλήτρια στο 7ο Marie Claire Power Trip] πώς έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε γυμνές γυναίκες στο σινεμά – δεν μπορεί να μη σε διαμορφώσει αυτό στον τρόπο που ερωτεύεσαι, που επιζητάς την ισότητα, που βλέπεις το σώμα και την ψυχή σου. Όταν η Κατερίνα Ευαγγελάτου μού έδωσε την ευκαιρία να γράψω μια καινούρια Φαίδρα [«Η Φαίδρα καίγεται», παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου] μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναδώ μια γυναίκα υπό το φως της σημερινής κατάστασης, μια άλλη Φαίδρα. Αυτό ήταν πολύ απελευθερωτικό».
«Ας πάρουμε τη μητρότητα της Βίβλου, τις πρωταρχικές αφηγήσεις, εκεί η Παναγία εμφανίζεται όταν γεννάει, στον γάμο της Κανά -όπου της λέει ο γιος της, εσύ, γυναίκα, μη μιλάς- και στον Σταυρό. Τέσσερις άντρες, οι ευαγγελιστές, διαμορφώνουν το πώς υπάρχει μια γυναίκα στον κόσμο που μάς ακολουθεί ακόμα».
Σε ερώτηση για την ανισορροπία στον καταμερισμό των εργασιών στην οικογένεια, που παραμένει ώς σήμερα, απάντησε: «Να μην ξεχνάμε ότι από τη στιγμή που έχουμε την αντισύλληψη υπάρχει ένας έλεγχος. Είναι αυτό ακριβώς που προσπαθούν να μας πάρουν οι ακροδεξιοί πολιτικοί, για να έχουν έναν δυνατό στρατό μετά από λίγα χρόνια. Δεν το θέλουν, γι’ αυτό υπάρχει αυτό το θέμα με την έκτρωση. Πριν από χρόνια, η Atwood είχε γράψει το μυθιστόρημα “Η Ιστορία της Θεραπαινίδας”, όπου οι γυναίκες κρατούνταν ως σκλάβες για να τις γονιμοποιούν. Αυτές οι αφηγήσεις, που ήταν κάποτε επιστημονική φαντασία, γίνονται πραγματικότητα. Να δουλέψουμε με νέες αφηγήσεις για να το ξορκίσουμε αυτό. Η τέχνη είναι ένα τρομερά μεγάλο όπλο».
Για το Marie Claire Power Trip
Το Marie Claire Power Trip δεν είναι απλώς ένα συνέδριο – είναι μια κινητήριος δύναμη αλλαγής που φέρνει κοντά πρωτοπόρες γυναίκες από όλο τον κόσμο για να εμπνεύσουν, να συνδεθούν και να διαμορφώσουν το μέλλον. Κάθε χρόνο δημιουργεί έναν χώρο όπου ηγέτιδες, καλλιτέχνιδες, επιχειρηματίες και φορείς της αλλαγής συμμετέχουν σε τολμηρές συζητήσεις που αμφισβητούν τα καθιερωμένα, επαναπροσδιορίζουν την ηγεσία και πυροδοτούν συλλογική δράση.
Η φετινή διοργάνωση συνεχίζει την αποστολή της να αναδεικνύει τις γυναικείες φωνές σε όλη τους τη διαφορετικότητα, εστιάζοντας στον τρόπο με τον οποίο μεταμορφώνουν τον πολιτισμό, την επιχειρηματικότητα, την πολιτική και την κοινωνία.
Από τα ανώτατα επίπεδα διακυβέρνησης έως τη δημιουργική δύναμη του κινηματογράφου, από την ηγεσία σε ανθρωπιστικά ζητήματα έως την καινοτομία στην επιχειρηματικότητα, το Power Trip εξερευνά πώς οι γυναίκες ξαναγράφουν αφηγήσεις, γκρεμίζουν εμπόδια και χρησιμοποιούν την επιρροή τους για ουσιαστική αλλαγή.
Για την Αμάντα Μιχαλοπούλου
Η Αμάντα Μιχαλοπούλου είναι συγγραφέας. Έχει γράψει εννιά μυθιστορήματα, τρεις συλλογές διηγημάτων και μια νουβέλα. Έχει τιμηθεί με το Βραβείο Διηγήματος του περιοδικού Ρεύματα για το Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη (1993), το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού Διαβάζω για το Γιάντες (1996), το Βραβείο Διεθνούς Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών και το Καταλανικό Liberis Liber για το Θα ήθελα (2005), το Βραβείο Διηγήματος του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για τη Λαμπερή Μέρα (2012). Τα μυθιστορήματά της “Γιατί σκότωσα την καλύτερή μου φίλη” και “Η γυναίκα του Θεού” έφτασαν στη βραχεία λίστα του Βραβείου ALTA στις ΗΠΑ. Τον Ιούλιο του 2021 το θεατρικό της “Η Φαίδρα καίγεται” ανέβηκε στη μικρή Επίδαυρο.
Έχει ζήσει και γράψει στο Βερολίνο (DAAD και LCB), στην Κίνα (Shanghai Writers Association), στις ΗΠΑ (Edward Albee Foundation, Ledig-Rowohlt, Bellagio Rockefeller Foundation etc.) Συμμετείχε επίσης στο διεθνούς φήμης Iowa International Writers Program. Έργα της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες.
Τελευταίο της έργο είναι «Το μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη» (εκδ. Πατάκη 2025)- ένα μυθιστόρημα για τη μητρότητα και τη θυγατρικότητα.
Ζει στην Αθήνα και διδάσκει δημιουργική γραφή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΔΩ
