Το ετήσιο συνέδριο του Marie Claire για την ενδυνάμωση των γυναικών επέστρεψε στο Cape Sounio. Ο τίτλος του 7oυ Marie Claire Power Trip είναι Women Taking Action. Η πολυβραβευμένη ηθοποιός και σκηνοθέτις Valeria Golino μίλησε στην Αναστασία Καμβύση, διευθύντρια σύνταξης του Marie Claire, με θέμα «Φτιάχνοντας τον δικό σου ορίζοντα: Η τόλμη και το καλλιτεχνικό όραμα ως δυνάμεις αλλαγής».
Κόρη Ιταλού και Ελληνίδας, μεγάλωσε στη Νάπολη αλλά και στην Αθήνα. Η κληρονομιά της, όπως διαβεβαίωσε την κ. Καμβύση σε σχετική ερώτησή της, τη διαμόρφωσε ως καλλιτέχνη: «Ό,τι έχουμε δει και ακούσει γύρω μας, η ομορφιά που έχουμε συνηθίσει και στην Ιταλία και στην Ελλάδα και η ασχήμια –αν και μια ασχήμια του Νότου, που δεν είναι πάντα τελείως άσχημη!– σίγουρα με έχουν επηρεάσει, όλους μάς έχουν επηρεάσει. Κουβαλάμε μέσα μας χάος και ομορφιά μαζί. Είμαι περήφανη που είμαι Ιταλο-ελληνίδα».
«Κουβαλάμε μέσα μας χάος και ομορφιά μαζί. Είμαι περήφανη που είμαι Ιταλο-ελληνίδα».
Με αφορμή τις αποφάσεις που έχει πάρει –όχι πάντα ασφαλείς, ακόμα και αν ήταν να απορρίψει μια χολιγουντιανή παραγωγή για μια μικρότερη, ευρωπαϊκή– ρωτήθηκε αν πιστεύει πως το ευρωπαϊκό σινεμά έχει μεγαλύτερο βάθος και ψυχή. «Οι Αμερικάνοι έχουν κάνει φανταστικό σινεμά, το σινεμά είναι σε μεγάλο μέρος αμερικάνικο» αναγνώρισε, προσθέτοντας ωστόσο πως στην Ευρώπη είναι πιο έντονη η ιδέα του σινεμά του δημιουργού: «Οι ευρωπαϊκές ταινίες είναι πολύ προσωπικές, φέρουν την προσωπική ματιά του δημιουργού τους».
Αγαπούσε και αγαπάει τη δουλειά του ηθοποιού αλλά, όπως έχει πει παλαιότερα, ο σκηνοθέτης είναι αυτός που παίρνει όλες τις αποφάσεις. «Ήμουν ηθοποιός από 16 ετών αλλά τελικά έγινα σκηνοθέτις στα 45 μου». Όπως αστειεύτηκε, «είμαι μια “ώριμη” ηθοποιός αλλά νεαρή σκηνοθέτις. Μου πήρε πολύ καιρό να γίνω σκηνοθέτις – και γιατί είμαι γυναίκα, πιστεύω. Δεν είναι τόσο το πώς με βλέπουν οι άλλοι όσο το πώς βλέπω τον εαυτό μου. Δεν είχα αυτοπεποίθηση. Κάπου φοβόμουν ότι δεν θα ήμουν αρκετή».
Ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στις ταινίες της είναι η επιλογή στη ζωή και στον θάνατο. Τι σε ελκύει σε αυτό το τόσο δύσκολο θέμα; Τη ρώτησε η κ. Καμβύση. «H πρώτη μου ταινία ήταν για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Όλοι, εκτός από τους συνεργάτες μου στην ταινία, ήταν ενάντια σε αυτό. Θεώρησαν ότι εκτός από δύσκολο θέμα δεν θα ήταν και αρκετά εμπορικό, ότι κανένας δεν θα ήθελε να τη δει». Πιστεύει ωστόσο ότι το σινεμά έχει τη δύναμη να επηρεάζει τη γνώμη του καθενός μας.
«Ο μόνος τρόπος να είμαι ακτιβίστρια είναι να είμαι συνεπής σε ό,τι κάνω», πρόσθεσε. «Ο θάνατος έχει γίνει ταμπού, θέλουμε να τον βγάλουμε τελείως έξω από το οπτικό πεδίο μας. Η σχέση μας μαζί του έχει αλλάξει πολύ. Στο παρελθόν ήταν φυσιολογικό κομμάτι της ζωής Πλέον, μιλάμε όλο και λιγότερο για αυτόν, αν και τον βλέπουμε παντού: συνέχεια βλέπουμε ανθρώπους να πεθαίνουν με θεαματικούς τρόπους στο σινεμά, αλλά και μόνο το να μιλήσουμε για αυτόν σήμερα είναι ταμπού».
«Ο θάνατος έχει γίνει ταμπού, θέλουμε να τον βγάλουμε τελείως έξω από το οπτικό πεδίο μας. Η σχέση μας μαζί του έχει αλλάξει πολύ. Στο παρελθόν ήταν φυσιολογικό κομμάτι της ζωής Πλέον, μιλάμε όλο και λιγότερο για αυτόν, αν και τον βλέπουμε παντού».
Για τη σχέση της με τους άντρες, όπως έχει διαμορφωθεί μέσα στα χρόνια και ιδιαίτερα καθώς μεγαλώνει, πρόσθεσε: «Τρέφω ακόμα τρυφερά συναισθήματα για εκείνους. Αλλά όταν ήμουν νεότερη με έλκυε ιδιαίτερα το πνεύμα και η ενέργειά τους. Στα εξήντα, μου συμβαίνει το αντίθετο: Με ενδιαφέρουν οι φιλίες με γυναίκες γιατί οι πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι που έχω γνωρίσει τα τελευταία χρόνια είναι γυναίκες».
Αναγνώρισε, όμως, ότι το πέρασμα του χρόνου και οι αλλαγές που φέρνει δεν αφήνουν κανέναν ανεπηρέαστο. «Αλλάζει το σώμα σου, το δέρμα σου. Ναι, φοβάμαι κι εγώ τη γήρανση. Αλλά ως ηθοποιός σήμερα νιώθω πιο ελεύθερη και δυνατή από ό,τι στα 25 μου, γιατί, απλά, δεν με νοιάζει! Φοβάμαι πολύ λιγότερο από ό,τι όταν ήμουν νεότερη».
«Ως ηθοποιός σήμερα νιώθω πιο ελεύθερη και δυνατή από ό,τι στα 25 μου, γιατί, απλά, δεν με νοιάζει! Φοβάμαι πολύ λιγότερο από ό,τι όταν ήμουν νεότερη».
Με αφορμή μια ηρωίδα που έχει υποδυθεί, την Άννα, που ενώ ήταν μια ζωή ήσυχη αποφάσισε μεγαλώνοντας να κάνει «χαμό», σχολίασε πως αξίζει κάποιος να κάνει «φασαρία» σήμερα: «Πάντα από τη φασαρία βγαίνει κάτι, πρέπει να κάνουμε φασαρία για να αλλάξουν τα πράγματα. Δεν είμαι ιδιαίτερα επαναστατική γιατί τότε πρέπει να ζεις και τις συνέπειες. Δεν μπορεί να είσαι επαναστάτης από τον καναπέ σου: εγώ εργάζομαι μέσα στο σύστημα και από εκεί λέω αυτά που θέλω. Αλλά νομίζω ότι από τη στιγμή που τα πράγματα πάνε όπως πάνε, λίγη φασαρία χρειάζεται, να ξυπνήσουμε. Αν είναι να αλλάξουν τα πράγματα, είναι ο μόνος τρόπος να συμβεί».
Για το Marie Claire Power Trip
Το Marie Claire Power Trip δεν είναι απλώς ένα συνέδριο – είναι μια κινητήριος δύναμη αλλαγής που φέρνει κοντά πρωτοπόρες γυναίκες από όλο τον κόσμο για να εμπνεύσουν, να συνδεθούν και να διαμορφώσουν το μέλλον. Κάθε χρόνο δημιουργεί έναν χώρο όπου ηγέτιδες, καλλιτέχνιδες, επιχειρηματίες και φορείς της αλλαγής συμμετέχουν σε τολμηρές συζητήσεις που αμφισβητούν τα καθιερωμένα, επαναπροσδιορίζουν την ηγεσία και πυροδοτούν συλλογική δράση.
Η φετινή διοργάνωση συνεχίζει την αποστολή της να αναδεικνύει τις γυναικείες φωνές σε όλη τους τη διαφορετικότητα, εστιάζοντας στον τρόπο με τον οποίο μεταμορφώνουν τον πολιτισμό, την επιχειρηματικότητα, την πολιτική και την κοινωνία.
Από τα ανώτατα επίπεδα διακυβέρνησης έως τη δημιουργική δύναμη του κινηματογράφου, από την ηγεσία σε ανθρωπιστικά ζητήματα έως την καινοτομία στην επιχειρηματικότητα, το Power Trip εξερευνά πώς οι γυναίκες ξαναγράφουν αφηγήσεις, γκρεμίζουν εμπόδια και χρησιμοποιούν την επιρροή τους για ουσιαστική αλλαγή.
Για τη Valeria Golino
Η Βαλέρια Γκολίνο είναι Ιταλίδα ηθοποιός, σκηνοθέτις, παραγωγός και σεναριογράφος με διεθνή καριέρα που εκτείνεται σε τέσσερις δεκαετίες. Ανακαλύφθηκε από τη Λίνα Βερτμίλερ (Scherzo, 1983) και έκανε το ντεμπούτο της στο Piccoli fuochi (1985). Ένα χρόνο αργότερα, κέρδισε το Βραβείο Volpi στο Φεστιβάλ Βενετίας για την ταινία Storia d’amore (1986).
Στο Χόλιγουντ έγινε γνωστή μέσα από ταινίες όπως Ο άνθρωπος της βροχής (1988), Ο Ινδιάνος δρομέας (1991), Στραβοί πιλότοι σε F-16! (1991) και Στραβοί πιλότοι σε F-16: Μέρος Δεύτερο (1993), Στο ευρωπαϊκό σινεμά ξεχώρισε σε έργα όπως η Σφαγή του κόκορα (1996) του Ανδρέα Πάντζη, όπου ερμήνευσε συγκλονιστικά μια κωφάλαλη γυναίκα, καθώς και στο Come il vento (2013), όπου υποδύθηκε την Αρμίδα Μιζερέρε, μία από τις πρώτες γυναίκες που διηύθυναν ιταλικές φυλακές. Για την ερμηνεία της στο Per amor vostro (2015) απέσπασε το δεύτερο Βραβείο Volpi.
Η Γκολίνο πέρασε στη σκηνοθεσία με το Miele (2013), που προβλήθηκε στο τμήμα Un Certain Regard του Φεστιβάλ Καννών, ενώ το πιο πρόσφατο σκηνοθετικό της εγχείρημα, Η Τέχνη της Χαράς (2025), βασισμένο στο μυθιστόρημα της Γκολιάρντα Σαπιέντσα, έκανε πρεμιέρα στις Κάννες και απέσπασε 14 υποψηφιότητες για τα βραβεία David di Donatello της Ιταλικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Παράλληλα, συνεχίζει μια λαμπερή καριέρα ως ηθοποιός, με πρόσφατες συμμετοχές στη βραβευμένη σειρά The Morning Show (2021) και στις ταινίες La vita bugiarda degli adulti (2022) και Te l’avevo detto (2023). Το 2025 πρωταγωνιστεί στα Fuori του Μάριο Μαρτόνε, Elisa του Λεονάρντο ντι Κοστάντσο και La gioia του Νικολάντζελο Τζελορμίνι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΔΩ
