Το ετήσιο συνέδριο του Marie Claire για την ενδυνάμωση των γυναικών επέστρεψε στο Cape Sounio και ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία. Ο τίτλος του 7oυ Marie Claire Power Trip ήταν Women Taking Action και στόχος του να ενισχύσει τις γυναικείες φωνές, να γιορτάσει τα επιτεύγματά τους και να προσφέρει την έμπνευση και τα εργαλεία που θα οδηγήσουν στην αλλαγή.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, σκηνοθέτις Θεάτρου και Όπερας και πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου από το 2019 έως και το 2025, συνομίλησε με την διευθύντρια σύνταξης του Marie Claire Greece, Αναστασία Καμβύση, για το πολιτιστικό τοπίο, τη θέση της γυναίκας στον πολιτισμό και τους νέους ορίζοντες που ανοίγονται μπροστά της.
«Η ζωή μου επεφύλασσε πολλές και ιδιαίτερες προκλήσεις – άλλες αισιόδοξες άλλες πιο σκοτεινές. Όλες συνετέλεσαν στο να με διαμορφώσουν. Όταν επέλεξα να σκηνοθετώ, αν και οι γονείς μου είχαν θέατρο, δεν ξεκίνησα από εκεί. Στη συνέχεια επέλεξα να σπουδάσω ρώσικα και να πάω στη Ρωσία για σπουδές και πρακτική. Όταν ξεκίνησα να σκηνοθετώ ήθελα να έχω αυτή τη σκεύη, εκτός από την οικογενειακή μου παρακαταθήκη. Οι δυσκολίες ήταν τριπλές. Ήμουν νέα, κόρη δύο σπουδαίων ανθρώπων και γυναίκα. Δεν μπορώ να πω τι με δυσκόλεψε περισσότερο. Οι άνθρωποι είναι πολύ επιφυλακτικοί με εκείνους που προέρχονται από σημαντικές οικογένειες – και σε ένα μέρος είναι κατανοητό. Ανάμεσα στα άλλα που μου κληροδότησαν οι γονείς μου ήταν το πείσμα και το πάθος. Και με βοήθησαν να πορευτώ. Αν δεν είχα το πάθος και το πείσμα για αυτό που κάνω θα ήταν όλα πολύ δύσκολα να τα αντιμετωπίσω. Η δυσκολία ήταν μεγαλύτερη όταν ξεκινούσα. Είναι σημαντικό κομμάτι να σε αναγνωρίζουν στον χώρο σου και νομίζω ότι τώρα έχουν ανατρέψει την αρχική εικόνα που είχαν για εμένα. Αν και οι γυναίκες θα πρέπει πάντα να παλεύουμε διπλά και τριπλά μέχρι τα βαθιά γεράματα- για να αποδείξουμε ότι μπορούμε», είπε απαντώντας στο ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετώπισε μέχρι στιγμής στην καριέρα της.
Όσο για το στοίχημα που πιστεύει πως κέρδισε ως σκηνοθέτις είπε: «Να χαράξω μια δική μου πορεία, χωρίς να φοβάμαι να προσφέρω αναγνώσεις σε κλασικά έργα που θεωρούνταν πρωτοποριακές – ακόμα και στην Επίδαυρο που όσοι έχετε βρεθεί εκεί καταλαβαίνετε γιατί κρίνετε ό,τι κάνεις πιο αυστηρά. Ένα κομμάτι θα πω ήταν αυτό: το ότι δεν φοβήθηκα να τολμήσω».
Για το φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου
Νιώθω υπερήφανη και για όλη την ομάδα με την οποία συνεργαστήκαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Προσπαθήσαμε πολλά και πολλά αυτά πέτυχαν με την έννοια μιας αλλαγής στον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος αντιμετώπιζε το φεστιβάλ, τα θέατρά μας, τις παραστατικές τέχνες και το τι σημαίνει να εξάγεις τέχνη, να κάνεις μια διεθνή συμπαραγωγή. Βάλαμε τη μόδα στο φεστιβάλ – δημιουργήσαμε τις προδιαγραφές να μπει η μόδα στα φεστιβάλ, με κοσμήματα, ρούχα – αυτά ήταν βήματα που σχολιάστηκαν. Ανοίξαμε πλατφόρμες και “ανοίξαμε” και το φεστιβάλ.
Βέβαια, όπως είπε και η κα. Σακελλαροπούλου (σ.σ. αναφέρεται στην ομιλία της τ. Προέδρου της Δημοκρατίας στο συνέδριο) σχολιάστηκαν όλα: οι ενδυματολογικές επιλογές μου, ο σύντροφός μου, η καταγωγή μου. Για έναν άντρα δεν θα ήταν έτσι. Σχολιάζαν το ότι ήμουν όλη την ημέρα στο γραφείο – “Καλά γιατί δεν πάει σπίτι της” για έναν άντρα θα έλεγαν “τι αφοσιωμένος είναι”. Αναρωτιόντουσαν μέχρι και γιατί πρέπει να ντύνομαι κομψά. Ο “πόλεμος” δεν ήταν τόσο από άντρες και δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει η μία να είναι ακριβώς ίδια με την άλλη; Ναι, υπάρχει η στήριξη – και ευτυχώς – αλλά ας μιλήσουμε και για αυτό.
Ο τρόπος που σκεφτόμουν το φεστιβάλ δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός από την ιδιοσυγκρασία μου. Αν δει κανείς τα νούμερα θα καταλάβει ότι υπήρχαν αριθμοί -ρεκόρ προσέλευσης. Δεν παίζαμε στην Επίδαυρο μόνο αρχαία δράματα ή αττική τραγωδία. Παραγγείλαμε νέα πράγματα, το “χτίσαμε” αυτό έξι χρόνια – ήμουν και εγώ η πρόεδρος του κόβιντ, όπως είπε και η κα. Σακελλαροπούλου, νωρίτερα. Πήραμε δύσκολες αποφάσεις και προσπαθήσαμε να υπάρξουν παραστάσεις για όλους. Το φεστιβάλ δεν ήταν ένα κλειστό σύστημα. Είμαι και εγώ άνθρωπος ανοιχτός – δεν μου αρέσει η παράστασή μου να είναι για μια κλειστή ελίτ, άρα δεν θα μπορούσα να κάνω έναν τέτοιο φεστιβάλ».
Ο “πόλεμος” δεν ήταν τόσο από άντρες και δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει η μία να είναι ακριβώς ίδια με την άλλη;
Η σχέση με την τέχνη από παιδί, η θέση της ως γυναίκα και η επαγγελματική σχέση με τον σύντροφό της
Η ίδια δεν ένιωσε ποτέ διαφορετικά επειδή είναι γυναίκα και δεν δίστασε να καταπιαστεί με έργα απαιτητικά και πολυπρόσωπα. «Δεν ένιωσα ότι πρέπει να συμπεριφερθώ διαφορετικά στην πρόβα επειδή είμαι γυναίκα – δεν είχα ποτέ δυσκολίες στην πρόβα. Θα ήταν ψέμα να πω ότι είχα δυσκολίες. Στο κομμάτι του φεστιβάλ, επειδή είναι πολιτική θέση και δεν έχουν συνηθίσει γυναίκες σε τέτοιες θέσεις, ναι. Στην τέχνη, όμως, δεν ένιωσα ποτέ δυσπιστία και δεν είχα συμπεριφορές που δεν έδειχναν σεβασμό.
Θυμάμαι από παιδάκι μου άρεσε να μαζεύω τους συγγενείς, τις φίλες μου και να κάνω παραστάσεις. Ήμουν και πρόεδρος στο σχολείο. Υπήρχε κάτι από τότε που γεννηθήκα. Μου δίνει χαρά, γεμίζει τη μέρα μου. Ποτέ δεν κουράζομαι, απλώς μπορεί να εκνευριστώ, ειδικά αν κάποια πράγματα που λέγονται πολλές φορές δεν γίνονται, αλλά δεν κουράζομαι».
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, ως κόρη δύο σπουδαίων ανθρώπων της τέχνης, του σκηνοθέτη Σπύρου Ευαγγελάτου και της ηθοποιού Λήδας Τασσοπούλου, γνώριζε από νωρίς πως είναι δύο επιτυχημένοι συνάδελφοι να πορεύονται μαζί και στη ζωή. Πλεόν το ζει και η ίδια, καθώς συνεργάζεται επαγγελματικά με τον σύντροφό της, συνθέτη Αλέξανδρο-Δράκο Κτιστάκη: «Το είχα ζήσει στο σπίτι μου αυτό. Οι γονείς μου ήταν συνεργάτες πάντα, μέχρι τον πρόωρο χαμό της μητέρας μου, πριν από 15 χρόνια στα 51 της. Εμείς πρώτα ήμασταν ζευγάρι και πολύ συνειδητά καθυστερήσαμε την ένωση την καλλιτεχνική. Επειδή εκείνος είναι συνθέτης, είναι ανακουφιστικό, να έχεις συνεργάτη έναν άνθρωπο δικό σου. Άκουσα με συγκίνηση αυτό που έλεγε η κα. Σακελλαροπούλου, για το τι σημαίνει να έχει τον σύντροφό της στο πλευρό της και για εμένα είναι επίσης, πολύ σημαντικό».
Η συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο της Κίνας και η Λυσιστράτη στο σήμερα
Μετά το πέρας της θητείας της στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, η σκηνοθέτις ταξιδεύει επαγγελματικά για την Κίνα, όπου θα συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο της χώρας. «Φεύγοντας από το φεστιβάλ με περιμένει μια μεγάλη πρόκληση: Από το Εθνικό Θέατρο Κίνας, στη Σαγκάη, μου έκαναν πρόταση για συνεργασία και επέλεξα να ανεβάσω τη Λυσιστράτη. Ένα έργο με τολμηρό θέμα – για όλα τα εδάφη. Έγινε δεκτό, θα δουλέψω με πολλή χαρά με Κινέζους ηθοποιούς και λίγους Έλληνες συνεργάτες που θα ταξιδέψουν μαζί μας. Νιώθω λαχτάρα, αλλά και λίγο τρόμο, όχι γιατί δεν έχω ξαναβρεθεί στο εξωτερικό, αλλά επειδή είναι άλλη κουλτούρα. Πρόκειται για ανθρώπους πολύ παθιασμένους, με πολύ χιούμορ και ανυπομονώ για τις πρόβες ξεκινάμε σε λίγο καιρό.
Η Λυσιστράτη, μάλιστα, με το χιούμορ και τη ευφυΐα της θα μπορούσε να είναι εδώ σήμερα και να συνασπίσει διαφορετικές πόλεις, να φέρει μαζί διαφορετικές νοοτροπίες. Θα ήταν εδώ όχι μόνο γι’ αυτά, αλλά και για την ικανότητά της να επιλύει προβλήματα που οι άντρες ίσως αντιμετώπιζαν διαφορετικά. Οι γυναίκες έχουμε χιούμορ, εξυπνάδα, πονηριά, ευθύτητα, ενσυναίσθηση – μπορούμε να καταφέρουμε αυτό που φαντάζει αδύνατο. Θεωρώ πως η Λυσιστράτη θα ήταν εδώ σήμερα στο συνέδριο αυτό, δυναμική και θα έκανε και ένα πολύ ξεχωριστό act.
Αν γεννιόταν στη σημερινή εποχή δεν θα ήξερε γιατί να πρωτομιλήσει – θα χαιρόταν για όσα πετύχαμε, αλλά θα ταραζόταν και με όσα συμβαίνουν. Σοκάρομαι από τις αναφορές των ανδρών από το έργο που τώρα κάνω τη μετάφρασή του. Σοκάρομαι με το πόσα πράγματα δεν έχουν αλλάξει για την καθημερινότητα των γυναικών, όχι μόνο σε όλο τον κόσμο και σε πόλεις που είναι μακριά μας, αλλά για σημεία της Ελλάδας, για γειτονιές της Αθήνας. Δεν θα αρκείτο η Λυσιστράτη σε όσα έχουμε καταφέρει. Θα ήθελε να ενώσει ακόμη περισσότερες θηλυκότητες σήμερα».
Διαβάστε όλα όσα έγιναν στο 7ο Marie Claire Power Trip εδώ.
