Η Julia Kochetova είναι μια από τους τέσσερις φωτορεπόρτερ που μίλησαν στο Marie Claire Απριλίου για το πώς είναι να καλύπτεις έναν πόλεμο που συμβαίνει στη χώρα σου. Όπως είπε, μεταξύ άλλων: «Καλύπτω εμπόλεμες ζώνες ως φωτορεπόρτερ από το 2013, όταν άρχισε στο Κίεβο η Επανάσταση της Αξιοπρέπειας. Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, έπειτα τη ρωσική εισβολή στο Ντονμπάς το 2014. Για μένα δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά ήταν η πρώτη επώδυνη φορά. Ολόκληρη η χώρα αιμορραγεί. Ο βαθμός της αγριότητας τον οποίο επιδεικνύουν οι Ρώσοι είναι κάτι που δεν χωράει το μυαλό μου.
»Το γεγονός ότι καλύπτω τον πόλεμο ενάντια στη χώρα μου κάνει την υπόθεση πολύ προσωπική. Σημαίνει ότι άνθρωποι που αγαπάς κινδυνεύουν να σκοτωθούν. Σημαίνει ότι το σπίτι σου δεν υπάρχει πια, ότι ο αδερφός σου πήγε να καταταγεί και ότι ο πατέρας σου πήγε στο γραφείο επιστράτευσης εθελοντικά. Σημαίνει ότι συναντάς ένα φίλο πλάι στην γκρεμισμένη γέφυρα του Ίρπιν και ρωτάς με αγωνία: Κατάφερε να φύγει από την πόλη; Οι γονείς του είναι ζωντανοί;».
Μέσα από το λογαριασμό της στο Instagram συνεχίζει να στέλνει ανταποκρίσεις από το μέτωπο. Όπως ένα τραγικό οδοιπορικό στην πόλη του θανάτου, Bucha, από όπου ανέβασε μια σειρά φωτογραφιών και έγραψε:
«Ένας τάφος με την πιο φοβερή επιγραφή – η ημερομηνία γέννησης συμπίπτει με αυτή του θανάτου. Νεκρά λουλούδια. 29 Μαρτίου. 7 Απριλίου. 9 Απριλίου. Η ημερομηνία θανάτου είναι άγνωστη, αντί γι’ αυτή, μια σιωπηλή παύλα, ένας σταυρός χωρίς όνομα, μια ιστορία που δεν έχει ειπωθεί.
»Τα χέρια της είναι γκρίζα, σαν να έχουν στερέψει από αίμα.
»Ένα drone πετάει ψηλά πάνω από το κοιμητήριο. Νομίζω ότι αυτές οι τρύπες δείχνουν μικροσκοπικές από ψηλά – έτσι δείχνει ένας φρεσκοσκαμμένος τάφος.
»”Πάρε με μαζί σου” – απλώνει τα χέρια προς τον ξύλινο τάφο λες κι εκείνος είναι ακόμα ζωντανός, το κερί στα χέρια της σβήνει. Η φωνή του ιερέα είναι δυνατότερη από τον άνεμο.
«”Πάρε με μαζί σου” – απλώνει τα χέρια προς τον ξύλινο τάφο λες κι εκείνος είναι ακόμα ζωντανός, το κερί στα χέρια της σβήνει. Η φωνή του ιερέα είναι δυνατότερη από τον άνεμο».
»Ένα drone πετάει ψηλά πάνω από το κοιμητήριο. Ένας φρεσκοσκαμμένος τάφος δείχνει μικροσκοπικός από ψηλά. Και πόσο μεγάλη τρύπα έχει ανοίξει στην καρδιά της – νομίζω ότι δεν μπορώ να σταματήσω να κάνω τέτοιες ανήσυχες σκέψεις.
»Λευκοί κρίνοι με φόντο το μαύρο σταυρό. Φρεσκοκομμένοι και ακόμα ζωντανοί.
»Όπως και τα ρυτιδιασμένα χέρια της που αγγίζουν το φέρετρο. Πώς να σταματήσεις να νιώθεις σαν αυτό το λευκό λουλούδι;
»Μια χούφτα γης πάνω από τον τάφο. Η δική μου γη. Η φράση “πάρε με μαζί σου” ηχεί ακόμα στα αυτιά μου.
»Πλησιάζουμε το νεκροτομείο στην Bucha, όπου γίνεται η αναγνώριση των σορών.
»Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μυρωδιά.
»Στις 18 Απριλίου η Valentyna Nechyporenko θάβει το γιο της, τον Ruslan Nechyporenko, κάτοικοι της Bucha, που σκοτώθηκε κατά τη ρωσική κατοχή».
Δείτε την ανάρτηση:
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
