Σήμερα, 23 Ιουλίου 2025, συμπληρώνονται επτά χρόνια από την ημέρα, στις 23 Ιουλίου 2018, της πυρκαγιάς στο Μάτι, που είχε ως τραγικό απολογισμό 104 νεκρούς, ανάμεσα σε αυτούς και πολλά παιδιά. Για τη Μαρίνα Καρύδα, ωστόσο, συγγραφέα του βιβλίου «Μάτι. 23 Ιουλίου 2018» (εκδ. Παπαδόπουλος), κάθε μέρα είναι μια τραγική επέτειος, γιατί δεν σταμάτησε ποτέ να ξαναζεί το γεγονός, μέσα από την έρευνά της και την επαφή της με φίλους και συγγενείς των νεκρών. Στο προφίλ της στο Facebook μοιράστηκε μια ιστορία ενός φίλου, που επιβεβαίωσε ότι ήταν η τύχη, εκείνη την ημέρα, που αποφάσισε ποιος θα επιβιώσει.
«Χτες μιλούσα με ένα φίλο Ματιώτη.
»Μικρός ο τόπος, τα περισσότερα θύματα παιδικοί φίλοι του, παιδιά φίλων του, γονείς φίλων του που ήταν σαν γονείς του.
»Ο δρόμος που μένει μετράει 8 θύματα!
»Δεν ήταν η πρώτη φορά που μιλούσαμε “ξαναζώντας” την ημέρα της φωτιάς, αλλά κάθε φορά είναι σαν πρώτη.
»Ήταν στο αυτοκίνητο με τη γυναίκα του και τα δύο του παιδάκια 1,5 και 3,5 χρονών.
»”Ευτυχώς έστριψα αριστερά” μου είπε!
»”Κι εγώ το ίδιο” του απάντησα “στην κόρη μου όμως της είπα να πάει δεξιά προς το λιμανάκι και εγκλωβίστηκε”.
»Μια στροφή! Μια τυχαία απόφαση που καθόρισε τις ζωές μας εκείνο το απόγευμα.
»Εμείς στρίψαμε αριστερά προς τη Νέα Μάκρη. Ο Γρηγόρης με τα δυο του παιδιά έστριψε δεξιά προς τη Ραφήνα.
»Εμείς σωθήκαμε, ο Γρηγόρης με τα παιδιά κάηκαν!
«Μια στροφή! Μια τυχαία απόφαση που καθόρισε τις ζωές μας εκείνο το απόγευμα. Εμείς στρίψαμε αριστερά προς τη Νέα Μάκρη. Ο Γρηγόρης με τα δυο του παιδιά έστριψε δεξιά προς τη Ραφήνα. Εμείς σωθήκαμε, ο Γρηγόρης με τα παιδιά κάηκαν!»
»Όλοι αβοήθητοι, μόνοι, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς ενημέρωση.
»”Φλόγες παντού! Τα παιδιά είχαν γουρλώσει τα ματάκια τους και δε μιλούσαν. Προσπάθησα να μη φοβηθούν. Τους είπα πως είναι παιχνίδι επιβίωσης, δεν φοβόμαστε, αλλά μόλις ανοίξω την πόρτα θα σας πάρω αγκαλιά και θα αρχίσουμε να τρέχουμε! Η γυναίκα μου είπε: λιποθυμάω…”.
»Ξαναγύρισα πίσω το βράδυ, αφού είχα αφήσει τα παιδιά ασφαλή. Στη γωνία του δρόμου μου κείτονταν ένα πτώμα καμένο. Στα αυτοκίνητα απανθρακωμένοι. Μια γυναίκα ούρλιαζε. Το πιστεύεις πως κοιτούσα ανέκφραστος; Σαν ζόμπι, δεν αντιδρούσα.
»Τη μητέρα του Νίκου, ήμουν με τους διασώστες όταν τη βρήκαμε. Τρεις μέρες την έψαχνε. Ήμασταν μέσα στο σπίτι, στο μπάνιο, τους λέω κοιτάξτε εδώ, δεν είναι η κουρτίνα του μπάνιου καμένη… Ξέρεις πόσο αγαπούσε ο Νίκος τη μητέρα του;”.
»23 Ιουλίου 2018! ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΩ!
»Κανείς σας δεν πρέπει να ξεχάσει…
»Η φωτογραφία είναι τα ανιψάκια μου μετά το μπάνιο στη θάλασσα εκείνο το πρωί. Έτυχε να φύγουν το μεσημέρι για την Αθήνα, αλλιώς από μια δική μου τυχαία επιλογή στροφής θα κρίνονταν η ζωή τους.
»Κάπως έτσι εκείνη η ημέρα μετατράπηκε από την καλοκαιρινή ανεμελιά σε κόλαση, και 11 ανήλικα παιδάκια κάηκαν αγκαλιά με τους δικούς τους».
Δείτε την ανάρτηση:
