Ήταν το καλοκαίρι του 1993 όταν οι γονείς της 14χρονης τότε Kerri Cunningham σχεδόν την έσυραν μαζί τους σε ένα ταξίδι στην Ευρώπη, το οποίο εκείνη δεν ήθελε να κάνει καθόλου: προτιμούσε, σαν κλασική έφηβος, να περάσει τις διακοπές της με τους φίλους της.
Εκ των υστέρων όμως εκείνη η εμπειρία, που ξεκίνησε από τη Βρετανία, συνεχίστηκε στη Γαλλία και ολοκληρώθηκε με τον γύρο της Ιταλίας, άλλαξε για πάντα τη ζωή της.
Η οικογένειά της γνωρίστηκε με μια οικογένεια Βρετανών, που είχε έναν 15χρονο γιο, τον Dirk, ο οποίος επίσης είχε ακολουθήσει απρόθυμα τους γονείς του στις διακοπές. Ωστόσο η διάθεση και των δύο παιδιών άλλαξε όταν αντίκρισαν για πρώτη φορά ο ένας τον άλλον. Η Kerri σκέφτηκε αμέσως ότι ο Dirk ήταν «πολύ όμορφος» και καταγοητεύτηκε. Της θύμισε τον Hugh Grant, που τότε ήταν ανάμεσα στους ζεν πρεμιέ του κινηματογράφου.
Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Σύντομα και τα παιδιά και οι γονείς τους δέθηκαν. Οι δύο έφηβοι άρχισαν να μοιράζονται τα ακουστικά του ίδιου Walkman, ακούγοντας τις αγαπημένες τους μουσικές.
Η οικογένειά της γνωρίστηκε με μια οικογένεια Βρετανών, που είχε έναν 15χρονο γιο, τον Dirk, ο οποίος επίσης είχε ακολουθήσει απρόθυμα τους γονείς του στις διακοπές. Ωστόσο η διάθεση και των δύο παιδιών άλλαξε όταν αντίκρισαν για πρώτη φορά ο ένας τον άλλον.
Οι οικογένειες έγιναν παρέα και συνέχισαν μαζί το ταξίδι στη Γαλλία και, μετά, στην Ιταλία. Η Kerri εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι ο Dirk «έβλεπε τη θετική πλευρά στα πάντα» – ακόμα και όταν έπρεπε να σπρώχνει το αναπηρικό αμαξίδιο με το οποίο μετακινείτο ο πατέρας του στα πλακόστρωτα της Ιταλίας.
Τα βράδια, οι δυο τους ξεγλιστρούσαν από τις οικογένειές τους και μοιράζονταν ένα μπουκάλι σαμπάνια. Σύντομα έγιναν φίλοι και, στη συνέχεια, ζευγάρι. «Νιώθαμε απόλυτα άνετα μαζί. Θυμάμαι να καθόμαστε σε μια γόνδολα στη Βενετία και να γελάμε ασταμάτητα» λέει ο Dirk σήμερα στο CNN.
Όταν, στο τέλος του καλοκαιριού, έπρεπε να χωριστούν οι δρόμοι τους, δεν ήταν εύκολο για τους εφήβους να πουν το «αντίο». Ωστόσο, οι οικογένειές τους οργάνωναν μια επανασύνδεση, το καλοκαίρι του 1994, αυτή τη φορά στη Νέα Υόρκη. Στο μεταξύ, τα παιδιά επικοινωνούσαν με γράμματα και τηλεφωνήματα – δεν υπήρχαν ακόμα τα social media.
Το επόμενο καλοκαίρι, η σχέση τους συνεχίστηκε. Πέρασαν «συναρπαστικά» όλοι μαζί στη Νέα Υόρκη, όπως λέει ο Dirk. «Ήταν ο πρώτος μας έρωτας. Το γεγονός ότι ξέραμε ότι είχαμε περιορισμένο χρόνο μαζί το έκανε όλο αυτό ακόμα πιο ξεχωριστό». Κατανοούσαν ότι δεν μπορούσαν να είναι μαζί, αλλά γνώριζαν κατά βάθος ότι «θα ξανασυναντιόμασταν κάποια στιγμή στο μέλλον».
«Ήταν ο πρώτος μας έρωτας. Το γεγονός ότι ξέραμε ότι είχαμε περιορισμένο χρόνο μαζί το έκανε όλο αυτό ακόμα πιο ξεχωριστό».
Σταδιακά, όπως συμβαίνει συνήθως στις εξ αποστάσεως σχέσεις, η επικοινωνία τους αραίωσε και μέχρι να τελειώσουν το σχολείο, είχε σταματήσει. Άρχισαν και οι δύο σπουδές, έπιασαν δουλειά, έβγαιναν με άλλους ανθρώπους και γενικά προχωρούσαν ο καθένας με τη ζωή του. Δεν σταμάτησαν όμως ποτέ να σκέφτεται ο ένας τον άλλον με τρυφερότητα. Στο μεταξύ οι γονείς τους κρατούσαν επαφή – άλλωστε η επικοινωνία είχε γίνει πιο εύκολη με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.
Η Kerri ήταν μόλις 19 ετών όταν ο πατέρας της διαγνώστηκε με τη νόσο του κινητικού νευρώνα και πέθανε. Είχε κανονίσει ένα ταξίδι στο Παρίσι με φίλες της, αλλά το ακύρωσε. Τότε όμως η μητέρα του Kerri σκέφτηκε να τους πάει μαζί στο Παρίσι – είχε σπουδάσει εκεί, και γνώριζε την πόλη πολύ καλά. Φαίνεται πως θεώρησε, επιπλέον, πως θα έκανε καλό στο κορίτσι η επανασύνδεση με τον Dirk. Όταν ξανασυναντήθηκαν, πράγματι, ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μία μέρα. «Έτυχε να είναι η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Ήταν πολύ ρομαντικό». Η ξενάγηση έγινε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα από το γεγονός ότι η μητέρα του Dirk, που είχε σπουδάσει ιστορία της τέχνης, τους πήγε σε λιγότερο γνωστά μνημεία.
Το ταξίδι ήταν τέλειο, αλλά είχε και μια γλυκόπικρη αίσθηση, καθώς η Kerri πενθούσε τον πατέρα της. Ήταν επίσης κάπως σαν ένας αποχαιρετισμούς του εφηβικού έρωτά της για τον Dirk. Στον αποχαιρετισμό τους δεν υπήρχαν πλάνα επανασύνδεσης στον ορίζοντα.
Ο Dirk, αφού βγήκε με διάφορες γυναίκες, κατέληξε να παντρευτεί και να αποκτήσει τρία παιδιά. Η Kerri ερωτεύτηκε τον Dean, που ζούσε στην περιοχή τους. Μάλιστα η οικογένεια του Dirk παραβρέθηκε στον γάμο των τελευταίων, το καλοκαίρι του 2010.
Σε μια τραγική ειρωνεία της τύχης, το 2015 η κόρη του Dirk διαγνώστηκε με μια σπάνια νευρολογική και αναπτυξιακή διαταραχή. Το 2016 πέθανε η μητέρα του. Την ίδια χρονιά, ο σύζυγος της Kerri διαγνώστηκε με καρκίνο του εγκεφάλου σε τερματικό στάδιο. Ο ένας άρχισε να υποστηρίζει τον άλλον εξ αποστάσεως.
Σε μια τραγική ειρωνεία της τύχης, το 2015 η κόρη του Dirk διαγνώστηκε με μια σπάνια νευρολογική και αναπτυξιακή διαταραχή. Το 2016 πέθανε η μητέρα του. Την ίδια χρονιά, ο σύζυγος της Kerri διαγνώστηκε με καρκίνο του εγκεφάλου σε τερματικό στάδιο. Ο ένας άρχισε να υποστηρίζει τον άλλον εξ αποστάσεως.
Ο Dean πέθανε το 2017. Δεν είχαν αποκτήσει παιδιά με την Kerri. H νέα γυναίκα ένιωθε ότι ο κόσμος της κατάρρεε. Δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί την απώλεια. Τα επόμενα χρόνια πέρασαν δύσκολα, μέχρι που η θεία της της πρότεινε ένα ταξίδι στην Ιρλανδία. Την ίδια περίοδο, έτυχε να της στείλει ένα mail ο Dirk και κανόνισαν να βρεθούν εκεί. «Είχαμε 17 χρόνια να συναντηθούμε».
Τότε, ο Dirk βρισκόταν σε διαδικασία διαζυγίου από τη γυναίκα του και ζούσε με τον πατέρα του. Συναντήθηκαν στο Δουβλίνο και, από την πρώτη στιγμή «αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και έβαλα τα κλάματα. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα σταματήσει να τον αγαπάω και, φίλε, ήταν τόσο ωραίο να σε αγκαλιάζει ένας παλιός, αληθινός φίλος». Είχε έρθει μαζί τους και ο πατέρας του Dirk και καθώς εκείνος έσπρωχνε το αμαξίδιό του στους δρόμους του Δουβλίνου, η Kerri ένιωσε ένα déjà vu: «σαν να ήμασταν ξανά έφηβοι».
Πέρασαν μερικές μόνο μέρες μαζί, αλλά ήταν αρκετές ώστε να ανοιχτούν ο ένας στον άλλο και να μιλήσουν για ό,τι είχε συμβεί στη ζωή του καθενός. Ήταν αυτό που χρειάζονταν περισσότερο εκείνη τη στιγμή. Ένιωθαν τόσο άνετα που, όπου κι αν πήγαιναν, όλοι νόμιζαν ότι ήταν ζευγάρι.
Πέρασαν μερικές μόνο μέρες μαζί, αλλά ήταν αρκετές ώστε να ανοιχτούν ο ένας στον άλλο και να μιλήσουν για ό,τι είχε συμβεί στη ζωή του καθενός. Ήταν αυτό που χρειάζονταν περισσότερο εκείνη τη στιγμή. Ένιωθαν τόσο άνετα που, όπου κι αν πήγαιναν, όλοι νόμιζαν ότι ήταν ζευγάρι.
Οι υποθέσεις των ξένων τούς παρακίνησαν να αναρωτηθούν μήπως, όντως, υπήρχε μεταξύ τους κάτι παραπάνω από μια φιλία. Την ώρα του αποχαιρετισμού τους, στο αεροδρόμιο, ο Dirk είπε στην Kerri ότι την αγαπάει. Άρχισαν να αναζητούν τρόπους να υποδεχτούν ο ένας τον άλλο στη ζωή του και τους βρήκαν: Σήμερα, έξι χρόνια μετά την επανασύνδεσή τους, είναι ακόμα μαζί. Παρόλο που η Kerri πρέπει να πηγαινοέρχεται στις ΗΠΑ για τη δουλειά της και τα παιδιά του Dirk ζουν ακόμα μαζί του στη Βρετανία, η Kerri μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στις δύο χώρες – και απολαμβάνει τον χρόνο που περνάει με τα παιδιά του συντρόφου της, τα οποία αποκαλεί «ένα αληθινό δώρο».
Και πώς εισέπραξαν οι δικοί τους την επανασύνδεση; Όπως ίσως θα περίμενε κάποιος: «Είναι ενθουσιασμένοι», καταλήγει η Kerri.
