Τον άτυχο έρωτα της «Κυρίας με τις καμέλιες» Βιολέττας Βαλερύ, εταίρας στο Παρίσι, για τον Αλφρέντο Ζερμόν, γόνο καλής οικογενείας, θα ζωντανέψει η Εθνική Λυρική Σκηνή σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού και σκηνοθεσία-χορογραφία-σκηνικά Κωνσταντίνου Ρήγου. Τον ρόλο της Τραβιάτα ερμηνεύουν σε δύο διανομές οι κορυφαίες υψίφωνοι Λιζέτ Οροπέσα και Εκατερίνα Σιούρινα, πλαισιωμένες από εξαιρετικούς ερμηνευτές όπως οι Σαϊμίρ Πίργκου, Αλεξέι Ντόλγκοφ και Δημήτρης Πλατανιάς. Η θρυλική όπερα του Τζουζέπε Βέρντι κάνει πρεμιέρα στις 27 και επαναλαμβάνεται στις 28, 30 και 31 Ιουλίου.
Στην πρώτη διανομή η σπουδαία Λιζέτ Οροπέσα, η οποία ερμηνεύει την Τραβιάτα, είναι μια από τις πιο περιζήτητες σοπράνο παγκοσμίως με δύο από τα σημαντικότερα βραβεία της όπερας το 2019. Τον Αλφρέντο ερμηνεύει ο Σαϊμίρ Πίργκου, σπουδαίος τενόρους ο οποίος έχει αποδώσει με μεγάλη επιτυχία το ρόλο στις μεγαλύτερες όπερες του κόσμου. Τζόρτζιο Ζερμόν ο κορυφαίος Έλληνας βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς, που αποσπά διθυραμβικές κριτικές όπου κι αν εμφανίζεται.
Στη δεύτερη διανομή την Τραβιάτα θα ερμηνεύσει η εξαιρετική Εκατερίνα Σιούρινα, η οποία έχει πραγματοποιήσει μια θριαμβευτική διαδρομή στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου και ερμήνευσε πρόσφατα το ρόλο στην Κρατική Όπερα της Βιέννης. Στο ρόλο του Αλφρέντο ο Αλεξέι Ντόλγκοφ, τον οποίο τοελληνικό κοινό χειροκρότησε πρόσφατα στη Λουτσία ντι Λαμμερμούρ σε σκηνοθεσία Κέιτι Μίτσελ. Τον ρόλο του Τζόρτζιο Ζερμόν θα ερμηνεύσει ο σπουδαίος Έλληνας βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος, που έχει έχει ερμηνεύσει το ρόλο σε πολλές ευρωπαϊκές όπερες.
Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου εστιάζει στην «καταναγκαστική ηδονή» η οποία αγκαλιάζει ασφυκτικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, αλλά και στην αίσθηση πνιγμού που μπορεί να δημιουργήσει μια οικονομική δοσοληψία, ειδικά σε βάρος της αγάπης και ακολουθεί τη Βιολέττα Βαλερύ καθώς βυθίζεται, λουσμένη με το φως του έρωτα στο σκοτάδι του θανάτου σε ένα μπαρόκ κάδρο με πινελιές goth εξτραβαγκάντζας.
Αν μάλιστα κρίνουμε από τα sneak peeks στα social media το Μπαλέτο και οι σολίστ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής σίγουρα θα κάνουν τη διαφορά.
Σημειώνει ο σκηνοθέτης της παράστασης Κωνσταντίνος Ρήγος: “Στην Τραβιάτα του Τζουζέππε Βέρντι διακρίνει ξεκάθαρα κανείς μια φλέβα νοήματος που εξακολουθεί να χτυπά έντονα σήμερα: αυτήν της υποχρέωσης της ηδονής. Ο κόσμος της Βιολέττας, που στροβιλίζεται στο βαλς, αγωνιά για το τέλος του πάρτι, για το πέρας της ηδονής: το βαλς είναι η μουσική μετωνυμία αυτής της αγωνίας. Ακόμη και όταν αποσύρεται από την κοσμική ζωή, ακόμη κι όταν πεθαίνει, η Βιολέττα εξακολουθεί να είναι εσωτερικά συντονισμένη στον ρυθμό του βαλς, μέσα στο οποίο αφήνει την τελευταία της πνοή. Στην Τραβιάτα η ηδονή δεν καταδικάζεται ηθικά αλλά γίνεται αντικείμενο παρατήρησης. Η δομή του έργου, όπου τις σκηνές της τρυφηλής ζωής τις διαδέχονται ο χωρισμός και ο θάνατος, αποτελεί από μόνη της μια στοχαστική διαπίστωση, ένα οπερατικό memento mori. Και τι είναι πιο κοντά στον σημερινό ηδονισμό, που βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο μιας κοινωνίας του θεάματος και της κατανάλωσης;
Η Τραβιάτα, παρουσιασμένη στον ιστορικό χώρο του Ηρωδείου, εντάσσεται σε μια απαιτητική όσο και ενδιαφέρουσα συνθήκη: πρέπει κανείς να βρει την ισορροπία μεταξύ των σκηνών της επιδεικτικής ευδαιμονίας και των στιγμών της ιδιωτικότητας. Οι τοίχοι του αρχαίου Ωδείου είναι εγγυητές της διαχρονίας και εντάσσουν υποχρεωτικά την αφήγηση στον μεγάλο χρόνο. Στον ενδιάμεσο αυτό χώρο, μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, η Βιολέττα μοιάζει σταματημένη σε μια εποχή μετέωρη, προσφέροντας στον θεατή την ιστορία της, προϊόν κι αυτή προς κατανάλωση, όπως ήταν και η ίδια.
Ο χώρος του Ηρωδείου μοιράζεται ανάμεσα στα κλειστά δωμάτια (που αντιπροσωπεύουν το εσωτερικό ψυχικό τοπίο της ηρωίδας) και στον κόσμο / σκηνή της καταναγκαστικής ηδονής, όπου δεσπόζει ένα τεράστιο τραπέζι. Οι δύο κόσμοι εξελίσσονται παράλληλα, ενώ η ηρωίδα καθρεφτίζεται στο alter ego της, δίνοντας έτσι υπόσταση στην εσωτερική της διχοτομία, που αποτελεί ίσως και το πιο σημαντικό αφηγηματικό στοιχείο του έργου. Η Τραβιάτα είναι η Βιολέττα, γι’ αυτό και η εστίαση στην αποτύπωση των συναισθημάτων της μεγεθύνεται και προβάλλεται στον φθαρμένο από τον χρόνο τοίχο του Ηρωδείου.
Ο έρωτας, στο ασφυκτικό πλαίσιο που επιβάλλει ο κοινωνικός στιγματισμός της Βιολέττας, είναι το μόνο στοιχείο υπέρβασης σε μια πορεία που παρουσιάζεται ως προδιαγεγραμμένη (όπως προδιαγεγραμμένος είναι ο θάνατος από την αρρώστια). Το δίπολο Έρως / Θάνατος, που την ίδια εποχή απασχολούσε τον Βάγκνερ στον Τριστάνο, δεν έχει εδώ υπαρξιακή αλλά κοινωνική θεμελίωση. Η Βιολέττα δεν μπορεί να υπερβεί τον στιγματισμό της, παρά μπορεί μόνο να αποθεωθεί μέσα από τη συγχώρεση που προσφέρει στον κόσμο που την καταδίκασε να είναι ένας πολύτιμος κρίκος στην αλυσίδα της καταναγκαστικής ηδονής.”
Ραντεβού στο Ηρώδειο στις 27, 28, 30 και 31 Ιουλίου.
