Από τη Μάρα Θεοδωροπούλου
H Σαρλότ Γκενσμπούρ είναι έτοιμη για κάτι πιο ανάλαφρο. Έχοντας περάσει δεκαετίες στην οθόνη ως σύμβολο μιας υπαρξιακά ανήσυχης, συχνά βασανισμένης θηλυκότητας (κυρίως στις ταινίες του συχνού της συνεργάτη Λαρς φον Τρίερ, όπως ο «Αντίχριστος», η «Μελαγχολία» και το «Nymphomaniac»), η διάσημη Γαλλίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια δοκιμάζει για πρώτη φορά τις δυνάμεις της σε τηλεοπτική κωμωδία: υποδύεται την επαγγελματικά πνιγμένη και λίγο άγαρμπη διευθύντρια του Εθνικού Μπαλέτου του Παρισιού στη νέα σειρά «Étoile», με την υπογραφή του κορυφαίου διδύμου Έιμι Σέρμαν-Παλαντίνο («Gilmore Girls») και Ντάνιελ Παλαντίνο. Η ηθοποιός, που πρόσφατα είδε για πρώτη φορά το «Gilmore Girls» μαζί με την έφηβη κόρη της, δηλώνει ότι ανυπομονούσε για μια αλλαγή. «Είναι θαυμάσιο να μπορείς να είσαι ξένοιαστος. Το χρειαζόμουν, ειδικά σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου. Η σωματική κωμωδία [σ.σ.: του ρόλου] απλώς συνέβη και ήταν πολύ αστεία. Ήθελα να χορέψω, γιατί είμαι πρώην χορεύτρια. Πίστευα ότι και ο χαρακτήρας μου θα είχε κάποιο υπόβαθρο σχετικό με το μπαλέτο, αλλά μου είπαν όχι και απογοητεύτηκα, γι’ αυτό έβαλα μέσα την αδεξιότητα και τη σωματική κωμωδία».
Οι προσδοκίες που συνοδεύουν το «Étoile» είναι τεράστιες, καθώς η σειρά έρχεται αμέσως μετά τη μοναδική επιτυχία του πολυβραβευμένου «The Marvelous Mrs Maisel» (της προηγούμενης σειράς του ζεύγους Παλαντίνο) και τοποθετεί την Γκενσμπούρ στο επίκεντρο της προσοχής του αμερικάνικου κοινού, σε μια χώρα που προσεγγίζει διαφορετικά τη διασημότητα απ’ ό,τι η Γαλλία, όπου η ηθοποιός χαίρει σπουδαίας φήμης ως κόρη του Σερζ Γκενσμπούρ και της Τζέιν Μπίρκιν. Η ίδια, ωστόσο, δεν θεωρεί ότι η ζωή της θα αλλάξει ιδιαίτερα τώρα που πρωταγωνιστεί σε σειρά του Amazon Prime. «Στη Γαλλία, τα πράγματα είναι χαμηλότονα. Δεν νομίζω ότι ο κόσμος θα ενδιαφερθεί για την καθημερινότητά μου. Ίσως θα με αναγνωρίζουν περισσότερο, πράγμα που μου συμβαίνει σπάνια. Ζούσα για 6 χρόνια στη Νέα Υόρκη και ήταν πανέμορφα. Φυσικά στη Γαλλία ο κόσμος ξέρει τους γονείς μου και τους θαυμάζει πολύ, οπότε πάντα καταλάβαινα ότι δεν επρόκειτο μόνο για δικούς μου θαυμαστές, αλλά ολόκληρης της οικογένειάς μου. Στην Νέα Υόρκη ήμουν λίγο πιο εγωίστρια, γιατί με αναγνώριζαν από τις ταινίες μου με τον Λαρς ή από τη μουσική μου. Τους ένοιαζε λιγότερο η καταγωγή μου, κάτι που μου άρεσε».
«Στη Γαλλία ο κόσμος ξέρει τους γονείς μου και τους θαυμάζει πολύ, οπότε πάντα καταλάβαινα ότι δεν επρόκειτο μόνο για δικούς μου θαυμαστές, αλλά ολόκληρης της οικογένειάς μου. Στην Νέα Υόρκη ήμουν λίγο πιο εγωίστρια, γιατί με αναγνώριζαν από τις ταινίες μου με τον Λαρς ή από τη μουσική μου. Τους ένοιαζε λιγότερο η καταγωγή μου, κάτι που μου άρεσε», Σαρλότ Γκενσμπούρ
Στο «Étoile», η Γκενσμπούρ υποδύεται την αναπληρώτρια διευθύντρια του επιφανούς παριζιάνικου οργανισμού, που προτείνει στον διευθυντή του Μητροπολιτικού Μπαλέτου της Νέας Υόρκης (Λουκ Κίρμπι) να ανταλλάξουν χορευτές για μία σεζόν, ως λύση για την κρίση που περνάει το μπαλέτο και στις δύο πρωτεύουσες, με τις πτωτικές πωλήσεις των εισιτηρίων και την αυξανόμενη αδιαφορία του κοινού. Για την Γκενσμπούρ, αυτή η γυναίκα που καλείται να βρει την ισορροπία ανάμεσα στο καλλιτεχνικό και το διοικητικό χρησιμοποιεί τη μόδα για να νιώσει δυνατή και θηλυκή. «Τα ρούχα με βοηθούν πολύ, γιατί είναι σαν να μεταμφιέζεσαι. Ειδικά γι’ αυτόν το χαρακτήρα, η γκαρνταρόμπα ήταν πολύ συγκεκριμένη. Οι κόκκινες γόβες [σ.σ.: που βάζει και βγάζει συνεχώς] είναι ένας τρόπος να δείξει ποια είναι. Φοράει σχεδόν αντρικά κοστούμια… το διασκεδάσαμε με το γεγονός ότι αγαπάει τη μόδα και δεν είναι μόνο γραφειοκράτης. Της αρέσει ο καλλιτεχνικός κόσμος». Όσο για το προσωπικό της καθημερινό ντύσιμο, η Γκενσμπούρ, ως γνήσια Παριζιάνα και Λονδρέζα, προτιμάει την απλότητα: «Έχω μια καθημερινή στολή, γιατί [σ.σ.: λόγω της δουλειάς μου] υποδύομαι χαρακτήρες και αλλάζω πολύ. Όταν αποφασίζω να παίξω με τη μόδα, ξεφεύγω προς την υπερβολή και το καταδιασκεδάζω. Αλλά ποτέ δεν είμαι ο εαυτός μου».
Σαν μετρονόμος που κινείται πολύ γρήγορα
Ο Λουκ Κίρμπι χρειάστηκε να πειστεί από την Έιμι Σέρμαν-Παλαντίνο ότι έφτασε η ώρα να γίνει πρωταγωνιστής, έχοντας κερδίσει Emmy για την αξέχαστη, γοητευτική του εμφάνιση ως Λένι Μπρους στο «The Marvelous Mrs Maisel». «Έχει δίκιο η Έιμι», λέει γελώντας. «Εννοώ ότι είναι πολύ κολακευτικό. Θεωρώ ότι αυτή η σειρά απαρτίζεται από ένα θαυμάσιο καστ, εφόσον αφορά θιάσους. Είναι ευχαρίστησή μου να είμαι κατά κάποιον τρόπο επικεφαλής, αλλά νιώθω τυχερός που περιστοιχίζομαι από τόσο αξιόλογους συναδέλφους». Ο Καναδός ηθοποιός έχει την ευκαιρία να δείξει μια πιο ολοκληρωμένη πλευρά του στο «Étoile», ταυτόχρονα αστεία, χαρισματική και μονίμως απαυδισμένη (οι ευθύνες είναι πολλές, οι χορευτές απαιτητικοί και τα χρήματα λίγα). Το χαρακτηριστικό σύμπαν των Παλαντίνο (διάλογοι σε ρυθμούς πολυβόλου, ποπ αναφορές, χιούμορ και λίγος πνευματικός ελιτισμός) ελκύει τον Κίρμπι, που το περιγράφει ως έναν μετρονόμο που κινείται πολύ γρήγορα. «Υπάρχει η αίσθηση ότι αυτοί οι χαρακτήρες χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους και ότι διακυβεύονται πολλά. Ενίοτε, σου δίνουν ένα ποτήρι νερό και όλα μαλακώνουν και επιβραδύνονται και μπορούμε να δούμε ο ένας τον άλλον πιο αληθινά. Αλλά οι άνθρωποι αυτοί ωθούνται από μια ανάγκη που τους ακολουθεί για χρόνια και θέλουν να τους βλέπεις, να τους ακούς, να τους καταλαβαίνεις και να πετυχαίνουν πράγματα. Είναι πολύ ωραίο να ζεις σε αυτόν τον κόσμο και χαίρομαι που παίζω τη ζωή τους σε αυτό το σύμπαν και όχι στο δικό μου, γιατί εγώ είμαι πιο αργός».
«Οι άνθρωποι αυτοί ωθούνται από μια ανάγκη που τους ακολουθεί για χρόνια και θέλουν να τους βλέπεις, να τους ακούς, να τους καταλαβαίνεις και να πετυχαίνουν πράγματα. Είναι πολύ ωραίο να ζεις σε αυτόν τον κόσμο και χαίρομαι που παίζω τη ζωή τους σε αυτό το σύμπαν και όχι στο δικό μου, γιατί εγώ είμαι πιο αργός», Λουκ Κίρμπι
Στις 5 σεζόν του «The Marvelous Mrs Maisel», ο Κίρμπι έχτιζε αργά αλλά σταθερά μια κινηματογραφική χημεία στη μικρή οθόνη με τη συμπρωταγωνίστριά του Ρέιτσελ Μπρόσναχαν και έγινε sex symbol για τους φανατικούς θεατές της σειράς. Ωστόσο, το να αφήσει πίσω του τον εμβληματικό ρόλο του θρυλικού, επαναστατικού stand up κωμικού δεν ήταν εύκολο. «Είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα τον άφηνα γιατί ήταν ένας καλός φίλος όλες αυτές τις σεζόν που δουλέψαμε μαζί. Έμαθα πολλά από αυτόν και κέρδισα μια χρήσιμη διορατικότητα. Αλλά θα παραδεχτώ ότι κάποιες συνήθειες στην κίνηση και τη φωνή με έκαναν να νιώθω ότι κάτι εκρήγνυται μέσα μου και μου άρεσε να ζω με αυτές. Είναι κίνδυνος του επαγγέλματος το να πρέπει να γίνεις ένας νέος χαρακτήρας, ένα άμορφο πλάσμα και να ξεκινήσεις ξανά. Δεν τον απέβαλα. Ξέρω ότι είναι εγωιστικό, αλλά και τι μ’ αυτό;».
Όπως και η Γκενσμπούρ, έτσι κι ο Κίρμπι ήλπιζε να έχει την ευκαιρία να χορέψει στο «Étoile». Έμαθε τις φιγούρες, αλλά η κατεύθυνση του ρόλου του δεν τον έστειλε προς τα εκεί. «Με το μπαλέτο δεν είχα ισχυρή σχέση, αλλά μου άρεσε πάντα ο χορός. Σπούδασα στο Μόντρεαλ, που είχε δυνατή χορευτική κοινότητα, και στη δραματική σχολή κάναμε κινησιολογία, αλλά το μπαλέτο είναι σε άλλο επίπεδο. Προσπαθώ να παρακολουθώ και να μαθαίνω την ιστορία του. Αυτή η σειρά μού προσφέρει μια καλή επιμόρφωση». Μεγάλο κομμάτι του «Étoile», πέρα από τις προσωπικές σχέσεις και τα ερωτικά τρίγωνα, αφιερώνεται στα πρακτικά ζητήματα της διαχείρισης ενός σημαντικού πολιτιστικού οργανισμού, στις υποχωρήσεις που χρειάζεται να κάνουν ακόμα και ιδρύματα με πρεστίζ προκειμένου να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση (και μάλιστα αμφιβόλου ηθικής προέλευσης) και στον αγώνα της υψηλής τέχνης να διατηρήσει τη θέση της σε έναν κόσμο γεμάτο αντιπερισπασμούς. Ο Κίρμπι σκέφτεται πολλά σχετικά με αυτό. «Ο 20ός αιώνας ήταν μια φοβερή περίοδος στις Ηνωμένες Πολιτείες για την πατρονία στις τέχνες. Τα χρήματα που διοχετεύτηκαν στις τέχνες από πλούσιες οικογένειες είναι πραγματικά ασύλληπτα, δεν πρέπει να ξεχαστεί αυτό το αξιοσημείωτο γεγονός. Οι αμερικάνικες πόλεις έχουν θέατρα και μουσεία με πλούσια τέχνη. Υπάρχει, όμως, πάντα η πιθανότητα της εγκατάλειψης. Κι αν γίνει της μόδας το να σταματήσει η γενναιοδωρία, τότε θα έχουμε πρόβλημα και δεν ξέρω τι θα κάνουμε. Θα μετακομίσουμε στο Παρίσι, υποθέτω».
Φωτογραφίες: AFP/VISUALHELLAS.GR, GETTY IMAGES/IDEAL IMAGE
