Κείμενο-Φωτογραφίες: Ολγα Μαυροειδή
Δεν είμαι σίγουρη γιατί είχα την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο, αντί απλά να περιγράψω ένα ταξίδι που θα ήθελα να σας πω ότι αξίζει να κάνετε. Hθελα όμως περισσότερο να εξηγήσω ότι κάθε φορά που φεύγω κάτι μέσα μου αλλάζει και ήθελα να το μοιραστώ.
Το ταξίδι δεν είναι μόνο δρόμοι, προορισμοί και έξυπνα tips, είναι στιγμές. Αναρωτιόμαστε πού πρέπει να πάμε και ξεχνάμε ότι όπου και αν πάμε κάτι θα μάθουμε. Στην αρχή πίστευα ότι σημασία έχει να φτάσεις, να πατήσεις το πόδι σου σε έναν καινούριο τόπο και να τον γνωρίσεις. Με τον καιρό κατάλαβα ότι ο προορισμός ήταν μια δικαιολογία γιατί η αλήθεια βρίσκεται πάντα στις πιο μικρές και στις πιο λάθος στροφές σε όποιο μέρος και αν πας.
Ταξιδεύοντας, βλέπουμε τον κόσμο αλλιώς. Τον πλησιάζουμε χωρίς τις συνήθειές μας, τις ταμπέλες μας, το «είναι ό,τι είναι». Κι αυτό μας μαθαίνει να τον αγαπάμε περισσότερο όχι επειδή είναι τέλειος αλλά επειδή είναι ζωντανός, απρόβλεπτος, γεμάτος ομορφιές και ασχήμιες, ταλέντα και ελαττώματα όπως είμαστε κι εμείς.
Με τον καιρό κατάλαβα ότι ο προορισμός ήταν μια δικαιολογία γιατί η αλήθεια βρίσκεται πάντα στις πιο μικρές και στις πιο λάθος στροφές.
Κάθε ταξίδι, προσωπικά με δίδαξε όσα αποκλείεται να ήξερα αν έμενα ακίνητη. Ποτέ δεν ήμουν από εκείνους που σχεδίαζαν σχολαστικά τα ταξίδια τους. Ηξερα πού περίπου ήθελα να βρεθώ αλλά πιο πολύ άφηνα τις αποδράσεις αυτές να με παρασύρουν. Ισως γι’ αυτό κάθε φορά που φεύγω υπάρχει πάντα μέσα μου μια μικρή ανάγκη να βρω κάτι που δεν ήξερα ότι έψαχνα και όταν επιστρέφω νιώθω πως κουβαλάω λιγότερο βάρος και περισσότερη αλήθεια. Δεν κρύβω ότι κάθε φορά έχω και έναν μικρό φόβο. Φόβο για το άγνωστο, για τις αστοχίες, για το απρόοπτο. Ωστόσο μέσα από αυτούς τους φόβους έμαθα να στέκομαι πιο γερά και να έρχομαι πιο κοντά σε όσα σήμερα με κάνουν να υποστηρίζω τόσο δυνατά ότι το ταξίδι είναι ελευθερία και η ελευθερία αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους γύρω μας.
Ενα ταξίδι δεν είναι απλώς αλλαγή τοπίου αλλά αλλαγή ματιάς, στόχων, νέων ιδεών. Είναι ένας δρόμος προς την ελευθερία, εσωτερική και εξωτερική. Είναι οι εμπειρίες που θα γνωρίσεις, που θα γίνουν αναμνήσεις και θα ορίσουν στο τέλος το σημείο στον χάρτη όπου είσαι εσύ ο ίδιος. Ενα ταξίδι δεν είναι απλώς οι αποστάσεις, τα τοπία που αλλάζουν ή οι διαφορετικές γεύσεις που θα δοκιμάσεις. Το ταξίδι είναι μια εσωτερική διαδικασία, είναι ένας τρόπος να συνηθίζουμε τη συνύπαρξη με το άγνωστο και να το κάνουμε δικό μας.
Κάθε φορά που φεύγω υπάρχει πάντα μέσα μου μια μικρή ανάγκη να βρω κάτι που δεν ήξερα ότι έψαχνα και όταν επιστρέφω νιώθω πως κουβαλάω λιγότερο βάρος και περισσότερη αλήθεια.
Το ταξίδι είναι μια μικρογραφία της πορείας μας στη ζωή. Σε μαθαίνει να οργανώνεσαι, να ανακαλύπτεις, σε βοηθάει να συνηθίζεις με τον ωραιότερο τρόπο την κούραση, σε αναγκάζει να κοινωνικοποιηθείς, να δοκιμάσεις νέες εμπειρίες, να κάνεις λάθη που θα πρέπει να διορθώσεις πολύ γρήγορα, σου δίνει την εμπειρία να αναγνωρίζεις όσα δεν σου ταιριάζουν, σε κάνει να εξοικειώνεσαι με το ότι για όλα υπάρχει ένα τέλος κάποια στιγμή. Πρέπει να μάθεις να φέρεσαι και να συμπεριφέρεσαι. Είναι σημαντικό να μην προκαλέσεις, να ακολουθήσεις με σεβασμό τους κανόνες της χώρας που θα επισκεφθείς, να ξεφύγεις απ’ όσα ένας τουρίστας θα έκανε αν θες πραγματικά να έρθεις σε επαφή με κάτι αυθεντικό. Ενας ταξιδιώτης ξεκινάει σαν ένα παιδί, με κοντινούς προορισμούς, δεν είναι εύκολο να γίνεις Χριστόφορος Κολόμβος από την πρώτη φορά.
Ενα ταξίδι σίγουρα περιέχει μαθήματα ζωής. Εικόνες που δημιουργούν σκέψεις και αλλάζουν πολλές φορές όσα πίστευες για τον κόσμο. Είναι η παρατήρηση προς την ηρεμία της φύσης, ο ήχος που βγάζουν οι πόλεις όταν είναι γεμάτες κόσμο, οι φωνές των ανθρώπων όταν περνάνε καλά, τα χαμόγελα που θα σου χαριστούν χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Για μένα, όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι ένα ταξίδι σε οδηγεί σε άλλους ανθρώπους που σου θυμίζουν ότι η πιο σπουδαία μας αποστολή είναι το να μάθουμε να μοιραζόμαστε.
Κάθε τόπος κουβαλάει μια δική του κουλτούρα και αν είσαι ανοιχτός αυτή η κουλτούρα θα μπει γρήγορα μέσα σου. Μικρές στιγμές γίνονται μεγάλες, ο τρόπος που σου προσφέρουν τσάι στην Κωνσταντινούπολη, τα βλέμματα που κρατάνε λίγο παραπάνω στη Ρώμη, η ομίχλη που καλύπτει τα πάντα το πρωινό στο Ελσίνκι, η επιβλητικότητα της Βενετίας μέσα από το νερό, οι σκιές στους ναούς του Μπαλί την ώρα της προσευχής, το φως στα ελληνικά νησιά. Ολα αυτά δεν τα επισκέπτεσαι απλά, σε διαπερνούν. Το ταξίδι δεν γνωρίζει κοινωνικές ταυτότητες, ρόλους ή τίτλους. Στον δρόμο όλοι είμαστε ίσοι, περιηγητές, χαμένοι ή αναζητητές. Γι’ αυτό και οι συνδέσεις που δημιουργούνται σε αυτές τις στιγμές είναι συχνά και οι πιο αληθινές. Γιατί δεν βασίζονται σε συμφέροντα, ούτε στο παρελθόν. Μόνο στο παρόν.
Ένα ταξίδι ομορφαίνει όταν έχεις την τόλμη να χαθείς και να γνωρίσεις το άγνωστο. Να ακολουθήσεις δηλαδή τον αυθορμητισμό της στιγμής και όχι τη λίστα που μπορεί να είχες κάνει φεύγοντας. Να αφήσεις τον εαυτό σου να περπατήσει σε έναν όμορφο δρόμο, να μπει σε ένα μαγαζί με παλιά πράγματα χωρίς να ψάχνεις κάτι, να βρεθεί σε ένα τοπίο που δεν ήταν γραμμένο στον ταξιδιωτικό σου οδηγό και να γίνει μια δική σου ανακάλυψη – ανάμνηση που θα θυμάσαι για πάντα.
Δεν ταξιδεύω κρατώντας σημειώσεις, έπειτα από λίγο καιρό ξεχνάω ονόματα σημείων, αξιοθέατα, γειτονιές. Ταξιδεύω όπως φωτογραφίζω, με βλέμμα ανοιχτό χωρίς να αναζητώ τίποτα το εντυπωσιακό. Δεν στήνω σκηνές, δεν ζητάω χαμόγελα, αφήνω τα πράγματα όπως είναι, άτσαλα, φυσικά, αληθινά. Κυνηγάω τις στιγμές όπου το φως πέφτει περίεργα σε ένα κτίριο, όπου ένας άνθρωπος θα μου τραβήξει την προσοχή στον χώρο, μια γωνιά μιας πόλης έχει κάτι που θα με έκανε να την αγαπήσω και θα ήταν αυτό που θα ήθελα να θυμάμαι. Οι φωτογραφίες μου είναι κομμάτι ζωής και όχι τελειότητας.
Δεν είμαι φωτογράφος. Ούτε ταξιδιωτικός δημοσιογράφος. Δεν γράφω με την αυταρέσκεια του ειδικού, ούτε φωτογραφίζω με την τεχνική κάποιου που ξέρει όλους τους σωστούς κανόνες. Είμαι απλώς ένας άνθρωπος που ταξιδεύοντας ανακάλυψε κάτι απλό και βαθύ: ότι θα μπορούσα να ζήσω σχεδόν παντού. Οτι ο κόσμος είναι μεγαλύτερος απ’ όσα φοβόμουν και πιο οικείος απ’ όσα φανταζόμουν. Οι κουλτούρες μάς ντύνουν διαφορετικά, αλλά από κάτω το δέρμα είναι το ίδιο. Και κάθε φωτογραφία, κάθε δρόμος, κάθε απλή καλημέρα σε έναν ξένο μου το ψιθύριζε, δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί όσο νομίζουμε.
H δουλειά μου ως Creative Director στον χώρο της επικοινωνίας έχει την ανάγκη της φρέσκιας ματιάς και χρειάζεται παρατηρητικότητα και ικανότητα ώστε να μεταφράζω νέες εμπειρίες σε συναισθήματα που τελικά γίνονται λέξεις και ιδέες.
Ένα ταξίδι ομορφαίνει όταν έχεις την τόλμη να χαθείς και να γνωρίσεις το άγνωστο.
Κάθε ταξίδι για μένα είναι ισοδύναμο με το καλύτερο brainstorming γιατί στα βλέμματα, στις χειρονομίες, στους ήχους μιας άγνωστης γλώσσας αναγνωρίζω κάτι κοινό, την ίδια ανάγκη για επικοινωνία, για χαρά, ζωή. Ταξιδεύω συχνά γιατί έτσι ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Σε κάθε δρόμο και σε κάθε καθημερινό θαύμα που παρατηρώ ως ξένη νιώθω πάντα πιο ελεύθερη και κατά έναν περίεργο τρόπο τελικά πιο δημιουργική.
Tο ταξίδι δεν είναι φυγή. Είναι επιστροφή. Όχι στο σπίτι, αλλά σε μια κατάσταση πιο αληθινή. Κάπου εκεί έξω, ανάμεσα σε δρόμους που δεν έχουν όνομα, σε ήχους που δεν καταλαβαίνεις αλλά νιώθεις, σε μυρωδιές που ανοίγουν μνήμες που δεν έζησες… εκεί ανασαίνει η ελευθερία και σβήνει ο φόβος. Αυτό το άρθρο δεν γράφτηκε για να σου πει πού να πας, αλλά για να σου θυμίσει ότι μπορείς να φύγεις. Και να μην πάρεις τίποτα μαζί σου – εκτός από εσένα και το θαυμασμό σου σε καθετί άγνωστο που θα σε γεμίσει ζωή.
