Η μουσική της Σtella ανήκει σε ολόκληρο τον κόσμο. Με αγγλόφωνο στίχο και μουσική ζυμωμένη με ποικίλες επιρροές, έχει καταφέρει ό,τι άλλοι Έλληνες δημιουργοί έχουν μόνο ονειρευτεί, όχι μόνο να κάνει διεθνή καριέρα αλλά και sold-out live σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η Στέλλα Χρονοπούλου, όπως είναι ολόκληρο το όνομά της, μπορεί να είναι γνωστή κυρίως ως τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, είναι όμως επίσης ζωγράφος, απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Η διαδρομή της στη δισκογραφία ξεκίνησε το 2010 με σημαντικές συνεργασίες (My Wet Calvin, Sillyboy, Coti K., Expert Medicine) αλλά και side projects (Fever Kids, Chest) να την καθορίζουν, ωστόσο ήταν το hit του 2014, «Picking Words», που πυροδότησε την απογείωση της φήμης της.
Συνεχίζοντας να δοκιμάζεται με διαφορετικά μουσικά στυλ και διαθέσεις, παρουσίασε τον Απρίλιο του 2025 το «Adagio», το νέο άλμπουμ της που περιγράφηκε ως «ένας διαλογισμός είκοσι επτά λεπτών πάνω στην αγάπη και την επιθυμία, τη γαλήνη και τον χρόνο» και το οποίο μάλιστα, για πρώτη φορά, περιέχει δύο τραγούδια στα ελληνικά: τα «Omorfo Mou» και «Ta Vimata» (Τα Βήματα), – το τελευταίο, διασκευή ενός αγαπημένου κομματιού της, που ερμηνεύτηκε για πρώτη φορά το 1969 από τη Λίτσα Σακελλαρίου.
Ένα άλμπουμ που «σκέφτομαι συχνά πως ταιριάζει στο καλοκαίρι» όπως λέει η Σtella στο Marie Claire μετά την επιστροφή της από μια ευρωπαϊκή περιοδεία και λίγο πριν από ένα αθηναϊκό live, το Σάββατο 14 Ιουνίου στο Gazarte.
Πέρα από το προφανές πλεονέκτημα του αγγλόφωνου στίχου, ότι απευθύνεται σε διεθνές κοινό, πώς έχει λειτουργήσει η ερμηνεία μιας γλώσσας που δεν είναι η μητρική σας; Και γιατί αποφασίσατε για πρώτη φορά να έχετε δύο τραγούδια με ελληνικό στίχο;
«Τα αγγλικά είναι μια γλώσσα πολύ οικεία για μένα – αφού έτυχε και τα έμαθα από πολύ μικρή ηλικία. Η μητρική μου γλώσσα είναι μεν τα ελληνικά, αλλά μεγαλώνοντας μου έβγαινε πιο φυσικά να τραγουδάω στα αγγλικά. Ίσως επειδή στα αγγλικά ήταν τα περισσότερα τραγούδια που άκουγα από το δημοτικό και στην εφηβεία. Τα νιώθω πιο απλά, πιο εύκολα. Το ότι σε αυτό το άλμπουμ τραγούδησα για πρώτη φορά στα ελληνικά θα έλεγα πως ήταν μάλλον ένα ευχάριστο ατύχημα».
«Στα αγγλικά ήταν τα περισσότερα τραγούδια που άκουγα από το δημοτικό και στην εφηβεία. Τα νιώθω πιο απλά, πιο εύκολα. Το ότι σε αυτό το άλμπουμ τραγούδησα για πρώτη φορά στα ελληνικά θα έλεγα πως ήταν μάλλον ένα ευχάριστο ατύχημα».
Ποιες ελληνικές επιρροές έχετε ενσωματώσει, συνειδητά τουλάχιστον, στη μουσική σας μέσα στα χρόνια; Και ποιον ρόλο μπορεί να παίξει η εγχώρια μουσική παράδοση στη διεθνή σκηνή χωρίς να γίνει γραφική, φολκλόρ;
«Τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια άρχισα να ανακαλύπτω ελληνικά κομμάτια των περασμένων δεκαετιών που μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Κάποια από αυτά τα γνώριζα ήδη από τους γονείς και τον παππού μου, αλλά τώρα τα άκουσα πραγματικά. Καλλιτέχνες όπως οι Τζένη Βάνου, Λίτσα Σακελλαρίου, Βούλα Γεωργούτη, Μιχάλης Χιώτης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μάρκος Βαμβακάρης. Νιώθω πως αυτά τα τραγούδια είναι ένα αστείρευτο πηγάδι έμπνευσης για μένα, τα τελευταία χρόνια έχουν παίξει μεγάλο ρόλο στον τρόπο που σκέφτομαι όταν φτιάχνω μουσική.
»Νομίζω πως το κλειδί ώστε να μη γίνεται η μουσική μας παράδοση γραφική είναι να προσπαθείς να την ενσωματώσεις σε αυτό που κάνεις όχι ως αντιγραφή αλλά ως κάτι που επισκέπτεσαι ξανά μέσα από το δικό σου πρίσμα».
Αν το «Adagio» είναι «ένας διαλογισμός», αισθάνεστε ότι γενικά σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερο τη μουσική ως κατευναστική δύναμη; Ή ο χαρακτήρας του άλμπουμ υπαγορεύτηκε από μια καθαρά προσωπική επιθυμία;
«Ξεκίνησε, θα έλεγα, ως προσωπική επιθυμία. Άρχισα να το γράφω στις αρχές του 2020, οπότε έγινε μια παύση σε όλα, θέλοντας και μη. Στην αρχή με τρόμαξε, αλλά πολύ γρήγορα τη δέχτηκα στωικά και άρχισα να περνάω όμορφα μέσα σε αυτήν. Είχα περισσότερο χρόνο για εμένα, περισσότερο χρόνο στο στούντιο. Ο κόσμος που ζούμε είναι πολύ τρελός, και η μουσική που ακούμε μπορεί να μας ηρεμήσει από όλη αυτή την τρέλα, αν το επιθυμούμε».
«Ο κόσμος που ζούμε είναι πολύ τρελός, και η μουσική που ακούμε μπορεί να μας ηρεμήσει από όλη αυτή την τρέλα, αν το επιθυμούμε».
Η εικόνα ποιον ρόλο θέλετε να παίζει στον τρόπο που βιώνουμε τη μουσική σας, δεδομένου μάλιστα ότι τα μουσικά βίντεό σας λειτουργούν σαν ταινίες μικρού μήκους;
«Όταν σκέφτομαι ένα βίντεο για κομμάτι μου, η εικόνα συνήθως μου έρχεται φυσικά. Δεδομένου πως ξέρω τι θέλω να μεταφέρω στον ακροατή όταν ακούει ένα τραγούδι, είναι πολύ εύκολο να σκεφτώ πώς αυτό θα μεταφραζόταν σε εικόνα. Είναι κάτι που απολαμβάνω πολύ να κάνω, και όταν πετυχαίνει νιώθω πως μουσική και εικόνα γίνονται ένα».
Στη δημιουργία των τραγουδιών σας, έρχεται πρώτα ο στίχος ή η μουσική;
«Θα έλεγα πως δεν υπάρχει ακριβώς κάποια φόρμουλα. Κάθε φορά διαφέρει, αλλά συνήθως πρέπει να κρατάω μια κιθάρα ή να παίζω πιάνο και να μου έρθει μια μελωδία».
Πώς έγινε, μεγαλώνοντας, η μετάβασή σας από τις σπουδές καλών τεχνών στη μουσική και, κατόπιν, το άνοιγμά σας σε μια διεθνή καλλιτεχνική διαδρομή; Έχετε καταφέρει τελικά σήμερα να βιοπορίζεστε από τη μουσική σας;
«Η σχολή καλών τεχνών ήταν μάλλον η μόνη όπου μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου τελειώνοντας το λύκειο. Εκεί πέρασα πέντε πολύ ωραία χρόνια, έμαθα πολλά, γνώρισα καλούς φίλους και στη συνέχεια άρχισα να δουλεύω για ένα διάστημα σε περιοδικά. Μετά ήρθε η κρίση, στις αρχές του 2010, έκλεισαν όλα, και τότε άρχισα να παίζω περισσότερο μουσική και να τραγουδάω. Για αρκετά χρόνια δεν μπορούσα να βιοποριστώ από τη μουσική και ήταν δύσκολο. Αλλά δεν τα παράτησα, ήξερα πως όλο αυτό κάπου θα πήγαινε, είχα πίστη. Από τη στιγμή που άρχισα να συνεργάζομαι δισκογραφικά με εταιρείες στο εξωτερικό, να παίζω περισσότερο έξω, είδα σιγά σιγά φως στο βάθος του τούνελ και σήμερα μπορώ να πω πως πλέον βιοπορίζομαι από την μουσική μου!».
«Από τη στιγμή που άρχισα να συνεργάζομαι δισκογραφικά με εταιρείες στο εξωτερικό, να παίζω περισσότερο έξω, είδα σιγά σιγά φως στο βάθος του τούνελ και σήμερα μπορώ να πω πως πλέον βιοπορίζομαι από τη μουσική μου!».
Σε μια παλαιότερη συνέντευξή σας είχατε μιλήσει για μια φυσική συστολή. Την έχετε τιθασεύσει αρκετά μέσα στα χρόνια ώστε να απολαμβάνετε στο φουλ τα live σας;
«Η φυσική συστολή είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου και δεν νομίζω πως θα αλλάξει ποτέ. Είμαι ένας άνθρωπος που με ζορίζει η έκθεση, αλλά παράλληλα έχω μεγάλη ανάγκη να επικοινωνήσω τη μουσική μου. Σίγουρα το έχω δουλέψει μέσα στα χρόνια, αλλά δεν παύει να είναι για εμένα πρόκληση!».
Οι γονείς σας εργάστηκαν για χρόνια ως γιατροί στη Λιβύη. Τι σας γοήτευσε περισσότερο σε αυτή την εμπειρία ώστε να αποφασίσετε να την τιμήσετε με το τραγούδι «Libya» και το ομώνυμο φωτογραφικό λεύκωμα;
«Μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες από τα χρόνια που οι γονείς μου έζησαν και εργάστηκαν στην Λιβύη. Κάθε τόσο μαζευόμασταν όλη η οικογένεια και προβάλλαμε στον τοίχο τα slides που είχε τραβήξει ο πατέρας μου όταν ζούσαν στην όαση Μπρακ. Τα ίδια slides υπάρχουν στο φωτογραφικό λεύκωμα (Dolce Publications). Όταν έφυγε ο πατέρας μου, το 2017, αποφάσισα να μαζέψω όλες αυτές τις φωτογραφίες και να τις βάλω σε ένα μικρό βιβλιαράκι. Το τραγούδι το είχα γράψει όσο οι γονείς μου ήταν εν ζωή και τους το είχα αφιερώσει».
«Μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες από τα χρόνια που οι γονείς μου έζησαν και εργάστηκαν στην Λιβύη. Κάθε τόσο μαζευόμασταν όλη η οικογένεια και προβάλλαμε στον τοίχο τα slides που είχε τραβήξει ο πατέρας μου όταν ζούσαν στην όαση Μπρακ».
Με αφορμή το λειτούργημα των γονιών σας, ποιον ρόλο μπορεί να παίξει η μουσική σε έναν καλύτερο κόσμο;
«Η μουσική, και οι τέχνες γενικότερα, εργάζονται για έναν καλύτερο κόσμο. Θα πρέπει να στηρίζονται και να είναι τοπ προτεραιότητα κάθε χώρας/ κυβέρνησης που θέλει να λέγεται πολιτισμένη».
Info
Σtella Live in Athens, Gazarte, Ground Stage, Βουτάδων 32-34, Σάββατο 14/06, ώρα προσέλευσης 20:30, ώρα έναρξης 21:30. Παραγωγή: Gazarte. Eισιτήρια: Προπώληση 17€, Tαμείο 20€. Η προπώληση πραγματοποιείται μέσω της more.com και του δικτύου καταστημάτων της.
