Το 1992, ο Francis Ford Coppola παρουσίασε τη δική του εκδοχή του Bram Stoker’s Dracula, μια σκοτεινή, αισθησιακή κινηματογραφική εμπειρία που άφησε εποχή.
Ο Gary Oldman υποδύθηκε τον ακαταμάχητο βρικόλακα, ενώ ο Anthony Hopkins ενσάρκωσε τον Van Helsing, τον ατρόμητο κυνηγό του. Εκείνη την εποχή, ο Anthony Hopkins είχε μόλις κερδίσει το Όσκαρ για τον εμβληματικό ρόλο του Dr. Hannibal Lecter στο The Silence of the Lambs (1991)- έναν ρόλο που τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους κινηματογραφικούς «δαίμονες» όλων των εποχών.
Και όμως, η σχέση του με τον Δράκουλα είχε ξεκινήσει δεκαετίες πριν. Στο νέο του βιβλίο–απομνημόνευμα «We Did OK, Kid», ο ηθοποιός κάνει έναν απολογισμό της μακράς του πορείας και αποκαλύπτει πώς «γέννησε» τον χαρακτήρα που σημάδεψε την ποπ κουλτούρα.
«Διαισθητικά ήξερα πώς να υποδυθώ τον Hannibal», γράφει. «Έχω τον διάβολο μέσα μου. Όλοι τον έχουμε. Ξέρω τι φοβίζει τους ανθρώπους».
Μάλιστα, έχει παραδεχθεί πως κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, απέφευγε συστηματικά τη συμπρωταγωνίστριά του Jodie Foster, προκειμένου να διατηρηθεί η ψυχρή, αγχώδης απόσταση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. «Τώρα είμαστε πολύ καλοί φίλοι», σημειώνει. «Αλλά τότε, την τρόμαζα».
«Την πρώτη μέρα που συναντηθήκαμε για να διαβάσουμε το έργο, ήμουν όσο πιο τρομακτικός μπορούσα. Μπορούσατε να ακούσετε μια καρφίτσα να πέφτει στο δωμάτιο. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, είδα τη Jodie να σφίγγεται στην καρέκλα της», θυμάται.
Η επιρροή από τον Δράκουλα
Και εδώ έρχεται και η σύνδεση με τον Δράκουλα. Ο Anthony Hopkins αποκαλύπτει και στο βιβλίο, αλλά και σε σευνέντευξή του στο BBC, ότι ο χαρακτηριστικός «ήχος» που έκανε με τα χείλη του ως Hannibal, το ανατριχιαστικό σύριγμα που μιμούνται ακόμα οι θαυμαστές της ταινίας, προήλθε από τη μίμηση του Bela Lugosi, του θρυλικού ηθοποιού που ενσάρκωσε τον Δράκουλα.
«Όταν ήμουν παιδί, τον είχα δει στον Δράκουλα και με είχε καθηλώσει. Ήταν από τα πρώτα μεγάλα βιβλία που διάβασα. Θυμάμαι μια σκηνή όπου ο Jonathan Harker κόβεται με ξυράφι και ο Δράκουλας αντιδρά με έναν ήχο – ένα μείγμα συριγμού και ρουφήγματος. Αυτόν τον ήχο είχα στο μυαλό μου όταν δημιούργησα τον Hannibal».
@bbcnews How was Anthony Hopkins’ portrayal of Hannibal Lecter in Silence of the Lambs influenced by Count Dracula in the 1931 film? #SilenceOfTheLambs #AnthonyHopkins #HannibalLecter #Hannibal #Film #FilmTok #News #BBCNews ♬ original sound – BBC News
Το bullying που τον διαμόρφωσε
Ίσως το πιο συγκινητικό κομμάτι του βιβλίου να είναι η περιγραφή των παιδικών του χρόνων. Ο Anthony Hopkins μιλά για τα χρόνια που δέχτηκε bullying στο σχολείο, επειδή οι συμμαθητές του κορόιδευαν το μεγάλο του κεφάλι, το αποκαλούσαν «κεφάλι ελέφαντα». Οι δάσκαλοι τον χτυπούσαν, οι γονείς του πίστευαν πως δεν θα τα καταφέρει ποτέ.
Κι όμως, όλα αυτά έγιναν η κινητήριος δύναμη πίσω από τη δημιουργική του ένταση. «Αυτό με διαμόρφωσε», γράφει. «Μου έδωσε έναν πυρήνα θυμού, πείσματος και διάθεσης για εκδίκηση».
Όπως παραδέχτηκε όταν πήρε το πρώτο του Όσκαρ, το 1992 για την ταινία Hannibal Lecter, χτύπησε την πόρτα στο σπίτι των γονιών του και είπε: «Εικάζω πως τα πήγα καλά».
Ήταν αλκοολικός και θυμωμένος
Ο ηθοποιός δεν κρύβει ότι υπήρξε αλκοολικός, πως είχε συγκρουσιακή συμπεριφορά στα γυρίσματα και δεν ήταν ο σύζυγος που θα ήθελε να είναι στους δύο πρώτους γάμους του.
«Αυτό είναι το άσχημο πρόσωπο του αλκοολισμού», γράφει στα απομνημονεύματά του. «Ξυπνά μέσα σου κάτι βίαιο. Δεν είμαι καθόλου περήφανος γι’ αυτό».
Ο θυμός, όπως παραδέχεται, είχε βαθιές ρίζες. «Ερχόταν από μέσα μου, από τις ανασφάλειές μου, από τα χρόνια του σχολείου, από το bullying που βίωσα. Δεν άντεχα την εξουσία».
Τον Δεκέμβριο του 1975, στο Λος Άντζελες, ήρθε η στιγμή της αφύπνισης. Είχε οδηγήσει το αυτοκίνητό του «σε πλήρη απώλεια συνείδησης από την κατανάλωση αλκοόλ». Όταν συνήλθε, συνειδητοποίησε ότι θα μπορούσε να είχε σκοτώσει κάποιον. Τότε κατάλαβε ότι είχε φτάσει στο τέλος του δρόμου. Έκανε ένα τηλεφώνημα ζητώντας βοήθεια.
«Ξαφνικά, κάτι μέσα μου είπε: “Τελείωσε. Τώρα μπορείς να αρχίσεις να ζεις.” Η επιθυμία για ποτό εξαφανίστηκε και δεν επέστρεψε ποτέ».
Στην πρώτη του συνάντηση με τους Ανώνυμους Αλκοολικούς, ένιωσε κάτι που δεν είχε νιώσει ποτέ πριν: σύνδεση.
«Ήταν όλοι άνθρωποι σαν εμένα. Σαν όλους μας. Άνθρωποι που ένιωθαν ότι δεν ανήκουν πουθενά, που κουβαλούσαν αυτοαπέχθεια. Τότε κατάλαβα ότι δεν ήμουν μόνος», είπε στη συνέντευξή του, ενώ σε video που είχε δημοσιεύσει τον Φεβρουάριο του 2025 είχε πει για την κατανάλωση αλκοόλ: «Είμαι ένας αλκοολικός σε ύφεση και σας λέω αυτό: Να είστε ευγενικοί με τον εαυτό σας. Μείνετε μακριά από την τοξικότητα των ανθρώπων αν σας προσβάλλει. Σ’ αυτή την εποχή του μίσους και της ανασφάλειας, μη συμβιβάζεστε».
Η άμυνα που ανέπτυξε
Στο βιβλίο του αποκαλύπτει μια ακόμη προσωπική πτυχή του εαυτού του. Γράφει ότι η σύζυγός του, Stella, πιστεύει πως βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού «και πιθανότατα έχει δίκιο», σημειώνει. «Αν σκεφτεί κανείς την τάση μου για απομνημόνευση και επανάληψη… και την έλλειψη συναισθηματικής εκφραστικότητας». Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος προτιμά να το αποκαλεί πιο απλά: «είμαι ένας cold fish», δηλαδή έναν άνθρωπο που κρατά αποστάσεις.
«Από το σχολείο μέχρι τη στρατιωτική θητεία, υπήρξα στόχος φωνών, ταπεινώσεων και bullying. Κάποια στιγμή, ανέπτυξα έναν μηχανισμό άμυνας που με προστάτευε από τον πόνο. Απλώς τους κοίταζα στα μάτια χωρίς να αντιδρώ, κι αυτό τους τρέλαινε. Κλείνεσαι στον εαυτό σου και σκέφτεσαι: “Εντάξει, δεν μπορείς να με πληγώσεις, έτσι δεν είναι;”».
Αυτό, όπως λέει, ήταν η μοναδική του άμυνα που, τελικά, έγινε μια πηγή δύναμης. «Είναι μια μορφή εξουσίας: να μπορείς να πεις “δεν με νοιάζει”».
Παρότι σήμερα δείχνει να έχει αφήσει πίσω του τις σκοτεινές του εποχές, παραμένει ευαισθητοποιημένος απέναντι στον κόσμο γύρω του. Μεγάλωσε στο Port Talbot της Ουαλίας, ανάμεσα σε ανθρώπους σημαδεμένους από τον πόλεμο. Πρόσφατα, ενσάρκωσε τον Sir Nicholas Winton, τον άνθρωπο που έσωσε εκατοντάδες παιδιά από τους Ναζί, στην ταινία One Life. Και όταν μιλά για τη σημερινή εποχή, γίνεται έντονα εκφραστικός, σημειώνει η δημοσιογράφος του BBC: «Ο κόσμος πάντα ήταν ένα μέρος γεμάτο αναταραχή. Αλλά αν συνεχίσουμε έτσι, με μίσος και διχόνοια… θα χαθούμε. Κανείς δεν μπορεί πια να έχει διαφορετική άποψη. Κανείς δεν “επιτρέπεται” να διαφωνεί. Αυτό είναι φασισμός. Και είναι παράνοια. Σταματήστε αυτή την ανοησία, το να χτυπάμε ο ένας τον άλλον για ιδέες. Είναι απλώς ιδέες. Και μια μέρα, όλοι μας θα έχουμε φύγει από αυτόν τον κόσμο».
