Γέννημα θρέμμα της Καβάλας, πολιτογραφήθηκε Αθηναία, φλέρταρε με τη δημοσιογραφία και το θέατρο, έκανε τρία παιδιά, διδάσκει δημιουργική γραφή. Με το Ακουσέ με, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, συνεχίζει την τριλογία της Αθήνας που ξεκίνησε πέρυσι με το Κάτι μου κρύβεις.
Αν δεν ήμουν συγγραφέας, θα ήμουν γυμνάστρια! Αυτό ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω, αλλά πήρα άλλον δρόμο από την αρχή.
Την καλύτερη συμβουλή μού την έδωσε ο Φρέντυ Γερμανός, που μου είπε: «Οσο περισσότερο γράφεις, τόσο καλύτερα γράφεις». Μου είχε φανεί τέλειο. Και τώρα τέλειο το βρίσκω.
Οι άνθρωποι που θαυμάζω είναι οι γιατροί που σώζουν ζωές. Κλισέ, αλλά αλήθεια.
Ενα βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή είναι Το φύλλο, το πηγάδι και το αγγέλιασμα του Βασίλη Βασιλικού. Με έκανε να θέλω να γράψω βιβλία μια μέρα.
Αν μπορούσα να ζω σε μια άλλη χώρα; Δυστυχώς, δεν θα μπορούσα να ζήσω σε άλλη χώρα.
Μια τέλεια μέρα θα ξεκινούσε με βουτιά στη θάλασσα, άρα θα ήταν καλοκαιρινή.
Και θα τελείωνε με ένα ποτό στο ηλιοβασίλεμα, σε beach bar. Πωωω, είμαι πολύ μελό, ε;
Κάτι πολύ ωραίο που έκανα τώρα τελευταία για τον εαυτό μου; Κολυμπάω στη θάλασσα: το καλύτερο πράγμα για μένα, ψυχή τε και σώματι, είναι η θάλασσα και το κολύμπι. Είναι από τα λίγα πράγματα που δεν τα κάνεις για άλλους!
Αν μπορούσα να συμμετάσχω σε ένα ολυμπιακό σπορ, θα διάλεγα το ελεύθερο (κολύμπι). Αν και θα στρεσαριζόμουν πάρα πολύ και θα πήγαινα στον πάτο σαν κοτρόνα.
Είμαι εναντίον του να λες «πρέπει να κάνεις οπωσδήποτε paragliding ή bunjee jumping ή να πηδήξεις από ελικόπτερο!». Δεν «πρέπει» να δοκιμάσεις τίποτε αν δεν σου κάνει τρελό κέφι να το δοκιμάσεις. Οπότε, βουρ!
Στην άδικη (ή εύκολη;) ερώτηση Αθήνα ή Καβάλα απαντώ Καβάλα. Αλλά ζω στην Αθήνα.
Σε μια νουάρ ιστορία ο ήρωας που συμπαθώ συνήθως είναι ο loser.
Αν μπορούσα να συναντήσω την ηρωίδα μου, τη Δώρα, για έναν καφέ, θα την πήγαινα στο «Daily» στο Κολωνάκι – εκεί τη φαντάζομαι να συναντάει την κολλητή της. Και θα την άφηνα να μιλάει. Οπως την αφήνω να μιλάει στα βιβλία μου.
Σε ποιον λέω πιο συχνά «Ακουσέ με»; Στα παιδιά μου! Οταν μπαίνουν στην εφηβεία, δεν σου λένε «άκουσέ με», αλλά οφείλεις να τα ακούς σαν να σου το ζητάνε.
