Η Μαριάννα έχει μεγάλο πισινό, κοντόχοντρα πόδια, λεπτή μέση, σιλικονούχα στήθη, σαρκώδη «φτιαγμένα» χείλη, ψεύτικες βλεφαρίδες και φυτεμένα φρύδια. Ξημεροβραδιάζεται βλέποντας tutorials για contouring στο μακιγιάζ, ξέρει όλες τις καλές vloggers, κάνει update στις εφαρμογές του Photoshop και αποθηκεύει looks διασημοτήτων από το Pinterest. Καθημερινά ανεβάζει σε Facebook και Instagram δεκάδες φωτογραφίες της, μόνη ή με φίλες, όπου φορώντας ελάχιστα και κοιτώντας φιλήδονα τον φακό ποζάρει σε παραλίες και πισίνες, σε τζακούζι και σολάριουμ, σε γκαζόν και σοκάκια, σε κλαμπ και μπουζούκια, σε καφέ και εστιατόρια, στην Ψαρού και σε υπέρδιπλα κρεβάτια. Της αρέσει να μοστράρει βυζιά και κώλους, χωριστά ή και τα δυο μαζί, και περνά τον χρόνο της τσεκάροντας like, γκόμενους και αντίζηλες που κάνουν ακριβώς τα ίδια. Η Μαριάννα δεν έχει ωραίο σώμα αλλά έχει γαμάτο κινητό. Και τεράστια αυτοπεποίθηση. Κάθε φορά που σηκώνεται από την ξαπλώστρα, τεντώνεται σαν αιλουροειδές και σηκώνει ψηλά προς τη μέση τα πλαϊνά κορδονάκια για να τονίσει το brazilian μαγιό της που χάνεται στους τροφαντούς γλουτούς της. Το ίδιο κάνουν και οι φίλες της, έχουν δεν έχουν ωραίο σώμα. Μπαίνουν όλες μαζί στη θάλασσα, περπατούν αργά και καμαρωτά, τινάζουν τα μαλλιά, χαϊδεύονται και γελάνε ενώ φροντίζουν να κοντοστέκονται στο σημείο όπου το νερό καλύπτει τα πόδια αλλά όχι το στρινγκ τους. Ολοι τις κοιτούν, γυναίκες και άντρες. Οι περισσότερες στην πλαζ, 15χρονες και 45χρονες, φοράνε brazilian όπως η Μαριάννα.Σε κάποιες πηγαίνει, σε άλλες όχι. Οι περισσότερες μοστράρονται όπως η Μαριάννα. Οι άντρες τις βάζουν σε κατηγορίες – «μπάζα», «άλογα», «τεφαρίκια» και πάει λέγοντας. Οι γυναίκες κάνουν το ίδιο, απλά με άλλες ορολογίες. Και κάποιοι λίγοι απλώς δεν κρίνουν. Τουλάχιστον δεν το κάνουν φωναχτά, ακολουθώντας κατά γράμμα τις επιταγές του politically correct και του νεοφεμινισμού περί αυτοδιάθεσης σώματος, ελευθερίας, απενοχοποίησης και μπλα-μπλα-μπλα. Αν κάποτε οι φεμινίστριες έκαιγαν τα σουτιέν τους ως σύμβολο καταπίεσης ενάντια σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία που τις αντιμετώπιζε ως αντικείμενο του σεξ, σήμερα ντύνονται και φέρονται ως πορνοστάρ ενώ ταυτόχρονα απαιτούν να μην τις βλέπουν ως εικόνες ηδονής. «Είναι εκνευριστικό να μην μπορούν οι γυναίκες να είναι παράλληλα πολιτικοποιημένες, φεμινίστριες και sex symbols», δήλωνε εκνευρισμένο το 25χρονο μοντέλο Εμιλι Ραταϊκόφσκι. Μια βολικότατη δήλωση για όλα τα περιοδικά του πλανήτη που βρίσκουν ένα ωραιότατο άλλοθι για να συνοδεύει τις προκλητικές πόζες της. Διότι η Εμιλι δεν ποζάρει γυμνή για τις ανάγκες φωτογράφησης ενός περιοδικού. Ούτε για να διαφημίσει κάτι. Το κάνει μόνη της συνεχώς στα social media. Eπειδή είναι ακτιβίστρια αλλά και brand συγχρόνως. Το πρώτο το δηλώνει, το δεύτερο το κατάφερε αφού μετά από τόσο πλασάρισμα γυμνής σάρκας, εκατομμύρια χρήστες του Διαδικτύου μπορούν να αναγνωρίσουν το στήθος της μεταξύ χιλιάδων άλλων χωρίς περαιτέρω ενδείξεις.
Ο,τι χωρίζει την αγαλματένια σφριγηλή Ραταϊκόφσκι με στρινγκ και τη μέση κοινή πλαδαρή θνητή με στρινγκ δεν είναι δα και άβυσσος. Τουναντίον. Αμφότερες μπορούν να βομβαρδίζουν το Instagram σε ημίγυμνες σκυλίσιες πόζες με φόντο το ηλιοβασίλεμα στην Καλντέρα ή να βγάζουν selfies φορώντας μόνο την κιλότα τους με φόντο τα πλακάκια του μπάνιου. Αν στο πρόσφατο «String Gate», με τη γνωστή ανάρτηση στο Facebook ενός δικηγόρου το θέμα εστιάστηκε στο ποιος έχει δικαίωμα στα στρινγκ με βάση τις σωματικές του αναλογίες, προκαλώντας σοκ και δέος στους υπέρμαχους των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η ουσία χάθηκε στο λίπος γύρω από το στρινγκ. Διότι προφανώς και καθένας έχει δικαίωμα να χειρίζεται το σώμα του όπως θέλει, να φοράει ό,τι θέλει και όπως θέλει. Καθένας, όμως, έχει το δικαίωμα να πει αν αυτό που βλέπει του αρέσει ή δεν του αρέσει. Προφανώς η επίμαχη ανάρτηση θα χανόταν στον κουβά του Διαδικτύου αν την υπέγραφε α) γυναίκα και β) νοικοκυρά και όχι (προς Θεού) πολιτικός, καθηγητής, σταρ της σόουμπιζ ή της δημοσιογραφίας κ.λπ. Δεν χρειαζόταν να έχει κάποιος οξεία παρατηρητικότητα για να διαπιστώσει ότι οι πλέον λυσσαλέες υπέρμαχες του φαινομένου «συνδυάζω τα πάχη μου με Brazilian» ήταν κυρίως διάσημες στο ευρύ κοινό γυναίκες που δεν αφήνουν ούτε μια τόσο δα ελίτσα να στιγματίσει τον πισινό τους που κοιτά στα ίσα τον ήλιο και τα άστρα – κάτι ομολογουμένως πολύ παράξενο ως υποκριτικό αν σκεφτεί κανείς το θάψιμο που πέφτει στις γυναικείες κουβέντες όταν εμφανιστεί κάποια με κυτταρίτιδα και μίνι μέχρι τον αφαλό ή τον καθημερινό αγώνα που δίνουν όλες για να είναι αδύνατες και γυμνασμένες. Ο,τι λοιπόν χωρίζει την κάθε διάσημη Εμιλι από την κάθε Μαριάννα αυτού του κόσμου είναι μηδαμινό μπροστά σε αυτό που τις ενώνει. Κι αυτό είναι μια ολόκληρη κουλτούρα. Εκείνη του ξέκωλου, όπως τόσο προφητικά την είχε περιγράψει στο βιβλίο της η δημοσιογράφος Ariel Levy «Θηλυκές φαλλοκράτισσες – Οι γυναίκες και η ανερχόμενη κουλτούρα του ξέκωλου». Από το 2011, που κυκλοφόρησε το βιβλίο, μέχρι σήμερα βρόντηξε το Facebook και άστραψε το Instagram από ολόκληρες στρατιές γυναικών με λουκ στριπτιζέζ που μπορεί να σπουδάζουν, να είναι μητέρες, να περνάνε κλιμακτήριο, να διαδηλώνουν, να είναι κομμώτριες και αστροφυσικοί ή να μελετάνε πεταλούδες στις ζούγκλες του Αμαζονίου. Ολες αυτές πάντως θεωρούν ένδειξη απελευθέρωσης το να ποζάρουν διαφημίζοντας τη σωματική πραμάτεια τους χωρίς καν να είναι επαγγελματίες της πορνό βιομηχανίας. Μόνο που όπως το έθεσε και η Levy, «ξέκωλες και απελευθερωμένες δεν είναι συνώνυμα». Αν κάποτε οι γυναίκες μάχονταν την πορνογραφία με τα δεκάδες υποτιμητικά και σεξιστικά κλισέ για τον ρόλο τους στην ερωτική σχέση τους με τους άνδρες, σήμερα είναι πολύ cool (sic) να είναι τόσο καυτές όσο μια συνοδός – όχι απαραίτητα πολυτελείας. Η πρόκληση, η λαγνεία, η ωμή έκθεση γυμνής σάρκας και οι κραυγαλέες συμπεριφορές σήμερα είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, απόλυτα κυρίαρχο στη βιομηχανία, με τις γυναίκες να μοιάζουν σαν τις γνωστές πλαστικές καρέκλες, ένα μοδάτο πλην φτηνό προϊόν από την Κίνα που κατέκλυσε τις αγορές. Και αν κάποτε ο φεμινισμός μαχόταν την εμπορευματοποίηση, την ομοιογένεια, τη γυναίκα ως προϊόν, στην εποχή του μεταφεμινισμού (ή νεοφεμινισμού, τι σημασία έχει άλλωστε) φαίνεται ότι η χειραφέτηση σταματάει και τελειώνει στη σάρκα, τον απόλυτο μαέστρο των αισθήσεων, με το πνεύμα να είναι εξορισμένο σε εξωπλανητικό σύστημα. Ναι, η κουλτούρα του ξέκωλου είναι pop και ως τέτοια οι γυναίκες κυκλοφορούν ως περήφανες ρέπλικες ενός προϊόντος, όπως η Ραταϊκόφσκι, η Καρντάσιαν, η Χαντίντ κ.ο.κ. και είναι έτοιμες να κάνουν το στρινγκ τους σφεντόνα εναντίον οποιουδήποτε ψελλίσει το οτιδήποτε που μπορεί να θέτει εν αμφιβόλω τη φεμινιστική επίφαση του brand. Αν πρέπει να προκαλείς για να αισθανθείς ελεύθερη, τότε κάτι τρέχει με τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την ελευθερία. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το στρινγκ, ούτε με το αν έχεις το κορμί για να το βάλεις, αλλά με το τι μυαλό κουβαλάς για να ακούς τις ανάγκες της δικής σου σεξουαλικότητας. Αυτό μπορεί να μην είναι pop, είναι όμως cool.
