Όσο θα καλοκαιριάζει, τόσο θα χαλαρώνουν και οι κυκλοφορίες, στις οποίες έτσι κι αλλιώς έχει μπει ένα φρένο λόγω κορωνοϊού. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, γιατί πολλάκις έχουμε πει πως η πληθώρα νέων τραγουδιών δε σημαίνει ότι δε συνεχίζουμε να ψάχνουμε την ποιότητα με το τουφέκι. Όπως μας είπε άλλωστε την προηγούμενη εβδομάδα ο Badly Drawn Boy μέσα από το νέο του single I’ll Do My Best, δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο (“Don’t settle for nothing less“). Συμφωνώ και επαυξάνω.
Κατά τ᾽ άλλα, η έμπνευση του Elvis Costello από το ταξίδι του στη Φινλαδία πήρε «σάρκα και οστά» μέσω του νέου του single, No Flag. Οι στίχοι του, παρότι γράφτηκαν προ κορωνοϊού διακατέχονται από ένα είδος… ματαιότητας και προσωπικά πιστεύω πως δεν του πάει. Αν σ᾽ αρέσει ο νοσταλγικός ήχος από την άλλη, θα έλεγα ότι το Animals των Lawson μυρίζει σχεδόν… Dirty Dancing. Από μένα είναι ναι.
Στα 7 τέλεια αυτής της εβδομάδας, θα συμπεριλαμβανόταν σίγουρα και το Love Over Everything του Gizmo Varillas αν δεν είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο εδώ και περίπου δύο μήνες ως προάγγελος του τρίτου άλμπουμ του, Out Of Darkness που βγήκε την περασμένη Παρασκευή. Μαζί με το Born Again σίγουρα τα έχεις πετύχει σε κάποιο ραδιόφωνο που σέβεται τον εαυτό του, όμως περισσότερα για το τι εστί Gizmo θα τα μάθεις σύντομα σε αναλυτική συνέντευξη.
Στα 7 τέλεια τώρα:
Pink Noisy, Donna Carmen (feat. Luigi Catalano)
Ο Catalano μάλλον το ᾽χει βάλει στοίχημα κάθε χρόνο για το πώς θα shazamάρεται περισσότερο. Πέρυσι το κατάφερε με το Luna Misteriosa, φέτος με την Donna Carmen, που όλοι ψάχνουν τι μπορεί να είναι αυτή η… σύλληψη. Αυτό και μόνο είναι μία κατάκτηση όσο να πεις.
Travis, A Ghost
To συγκρότημα που πάντα θα έχει μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου για το διαχρονικό αριστούργημα που λέγεται Side, κυκλοφορεί νέο άλμπουμ με τίτλο 10 songs τον ερχόμενο Οκτώβριο. Για να μας προετοιμάσει ψυχολογικά, άφησε αυτό εδώ. Και καθόλου δε με χάλασε. Στις πρώτες τους δηλώσεις οι Travis κάνουν λόγο για ένα πιο… ενήλικο αποτέλεσμα με δικό του «συναισθηματικό μικροκλίμα». Αναμένουμε.
Faithless, Let the Music Decide
Δύσκολα να βγάλεις κακό single, γιατί πολύ απλά είσαι οι Faithless. Με ένα «everybody dance now» να αχνοακούγεται, είναι σα να ακούω ένα τίμιο tribute στα γνήσια χορευτικά κομμάτια των ’90s. Η dance εκδοχή του τραγουδιού μου ακούγεται… ίδια. Θυμίζω ότι προς αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε και ο Duke Dumont πρόσφατα με πολύ λιγότερη μουσική ιστορία πίσω του, ενδεχομένως όμως με καλύτερο αποτέλεσμα στην εκτέλεση.
The Devonns, Think I’m Falling In Love
Είχα πολύ καιρό να στείλω τόσο ενθουσιώδες μήνυμα σε καλό μου φίλο που μοιραζόμαστε τα ίδια γούστα για έναν δίσκο. Το Think I’m Falling In Love κυκλοφόρησε πριν από δύο χρόνια, αλλά είναι μακράν το καλύτερο του νέου άλμπουμ των Devonns από το Σικάγο, οπότε αυτό μπαίνει εδώ, όπως και να έχει. Μπορεί ο ομότιτλος νέος δίσκος τους να μην έχει εκείνη την επιτυχία που ψάχνουν όλα τα ραδιόφωνα για να παίζουν από το πρωί ως το βράδυ, όμως, είναι από εκείνους που ακούγονται από την αρχή ως το τέλος τους χωρίς να σου δημιουργούν την επιθυμία να θες να τους κόψεις στα μισά. Σπανιότατο σήμερα και ιδιαίτερα εκτιμητέο.
Smoove & Turrell, Never Wanted You More
Κοίτα τώρα να δεις τι γίνεται με τους Βρετανούς Smoove & Turrell. Για μένα είναι από τους αγαπημένους μου της Jalapeño Records, η funk soul διάθεσή τους είναι σχεδόν αδύνατον να μην ανεβάσει κάποιον ψυχολογικά. O δε Turrell έχει φωνάρα (όσοι τον άκουσαν το 2015 στο Gazarte ξέρουν). Στο νέο τους άλμπουμ Stratos Blue, έχουν μερικά κομμάτια (όπως το παρακάτω) που ενώ δε θυμίζουν πολύ το στυλ τους, για μένα είναι το πείραμα που τους βγήκε για να μην τους χρεώσει κανείς ότι επαναλαμβάνονται. Σοφή κίνηση. Ωραίο και το Do It, ενώ εντός θα βρεις και ένα «πειραγμένο» Still Don’t Know ως αναφορά στο single που τους καθιέρωσε πίσω στο 2008, το περίφημο I Don’t Know.
Sam Sparrow, Love Like That
Κάτι μου λέει, ότι αν το νέο single του Sam Sparrow είχε κυκλοφορήσει κάπου στα ’90s από boy band, σήμερα θα μιλούσαμε για μία διαχρονική επιτυχία. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ακούγεται τέλειο και σήμερα. Στο Spotify βρίσκεις και όλες τις παραλλαγές του.
Bruno Major, Regent’s Park
Οι τίτλοι που βρίσκεις μέσα στο άλμπουμ To let a good thing die (π.χ Old Soul, Old Fashioned κ.α) περισσότερο επιβεβαιώνουν την αρχική μου πεποίθηση ότι ο Bruno Major είναι σα να γράφει για ταινίες του Woody Allen. Φίλτατε Woody αν μας διαβάζεις, έλυσες από τώρα το θέμα του νέου του soundtrack! Ενδιαφέρον και το The Most Beautiful Thing. Trivia: Ο αδερφός του, Dot Major είναι μέλος των London Grammar.
