Τα social media είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μια έχουν δώσει στη γενιά μας (και στις επόμενες γενιές από δω κι εμπρός) τη δυνατότητα να “αγγίξουν” μεγαλύτερο κοινό από ποτέ και να δημιουργήσουν communities και φιλίες με ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες αξίες ακόμα κι αν ζουν δύο ηπείρους μακριά. Από την άλλη, όλη αυτή η έξτρα ορατότητα σημαίνει πως ο,τιδήποτε γράψουμε στο Facebook ή στο Twitter, οποιαδήποτε φωτό ή βίντεο ποστάρουμε στο Ίνσταγκραμ ή το TikTok μπορεί και θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μας αν κάποιος θέλει να μας κριτικάρει ή να μας “ακυρώσει”. Και δυστυχώς, επειδή ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι αγγελικά πλασμένος και η ισότητα των φύλων έχει ακόμα πολύ δρόμο, τα social media μπορούν πολύ εύκολα να γίνουν όπλο κατά των δικαιωμάτων των γυναικών.
Πρόσφατο παράδειγμα; Στη μακρινή Παπούα Νέα Γουινέα συνέβη το εξής: η Λούσι Μάινο, επαγγελματίας παίκτρια ποδοσφαίρου (έχει μάλιστα κερδίσει και δύο χρυσά μετάλλια εκπροσωπώντας τη χώρα της το 2019) και εστεμμένη Miss Παπούα Νέα Γουινέα, έχασε το στέμμα της επειδή ανέβασε ένα βίντεο στο TikTok. Χμ, τί βίντεο ήταν αυτό, αναρωτιέσαι. Μήπως έκανε κάποιο ρατσιστικό σχόλιο και δικαίως την έκαναν cancel; Όχι. Η κοπέλα απλώς ανέβασε ένα βίντεο στο οποίο χορεύει twerking – προκλητικά, σύμφωνα με κάποιους.
Κι εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον: η επιτροπή των καλλιστείων που την έστεψε, της πήρε πίσω το στέμμα επειδή λέει η διοργάνωση τους στηρίζει “την ενδυνάμωση των γυναικών”. Είναι λέει μειωτικό και μισογυνικό να χορεύεις έτσι. Ενώ τα καλλιστεία ας πούμε, ένας θεσμός που επιβραβεύει γυναίκες για το ποια είναι η πιο όμορφη, είναι η κορωνίδα του φεμινισμού.
Το twerking, ως χορός, ξεκίνησε στη Νέα Ορλεάνη τη δεκαετία του ‘80 και έχει έρθει ξανά στη μόδα τώρα τελευταία μέσα από μουσικά βίντεος όπως πχ της Nicki Minaj, της Rihanna και πρόσφατα του Lil Nas X. Είναι “προκλητικός” χορός, με την έννοια ότι πρόκειται κυρίως για κούνημα του πισινού; Είναι. Αλλά τι σημασία έχει αυτό; Όπως όλες οι εκφράσεις και εκφάνσεις σεξουαλικότητας, θα έπρεπε να είναι στο χέρι μας να τις επιλέξουμε ή όχι. Η ενδυνάμωση των γυναικών έρχεται όταν αφήνουμε τις γυναίκες να εκφράζονται όπως θέλουν, όχι όταν τις τιμωρούμε επειδή εκφράζονται πολύ προκλητικά για τα γούστα μας.
Κατά τη γνώμη μου, ο τρόπος που χειρίστηκε την υπόθεση της Μάινο η επιτροπή των καλλιστείων είναι ένας ακόμα τρόπος αστυνόμευσης του γυναικείου σώματος. Είναι σα να τραβάμε μια γραμμή στην άμμο που χωρίζει τις γυναίκες σε “καλές” και “κακές” ανάλογα με το πόσο δέρμα δείχνουν. Είναι, απ’ όποια πλευρά και να το δεις, βασικά μισογυνισμός.
