Δε θα κρυφτώ, δεν ήμουν ποτέ φαν της Monika. Αν υπάρχει κάτι σε ουδέτερη ζώνη σε σχέση με τις μουσικές μας προτιμήσεις, νομίζω ότι πάντα κάπου εκεί θα την τοποθετούσα, χωρίς κανενός είδους υποτίμηση. Ίσα ίσα, οι καπνοί που δημιουργούνται χωρίς φωτιά να τους ακολουθεί, εξαφανίζονται, δεν παραμένουν στον αφρό επί 12 χρόνια. Θυμάμαι στα ραδιόφωνα να έχω παίξει άπειρες φορές τα Over The Hill, Babe, Yes I Do και Secret in The Dark, με το τελευταίο να μου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το Black Betty στην εκδοχή του Tom Jones. Θυμάμαι επίσης, να λέω τότε χαρακτηριστικά πως ανήκει στους καλλιτέχνες που σαφώς έχουν το δικό τους στυλ, αλλά ενδεχομένως να μην έχουν κατασταλάξει ακόμα, ίσως επειδή τα «πατήματα» στη σκηνή χρειάζονται χιλιόμετρα για να βρεθούν. Η φιγούρα της μου έφερνε στο μυαλό ένα παιδί που του ζήτησαν να μεγαλώσει απότομα και το έκανε με το δικό του τρόπο, ώστε να μην αλλοιωθεί η παιδικότητά του, όπως και για να μπορέσει να επιπλεύσει στα νερά των ενηλίκων. Στο μεταξύ, παρόλο που κατά κάποιο τρόπο, ένιωθα μια κάποιου είδους απροσδιόριστη ταύτιση μαζί της, δεν αισθάνθηκα -ανάμεσα στις τόσες συναυλίες που πηγαίνω κάθε χρονιά- ποτέ την ανάγκη να τη δω live, ούτε καν από περιέργεια. Δε με ιντρίγκαρε; Θεωρούσα ότι ήταν νωρίς; «Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου».
Το 2014, η Monika «ακούστηκε» πολύ… περισσότερο για το «δήθεν» θράσος που τότε κάποιοι «κολλημένοι» της καταλόγισαν για την εμφάνισή της στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, αυτό που είθισται χρόνια τώρα να το αποκαλούμε λανθασμένα «Ηρώδειο». Ας μην παρεκκλίνουμε όμως του θέματος εστιάζοντας σε τέτοιες λεπτομέρειες τώρα. Λες και η ηλικία είναι εκείνη που αγοράζει το «εισιτήριο» σε χώρους τέτοιου ιστορικού βεληνεκούς, λες και υπάρχει κάτι σε αντίστοιχη επιτροπή α λα GNTM για casting ή εν πάση περιπτώσει όταν σου δίνεται μία τέτοια ευκαιρία μπορείς να αποκριθείς με περισσή βλακεία «με συγχωρείτε, δε μου αξίζει το Ηρώδειο». Ούτε τότε πήγα να τη δω και δυστυχώς η «Στάλα» του 2017 -το πρώτο ελληνόφωνο single της και προάγγελος του επερχόμενου δίσκου με αποθάρρυνε παραπάνω. Έγινε viral, συζητήθηκε, δημιούργησε το κλασσικό δίπολο στο πλαίσιο του οποίου σκοτωνόμαστε μεταξύ μας διαχρονικά ως Έλληνες (στην προκειμένη το λατρεύω – το σιχαίνομαι) κι ύστερα κάπως καταλάγιασε, από μερικούς μετριοπαθείς -καλή ώρα- που ναι μεν δε μας άρεσε, ωστόσο ανέκαθεν δε, είχαμε τη στωικότητα να προσμένουμε την ολοκληρωμένη δουλειά για να αποφανθούμε.
Ώσπου εγένετο Βαμβακάρης – Γιαννούτσος στην ΕΡΤ. Εκείνη πήγε μουσαφίρισσα στη νέα τους εκπομπή «Αυτός και ο άλλος» και οι δυο τους την αντιμετώπισαν με ραδιοφωνική διάθεση, αλλά κυρίως, ως έναν κανονικό άνθρωπο και όχι ως μουσικό φαινόμενο μουσειακής αξίας που «ξεπήδησε» κάποτε μέσα από το… αείμνηστο MySpace. Το λες και λύτρωση να απολαμβάνεις μια φυσική κουβέντα από ανθρώπους που κατέχουν το αντικείμενο και δεν προσπαθούν να κάνουν φιγούρα.
Εκεί έγινε το δικό μου «κλικ» για να δω τη Monika live, που για δύο βραδιές μέσα στον Ιούλιο θα επισκεπτόταν και πάλι το Ηρώδειο, αυτή τη φορά στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου με την προοπτική να μας παρουσιάσει επιτέλους το ελληνόφωνο άλμπουμ της «Ο κήπος είναι ανθηρός». Στο παρασύνθημα και μία ημέρα αφότου παρακολούθησα τη συναυλία, καταλήγω στην απόλυτη ανατροπή. Η Monika είναι συμπαθέστατη και όσο περισσότερο έρχεται σε επαφή με το κοινό, τόσο πιο ευδιάκριτο είναι αυτό. Τόσο πιο πολύ ακυρώνει την ταμπέλα του ελιτισμού που για κάποιους κουβαλάει ως καλλιτέχνης. Η «Στάλα» στη live της εκδοχή, παραδόξως έβγαλε νόημα σε μένα και αποτέλεσε την πιο δυνατή στιγμή της στη χθεσινή συναυλία, ακριβώς επειδή τραγουδιέται εύκολα και μεταδίδει την ανεμελιά που τριβέλιζε εξαρχής στο μυαλό της όταν την έγραφε.
Σαφέστατα, ήταν μία παράσταση «κεντημένη» σκηνοθετικά, πλούσια και άρτια σε ορχηστρικό και γενικότερα μουσικό πλαίσιο, στην οποία η πρωταγωνίστριά της δεν έχει αντίστοιχη… ανταγωνίστρια. Ναι, η Monika είναι ξεχωριστή στο είδος της, στην πρώτη νότα καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για την ίδια και έχει κάθε δικαίωμα να ανοίξει τα στιχουργικά φτερά της στους ελληνικούς αιθέρες εφόσον το επιθυμεί. Πάνω από όλα όμως, εξελίσσεται, πειραματίζεται, είναι ολοφάνερα ευτυχισμένη και αυτό περνάει στο κοινό της. Αν κάποιοι ενοχλούνται, μπορούν να καταπιούν μια στάλα από το φαρμάκι τους και να πάνε παρακάτω- ο χρόνος άλλωστε, είναι πάντα ο καλύτερος κριτής. Μέχρι τώρα μάλιστα, το δίχως άλλο, λειτουργεί υπέρ της.
Φωτογραφίες: NDP Photo Agency
